NOT THE TYPICAL WEDDING
Take time to read this!
"Love! I'm so excited na sa wedding natin." I chuckled.
She pouted her lips, "love naman, i'm serious. I am excited, and nga pala! Guess what?"
Napailing na napatawa ako. "Too much, remember that."
Napalabi siya sa sinabi ko. I could've say that to her.
I smiled at her, "what is it love?"
Agad namang umaliwalas ang mukha niya, "maayos na lahat sa kasal natin, pati yung recetion and nand'yan na ang wedding dress ko! Napakaganda no'n!"
"I know right, ikaw ang pumili ng lahat." I said while kissing her neck down to her shoulder
"Love! May honeymoon pa tayo okay?" Hindi ko napagilan at tumawa ako ng malakas.
"Alright! I love you love, and i'm excited too."
"I love you too."
While looking at her— I smiled bitterly.
--
—WEDDING DAY—
Hindi ako mapakali sa aking kinatatayuan while waiting for my bride. Sari-saring emosyon ang nararamdaman ko ngayon. Saya, takot, lungkot, kaba— I don't know.
"Blaire! Your bride is here!" Pagaksabi ng organizer ng kasal namin na kaibigan ng bride ko ay napaayos kaagad ako ng tayo, and inayos ko rin ang white tuxedo na suot ko para hindi makusot.
"Chill man! Nandiyan na ang mapapangasawa mo." I smiled at my best man na kaibigan ko.
"Yeah, kinakabahan lang." He patted my shoulder kaya medyo kumalma ako.
Ganito pala ang feeling ng maikasal. This is the definition of happiness.
Tumayo ako ng tuwid ng magsimula na ang wedding entourage namin. The best man, the maid of honor, groomsmen, bridesmaid, the bible bearer, the ring bearer, coin bearer and our flower girl.
And there my bride... hindi ko napansin at may luhang tumulo sa aking mata habang nakangiting nakatingin sa kanya na papapit sa akin.
She's beautiful— no! No word can describe how beutiful she is.
I felt so happy. And I can't stop my tears from falling when I saw my bride smiling brightly at me. All the pain that we suffer, the sacrifices we made especially her... it all wash away na parang wala kaming pinagdadaanan na mabigat. All the sufferings and pain disappeard.
At hindi ko namalayan na nasa harap na pala ang bride ko, kung hindi ko pa naramdaman ang pag punas ng panyo niya sa luha ko.
Nag simula ng mag seremonya ang kasal namin. And I can't take the happiness when we say 'I do'.
At ito na ang oras para isuot ang ring and say our vows to each other.
Ako ang unang nag suot ng ring at nag sabi ng vows ko, "Take this ring, as the sign of my love, my loyalty, my fidelity. With this ring I vow to love you for the rest of my life..." Before I say my vow for her, hinalikan ko ang kanyang daliri kung saan nakasuot ang kanyang singsing.
"Love, thank for marrying me. Thank you because you're here... in front of me, saying I do infront of me, infront of our family, infront of people that we love and ofcourse infront of God. I am the happiest man alive. Thank you for fighting love. Thank is just understatement, I love you..." Hindi ko na kinaya at napahagulgol ako kaya ang bride ko naman ang nag suot ng singsing sa akin at nasabi ng kanyang vow.
"Take this ring, as the sign of my love, my loyalty, my fidelity. With this ring I vow to love you for the rest of my life... Hey love, you're very much welcome. And also i'm thankful dahil nandito ka palagi sa tabi ko..." Napansin ko ang pagkapos ng kanyang hininga— hinihingal na din siya.
Sa typical na mga kasal, lahat ay nakangiti at lahat ay masaya. Pero sa kasal namin, lahat umiiyak, lahat lumuluha dahil sa lungkot.
"Blaire, love, my h-husband. Lahat ng sobra ay masama sa akin. S—obrang l-ungkot, galit, saya, t—takot. But i'm super t-thanf-ful..." Umangat ang tingin niya sa langit.
"... b-because God let me s-stand here i-in our wedding— b-breathing."
Mas lalong sumisikip ang dibdib ko.
"We b-both know n—na s-sobrang hina ng puso ko. H—hindi k-ko na kaya, i-i'm really s-sorry. I'm s-so sorry. S-sorry. Sorry, l-love, s-sorry."
Pinunasan ko ang luha niya. Mas lalaong nag init ang mga mata ko.
"Shh... your heart." Umiling siya sa akin.
"Atleast I k-know na m—mamamatay ako d-dahil s-sa sobrang s-saya." Huminga siya ng malalim. Hindi ko kaya na nakikita siyang nahihirapan.
"I love you— asawa ko."
Pagkatapos sabihin 'yon ng asawa ko ay malungkot ding nagsalita ang pari.
"You may now kiss the bride."
Lumapit ako sa asawa ko. I kissed her with all my heart. Hinalikan ko siya na punong-puno ng pagmamahal.
At kahit nahihirapan siya, sinubukan niyang humalik pabalik sa akin.
Ipinikit ko ang aking mga mata, natatakot na imulat ito dahil alam kong pag mulat ng aking mata— tuluyan na siyang kinuha ng panginoon sa akin.
Naramdaman ko ang pagbagsak ng katawan ng asawa ko.
Agad ko siyang sinalo at niyakap ng napakahigpit.
Humagulgol ako ng iyak. Lahat ng tao sa loob ng simbahang ito ay nakita kung paano akong nagmakaawa na mabuhay ulit siya. Na sana nasa tabi ko pa din siya. Na sana humihinga at nakamulat pa rin ang mga mata niya. Na sana nakangiti siya sa lahat at sa akin. Pero wala na, dahil wala na ang asawa ko.
Expected na namin itong lahat. Suwerte pa nga kami— ako dahil umabot siya sa kasal namin.
Our wedding day is the happiest day of my life and the saddest day at the same time.
I can't take this pain anymore. Gusto kong sumama pero alam kong ayaw niya.
My wife wanted me to be happy kahit na wala na siya. She wanted me to continue my life even without her.
I looked at her, kahit wala na ang asawa ko ay nakangiti pa rin ito.
"She died because her heart can't take it anymore and also she died because of too much happiness."
Umangat ang aking ulo at tumingin sa mama niya sa sinabi nito.
"And I promised her to keep living and fighting even if without her."
"Let's go Bryle, your wife wanted to continue your reception even without her." Tumango lang ako sa sinabi ng Ama ng asawa ko
I smiled bitterly.
At nagpatuloy lang sa pagmamalisbis ang luha ko.
--
HartleyRoses