Pov. Luna
Kleren Luna
Net als Lazar werd ik met de hulp van Cora opgedost in een vrij koninklijke outfit. Mijn outfit correspondeerde met die van Lazar en had veel slang elementen wat volgens mij ook op hem wees. Zoals verwacht had hij een zwarte jurk voorzien met een diepe decolleté. Twee grote lappen stof liepen van mijn middel over mijn schouders tot net boven mijn achterwerk. Aan die lappen stof waren lange mouwen en een zwarte rok met spleten bevestigd. Voornamelijk als afwerking maar misschien ook om de lappen stof op hun plek te houden waren er horizontale strepen op bevestigd. De simplistische jurk werd afgewerkt door een veelvoud aan sierraden. Rond mijn middel hing een strakke en een losse goude riem. Rond mijn enkels en polsen werden er arm-en enkelbanden bevestigd die ook leken op gouden slangen. Ook rond mijn hals kronkelden een slang waarvan de staart zich naar beneden liet kronkelen in de decolleté. Ook mijn oren en hoofd werden gesierd door gelijkaardige juwelen. De voorste plukken van mijn haar werden achteraan mijn hoofd bevestigd met pinnen die alweer de vorm van slangen hadden. Enkel mijn goud omlijnde schoenen bleven onveranderd. Nu ik omgekleed was begeleide Cora mij naar de berichtenboom. Daar was ik nog nooit geweest en bovendien wist ik niet eens van het bestaan af van een dergelijke boom.
Ik had in gedachten een grote wijze boom die ergens in een verlaten hoek van de tuinen stond maar we bleven in het gebouw tot mijn grote verbazing. Eenmaal bij de boom aangekomen bleef ik er verwonderd naar staren. De boom haalde geen voeding uit de aarde want hij zweefde en liet zijn wortels zien waardoor het leek alsof er een vertakking was aan beide uiteinden van de boomstam. Rond de zwevende boom was er een stenen cirkel met hier en daar stenen waar runen in gegraveerd waren. Het loof was van de bomen gevallen en bloesems suerden zijn ondanks de ijzige temperaturen. Het kon elk moment gaan sneeuwen, de temperaturen schommelen al een week rond het vriespunt. Op een elegante manier was er een grote rode sjaal over de takken gedrapeerd. We stonden op de bovenste verdieping in iets dat de toonzaal wel kon zijn. Het licht viel naar binnen en scheen prachtig door de ramen naar binnen die boven ons waren opgesteld in meerde koepels. Op de één of andere manier had ik verwacht hier alleen te zijn maar er bleven demonen binnen stromen. Beetje bij beetje werd de massa dichter, de drukte deed mij wel geen goed. Er was op den duur zoveel geroezemoes dat bovenop de pijn in mijn aderen ook mijn hoofd begon te bonken. Het geluid en de warmte was zo bedrukkend dat ik mij naar Cora omdraaide om haar te vragen of we konden vertrekken. Op beide benen blijven staan werd stilaan moeilijker dus greep ik in de plaats daarvan haar arm vast. "Gaat het nog", fluisterde ze zo zacht en luid mogelijk. Zacht genoeg om niet gehoord te worden maar luid genoeg zodat ik haar kon verstaan. "Niet echt", bekende ik zwaar ademend met een vertrokken gezicht van de pijn. "Blijf hier, ik ga hem zoeken", kondigde ze aan waarna ze voorzichtig haar arm onder mijn hand vandaan trok. Heel even bleef ze stil staan om er zeker van te zijn dat ik niet zou omvallen maar toen dat niet gebeurde verdween ze tussen de demonen. "Haak je arm door de mijne, forceer een glimlach en wees je koninklijke zelf schoonheid", fluisterde Lazar zijn stem in mijn oor. De moeite om mij naar hem om te draaien deed ik niet, hij kwam naast mij staan en ik gehoorzaamde hem snel. Des te sneller dit voorbij was des te sneller ik mij ergens kon laten neer zakken. Met onze armen door elkaar gehaakt liepen we op de berichtenboom af. De massa ging opzij zodat hun koning er langs kon en creëerde zo een pad dat naar de boom leiden. Heel rustig draaide hij zich om zodat we de verzamelde demonen konden aankijken, met onze ruggen naar de boom gekeerd zag ik hoe Lazar de menigte rond keek die stil werd. Hij zou ongetwijfeld een stap naar voor hebben gezet maar deed dit niet