De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

26. Een harem vol knappe tijdreizende jongens

26. Een harem vol knappe tijdreizende jongens

Tik! Tik!

Ze knipperde met haar ogen, terwijl ze zich bewust werd van haar donkere kamer. Ze lag op haar bed, maar niet onder haar dekbed. Het was midden in de nacht en ze was duidelijk in slaap gevallen.

Was ze van de kou wakker geworden?

Tik! Tik!

Ze voelde hoe haar hart sneller begon te slaan. Sinds er ingebroken was om de stip bij Alex te zetten, voelde ze zich onveilig. Ze vond het vreselijk dat iemand zich over hem heen gebogen had, terwijl hij sliep.

Ze keek haar donkere kamer rond, op zoek naar een wapen, maar ze zag niets. Het was ook niet dat ze wapens in haar kamer had liggen, behalve een elektrische vliegenmepper. Ze griste het ding mee en stommelde naar haar raam.

Dankzij de maan wist ze binnen twee tellen wat het getik was. Jamie gooide steentjes tegen haar ruit, maar hij hield op toen hij haar zag. 

Zijn blonde haar lichtte op in het maanlicht en het was alsof het licht gaf. Het zag eruit alsof hij net uit bed gekomen was en stond wild alle kanten op. Hij droeg echter geen pyjama, maar een spijkerbroek en een donkergrijze trenchcoat die tot halverwege zijn bovenbenen kwam. 

'Isa!' siste hij. 

Ze opende haar raam en ze hoorde hem zuchten.

'Kom naar beneden!'

Ze deed het en ze vermeed daarbij zorgvuldig de krakende traptreden en voor ze zich buiten waagde, griste ze de sleutels van de voordeur mee. Toen trok ze de zware, houten deur zo zacht mogelijk dicht.

'Wat doe jij hier?' zei ze en ze huiverde. Ze realiseerde zich dat het buiten nog niet warm genoeg was voor een dunne geblokte pyjamabroek en blote voeten. 'Het is midden in de nacht!'

Jamie grijnsde; zijn tanden waren onnatuurlijk wit in het licht. 'Overdrijf niet zo. Het is half één.'

'Dat zeg ik: Midden in de nacht. Had je me geen sms kunnen sturen?'

Hij haalde zijn schouders op. 'Dit is leuker. Kom mee naar mijn auto, daar kunnen we verder praten.' 

'Mijn moeder wordt gek als ik niet in mijn bed lig. Bovendien kun je me nu gemakkelijk vermoorden, want ik kan geen alarm slaan. Mijn telefoon ligt nog boven.'

Jamie rolde met zijn ogen. 'Als ik dat had willen doen, dan had ik dat allang gedaan.' 

Toen trok hij haar huissleutels uit haar handen en hield ze boven zijn hoofd waar ze met geen mogelijkheid bij kon. 'Deze krijg je pas terug als je naar me geluisterd hebt.'

Hij greep haar hand en trok haar mee. Ze liep op haar tenen door de tuin en ze deed haar best om geen zere voeten te krijgen van het grind. Toen ging ze de straat op en hier moest ze opletten dat ze niet in een verse hondendrol trapte. Er waren leukere dingen om met je blote voeten in te gaan staan.

Daardoor keek ze pas op toen ze het geluidje hoorde van de automatische vergrendeling die sommige auto’s hebben en ze voelde hoe haar mond openviel. Zelfs in het donker was de bloedrode sportauto niet te missen. 

Jamie grijnsde en opende het portier aan de bestuurderskant. Ze liep om de auto heen en bleef bewonderend naast het ding staan. Jamie liet het raampje vlakbij haar naar beneden zoeven.

'Wat vind je van mijn schatje?' 

Ze hoorde trots in zijn stem en ze kon zich er iets bij voorstellen. Zij zou voorlopig niet zo'n auto kunnen kopen en misschien wel nooit. Ze trok het portier open en schoof naast hem in de auto die aan de binnenkant net zo luxe was als aan de buitenkant. Hij streelde het stuur.