Pov. Ezran
"Je kan hem niet met ons mee laten komen Ezie, dat sta ik niet toe", riep Lazar boos uit. "Ze willen mee doen, dat kan ik hen toch niet ontzeggen zeker nu we iedereen die bereidwillig en geschikt is kunnen gebruiken", reageerde ik. "Geschikt", lachte Lazar "Anastasia is even geschikt, misschien geschikter." "Ze hebben meer ervaring en zijn getraind, meer kun je niet vragen", liet ik weten. "Daar kan ik niet tegenin gaan maar ik werk niet met oorlogsmisdadigers", herhaalde Lazar. Dat had hij al gezegd maar wat er in het verleden was gebeurd deed er op dat moment niet toe, er waren dringendere zaken. "Je moet begrijpen dat de koning al tijdens het maken van de overeenkomst met late kroonprins Sirius had duidelijk gemaakt nooit te willen samenwerken met de beschermers der uitverkorenen, zeker niet met kroonprins Vladimir der vampieren", liet Gaian voor de zoveelste keer weten. "Het is een teken dat Lazar bereid is zijn uiterste best te doen voor vrede, zoveel leiders kunnen elkaar niet uitstaan maar moeten dat noodgedwongen doen. Als je dit kunt doen weet je dondersgoed dat je volk je eeuwig dankbaar zal zijn. Ze hebben handelsovereenkomsten nodig met de andere dimensies en kunnen niet langer in isolement leven", ging ik verder, in de hoop hen te kunnen overtuigen. Dit deed ik nu al de hele dag, eerst had ik gewacht tot Lazar was afgekoeld en Gai met hem had overlegd wat langer duurde dan verwacht. Sindsdien was ik ook hier in de hoop de alliantie te kunnen redden. "Je bent een opvolger maar hebt waarschijnlijk wel toegang tot alle informatie die Sirius had, lees anders de correspondenties tussen hem en Lazar", reageerde Gaian. "Dat hoeft niet Ezie, ik denk dat ik mijn punt inmiddels wel heb duidelijk gemaakt", liet Lazar weten. "Hij is de enige die een bijdrage kan leveren tijdens deze missie. Brandon zou gevaar lopen en Zack heeft door zijn verdriet de controle over zijn magie niet meer. Als hij de controle tijdens de missie verliest kan het goed zijn dat jullie niet levend terug keren. Hen kan ik niet met jullie mee zenden maar als het Vladimir lukt zijn krachten op tijd te ontplooien tot wat ze ooit waren dan zal het jullie goed uitkomen. Denk er goed over na voordat je weigert Lazar", zei ik dan maar. Veel meer kon ik niet zeggen om hem over te halen. Toen Gaian met Lazar in overleg was had ik de tijd gekregen om de drie jongens in het plan te verwerken moesten ze erin slagen geen gevaar meer te vormen voor zichzelf en alle andere. Vladimir was in staat zichzelf te beschermen maar was enkel van nut in de groep van Lazar, uitgerekend de groep waar hij veracht werd. Zack zou ik zelf meenemen, als zijn magie terug keerde konden we August meteen opsporen waarna ik naar Luna en Blake zou gaan. Als het inderdaad zo snel als gehoopt zou gaan moest Zack samen met August naar de Sterrenhaven gaan waar Philomena hen zou opwachten. Brandon zou ik morgenochtend naar het bos mee nemen, misschien zouden de eeuwenoude weerwolf technieken helpen waar Alaric mij over had verteld. Als het effect had zou hij tijdens de periode dat iedereen weg was zelf kunnen oefenen zodat hij tegen de bestorming van de kroondimensie met heel wat magie mee zou kunnen vechten, dat leek hij te willen. Het zou minstens een jaar duren, waarschijnlijk langer, vooraleer hij op eigen krachten zou kunnen lopen. Hem een taak geven buiten het kroonpaleis kon ik niet, zeker niet in mijn dimensie waar ze bijna letterlijk over wezens die kreupel zijn heenlopen. Hem hier laten revalideren voor zover dat ging en de andere dimensies aansporen om zich bij de kroondimensie te voegen voor het aanstaande gevecht zou Brandon alsnog moeten doen. "Wil je nog steeds dat ik het verzwijg", vroeg Lazar toen ik na de stilte naar de uitgang begon te benen. "Ja." "Zoals beloofd zal ik er niets over zeggen maar verwacht niet dat ik mij zelfs maar een beetje probeer te gedragen tijdens de missie", liet Lazar nu al weten. "Ik heb ook onvergetelijke fouten gemaakt Lazar net als hij", liet ik weten. "Dat betwijfel ik", gooide hij tegen "je lijkt mij eerder het type dat uit onmacht zoiets zou doen of om velen anderen te redden. Wat je ook hebt moeten doen, het hele gebeuren was jou kennende niet uit eigen initiatief, hoogstwaarschijnlijk was het opgelegd." "Het blijft fout", zei ik. "Niet zo fout als wat hij deed", kaatste Lazar terug. "Iedereen heeft wel iets slecht moeten doen tijdens de eeuwige oorlog. Brandon en Zack evengoed", liet ik weten. "Hun daden werden gedreven door de oudsten, hun hand begeleid door hen bovenaan in de keten. Jij staat ook niet erg hooggeplaatst vermoed ik, geen van jullie deed het uit vrije wil", liet Lazar weten. "Dat kun je niet weten en zelfs al werd het ons opgelegd, de keuze om het niet te doen bleef aan ons", kwam er over mijn lippen terwijl ik aanstalten maakte om te vertrekken. "Mijn belofte zal ik houden, het is niet aan mij het aan ze te vertellen, dat moet elk van hen zelf doen", liet Lazar weten. "Ik hoop dat ik vanavond een bericht van je zal ontvangen Lazar, maak je ouders en Anastasia trots. Tanith en Taurus zouden gewild hebben dat je vooruit streefde en je voorouders deed verbleken door alles dat je verwezenlijkt hebt", zei ik nog voor ik de deur uit liep.