doordat ik mijn vrije hand rond zijn arm had geklapt om niet door mijn knieën te gaan. Uit de menigte kwamen twee van zijn persoonlijke dienstboden naar ons toe gelopen met elk een kroningsmantel in handen. Een crème kleurige fluwelen mantel met een hermelijnen rand werd over mijn schouders gelegd. Naast mij werd er over Lazar zijn schouders een zwart exemplaar gelegd wat onze outfits nog matchender maakte dan ze al waren. "We zijn hier vandaag bijeen gekomen bij de berichtenboom omdat ik een belangrijke mededeling wil doen", begon Lazar met zo een vaste en zelfverzekerde stem dat ik hem het liefst wou vragen waar die serieuze houding ineens vandaan kwam. "Graag wil ik iedereen die aanwezig is en iedereen die een bericht zal ontvangen informeren dat de demonen dimensie een nieuw tijdperk tegemoet gaat", ging hij verder. Was hij nu van plan om bekend te maken dat ik de uitverkorene ben schoot mij te binnen. Geschrokken keek ik hem aan, ze wouden mij nu al dood hebben laat staan als ze wisten dat ik de uitverkorene ben. "Wacht", fluisterde ik in Lazar zijn oor maar hij ging verder met zijn speech. "Vanaf vandaag heeft de demonen dimensie een nieuwe koningin, althans een koningin in wording. Luna heeft mijn aanzoek geaccepteerd en zal zo de volgende demonen koningin worden", deelde hij mee terwijl hij een zwart doosje achter zijn rug vandaan haalde. Daarin lag een ring dat geslepen was in een vuurroos vorm, het was een grote zout en peper diamant die glinsterde door het binnenvallende zonlicht. De ring werd door Lazar om mijn vinger geschoven onder de berichtenboom, door verbazing verstomd gaapte ik hem aan terwijl hij mijn hand vast nam en er een kneepje in gaf. "Nu kun je hem eindelijk dragen schoonheid", kondigde hij luid aan alsof ik daar al een maand op stond te wachten. Hij trok mij in een knuffel en fluisterde "laat ze die prachtige glimlach van je zien mevrouw Reyes." Keek ik dan zo verschrikt dat hij mij moest vragen om te glimlachen. Op dat moment kreeg ik beelden binnen van Ezran die naar de vaas keek die in mijn kamer in de kroondimensie stond. De toverstaf ontbrak dus verwachten hij waarschijnlijk dat ik hem een herinnering aan een andere locatie in het paleis zou sturen maar dat kon ik niet. Daar was geen tijd voor want Lazar liet mij rustig los maar liet zijn handen op mijn schouders in geval ik het zou begeven. Met een geforceerde glimlach keek ik opzij naar de blikken van alle aanwezige demonen die mij doorboorden. Het gevoel alleen al dat ze mij allemaal in hen opnamen en mij onbewust aan het keuren waren zorgde ervoor dat ik het liefst een stap naar achter wou zetten en in het gat onder de berichtenboom wou springen om aan hun zicht te verdwijnen. "Een aanslag op haar leven heeft daarmee dezelfde straf als een aanslag op het mijne", kondigde hij aan "de extinctie van de gehele bloedlijn van de verantwoordelijke en alle medeplichtigen." "Jullie aanstaande koningin dient met alle respect en eerbiedigheid behandelt te worden", hoorde ik Lazar nog zeggen vooraleer hij zijn arm door de mijne haakte om vervolgens door het gecreëerde pad dat tussen de menigte lag weg te lopen. De gedachte 'wat was er hier net gebeurd', overtrof zelfs de pijn want tot ik had kunnen laten bezinken wat hij net had gedaan voelde ik geen pijn. De bloesems kwamen los en werden op een zachte bries dat hier binnen eerst niet was verspreid. Ze waaiden weg en met elk blad ging een gefluister gespaard. Met bloesems die achter ons aanwaaien verlieten we de zaal, het bericht was verzonden. Lazar trok ineens zijn arm weg en legde die op mijn rug, blijkbaar was ik gestopt met wandelen doordat mijn knieën als pudding aanvoelde. Al zei hij het niet ik zou zweren dat ik zijn stem "nooit door de knieën gaan in het openbaar schoonheid, loop met je kin omhoog samen met mij naar buiten. Drijf boven de pijn, verdrijf het desnoods." Dat deed ik ook de pijn en mijn slappe knieën negerend liep ik weg gestuwd door zijn hand op mijn rug.
