De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

36. Liefdestriangels met polkadots

36. Liefdestriangels met polkadots

In de woonkamer was de sfeer bedrukt. Ashley was verdwenen, waarschijnlijk had Bram haar ook naar huis gestuurd. Wouter zat op de bank en trok loom een mondhoek op toen hij Isa en Alex zag. Zijn lippen vormden een 1 en een 0. 1-0 voor Wouter.

Isa bleef aarzelend staan en ze voelde Alex' warmte naast zich. Ze wilde zijn hand beetpakken, maar dat ging niet.

'Ga zitten,' zei Bram kortaf.

Isa koos voor de leren stoel die haaks op de bank stond, Alex ging op de bank zitten, maar zo ver mogelijk bij Wouter vandaan die nog altijd die glimlach op zijn gezicht had. Isa wilde hem er dolgraag vanaf meppen.

'Waarom moeten we naar beneden komen? Wat is er?' vroeg Alex toen.

Bram zwaaide met een mobieltje dat waarschijnlijk van Wouter was. Isa slikte, omdat ze wist waar haar stiefvader op doelde. Wouter moest de foto opnieuw op zijn telefoon gezet hebben. Had hij niet gezegd dat hij de foto ook nog op andere plekken had en had ze daarom niet zijn computer willen stelen? Dat hoefde nu dus ook niet meer.

'Wat is dit?' vroeg Bram toen.

'Dat is een mobieltje.'

'Houd je bijdehante opmerkingen voor je, Alexander.'

Alex haalde zijn schouders op. 'Hoe moet ik nu weten waar je het over hebt, pap?'

'Hierover!'

In twee stappen was Bram bij Alex en duwde het mobieltje onder zijn neus. Het moest de foto zijn die Isa ook gezien had, maar Alex niet.

'Waarom heb je dit, pap?' vroeg hij verbaasd.

'Wouter kwam het me laten zien!'

'Het is niet wat het lijkt,' zei Isa toen zwakjes. 'Alex heeft me getroost, omdat ik een gruwelijke nachtmerrie had. Had je liever gehad dat ik iedereen wakker geschreeuwd had?' Ze huiverde, deed alsof ze aan de nachtmerrie dacht.

'Je bent een geweldig actrice,' had Jamie gezegd.

Misschien moest ze daar maar eens gebruiken van maken.

'Ja, dat had ik liever gehad dan dit!' Hij tikte opnieuw op het mobieltje.

'Het is echt niet wat het lijkt. Alex troostte me echt gewoon alleen maar. Op dat moment was dat het beste waar hij aan dacht, Bram. Ik weet zeker dat je niet blij geworden zou zijn wanneer ik daadwerkelijk het huis bij elkaar geschreeuwd had om vier uur 's nachts.'

Bram snoof en ze was er vrij zeker van dat hij haar niet geloofde. 'Voor deze keer laat ik jullie ermee wegkomen.'

'Volgende keer moet ik dus het huis bij elkaar schreeuwen?' vroeg Isa en Bram knikte. 'Goed om te weten,' mompelde ze. 'Kan ik nu weer naar boven?'

'Nee. Waarom beschuldigde je mijn zoon van chantage? Waar zou hij je mee moeten chanteren?' Brams ogen priemden in die van haar en ze overwoog om opzij te kijken naar de tweeling, maar ze deed het niet. Ze was veel te bang dat ze van slag raakte.

Haar moeder zei niets, maar leek wat minder veroordelend te zijn.

'Hij ziet spoken en wil dat ik hem daarover vertel. Hij denkt dat er iets is tussen Alex en mij en heeft gedreigd om jou die foto te laten zien. Alleen als ik alles zou vertellen, dan zou hij het niet doen,' zei Isa en ze wees naar het mobieltje in Brams hand. 'Maar er is niets tussen Alex en mij. We vinden elkaar gewoon aardig, dat is het.'

Wouter snoof en nu draaide ze haar hoofd wel om.

'Wil je iets zeggen, zoon?'

'Nee,' zei Wouter, maar zijn ogen glommen en Isa had het idee dat hij wel wat wilde zeggen.