Een kwartier later keek ik gespannen naar de tikkende klok, middernacht kwam met elke tik dichterbij. Het wachten maakten mij nerveus waardoor ik door de woonkamer in de gastenvleugel begon te ijsberen. Blake was nog steeds in de bossen met Manal wat mij een goed teken leek, als ze geen magie kon gebruiken zouden ze uren geleden al terug gekeerd zijn. Een tien tal minuten geleden waren Philomena en Alaric hier binnen gestormd om te laten weten dat Liam was aangekomen. Niemand had verwacht dat hij op dit late uur nog zou aankomen, we hadden eerder verwacht dat hij morgenochtend zou arriveren waardoor ik mijn vertrek met Brandon zou moeten uitstellen tot het plan was overgebracht van mijn geest naar de zijne. Zonder Lazar zou de missie geannuleerd moeten worden, zonder een pure demon, zonder inmenging van andere nondemon bloedlijnen konden ze dit niet doen. Mocht hij zich terug trekken zou Gaian Lazar afraden om nog mee te gaan, waarom zou hij zijn koning onnodig in gevaar brengen voor een dimensie waar ze geen verbandschap mee hebben. "Ezran ben je binnen", hoorde ik Luna van achter de deur vragen. Aangezien ik door het geijsbeer toch vlak voor de deur stond besloot ik die meteen te openen wat Luna liet schrikken. Ze ademde opgelucht uit toen ze mij zag staan en liep naar binnen toen ik opzij ging. "Wacht je ook op Lazar zijn bericht", vroeg ze mij? "Ja, je hebt het dus ook nog niets ontvangen", vroeg ik voor alle zekerheid. "Nee, jammer genoeg nog niet", liet ze weten terwijl ze naar het raam toe wandelde. Net als mij begon ze door de ruimte te wandelen, te ijsberen "misschien moet ik gaan zitten", liet ze nu weten "ik begin te ijsberen als ik niet zit, zeker als ik gestresseerd ben." Haar gestresseerde houding en het heen en weer gewandel deed een glimlach op mijn lippen verschijnen voor ik er weet van had. "Is er iets grappig", vroeg ze mij toen ze ging zitten. "Ik was vergeten dat je ijsbeert als je staat", gaf ik toe "dat maakte mij aan het lachen." "Is dat een hint naar je geheime identiteit", vroeg mij nu wat plagend. "Zo was het niet bedoeld", zei ik wat waar was, ik zou haar nooit een tip geven wat kon leiden tot de ontdekking van mijn ware ik. "Maar het kwam wel zo over, je hebt mij echt gekend", reageerde ze half in gedachten verzonken, vermoedelijk in een poging uit te pluizen wie haar voor de gek had gehouden. "In de demonen dimensie deed je dat ook, je beweegt wanneer je staat, ijsbeert wanneer je belt of gestrest bent en verschuift vaak wanneer je zit", vertelde ik haar. "Nu je het zo zegt, dat doe ik inderdaad vaak", bedacht ze zich. "Ja, dat doe je", zei ik zachtjes. "Wacht, bellen, ik heb niet gebeld in de demonen dimensie", hoorde ik haar met lichtjes toegeknepen ogen zeggen, haar onderzoekende blik staarde mij aan terwijl ik antwoordde "het betekent niet dat ik weg ging dat ik nooit meer ben terug gekomen, je belde Coretta op een dag, ze was haar familie gaan bezoeken en Blake bracht je een verbindingslijn zodat jullie konden bellen." "Dus je bent niet gewoon weg gegaan, je bent ook stiekem terug gekomen", beet Luna mij teleurgesteld toe. "Je kan niet weten wie ik ben Luna, ik was bang dat je erachter zou komen als ik langer in je buurt bleef, dat ik het je gewoon zelf zou vertellen", bekende ik. "Als je het mij niet kunt vertellen en daarvoor bereid was te vluchten denk ik wel dat jij je geheim zou kunnen bewaren", hoorde ik haar zeggen. "Dat betwijfel ik." Natuurlijk zou ik het haar verteld hebben, waarom ben ik anders gevlucht, het doet pijn haar te moeten bedriegen. Na de oorlog zou ik dat niet meer doen, mochten we leven om het einde van de eeuwige oorlog mee te maken dan zou ik hen niet eeuwig kunnen bedriegen. "Ezran?" "Ja", terwijl