Pov. Vladimir
"Ga aan de kant", waarschuwde ik Liam die nu net als mij in gevechtspositie ging staan. Hij snapte het niet, het besluit dat ik had gemaakt was niet enkel door mijn egoïsme gemaakt. Als Nora zou sterven zou daarmee alle hoop zinken. Een schip dat op een strak gespannen rustig wateroppervlak dobberde zou zinken door het ontstaan van een gapend gat in de bodem van het schip, niet te dichten. Niet enkel zou het laatste sprankje hoop gaan varen zonder inzittenden passagiers ook de koningshuizen zouden een tekort aan kroonprinsen hebben. Vanaf het moment dat ik met Nora, Manal en Luna ons paleis binnen wandelde waren Zack, Brandon en ik vervangbaar geworden. Brandon zijn gedwongen vertrek was daar het ultieme bewijs van. Onze missie was niet vervolledigd maar de belangrijkste taak zat erop. Uiteraard speelde mijn zelfbelang ook een rol bij mijn besluit. De mogelijkheid om Accalia te redden was er, de tijd om haar te transformeren was er maar ik deed het niet omdat zij dat niet gewild zou hebben. Als ik de tijd terug kon draaien zou ik een ander besluit hebben genomen, een egoïstisch besluit. Ik zou haar mijn bloed gegeven hebben en aanvaard hebben dat ze mij eeuwig zou haten zolang ze in leven zou zijn. Het gevoel haar nooit meer te zien is ondraaglijker dan het gevoel dat ze niet meer van mij zou houden. Jegens Nora koesterde ik zeker niet zo een diepgaande gevoelens maar Accalia haar dood had iets in mij veranderd of eerder een leefde achtergelaten. Misschien wel de beide maar daardoor kon ik het niet verdragen dat Nora aan het weg kwijnen was voor mijn ogen. Aan Liam hadden ze het nooit durven vertellen omdat hij gehecht was geraakt aan Nora maar als enige regerende leider in de kroondimensie werd mij alles verteld ongeacht de mogelijke gevoelens die het zou los maken. Nora zou er volgens de artsen niet meer bovenop komen, ze waren van plan om overmorgen de levensondersteunende apparatuur los te koppelen zodat ze officieel dood verklaard kon worden. Voordat ze dat konden doen was ik van plan om haar met vampierenbloed in haar systeem te laten sterven zodat ze alsnog zou kunnen leven. Terwijl ik in gedachten verzonken was had Liam de kapstok vast gegrepen zonder dat ik iets in de gaten had. Voor ik het wist werd de kapstok tegen mij geslagen. Ik zetten uit een paar stappen naar achter tot ik mijn evenwicht terug had gevonden en keek Liam strak aan. De nu gebogen kapstok brak hij in twee, de ene helft gooide hij aan de kant en de andere helft hield hij vast als een zwaard. Hij zette een stap vooruit om mij aan te kunnen vallen maar ik duwde de tafel tegen hem waardoor hij tegen de bedrand aan botste. Ik wou langs hem heen wandelen om de knop in de duwen maar Liam doorzag mijn intentie en duwde de kar met beide voeten mijn richting uit. Ik werd tegen de muur geduwd en de kar kwam tegen mij aan. Liam stond snel recht en beende op mij af met de gebroken kapstok in de aanslag. Toen hij dicht genoeg stond greep ik zijn keel vast voordat hij mij kon steken terwijl ik met de andere hand de kapstok vast hield die maar enkele centimeters verwijderd was van mijn hart. Hij duwde door maar ik stak mijn nagels in zijn huid waardoor hij de staak liet vallen. Nu ik een seconde vrije mogelijkheden had sloeg ik hem in zijn buik en duwde ik zijn strot dicht. Terwijl