De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

29. Torentje van Pisa in het zwart

29. Torentje van Pisa in het zwart

'Je mag me alles noemen, maar geen Torentje of dingen die verwant zijn aan die stomme toren van Pisa, goed?'

'Mag ik je wel puta noemen dan?'

Isa rolde met haar ogen terwijl ze zei: 'Nee, je mag me ook niet beledigen, Jamie.'

'Zoek dat verdomde briefje, dan kunnen we weer slapen,' bromde Alex. 'Waar heb je dat ding?'

'Broekzak.'

Alex stak zijn hand in haar broekzak en viste er het er uit. Hij legde het in haar handpalm en ze vouwde het open. 

'Nou, wat staat erop?' vroeg Jamie ongeduldig.

'Je nieuwe blauwe schoenen zijn tof,' las ze voor. 'Ik heb niet eens blauwe schoenen.'

'Blijkbaar zijn ze wel tof. Ongetwijfeld is je volgende vraag nu hoe ik van dit briefje weet. Ik weet dat je nu heftig knikt, ook al zie ik je niet. Ik zag dat Sam het neergooide, tegelijkertijd met zijn briefgeld. Het schoot me ineens weer te binnen dat ik je er naar had moeten vragen.'

Isa hoorde een heleboel lawaai op de achtergrond en ze hoorde mensen lachen. Het was duidelijk dat hij niet thuis was.

'Waar ben je?' vroeg Isa fronsend. 

'Gewoon. Uit.'

Ze hoorde een meisjesstem vragen: 'Met wie bel je?'

Gegrinnik en ze hoorde Jamie 'niemand' zeggen. Hij zweeg even en toen werd het stil op de achtergrond. 

'Dus ik ben niemand. Weet ik dat ook weer,' bromde Isa. Ze kon er niets aan doen, maar voelde een steek in haar maag. Ze wist dat het belachelijk was. Jamie was haar vriendje niet. Niet in het echt in elk geval. Waarom kreeg ze dan toch buikpijn als ze aan hem met een ander meisje dacht?

'Sorry, maar je verwacht toch niet dat ik alles aan een vreemde vertel. Die zou minstens denken dat ik LSD of paddo’s gebruikt heb en aan het trippen ben. Bovendien mag ik het niet eens aan mensen vertellen. Het verhaal is daar veel te ingewikkeld voor.'

'Wij zijn ook mensen,' mompelde Isa.

'Normale mensen, bedoel ik, Isapisa. Ik ga eens nadenken of het briefje echt een aanwijzing is of dat ik dingen zie die er niet zijn.'

'Die zie je sowieso,' mompelde Alex heel zachtjes en onhoorbaar voor Jamie. 

Toen hing hij op zonder gedag te zeggen en Isa legde haar telefoon voorzichtig terug op Alex' nachtkastje.

Ze liet zich achterover vallen. 'Wat is Jamie vermoeiend wanneer hij dronken is.'

'Hij klonk niet dronken.'

'Hij moet dronken zijn. Waarom bel je anders om half vier voor een briefje, Alex?'

Alex haalde zijn schouders op.

'Dronken dus,' was Isa’s commentaar. 'Waarom lig je niet in je eigen bed?'

De jongen grijnsde. 'Ik lig in mijn eigen bed. Jij niet.'

'Je snapt dat ik het matras op de vloer bedoel,' zei ze, rollend met haar ogen. 'Jij vond het een goed idee om mijn bed te molesteren.'

'Is het zo erg om naast me te slapen?' vroeg Alex met een lachje. Hij sloeg zijn armen om haar middel

'We hebben ook nog familieleden, Alex. Familieleden die gaan flippen als ze ons zo aantreffen.'

Zijn vingers gleden door haar haren. 'Ze moeten er maar aan wennen dat jij en ik een ding zijn.'