ik haar terug aan keek. Toen ze verder ging besloot ik mij op de salontafel neer te zetten tegenover Luna, als ik zit kan ik ook niet ijsberen. "Als je wil kan ik het plan aan Liam laten zien, dan kun je vroeg weg met Brandon. Als het langer duurt of er vragen zijn kan het uitlopen. Het zou fijn zijn als jullie genoeg tijd kregen, een dag vliegt zo voorbij." "Geen sprake van", zei ik veel te snel. Wetende dat het er te snel en ongepast uitkwam sloot ik mijn ogen, ik wreef over mijn oogleden en slapen om haar terug aan te kijken "je hebt de juiste training niet gekregen om je andere herinneringen af te schermen. Liam zal het niet doen maar de gedachte dat hij door je geest kan neuzen bevalt mij niet." "Je zegt het zelf, Liam zal dat niet doen, ik zal aan het plan denken, het in mijn hoofd blijven herhalen tot Liam helemaal mee is en alle details kent. Er kan niets mis gaan", verzekerde ze mij. "Als een deel van je herinneringen niet was gewist zou ik er niets op tegen hebben. Maar dat is wel het geval, je geest is daardoor veranderd Luna, een deel van jou is weg en je complexe innerlijk probeert het op te vullen. Je geest is in de war door de beslissing van een ander, als iemand anders je geest betreed kan dat je schaden. Als er geen risico's aan verbonden waren zou ik je nooit vragen het niet te doen maar nu vraag ik je dat nooit te doen Luna. Laat hem je geest alsjeblieft nooit betreden", legde ik uit. "Als het zo zit zal ik het niet doen, ik wou gewoon de kansen vergroten dat het Brandon morgen lukt om zijn genezing te starten wetende dat de tijd onze vriend niet lijkt", hoorde ik haar zeggen. "Ik weet waarom je het vroeg Luna, jullie zijn zielsverwanten, natuurlijk wil je het beste voor hem. Ik hoop oprecht dat het goed komt tussen jullie, ik gun het jullie", vertelde ik. "Dank je Ezran", glimlachte ze toen er blaadjes de woonkamer in kwamen gewaaid voort gestuwd door een onbestaande bries. De blaadjes waaiden naar ons toe en begonnen om ons heen te cirkelen. De fluisteringen die de blaadjes mee voerden kon je toen pas horen 'zijne majesteit koning Lazar Reyes van de demonen, bezegeld hierbij de wens om een alliantie aan te gaan met de kroondimensie en haar koninginnen net als de wens democratische banden aan te gaan met de overige dimensies zijnde de heerser over demonen.' Luna keek levendig op terwijl het geritsel van blaadjes in de lucht het bericht bleef herhalen. "Ik wist niet dat hij de berichtenboom vanop afstand ook kon gebruiken", zei Luna verwonderd terwijl ze de blaadjes aanraakte. "Hij is ermee verbonden en kan een bericht verzenden waar hij zich ook bevindt", legde ik uit. 'Mogen ons alliantie eeuwig duren', fluisterde het bericht ons nog toe voor de blaadjes na een paar rondjes om ons en in de kamer besloten weg te vliegen op de kalme wind die ze droeg. Het bericht van Lazar hadden we maar pas ontvangen of de woonkamer vulde zich al met mist. De mist trok naar de ruimte tussen Luna en mij en trok snel weer weg, het bericht voor onze voeten achterlatend. Luna keek mij fronsend aan voordat ze het bericht voorzichtig van de grond raapte 'Luna, ik ben een heks. Kom naar buiten, ik ben ontzichtbaar, probeer mij te vinden. PS. Blake is ook ontzichtbaar moest je perongeluk tegen iemand aan botsen die er niet is', las Luna luidop voor zodat ik het ook kon horen. "Ga maar", zei ik toen ik de glimlach om haar lippen zag krullen en ze het bericht begon te herlezen. "Ik zie je morgen, alvast slaapzacht", zei ze nog voor ze de kamer uit rende. Dat soort dingen gebeurt nu eenmaal als je Blake langer dan een halfuur in iemand zijn buurt laat die nog weet hoe je plezier moet maken en moet genieten van de kleine vreugdige momenten die het leven je schenkt.
