De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

11. Zwart als inkt

11. Zwart als inkt

'Slim,' mompelde hij, terwijl hij naar haar fiets keek. 'Waarom heb ik daar niet aan gedacht? Loop je altijd met je fietssleutel rond?'

Ze haalde haar schouders op. 'Ik stop hem altijd in mijn zak. Misschien moet ik Jamie bellen?'

Alex snoof. ’Bel vooral je vriendje, dan ga ik wel met de fiets.'

Ze keek hem verbaasd aan. ’Hij heeft een auto?'

’Ja, een sportauto en ik betwijfel of daar drie mensen in passen. Bovendien is het jouw vriendje.'

’Alex, dat is hij niet, dat weet je.' Ze schudde haar hoofd.'Hij wil mij net zo min helpen als jou.'

'Alexander, waar ben je?!' Brams stem donderde over de donkere straat. 'Kom nu hierheen. Jij ook, Isa.'

'Of niemand belt hem,' mompelde Alex en hij trok de fiets uit haar handen. 'Ga achterop.'

Ze wilde reageren dat hij ook best achterop kon, maar haar knie gooide roet in het eten. Dit was duidelijk niet het beste moment om de feministe in haar te laten ontwaken. De spijlen van haar bagagedrager deden zeer aan haar billen en ze kreunde zonder geluid te maken. Ze sloeg haar armen om Alex heen om te voorkomen dat ze van de fiets viel.

Niet dat het heel veel hielp, want desondanks gleed ze vijf keer bijna van haar fiets, stootte ze twee keer haar kin tegen Alex' harde rug en kwamen haar handen per ongeluk een paar keer onder zijn shirt terecht op zijn snikhete huid. Alex leek het niet te merken. 

Isa kreeg gelijk, het was een nieuw appartementencomplex dat bij het adres op het papiertje hoorde. Een donker appartementencomplex, er leek niemand thuis te zijn. Ze telde tien brievenbussen en tien bellen, de meeste zonder naam. Jamie's naam was ook niet te vinden, maar dat was best logisch. Boven hun hoofden flikkerde een lamp en ze rilde in haar jack en met haar dikke wollen sjaal om. 

Er hing een spin in een van de hoekjes en ze zag dat de verf al begon af te bladeren. Het complex was weliswaar nieuw, maar het leek nu al behoorlijk verwaarloosd. De buitenkant zag er in elk geval niet al te florisant uit. Ook was het niet echt fijn dat ze nergens een lichtje zag branden.

'Je weet het zeker dat het hier is?'

'Nee, ik heb je hierheen gelokt voor een ontmoeting met mijn nepvriendje en jou. Ik kick erop om onschuldige jongens mee te lokken naar verlaten flats.' Ze rolde met haar ogen. 'Natuurlijk weet ik het zeker. Ik kan het je alleen niet laten zien, want ik heb dat papiertje door de wc gespoeld. Kom.'

Isa negeerde Alex en liet haar aandacht weer afdwalen. 'Vijf,' mompelde ze, terwijl ze op de bel van nummer vijf drukte en Alex achter haar opdook. 

'Wachtwoord?' zei een krakende stem door de luidspreker.

'Ik denk dat het vandaag Pimpelmoes met halfbakken afgelebberde rubberboten is. Of een Testosteron-vogel,' zei ze en ze rolde met haar ogen. 'Jamie, doe gewoon open.' 

'Vergeet die groene fiets niet.'

Toen werd het stil aan de andere kant, maar ze hoorde een zoemer van de deur en rukte hem open, terwijl Alex haar fiets meenam naar binnen.

De hal was kaal en klinisch met een betonnen vloer, kil wit licht en witte muren zonder een vlekje. Voor haar waren de metalen deuren van een kleine lift en links naast de lift was een trappenhuis. Van binnen was het keurig en alles zat strak in de verf.

Op het brievenbussenpaneel lag een stapeltje kranten, maar ze lagen keurig recht alsof iemand er een lineaal naast gehouden had. Eronder stond een rode kinderfiets met een lekke band, maar zelfs die stond kaarsrecht.