Pov. Luna
"Aaaaahhh", "rustig", "daar is een bed", "in de gang staan nog drie bedden, hier is geen plaats meer neem hem mee naar buiten", hoorde ik om mij heen. Er werd gejammerd, gekrijst en geschreeuwd van de pijn en waar ik ook keek ik zag lijden. Artsen, verpleegkundigen zorgkundigen en ik als enige genezer zaten tot aan onze kin in het water dat dreeg over te lopen. "Aaaaaah aah AAAAAAAAH", hoorde ik degene schreeuwen die ze zo zorgvuldig mogelijk op het bed probeerde te leggen. Ik wou recht staan en naar hem toe wandelen om hem te genezen en hem uit zijn lijden te verlossen maar dat ging niet, nog niet aangezien ik bezig was met een andere patiënt. De artsen hadden hem al geopereerd en ervoor gezorgd dat de inwendige bloeding was gestopt dat veroorzaakt was door zijn verwondingen maar de morfine en andere pijnreducerende middelen begonnen op te geraken dus moesten we het tot de levering die pas over enkele uren was zien te redden met hetgeen dat we ter beschikking hadden. Door dat gebrek aan pijnstillers moest ik de patiënten die na een behandeling door een heler ook zonder konden voorrang geven. Tijdens mijn verblijf in de demonen dimensie waren we vaker overrompeld geweest door gewonden die waren binnengebracht na een gevecht in het oosten van de dimensie. Blijkbaar waren er ook in de demonen dimensie aanvallen en gevechten en leefde de bevolking in tijden van oorlog met tussenperioden van vrede. In de andere dimensies had ik ze nog nooit horen praten over een tegenaanval laat staan dat ik op de hoogte was dat ze deze dimensie konden bereiken. Doordat er nooit over was gepraat en het erg onlogisch leek dat een verenigd front van alle dimensies zou verliezen van de demonen die geen medestanders leken te hebben veronderstelde ik dat ze niet in deze dimensie geraakte. Zowel de demonen als de dimensies hadden het over gered worden maar het probleem is dat de dimensies van de demonen gered moeten worden en diezelfde demonen van een nog onbekende vijand. Nu leken de aanvallen terug gestart te zijn na maanden van rust. Er waren denkbeeldige vlaggen die om de zoveel tijd van een oorlogsvlag naar een vlag van vrede veranderde. De eerste twee maanden was het haalbaar in de ziekenboeg doordat er geen conflictgebieden waren in de dimensie. Deze laatste maand was dat echter veranderd en hadden ze mij meer dan ooit tevoren nodig om te helpen als heler. 'De enige genezer' werd voor allerlei zaken ingezet, ik deed enkel geen huisbezoeken doordat ik 'paleisarest' had. Het grote domein had ik zelfs nog niet helemaal kunnen verkennen maar het gevoel alleen al om beperkt te zijn in mijn keuzes, bewegingsvrijheid en autonomie voelde slecht. De meeste mocht ik en al wist ik dat ze waarschijnlijk hun redenen hadden, ze zouden daar open over kunnen zijn en mij tenminste de mogelijkheid geven om te onderhandelen en een middenweg te vinden. De patiënt die ik postoperatief aan het helen was was eindelijk klaar waardoor ik mijn gloeiende handen terug trok "een van de verpleegkundigen of zorgkundigen zal je zodadelijk verplaatsen naar een andere ruimte", deelde ik mee voordat ik mij haasten naar de volgende patiënt.
"Luna, hier", hoorde ik één van de verpleegkundigen zeggen terwijl ze naar mij toe wandelde. Terwijl zij met de arts ging overleggen en het dossier ging raadplegen kreeg ik groen licht om hem te beginnen helen. Ik liep naar het bed toe en merkte vrijwel meteen zijn gepijnigde blik op. Van zodra ik naast hem stond ik begon ik hem te helen met de lessen heelkunde van de elvenmeesteres. Ze was mijn mentor geweest in de tijd dat ik in de elven en feeën dimensie verbleef met mijn vriendinnen. De helende krachten bezat ik al maar nu moest ik ze gebruiken op iemand. Het toepassen van deze gave vergde enkel mijn wilskracht en een open geest. De helende elven magie moest immers mijn lichaam verlaten en dat van een ander betreden. Als de helen werkte en een effect begon te krijgen zag je dat doordat zowel mijn handen als de wonde begonnen te gloeien. De bron en de recipiënt van de genezende magie begonnen te gloeien. Vanaf het moment dat de magie in werking treed voelt de ontvanger bijna onmiddellijk verlichting, de pijn begint weg te ebben en de wonden beginnen stilletjes aan de genezen. Sommige dingen kunnen niet met de helende krachten genezen worden zoals een aangeboren ziekte of de meeste chronische of ongeneeslijke ziekten maar een letsel dat is veroorzaakt door exterieure bron zoals een wapen is geneeslijk. "hhh, dank u", ontglipte zijn lippen die nu een ander geluid konden produceren dan een pijnkreet, opgelucht ademde hij uit. "Heel graag gedaan met plezier zelfs", verzekerde ik hem "als ik klaar ben kun je naar een rustigere ruimte om uit te rusten." "Dat is het beste dan is er hier ook meer ruimte, er moeten al demonen in de gang door plaatsgebrek", deelde hij mee. "Ik zag het, ik vermoed dat het gevecht niet goed verliep", zei ik in de hoop dat hij meer over de strijd zou vertellen. "We hebben de strijd verloren, we moesten terug trekken", liet hij mij weten "bovendien