hij recupereerde liep ik langs hem heen naar Nora toe. Onderweg werd ik onderuit gehaald doordat hij mijn been achteruit trok en ik op mijn gezicht belande. Enkel seconde later werd er een stoel op mij gesmeten waarvan het metaal boog. Hij trok mij naar achter, weg van Nora maar niet voor lang. Ik draaide mij half om en sloeg mijn vrije been hard tegen zijn knie die gedusloceerd geraakte. Noorgedwongen liet hij mijn been los om zijn knieschijf op zijn plek te duwen. Snel sprong ik recht en duwde ik hem met mijn hele lichaamsgewicht tegen de muur die het begaf. Hij viel door de muur en viel tussen het stof en de brokken in de gang. Ik rende naar de apparatuur toe en drukte de grote rode knop in. De geluiden stopte met op het einde een gepiep. Langs achter werd ik bij mijn kraag gegrepen en op de grond geduwd. Liam ging op mij zitten en sloeg mij in het gezicht, hij bleef gaan tot er zich een traan vormde in zijn ooghoek. De traan gleed over zijn wang waarna hij van mij af ging en de kamer uit stormde. "Liam, wacht", riep ik nog terwijl ik overeind krabbelde. "Val dood", was het enige dat ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Nora was niet langer, ze was dood en zou nooit meer levend zijn, nooit meer de oude. Haar hart zou stoppen met slaan maar ze zou kunnen leven. Liam zou mij de komende tijd niet vergeven maar hij moest erbij zijn wanneer Nora terug tot de levenden kwam om haar in toon te houden dus rende ik hem achterna.
Liam kon niet ver zijn maar ik zag hem niet in de grote ronde wachtzaal bij de balie waar hij naartoe was gerend. Ineens werd ik vast gegrepen en door het glas geduwd dat de balie omringde. Ik kwam tegen de stoel aan waar niemand op zat. Kreunend kwam ik tussen het glas vandaan. "Je hebt haar gedood", zei Liam furieus. "Je hebt haar gedood", herhaalde hij "ze is nu gedood door jou, verbonden met jou en gehoorzaam aan de grote kroonprins Vladimir, ben je blij, tevreden of simpelweg zelfvoldaan!" Ik sprong over de balie en kwam rustig dichterbij. Hij stormde terug op mij af dus besloot ik hem tegen de muur vast te klemmen tot hij een beetje was gekalmeerd. Met een luide bonk kwam hij tegen de muur aan. De stoelen die aan de grond waren vastgemaakt trok hij los en sloeg hij tegen mijn rug en achterhoofd. De rij met stoelen liet hij op de grond vallen, hij verslapte helemaal. "Wat doen jullie, zijn jullie gek", hoorde ik Nora zeggen. Automatisch liet ik Liam los om mij naar haar om te draaien. Beide stonden we haar aan te gapen terwijl ze na drie maanden terug voor ons stond, terug sprak maar nu zonder het geluid van haar kloppende hart dat haar hemels ruikende bloed door haar anderen pompte. Haar verleidelijke halsslagader was stil geen beweging te bekennen, ook de geur van haar mensenbloed was weg. "Kunnen jullie mij misschien uitleggen wat er hier gaande is, waar jullie het idee vandaan hebben gehaald om te vechten en welke dag het is", vroeg Nora na een lange stilte waarin nog Liam nog ik iets zeiden. Sinds ze ons had gevraagd wat we deden keken we haar enkel aan, ongetwijfeld met de daaraan verbonden concequenties in onze gedachten. Eén van de drie uitverkorenen was immers tot een vampier gemaakt. "Donderdag Nora, weet je nog dat had ik je verteld aan het begin van de droom", zei Liam nadat hij zijn keel had geschraapt. "Oh