De vorige nacht, rond middernacht toen iedereen verzamelde om Blake en Manal te vinden en te vieren dat de alliantie een feit werd en niet slechts een droom was had ik met prins Liam afgesproken om het plan voor de missie die de beschermsters, Lazar en Vladimir moesten doen slagen voor hem open de stellen om zeven uur. Niemand anders hoefde aanwezig te zijn dus deden we het in de slaapkamer die mij en Blake was toegekend terwijl de anderen aan het ontwaken waren uit hun slaap. Mijn oorspronkelijke plan moest daardoor veranderen, gezien ik de slaap niet of moeilijk kan vatten had ik zes uur voorgesteld maar de prins onderhandelde tot we de middenweg vonden. Een uur nadat ik hem in mijn geest toe liet om het plan te bekijken was ik met Brandon in de bossen. We hadden volgens mij de juiste plek gevonden, het hart van het bos. Brandon zat geleund tegen de dikke stam van een oude boom die bezaaid was met de paddenstoelen en het mos terwijl ik in kleermakerszit voor hem zat. "Gaan we de hele tijd mediteren", vroeg hij mij wat bits, hij was geërgerd doordat hij moest 'mediteren'. "Je moet het proberen als je wil dat het werkt", liet ik weten na de zoveelste keer dat hij klaagde. "Hoelang wil je nog dat we dit doen, ik denk niet dat het enig effect heeft op mijn conditie", hoorde ik Brandon zeggen. "Desnoods doen we het tot zonsondergang en als het nog niet werkt blijf je het doen tot Luna terug komt", zei ik. "Je lijkt niet van plan om terug te komen", hoorde ik Brandon zeggen. "Er is hier niks meer voor mij, niks om naar terug te keren", bekende ik. "Je vrienden zijn er", liet hij weten. "Alaric gaat vermoedelijk weg om een nieuw leven te starten na de oorlog. Blake zal genoeg te doen hebben in de fibion dimensie net als Mena. Lazar en Gai hebben een dimensie om over te heersen net als Luna. Ik ben van plan om naar de mensenwereld te verhuizen, voorgoed. Een vriend van mij woont daar, daar ga ik na de oorlog naartoe", deelde ik mee. "Ben ik de eerste die het weet", vroeg Brandon. "Ik kan het de andere niet vertellen, Blake zal mij nooit laten gaan. Mena en Alaric zullen het misschien snappen en voor de rest maakt het weinig uit", moest ik toegeven. "Het lijkt mij dat je een belangrijk deel van de groep bent, waarom denk je dat het ze weinig zal doen als je weg gaat", vroeg hij mij nu. "Alleen de innercirkel weet wie ik echt ben, de demonen en de maankoningin weten het niet", gaf ik prijs. "Vertel het ze dan, ze zien er loyaal uit en zullen je niet verraden", stelde Brandon voor. "De demonen zal ik het vertellen als ik de oorlog overleef", gaf ik toe. "Maar Luna niet", bedacht Brandon zich. "Ik heb mijn redenen", liet ik weten "maar nu terug naar jou, doe voort we hebben niet alle tijd van de werelden." "Naar mijn wortels terugkeren gaat niet helpen", hoorde ik Brandon neerslachtig zeggen. "Waarom niet", vroeg ik hem? "Problemen vinden mij, als ik dit overkom zal ik terug op de bodem belanden voor ik normaal leer stappen", klonk zijn antwoord. Wat hij zei maakte mij aan het grinniken wat mij een harde blik opleverden. "Dan zit het in je bloed", vertelde ik hem "ik heb je broer gekend, je moet mij geloven wanneer ik zeg dat problemen hem ook vonden." "Vergelijk mij niet met hem", beet Brandon mij toe. "Ik hoef niet te vragen waarom, dat weet ik al, hopelijk kun je het ooit in je hart vinden hem te vergeven", zei ik na een korte stilte. Voor Brandon iets kon zeggen besloot ik terug over te stappen op de oefening, daarvoor waren we hier in de eerste plaats. "Sluit je ogen, luister naar de natuur, volg de wortels van de boom en kijk hoe diep ze reiken zodat je hetzelfde kan doen bij jezelf. Volg je eigen wortels tot het diepste deel van je ziel daar waar de wolf verscholen zit. Haal die wolf uit zijn slaap, hij kan bijten maar het is ook het deel dat kan helen. Keer terug naar je wortels Brandon."
Pov. Nora
We hadden onze toestemming gegeven aan Liam om onze gedachten in een droom te plaatsen zodat we daar het plan konden zien. Liam had ons al gewaarschuwd dat het erg bijzonder zou worden, hij zou ons alles exact laten zien zoals hij dat had gezien in Ezran zijn gedachten deze ochtend. Ook zouden er andere beelden te zien kunnen zijn die er niet zouden bijhoren, puur omdat dit de eerste keer was dat iemand zoiets bij Ezran had gedaan, volgens Liam gebeurde dat maar enkele keren en konden wij het negeren. Het was voormiddag en iedereen was al druk in de weer. Blake was met Zack gaan spreken, spreuken uitwisselen voor de strijd zeiden ze waardoor Luna hier ook was om de ruimte te vergrendelen. Ook Vladimir was bij ons aangezien hij met onze groep mee mocht op de missie. Luna knikte naar Liam waarna hij zijn ogen sloot, een tel later vielen de mijne ook dicht.
