De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

8. Isa's fiets is Oost-Indisch doof en draagt foundation

8. Isa’s fiets is Oost-Indisch doof en draagt foundation

'Je moet ermee tijdreizen.' 

Ze snoof. Alsof ze Jamie zou geloven. Nijdig gooide ze het horloge hard op haar bureau. Zo hard dat ze bang was dat het kapot was. Hij vond het vast niet leuk als ze het ding kapot zou maken. Wie vindt het wel leuk als je een cadeautje sloopt?

'Niemand kan tijdreizen, Jamie. Ik al helemaal niet', fluisterde ze tegen haar plafond, terwijl ze naar boven keek. De gedachte eraan was alleen al te belachelijk voor woorden.

Het enige talent dat ze bezat, was omgaan met een penseel en ze zag niet in hoe tijdreizen in dat rijtje paste. Isa gluurde nog een keer naar het horloge, alsof het elk moment op zou springen en de lambada zou gaan dansen.

Beneden vloog de voordeur open en ze hoorde de stemmen van de tweeling. Ze leunde over het hekje op de overloop en zag de hoofden van drie jongens. De twee donkerblonde hoofden van de tweeling en het zwartharige hoofd van Murat. 'En, hoe ging het?'

'En, hoe ging het?' herhaalde Wouter sarcastisch. 'Geweldig.'

'De coach besloot om Alex in het doel te zetten,' zei Murat somber. 

'Dat is balen!' 

Wouter gromde alleen wat, terwijl hij zijn schoenen uittrapte en een moddervlek op de muur achterliet. Isa hoopte maar dat haar moeder te verliefd was om het op te merken, want anders werd het misschien een probleem.

'Ik dacht dat Alex vastgeplakt zat aan de reservebank.'

'Niet meer dus,' zei Murat, terwijl hij boos naar Alex keek. 'Als hij ooit in het Nederlands elftal zou spelen, dan zouden we niet eens door de groepsfase komen. Al denk ik niet dat hij ooit zover komt.'

Isa vroeg zich af hoeveel boze woorden hij vandaag al gehoord had en toen hij omhoogkeek, zag ze verslagenheid in zijn ogen. Hij bleef het proberen, ook al belandde hij elke keer op de bank. Zij zou het allang opgegeven hebben en een andere hobby hebben gezocht. Zoiets als pottenbakken.

'Na vandaag is dat ongetwijfeld weer mijn vaste plek,' gromde Alex die langs haar heen stoof en de badkamerdeur met een knal sloot. De andere twee jongens grinnikten.

'Wil je wat drinken?' Wouter liep naar de keuken gevolgd door Murat en toen hoorde ze hun stemmen alleen nog maar, maar ze had geen zin om te blijven luisteren. In plaats daarvan klopte ze op de houten badkamerdeur. 

'Alex?'

Er kwam alleen een boze 'Rot op, Isa!' terug en ze trok even een gezicht. Ze klopte opnieuw en ze vroeg zich af of ze te vasthoudend was. Zou Suzie zich ook weleens zo voelen? Ze schudde haar hoofd, omdat die gedachte niet in haar hoofd hoorde. Ze moest helemaal niet aan het meisje denken.

'Ik heb iets te vertellen dat je misschien wel interesseert!' riep ze boven het geluid van stromend water uit.

'Het kan me niet schelen!' was zijn reactie, maar ze had het idee dat hij aarzelde.

'Toch wel. Je reputatie kan weleens op het spel komen te staan.'

Je moet hem over het tijdreizen vertellen, fluisterde een stemmetje, maar dat negeerde ze.

Ze wilde nog een keer kloppen, maar hij had de badkamerdeur al geopend. Stoom ontsnapte door de deuropening. Water drupte op zijn gespierde schouders en op de handdoek die hij om zijn smalle heupen geslagen had. Ze slikte en ze wist waarom alle meisjes hem zo leuk vonden: Door zijn gespierde lichaam. 

'Wat wilde je me vertellen, Isa?' 

Ze knipperde even met haar ogen en een moment wist ze niet meer waarom ze hem geroepen had. Toen zei ze heel zachtjes: 'Jamie komt bij ons op school.'