hadden ze een groot voordeel doordat ze kunnen teleporteren, ongezien verschenen ze ineens vlak naast ons, velen zijn op die manier gedood", ging hij verder. "Wat deden ze", floepte er verbaasd uit bij het horen van teleporteren. "Ze kunnen teleporteren, vertel mij niet dat je ze nog nooit hebt gezien", vroeg hij even verbaasd als mij. "Oh ik heb ze gezien geloof mij en met ze gevochten", deelde ik mee. Ik had daarna misschien drie dagen in coma gelegen en was beschermd door de ring, Brandon, Manal en Nora maar ik had mezelf ook verdedigd. Het was een grote verwezenlijking in mijn leven tot dan toe en dat zou ik ook laten weten. "Waarom zo verbaasd of heb je alleen de monsterlijke soort bevochten", vroeg hij nu benieuwd. "Ik heb alle drie de soorten wel eens gezien, ik wist alleen niet dat zij degene waren die het oosten binnenvallen", liet ik weten onder het helen door. "Wie anders", lachte hij. Ik toverde een geforceerde glimlach tevoorschijn die er gemeend uitzag. Alles was zo contradictorisch dat mijn hoofd begon te draaien. Vochten de dimensies en de demonen nu tegen dezelfde vijand maar wat was er dan gebeurt met de demonen als gezworen vijand van de dimensies en dat voor eeuwen aan een stuk. Eigenlijk had ik in de demonen dimensie nog nooit iemand gezien in die drie maanden die voldeed aan de eigenschappen van de demonen die Brandon had beschreven wat merkwaardig was maar mogelijk. Er klopte hier overduidelijk iets niet maar ik kon mijn vinger er niet op leggen met de beperkte informatie die ik had. Ik had maar één verhaal maar om een compleet beeld te bekomen had ik meerdere verhalen nodig. Met maar één zijde van het verhaal, een stuk van het geheel was ik niks behalve dat het chaos creëerde en alles dat ik als zeker beschouwde aan het wankelen bracht. "Voilà, klaar", liet ik nog weten toen het gloeien stopte en ik hem in een zittende positie hielp. "Kom maar mee, ik begeleid je naar je kamer. Luna ga maar naar de gang je hebt groen licht gekregen voor iedereen die er ligt", kondigde de verpleegster nog aan voor ze de patiënt over nam.
Vandaag was erg hectisch zowel in de ziekenboeg als in de keukens waar ik nu in stond. Tot dan had ik niet vaak keukendienst gehad maar de werking was mij wel al bekend. Door de drukte en de hoge nood aan een heler was ik langer in de ziekenboeg gebleven met als gevolg dat ik ettelijke uren te laat was voor de keuken dienst. Waar ik normaal onder mijn voeten zou krijgen van iedereen in de keukens doordat mijn afwezigheid hen meer werk bezorgde werden daar geen opmerkingen over gemaakt. Iedereen wist dat er een slagveld was in het oosten en dat velen gewonden naar het paleis werden overgebracht om behandeld te worden. Het meeste werk was dus al gedaan de voorbereidende werken de mise en place was al afgerond waardoor ik enkel kon helpen bij de afwerking. Doordat ik een dessert ging bakken mocht in in het team werken dat met het dessert bezig was. Volgens mij waren er feestelijkheden want er waren meer zoete nagerechten dan anders. Misschien had Lazar wel om een chocolade taart gevraagd met een rode crème ik besloot om maar aan één van zijn wensen te voldoen. In plaats van een crème met een rode kleur besloot ik stukken fijngesneden aardbei bij mijn room crème te voegen waardoor die een prachtige zacht roze kleur kreeg wat heel mooi paste bij de donkere cake. De andere dessert waren makkelijk af te werken, de brownies moesten enkel in stukken gesneden worden en mooi uitgestald worden op het voorziene bord. Ook de andere desserten moesten alleen samengevoegd worden wat snel klaar was. Uiteindelijk bleven alleen ik en het personeel dat verantwoordelijk was voor de schoonmaak van de keuken achter. In de keukens van demonen dimensie hadden ze geen bakvorm die al de vorm had van een hart waardoor ik de cake zelf in de juiste vorm moest snijden alvorens ik van de cake en de crème een taart kon maken. Met de resterende randen en kruimels die overbleven nadat ik een perfecte harstjesvorm was bekomen besloot ik een soort cake pops te maken. Wat crème en cake mixen, ze in de juiste vorm drukken en wat chocolade smelten meer was niet nodig. Om Lazar niet helemaal teleur te stellen besloot ik witte chocolade te gebruiken en daar wat rode kleurstof aan toe te voegen. Het resultaat mocht er wezen en het leek oprecht alsof het valentijnadag was door enerzijds de vorm en anderzijds de kleuren. Met de taart die op een mooie glazen taartenstandaard stond en met een schaal hartvormige cake pops in de andere hand liep ik de keuken uit. Vermoedelijk moest ik in de eetzaal van de koninklijke vleugel zijn dus liep ik die richting uit tot twee collega's mij in de gang aanspraken "we kwamen de desserts net ophalen,... wat doe je hier nog moest jij je niet gaan omkleden." "Moest dat", vroeg ik verbaasd. "Ja er is blijkbaar haast bij, Cora wacht al tien minuten op je in haar kamer", vertelde de andere mij. "Hier", zei ik terwijl ik ze zorgvuldig de dessert overgaf. Wat was er nu weer kwam er onderweg in mij op, zou het iets belangrijk zijn, iets ernstig?