Toen ik ze weer opende stond ik tot mijn knieën in groenbruin stilstaand water. Het leek alsof ik op een spoorlijn stond met voor mij de ingang van een verlaten tunnel of grot. Misschien was het wel een mijn kwam er in mij op. Ik werd omringd door natuur, naast, voor, achter mij en de overstroomde weg waren er groene bomen en planten. Ik wou naar de stenen ingang toe stappen toen het beeld veranderde en ik naar de rug van een man keek. Een paar rugspieren bewogen waarna er enorme witte engelen vleugels uit zijn rug schoten, hij vloog weg waarna het beeld terug veranderde. Luna stond in een bordeaux jurk in de gang met een meisje naast haar, het meisje leek op Lazar en lachte vrolijk. Het meisje werd door iemand naar haar toe geroepen dus rende ze giechelend weg. "Blake roept je Luna, hij moest je iets vertellen", zei ze. "Weet je waar hij is Cora", vroeg Luna? "Gaian zijn studeerkamer", liet ze weten waarna ze de hand van het meisje vast nam en weg wandelde. Als zij Coretta was vermoede ik dat het meisje Anastasia was, het zusje van Lazar waar Luna over had verteld. Het beeld veranderde terug, Luna zat met Blake en Lazar in de studeerkamer van Gaian. Hun gesprek leek al aan de gang te zijn. "Tyrion is deels engel en deels demon wat hem niet te doden maakt tenzij je speciale wapens hebt. Een vriend van ons die engel is heeft het engelen wapen al helpen bemachtigen. Daarna is hij gevlucht voor zijn veiligheid maar het demonen wapen hebben we nog niet. Het kan enkel door een demon zijn hulp bemachtigd worden", zei Blake. "Daar kom ik in het spel schoonheid", deelde Lazar mee. "Het is erg gevaarlijk, we moeten het wezen verslaan dat het demonenmes beschermt. Dat kan ik natuurlijk niet alleen, je vriendinnen kunnen mij helpen. Zonder dat mes kunnen we Tyrion niet van zijn troon stoten. Als we terug zijn zullen we het ze vragen." Het beeld veranderde terug, Sirius stond nu in een bibliotheek waar hij een boek open klapte en op tafel legde. Daarop stond het wezen afgebeeld dat het mes bewaakte. Het was zowel een land als water wezen. Het wezen had geen ogen of zichtbare neus maar wel een mond. Ik had vele rijen scherpe tanden verwacht maar die waren er niet, slechts één rij met vlijmscherpe tanden was zichtbaar. Het wezen leek op een erg uitgerekte zeester met tentakels aan de uiteinden. Het kon alle kanten op bewegen en overal blijven staan of hangen. Sirius draaide de bladzijden om daarop stond hetzelfde wezen maar de mond stond ergens anders. Een andere hand waarvan de eigenaar niet zichtbaar was draaide de pagina terug om, het wezen had niet slechts één mond, het had er twaalf, één aan elk punt vlak voor die uitliep in tentakels en één in het midden aan beiden kanten. Het beeld veranderde alweer, nu was Luna zichtbaar, ze stond in het bos met achter haar een villa, ze glimlachte. Dit was waarschijnlijk één van die verkeerde beelden waar Liam het over had. Het beeld veranderde terug, nu liep Sirius richting het geheime laboratorium. Binnen stond Blake die merkte dat er iets niet in orde was "wat is er", vroeg Blake. "Ik heb een probleem", hijgde Sirius die waarschijnlijk de hele weg daarnaartoe had gesprint. "Wat is er", vroeg Blake. "Ik kan die glimlach niet vergeten", liet hij weten. Blake moest lachen "wanneer besefte je het?" "Ik wist dat ik in de problemen zat toen ik haar voor het eerst zag glimlachen en het mij ook blij maakte." Het beeld draaide waardoor ik in een troonzaal terecht kwam. Ik draaide mij om maar zag niemand of niks wat van waarde zou kunnen zijn, vermoedelijk terug twee fouten beelden. Ik had verwacht dat ik terug iets anders te zien zou krijgen maar dat gebeurde niet. Ik bleef in de troonzaal staan. De deuren zwaaiden open en een jongeman stapte de troonzaal binnen met iemand achter hem. "Maak je geen zorgen Haga, Sirius heeft het engelen mes maar het demonen mes zal hij zeker niet te pakken krijgen. Als hij dat voor elkaar wil krijgen zal hij mijn moeder uit te dood moeten opwekken. Helaas, helaas voor hem maar erg goed voor ons. Enkel haar hand kan de deur open die toegang geeft tot het demonen mes", zei degene waarvan ik dacht dat het koning Tyrion wel eens kon zijn. "Het mensenbloed is ook een leuke toevoeging zeker omdat de sedaber daarop afkomt maar ook omdat ze enkel zo de magische koepel om het mes kunnen doen breken. Sirius is gedreven