That Annoying BOY

That Annoying BOY - 31

I'm on my way to Damon's house, he texted me his address. Honestly tila lalabas sa katawan ko ang puso ko dahil sa kaba, kasi naman maliban sa first time kong pupunta sa bahay niya may chances pa kasing makita ko ang parents niya.

Narating ko na yung address na binigay ni Damon at di ko alam kung tama ba ko ng napuntahan dahil hindi lang basta bahay ang bahay nila Damon kundi... MANSION!

He's rich?

OhmyGOD! Ngayon lang ako napaisip, madami pa pala akong hindi alam sakanya. Maliban sa annoying siya at unpredictable.

Bumaba ako ng kotse ko at nagtanong dun sa guard, na sa tingin ko ay sumasali sa mga MMA fights dahil sa tindig ng katawan niya. "Manong dito po ba nakatira si Damon Lawrence?" Tanong ko.

"Yes, Ma'am. Ikaw po ba si Ms. Amber?" He asked, nicely.

"Uh.. Oo ako yun." Ineexpect na pala niya kong pumunta, nasabihan na ata ni Damon.

"Sige po, ipasok niyo na po yung kotse niyo."

"Oh! Uh.. okay, sige salamat." Sumakay na ko ng kotse ko at nung pag bukas ni Manong guard ng gate ipinasok ko na yung kotse ko at di maiwasang humanga sa laki ng bahay nila Damon.

Pagbaba ko ng kotse, nakita ko na si Damon na papalapit sakin at ang laki ng ngiti. "Kanina pa kita hinihintay." He said.

"Dito ka talaga nakatira?" Pagtataka ko.

"Well kung dito mo ko nakita, dito nga." Pilosopo talaga. He grins at me obviously enjoying my irritation again. Niyakap niya ako. "Happy birthday, baby." He greeted.

"Sa'salamat." Nauutal kong sabi. Bumitaw siya sa pagkakayakap sakin at hinawakan ako sa magkabilang pisnge.

"You look perfectly beautiful."

I cleared my throat. "Alam kong birthday ko pero, tama na ang bola."

He laughed. "Just sayin the truth, baby." Hinawakan niya ko sa kamay at hinila na niya ko papasok ng Mansion nila at.. mas malaki pa to sa iniisip ko. Totoo nga.. mayaman sila.

"Where's your parents?" I asked, looking around the Mansion.

"Always silang out of town. Ako lang nandito and si Manong Ernie at Manang Lily."

"Only two households? Kaya nilang linisin tong Mansion niyo?" Gulat kong tanong.

"Mmm.. sabihin nalang natin na may issue na kami sa mga household at sila lang ang mapagkakatiwalaan namin."

"What do you mean?"

"Baby, it's your birthday.. so, let's stick to that." Pagiiwas niya. Okay, since mukhang ayaw niyang pagusapan di ko na ipipilit. Nakarating kami sa Dining room nila at syempre ano pa nga ba ang una kong mapapansin kundi yung isang bandehadong fries na nag bigay kinang sa mga mata ko, kasama ang napakarami pang pagkain.

I look at Damon, he's staring at me, grinning widely. "Are we going to eat all of this?" I said pointing the foods. He just nods. Goodluck kung mauubos namin dahil sooobrang dami talaga.

"Niluto mo to lahat?" Confident siyang tumango.

I chuckled. "Hindi pinadeliver?" I joke.

"Yung fries lang." He let go of my hand and pumunta siya dun sa cake tsaka sinindihan yung maliit na kandila. Binitbit niya yung cake papalapit sakin habang kumakanta ng Happy birthday song. Nakangiti lang ako the whole time na kumakanta siya sa di ko malamang pakiramdam parang may lumilipad na ewan sa tyan ko.

"Happy Birthday baby." He greeted, smiling.

"Thank you, Lawrence." I said then i blow the candle. Sana naman di niya ko lagyan ng icing sa mukha tulad ng ginawa nung iba kaninang umaga.

Hinawakan niya ulit yung kamay ko at pinaupo sa upuan tsaka siya tumabi. "Kain na tayo? Nagugutom na ko eh."

I giggle. "Okay." Syempre ang una kong nilamon yung fries kasi yun din ang una niyang inoffer eh. Alam na niya kasing adik ako dun. Haha! Pero syempre tinikman ko naman yung mga luto niya nasa totoo lang sobrang sarap, my hidden talent pala siya sa pagluluto.

"This is all good Damon, but still i don't think kaya natin tong kainin lahat." I said chewing.

He laughed. "Baby, di naman natin kailangang ubusin to."

Nakahinga ako ng maluwag dahil sa sinabi niya. Buti naman kung ganun dahil baka tumaba na ko nito. "Mabuti kung ganun."

"Do you want to see my another hidden talent?" Damon asked smirking, confidently at me.

"What was that?" I asked.

"C'mon, mamaya na yang food." Hinawakan niya ulit yung kamay ko at hinila papunta sa napakalaking piano nila.

"You play?" I asked, surprised.

"Yah." Umupo na siya sa harap ng piano at sinimulan ang ang pagtugtog ng napaka gandang melody.. as i continued listening nalaman ko na ang tinutugtog niya ay, All of me by John Legend.

Umupo ako sa tabi niya at nakigulo sa pagtugtog niya kasi naman marunong din naman akomg tumugtog nito at alam kung din kung paano laruin sa piano ang All of me. We played the song all of me, wearing a smile on out face and sometimes staring deeply at each others eyes, and this flying thing on my stomach, they don't behave nagwawala silang lahat at alam ko kung bakit.. i now fully confirmed it..

I like him.
I like this Annoying boy.
I like Damon Lawrence.

"Not bad." He compliments, after naming magpiano.

"You're not bad at yourself too." I said back. He laughed, so i join him.

"Now i think it's time for your gifts." He said breaking our laughed.

"Gifts? You mean more than one?" He nods. So.. he holds my hand again, as always. Hindi na ko nabibigla paghinahawakan niya yung kamay ko sanay na ko. Tila nga ang sarap masanay.

So.. nakarating kami sa napaka laking living room nila at dun ay nakita ko ang napakadaming nakabalot na regalo. May, clothes, books, big stuff toy etc. "La'lahat to regalo mo?" I shockingly asked.

"Yup, one gift sa bawat taon mo sa mundo."

"So.. twenty one to lahat?"

"Yup."