ja, nu herinner ik het mij weer. Voor ik automatisch bukte om de sneeuw aan te raken", hoorde ik Nora zeggen terwijl ze bedachtzaam omhoog keek alsof ze de herinnering in gedachten herbeleefde. "Wat ik niet snap is waarom je zo een prachtige droom, gewoon wow hebt vervangen voor dit", ging ze verder terwijl ze van Liam naar mij keek. Liam opende zijn mond om het haar te vertellen maar stopte, hij kon het niet. Moest hij het haar vertellen zou het te permanent hebben aangevoeld, het is één ding om het luidop tegen mij te zeggen maar om zoiets groots en levensveranderend uit te moeten ook leggen aan haar dat zou ik hem niet willen aan doen. Hij opende alweer zijn mond om de woorden over zijn lippen te persen maar dat stond ik hem niet toe. "Dit is geen droom, dit de werkelijkheid. Je staat echt in de ziekenboeg van de kroondimensie." "Dus dan ben ik wakker", zei Nora twijfelend niet zeker of mijn woorden wel inhielden wat ze net vertelde. "Ja", was het enige dat ik in een uitademhaling liet weten. Dat simpele woord leek te echoën in de wachtzaal of eerder te blijven hangen. "Luna is veel sneller wakker geworden dan ik. Ik had drie maanden nodig en zij maar een aantal dagen", reageerde Nora ineens. Naast mij begon Liam te bewegen, hij stapte rustig naar Nora toe om voor haar te blijven staan. Hij bekeek haar onsterfelijke gezicht nam het in hem op en fluisterde heel zacht iets voor hij weg liep. Nora keek hem verbaasd na, normaal gezien zou ze die fluistering niet gehoord mogen hebben met haar menselijke zintuigen maar nu hoorde ze het ondanks de ruimte tussen hen. "Ik ben blij dat je nog steeds aan de meest onmogelijke dingen denkt op momenten zoals deze", had hij haar ingefluisterd. "Ik hoorde wat hij zei", hoorde ik Nora verbaasd zeggen, het was nog niet voor de volle honderd procent binnen gedrongen. "Je gehoor is nu inderdaad beter", liet ik haar weten terwijl ik rustig een stoel los trok uit de rij die was samen gelast om die vervolgens naar haar te gooien. Ze ving hem en boog bij die beweging één van de poten krom. "Ook je fysieke kracht, je zicht en ga zo maar door", voegde ik daaraan toe. Nora draaide de stoel in haar handen om de kromme stoelpoot langs alle kanten te kunnen bekijken. "Hoe kan het dat ik zo sterk ben, ik ben pas uit coma ontwaakt en zou mij zwak moeten voelen, wat hebben jullie gedaan", hoorde ik Nora vragen die waarschijnlijk al een idee had maar opzoek was naar het ultieme bewijs wat in dit geval mijn bevestiging zou kunnen zijn. "Je bent niet langer mens, je vermoedens kloppen", deelde ik mee. "Maar wel een vampier", ging ze verder opzoek naar de antwoorden die ze nodig had. "Wel een vampier", gunde ik haar zonder er veel langer omheen te dansen. Het was eruit, ze zou nu een vampier blijven tot in de eeuwigheid, de balans tussen leven en dood. "Wie heeft mij veranderd", vroeg ze nu. "Dat heb ik gedaan", antwoordde ik enigzins beschaamd door de ongegeneerde manier waarop ik het zei zonder hapering met een duidelijke stem, zonder dat er enige vorm van schulbewustheid of medeleven doorklonk voor hetgeen dat ze nu meemaakte. "Is Liam daarom weg gegaan", vroeg ze mij met een stijgende hoeveelheid ergernis en woede. "Waarschijnlijk wel", moest ik bekennen. "Je hebt het mij nooit gevraagd", zei ze "nooit toestemming gevraagd en waarschijnlijk