maar zal het leven van een mens niet op het spel zetten wetende dat die het niet zal overleven", ging Haga daarop in. Degene die Accalia haar hart uit haar borst had gerukt. Het wezen heette dus sedaber. Mijn omgeving veranderde voor de zoveelste keer plotseling zodat ik nu in een gang stond met een rood tapijt op de vloer en portretten en schilderijen aan de houten muren. Aan mijn rechterkant hing een portret van een knappe vrouw met lange stijle bruine haren en zachte bruine ogen. Ze glimlachte en stond in de tuin met een lichte zomerjurk van een bloemenstof. Dat was dus Tyrion zijn moeder, haar moest ik na doen. Ik draaide mij om en keek naar Ezran die een stapel papieren vast had, de meeste waren opgerold en sommige lagen al op een tafel. Ezran rolde de scrollen uit en legde ze op tafel net als de andere papieren. Het was een plattegrond van de tunnels die we moesten volgen om bij het demonen mes te komen. "Het is een groot tunnelcomplex, we hebben alles in kaart gebracht, alle ingestorte tunnels mijdend zou het twee dagen moeten duren om te voet bij het mes te komen. Ik zal je de te volgen weg aanleren Lazar, onthoud het want een kaart zal je niet kunnen meenemen", zei Ezran. Nu veranderde het beeld weer en stond ik terug bij de ondergelopen tunnel die naar glimwormgrotten leidden. Dat stond op een bordje aan mijn linkerkant dat in brand werd gestoken. Het beeld zoemde in, alsof ik naar de tunnel toeliep. Bij de ingang bleef ik staan, in de verte zag je blauw licht, tot het licht was alles donker en zo beklemmend dat het mij een claustrofobisch gevoel gaf. Achter mij voelde ik het water bewegen, ik draaide mij om en zag terug de rug van de engel van voorheen. Net als eerst schoten er vleugels uit zijn rug maar deze keer viel er een veer in het water voordat hij klapwiekend weg vloog. Het beeld zoemde in op de veer en een hand werd in het koude water gestoken op de plek waar de veer was geland. De hand werd terug uit het water getrokken maar omklemde ditmaal een met modder en drek bedekt mes. De hand spoelde het mes een beetje af in het water en veegde het meeste ervanaf zodat een zwart lemet zichtbaar werd, het demonenmes dat we binnen moesten zoeken.
Alles werd zwart en toen ik mijn ogen opende zag ik Liam naar mij kijken. "Moeten we dat echt doen", vroeg Manal met ogen die groot stonden van ongeloof. "Misschien moest ik toch beter gekozen hebben om hier de andere dimensies over te halen met de demonen en het fibion verzet samen te werken", liet Vladimir weten na het zien van onze geheime missie. Hij meende het niet, dat wist ik zeker, hij probeerde grappig te doen. Nu snapte ik wel waarom het zo geheim en noodzakelijk was, enkel zo konden we Tyrion verslaan. Daarvoor hadden ze mij ook nodig, met mijn gedaante verwisseling kracht kon ik mij transformer in het uiterlijk van Tyrion zijn moeder en zo de deur open krijgen. Nu Manal een soort heks was wist ik wel niet zeker of zij het mensenbloed moest voorzien of niet. Lazar was uiteraard de demon, enkel een demon kon het mes uit de tunnels krijgen. Vladimir was later toegevoegd maar wel een goede keuze, als de sedaber een kracht had kon Dimir die misschien afnemen wat ons een groot voordeel zou geven in een gevecht. Luna begon de vergrendelspreuk te verbreken toen er voetstappen in de gang klonken. Iedereen behalve Manal kon het horen dus keken we afwachtend naar de deur. Manal keek fronsend naar ons en begon de deur te inspecteren doordat al onze blikken daar gevestigd waren maar kon natuurlijk niets merkwaardigs onderscheiden. Luna rook waarschijnlijk al wie ze waren dus ging ze naast Liam zitten waar er nog plek was. Al gauw kwamen Blake en Zack binnen, Zack leek niet in de stemming om een conversatie te starten dus zei hij meteen dat hij zou vertrekken "ik ga in de bibliotheek lezen, ik zie jullie later." Hij keerde ons de rug al toe maar bedacht zich "zou je ook verder willen lezen Luna?" "Ehmmm, ja hoor", liet Luna weten terwijl ze van de bank af kwam. Zack knikte lichtjes en liep alvast vooruit "tot zo", zei Luna nog tegen ons allemaal voor ze beiden weg waren. "Er is niet veel tijd om te oefenen, zullen we beginnen", vroeg Blake aan Manal. Ook Manal stond nu op om te vertrekken. "Dan ga ik ook maar eens trainen", bedacht Vladimir zich. "Kunnen we de basisspreuk nog eens herhalen", vroeg Manal aan