That Annoying BOY

That Annoying BOY - 32

OH MY GOD!

That's all i can say.

"Damon, this is too much." I said.

"No!" He snapped.

"Yes!" I snapped back. Pinag mukha niya kong materialistic sa dami ng regalo niya.

"Baby, hindi naman pwedeng si Sam lang ang magkakaroon ng regalo sa bawat taon ng birthday mo, kaya ako din. Never pa kitang nabigyan ng regalo kaya, ngayon ko na ibibigay lahat."

"Pero.."

"Just accept it, okay? Para sa next birthday mo.. isa nalang ibibigay ko." He hissed. I sighed, sign of giving up. Wala na kong magagawa kundi tanggapin to dahil mukhang kukilitin din naman niya kong tanggapin ito.

"The question now is.. paano ko bubuhatin ang lahat ng yan?" I said making him laughed.

"Problema mo na yan ngayon!" He said laughing. I roll my eyes. Grabe siya! Siya lang ang nagbigay ng regalo na binigyan pa ko ng problema.

I looked at my gifts again, ang dami talaga. Ngayon lang ako nakareceived ng ganitong kadaming regalo sa iisang tao. Binilang ko sila kung saktong 21 nga pero kulang siya ng isa. I grin, di niya ata alam na kulang yung regalo niya. Pero wala akong planong sabihin yun dahil baka dagdagan pa niya masyado na nga tong madami ayaw ko ng dagdagan pa niya.

"What's with the grin?" He asked, smirking. I shake my head, innocently. Wala akong planong sabihin ang iniisip ko.

"Napansin mo na bang kulang yung regalo?" He asked.

"Alam mo ang tungkol dun?"

He chuckled. "Oo naman." Naku naman, sana wag na niyang dagdagan dahil ang pag buhat palang nitong 20 gifts niya problema na. Dagdagan pa kaya ng isa.

"Don't you want to get your twenty first, gift?" He asked.

"Damon, masyado ka ng maraming regalo. Ayos na yun." I reassured.

"Hindi naman yun Material."

"Really?"

"Yup." He said, grinning. Kung ganun ano yun? Hmm.. bago pa ko makatanong para alamin kung ano yun, hinawakan niya ko sa magkabilang pisnge at dahan dahan niyang inilapit ang labi niya sa labi ko.

I froze as i felt his lips touching mine, it's like a slow motion and parang umiikot yung paligid namin at parang kami lang ang tao sa mundo. I slowly closed my eyes and feels his kiss.

Ito ba ang pang 21 gift niya? Well ito na ang pinaka magandang gift kung ganun.

Tumingin siya sa mga mata ko after ng kiss, still he's holding my both cheeks. "Happy birthday again, baby." He greeted again.

"As i always says, thank you Damon."

"You are always, welcome." Niyakap niya ko kaya, sinuklian ko yung yakap na yun sa pamamagitan ng pagyakap din sakanya. My face is on his neck, smelling him. Ang bango talaga niya.

"Amber.." he whispered, hugging me.

"Hmmm?" I hummed, enjoying his hug.

"I love you." OH MY GOD! Diyos ko Lord, Diyos ko Lord! Tama ba ko ng dinig?

Bibitiw sana ako sa yakap niya para tignan siya pero di siya pumayag. "No, just listen.. ganito ko lang to magagawa."

"Uh.. O'okay."

"I love you since the very first time i held your hand. Hindi mo na siguro naaalala, nanghiram ka sakin nun ng ballpen nung erollan.. freshman days. Dun ang unang beses na nakita ko yung ngiti mo, at nahawakan ko yung kamay mo dahil inabot ko sayo yung ballpen ko." I remember that.. siya pala yung hiniraman ko ng ballpen noon?

"Ikaw ang pinaka magandang babae nakita kong sobrang ganda kapag nakangiti, lalo na pag nakasimangot kaya lagi kitang inaasar kasi mas lalo akong nagagandahan sayo. Gustuhin ko mang, pormahan ka lagi namang nakabantay sayo si Sam na inakala ko pang boyfriend mo siya. Pero nalaman ko din na best friend mo lang pala siya, pero kahit ganun.. inatake ako ng pagiging torpe ko kaya inabot ng ganito katagal para masabi ko sayo yung nararamdaman ko."

"Mahal kita, sobrang mahal kita. Hindi na ko magdadalwang isip na iparamdam yun sayo. Kahit pa makabangga ko yung Sam na yun. Mahal kita at di kita basta isusuko sakanya." He confesses more.

Ito na ang pinaka mahabang confession na narinig ko sa buong buhay ko. Sobrang saya ko, bakit hindi? Dahil finally nag mula na sa labi niya na mahal niya ko. Hindi na puro haka haka, totoo na. Sakanya na mismo nanggaling yun.

Gusto kong manatiling yakap yakap lang niya. Ayaw ko munang bumitaw kasi nararamdaman kong nagbabadyang tumulo ang mga luha ko. Di ko alam kung bakit, siguro dahil alam ko na sa sarili ko na gusto ko nga siya at ganun din siya pero alam kong may masasaktan ako, ang best friend ko.

Bibitaw na sana siya sa yakap niya sakin but this time ako naman ang hindi pumayag. Ayaw kong makita niya yung mga mata ko.

"Baby?" He called. Hindi ako sumagot. "Are you crying?" He asked. Shit! Paano niya nalaman? Pambihira naman oh.

Bumitaw na siya ng tuluyan sa yakap sakin at hinayaan ko na siya since alam naman niyang naiiyak ako.

"What is it?" He asked, concerned. I just shake my head, trying my best to stop my tears to fall. "Hindi mo ba nagustuhan yung ginawa kong pag confess?"

"No!" I snapped. "I just.. i like you too, Damon." I confess.

"You like me?" He asked, surprised. I nodded. "Y'you d'do? I mean.. can you say that again?"

I grin. "I like you too, Damon."

He smiled widely. "Pero bakit parang malungkot ka?"

"Kasi itong nararamdaman ko sayo ay paniguradong masasaktan ang best friend ko." Mahina kong sabi. Hinawakan niya ulit ako sa magkabilang pisnge at pinatingin sa mga mata niya.

"I'm sure masasaktan siya, pero mas masasaktan siya pag pinatagal mo pang aminin ang totoo sakanya." Halos same sila ng inadvice ni Mama. Siguro nga dapat kausapin ko na si Samie. Pero paano ko gagawin yun?

"Hey.." he called interrupting my thoughts. "Tsaka mo na isipin yan, seloso ako nakalimutan mo na?" He pouts, making me laughed softly.

Since alam na niya yung nararamdaman ko para sakanya, di na ko nahiyang yakapin siya.

"Please, agree to be mine." He whispered. Bumitaw ako sa pagkakayakap sakanya at tumingin sa mga mata niya.

"Pwede bang makausap ko muna si Samie? Bago ko sagutin yan?"

"Okay, i understand."