heb je daar zelfs niet aan gedacht toen je besloot mij te veranderen in een vampier!" "Het spijt mij Nora maar ik kon je niet laten sterven", probeerde ik haar te kalmeren. Door dat te zeggen bereikte ik echter het tegenovergestelde effect, ze werd razend boos "spijt, durf je nog te zeggen dat het je spijt. Je had het recht niet om mij te veranderen!" Ik wist niet wat er hier allemaal gebeurde maar Nora begon te veranderen. De breed uitvallende ziekenhuis kleding was het enige dat hetzelfde bleef want haar gezicht en haar lichaam veranderde compleet. Ze begon op mijn moeder Sylvia te lijken. Haar boze blik en vuurspuwende ogen bleven op mij gefixeerd terwijl ze van gedaante leek te veranderen. Voor ik het wist voelde ik mijn moeder haar krachten of nu die van Nora op mij in werken. Mijn moeder had de gave om eender wie een helse pijn te bezorgen alsof die persoon in brand stond en werd verzwolgen door de vlammen. Echter verbranden je niet in de werkelijkheid waardoor de huid en zenuwen niet aangetast werden. Moest ik echt in brand staan zou de pijn uiteindelijk ophouden nadat de zenuwen waren verbrand bij derde graads brandwonden maar doordat mijn zintuigen om te tuin werden geleid kon deze pijn oneindig lang door gaan. Het vuur dwong mij om panikerend rond te bewegen in een poging het onbestaande vuur te doven. Nadat mijn rondrennende en bewegende instinctieve handelingen geen invloed hadden werd ik op mijn knieën gedwongen van de pijn. Nora had haar gaven nog niet onder controle dus wist ze niet hoe ze moest stoppen waarschijnlijk wist ze niet eens dat zij dit deed. Verwonderd keek ze mij aan, eerst allesinds aangezien ik in haar ogen ineens begon te panikeren en schreeuwen zonder enige aanleiding. "Stop", wist ik uit te brengen terwijl ik met mijn handen op de vloer steunde voor ik mij neer liet zakken. Ik tilde na een tijdje heel even mijn hoofd op om Nora aan te kijken voordat ik dacht het bewustzijn te verliezen. Ze keek om zich heen en bleef toen naar de muur kijken. Lang en doordringend, stil in afwachting van iets. Toen stopte de pijn en veranderde ze terug in haar eigen huis. Nu stond Nora terug voor mij in de plaats van mijn moeder. De pijn bleef sluimeren maar ebde geleidelijk aan weg tot er niets meer van over was. Hijgend kwam ik overeind na het geschreeuw en de warmte van het denkbeeldige vuur waarmee ik gemarteld was. "Doe dat morgen tijdens de kroning alsjeblieft niet", zei ik hijgend, nog steeds aan het bekomen van wat er net was gebeurd. "Welke kroning, van wie", vroeg ze mij ondanks haar haatgevoelens jegens mij. "Jij word morgen gekroond, ik zal iemand sturen om het je uit te leggen", liet ik haar weten. "Je hoeft niemand te sturen, leg het mij nu uit", hoorde ik haar met de nadruk op de 'nu' zeggen. "Je word in de voorspelling beschreven als koningin van de rechtvaardigheid. Jij zal als eerste van de drie uitverkorenen worden gekroond. Nu je wakker bent kun je beginnen aan je taken als heerser van de kroondimensie." Tot dan had ik dat in hun plaats gedaan maar nu ze wakker was moest ze zo snel mogelijk gekroond worden om de vrede te bewaren en te laten zien dat onze vijand niet had gewonnen. Dat hun beschermester was opgestaan uit de dood en er nu klaar voor was om als rechtvaardig heerser haar volk te dienen en bovenal te beschermen.