Blake. "Geen probleem, die moet je zeker kennen, om alle andere te leren hebben we nu toch geen tijd." Liam keek enkel naar Vladimir die steeds dichter bij de deur kwam. Zelfs toen iedereen buiten stond zwegen we, ze waren nog niet op gehoorsafstand. Ik ging verzitten zodat ik Liam kon aankijken. Het gevoel dat ik telkens kreeg wanneer hij in de buurt was kroop langzaamaan omhoog uit de diepte waar ik het had in geduwd, een beetje spijt, een beetje pijn, een beetje onuitgedoofde liefde. "Dat onbeschrijfelijke dat door je heen stroomde bleek magie te zijn", begon Liam. "Heb je dat ook al gehoord", vroeg ik, wat verspreidde die informatie zich toch aan een ongekende snelheid. "De tovenaar, Blake, hij heeft het mij gisteren uitgelegd toen iedereen Manal zocht. Het hoorde bij de uitleg hoe Manal plotseling heks was geworden", legde Liam uit. "Oh, dat is waar ook", verzuchtte ik "de laatste dagen waren zo hectisch. Zoveel nieuwe dingen die ik moet onthouden." "Dat moet de gouden koningin toch wel lukken", zei Liam. "Welke gouden koningin, koningin der gerechtigheid", verbeterde ik. "Je draagt zo vaak goud dat de meeste je ondertussen hebben omgedoopt tot gouden koningin", liet hij weten. "Ook niet elke dag", wierp ik tegen. "Het is misschien toevallig maar tijdens alle officiële gelegenheden die het volk kon zien droeg je gouden kleren", glimlachte Liam "vandaar de naam." "Goed om te weten, tijdens het volgende publieke evenement zal ik dan een andere kleur dragen." "En je volk teleurstellen", riep Liam wat dramatisch uit. "Teleurstelling hoort er nu eenmaal bij, het leven kan niet zonder." Zijn vrolijke gezicht werd ineens series, hij snapte de hint, hij had mij teleurgesteld. "Dat zeker, ik herinner mij nog dat ik laatst een koningin heb teleurgesteld. Ze lijkt op je Nora, jullie zouden goed overeen komen", hoorde ik hem zeggen. "Ik zou haar graag ontmoeten, misschien als dit alles achter de rug is", zei ik. "Als je alles hebt afgehandeld zou ik dat ook doen, die koningin, ik wou vragen of we vrienden zouden kunnen blijven. Aangezien jullie op elkaar lijken wou ik jou vragen of ze dat zou zien zitten", vroeg Liam. Ik wist even niet wat te doen, hoe te reageren... "ik denk dat ze dat wel goed zal vinden. Ze wilt je vast niet kwijt ondanks hetgeen waarover je haar hebt teleurgesteld." "Dat hoop ik, hopelijk heb je gelijk Nora. Nu het einde naderd ben ik ook zeker dat ik haar niet kwijt wil. Een naderende strijd die verloren lijkt doet wat met wezens", hoorde ik Liam zeggen. "Ik denk dat ze wel een vriendin zal willen zijn van jou, eigenlijk ben ik best zeker." Hij glimlachte, daar was het gemengde gevoel weer dat over mij heen kroop.
Kleren Luna
Kleren Nora
Kleren Manal
Pov. Luna
Ik liep al op de boekenkast af zodat ik onze boeken kon nemen toen ik de deur in het slot hoorde vallen. Waarom deed hij de deur op slot? Alsof ik het niet had gemerkt liet ik mezelf in de stoel ploffen en legde ik de boeken op de vensterbank. Ik rijkte Zack het boek aan "bedankt." Er was overduidelijk iets aan de hand dat zeker maar ik zou er niet naar vragen en hij leek er ook niet over te willen praten dus besloot ik te lezen tot het juiste moment zich voordeed of hij iets zou zeggen. Ik opende mijn boek op de pagina waar ik gebleven was toen Zack "je hebt het hopelijk niet druk, anders kun je deze bezigheid gerust niet doen", zei waardoor ik het boek terug dichtklapte. "Nee hoor, waarschijnlijk ben ik de enige in het gehele paleis die vandaag niks nuttig te doen heeft", liet ik weten. "Dat is goed, ik bedoel dat het goed uit komt", hoorde ik Zack zeggen "zou ik om een gunst mogen vragen Luna", vroegde hij daar na lang aarzelen aan toe. "Uiteraard, ga je gang", moedigde ik hem aan. "Zou je het de anderen niet willen vertellen", vroeg hij op voorhand. "Als je dat wilt zal ik het niet doen", verzekerde ik hem. "Ik ben mijn magie kwijt. Het is mogelijk om de controle over je toverkracht te verliezen maar ik ben de mijne volledig verloren. Het is tijdelijk maar ik baal er enorm van, ik wou vragen of je mij kunt helpen oefenen. Volgens Blake kan dat helpen, misschien komen mijn krachten sneller terug", vertelde Zack mij. "Wat erg, ik wist helemaal niet dat zoiets kon. Zeg maar wat ik moet doen, ik help graag", zei ik waarna ik mijn boek terug op de vensterbank legde. Hij knikte "dank je Luna."
Ik zat half én lag half op de vloer, uitgeput door alle magie die ik had moeten gebruiken vandaag. De blauwe mantel die ik droeg omdat het zelfs binnen frisjes was lag ergens over een stoel gegooid. Door frustratie en woede krijg je het warm dus ook Zack had na de eerste uren zijn trui uit getrokken en de mauwen van zijn hemd opgestroopt. Ook daarna lukte geen van de oefeningen, zijn magie kwam niet terug. De avond was al gevallen en het avondeten hadden we gemist maar aan opgeven leek hij niet te denken. "Ik denk dat het wel genoeg is geweest voor vandaag, bedankt voor alle moeite en energie die je hierin hebt gestoken", zei Zack toen hij door het raam keek en merkte hoe laat het eigenlijk al was geworden. "Heel graag gedaan al is het erg spijtig dat het niet heeft gewerkt. Wat ga je nu doen, ga je nog steeds mee met Ezran?" "We zullen August niet zo snel vinden als gehoopt maar misschien flakkert mijn magie wel op in de fibion dimensie, ik ben nog steeds van plan om mee te gaan, ook zonder magie", vertelde hij mij. "Je magie zal terugkeren, hoe lang het ook zal duren, misschien pas wanneer je hart begint te genezen maar het is een groot comfort om te weten dat je krachten ooit zullen terug komen rennen", probeerde ik hem op te beuren al klonk het niet zo hoopvol als in mijn gedachten. Normaal had ik het moeten zien aankomen maar deze keer merkte ik het pas gelijktijdig met Zack, veel te laat dus, pas toen de klink omlaag werd geduwd. Voorheen wou Arion al naar binnen net als twee dienstmeisjes. Hen hoorde ik aankomen waardoor ik met mijn telekinese de deur ontgrendelde en we beiden in de stoelen zakten om 'verder te lezen' zodat niemand vragen zou stellen. Het deed Zack waarschijnlijk pijn om toe te moeten geven dat hij ook zijn krachten was verloren. Zack liep naar de deur toe en haalde die van het slot. Brandon kwam binnen gerold waardoor ik overeind schoot en mijn jurk glad streek. Hij keek traag van Zack naar mij die naar zijn trui wandelde en die aan trok "heeft het geholpen, de weerwolf technieken", vroeg Zack? "Daarom ben ik hier, Ezran zei dat ik het Luna zelf moest vertellen. Het heeft gewerkt, er is weinig veranderd maar het is een start, ik kan mijn tenen terug voelen, ik kan ze zelfs bewegen", deelde Brandon mee. "Nee, echt", zei ik glunderend van blijdschap "Brandon het is je gelukt!" "Hoor je dat, de technieken hebben gewerkt", riep ik daar nog achterna terwijl ik naar Zack keek die mij mijn mantel aanreikte. "Ik kan het horen Luna", lachte Zack terwijl hij op Brandon af liep. Hij legde een hand op zijn schouder "gefeliciteerd met je nieuwste herstel mijn vriend, ik ben blij voor je." "Ben je pas terug", vroeg ik Brandon? "Ja, we zijn net aangekomen, Ezran is Alaric gaan zoeken", antwoordde hij. "Dan heb je vast nog niet gegeten, zullen we naar de eetzaal gaan", stelde ik voor. Ik liet de boeken naar de juiste plek in de boekenkasten zweven en liep daarna Brandon en Zack achterna.
"Waar bleven jullie", werd er ons naar het hoofd geslingerd van zodra we de eetzaal binnen stapten. "Waarom, is er iets", vroeg Zack onmiddellijk. "Er moet niet altijd iets aan de hand zijn", reageerde Manal. "Misschien hadden ze jullie gemist", hoorde ik Ezran zeggen die met Alaric de eetzaal in wandelde. "We gaan een groepsfoto maken, nu iedereen er toch is kunnen we ons gaan omkleden om de foto daarna buiten te trekken", hoorde ik Aurora zeggen. "Wiens geweldige idee was dit", vroeg ik enthousiast ondanks de vermoeidheid. "Het onze", hoorde ik Nora en Aurora vol trots zeggen. Niemand ging in tegen hun idee en zij die er onverschillig tegenover stonden deden gewoon wat hen gevraagd werd. Iedereen ging zich omkleden en zo gebeurde het dus, zo trokken we onze eerste groepsfoto in de schemerende tuin. In onze mooiste outfits stonden we te glimlachen tijdens de overgang van licht naar donker terwijl de tuinbelichting aan ging. De uitverkorenen, de beschermers der uitverkorenen, de innercirkel, de demonen, Liam, Aurora en Arion, we stonden er allemaal. Alleen de feeën, elven, Cora en Anastasia ontbraken, moesten zij er ook bij zijn zou de foto nog completer zijn geweest. Het was een mooi laatste moment om samen te delen, voorwaar we niet wisten wat de toekomst ons zou brengen.
Kleren Luna
Kleren Nora
Kleren Manal