"Eindelijk waar bleef je nou", werd er mij veel te serieus gevraagd door een Cora die languit op bed lag. Wat ik had verwacht aan te treffen was iets totaal anders, ik had haar ijsberend en met een bezorgde blik in haar ogen verwacht. Het klonk ergstig maar toen ik haar zo ontspannen op bed zag liggen viel de last van mijn schouders dat ik te laat was of dat er iets ergs was. "Cora wat is er, je hebt mij laten schikken", liet ik weten. "Ik", vroeg ze verbaasd terwijl ze omhoog kwam en op bed ging zitten "heb ik je laten schrikken, ik heb niks gezegd hoe heb ik je dan laten schikken." "Zo grappig", reageerde ik "vertel nu maar wat er zo dringend is." "We komen te laat als jij je niet snel omkleed", deelde ze wijzend naar de kast mee. Ik wandelde er heen en trok tegelijkertijd beide deuren open om vol verwachting naar binnen te kijken. Er lag een nauwsluitende lange zwarte jurk met een sleep. De rug was uitgesneden en best laag. Ook de voorkant was vrij diep uitgsneden en bij de uitgesneden stukken was er een kruis gemaakt met dezelfde zwarte stof. De jurk had een hoge halslijn waarop er mooie geborduurde versiersels te zien waren. Onder de jurk lagen zwarte hakken met gouden randen die er mooi bij pasten. "Waarom ineens een jurk", vroeg ik achterdochtig. Wat was Lazar van plan, ik wist dat hij niet zomaar een taart wou. "Hij is prachtig maar waarom", ging ik verder. "Geen idee, Lazar vroeg alleen om een jurk aan te trekken en te verzamelen in de koninklijke eetzaal", vertelde Cora mij terwijl ze naast mij kwam staan en met een lach de kast in keek.
Ken je dat moment dat ze in films met de perfecte achtergrond muziek, net de juiste hoeveelheid wind een grootse entré maken. Wel zowel de achtergrond muziek als de wind ontbrak maar Cora en ik voelde ons net zo. Vol vertrouwen liepen we wiegend met de heupen door de gangen. Met mijn haar opgestoken en meer make-up op dan gewoonlijk liepen we met zwarte jurken met de muziek in onze gedachten verder. Door ons eigen gedrag konden we de lach die op onze lippen speelden niet tegen houden. Van zodra we naar elkaar keken en elkaars lach zagen barsten we in lachen uit en wandelde zo goed als dat ging onder het lachen door verder, we waren al laat dus konden we een lachpauze niet veroorloven. Beiden wisten we wat er zou gebeuren moesten we weer naar elkaar kijken, de slappe lach zou dan onvermijdelijk worden dus keken we beiden naar een andere muur wat er vast raar uit zag voor de andere personeelsleden die ons passeerden. Uiteindelijk geraakte we bij de eetzaal waar Anastasia, Lazar, Gaian en Alaric al stonden te wachten. "Je ziet er stralend uit schoonheid", zei Lazar vrolijk terwijl hij mijn handen vast nam en een rondje draaide. "Oh hoe lief, dank je", zei ik tegen Lazar met een grote glimlach. "Oogverblindend zoals altijd Cora, je ziet er perfect uit", keerde hij zich nu tot Cora die een prachtige kanten jurk aan had met aparte mauwen. Je kon dus kiezen of je de mauwen aan of uit deed wat volgens mij een groot pluspunt was. Haar was hing los over haar schouders waardoor je de halsketting en de oorbellen goed kon zien. De rode lippenstift paste perfect bij de sfeer en haar huidskleur. "Dank u uwe majesteit", hoorde ik haar gevleid zeggen. Het viel mij op dat Cora de enige was in het hele paleis dat door Lazar bij haar voornaam werd aangesproken en alhoewel Cora meer dan genoeg tijd doorbracht met Lazar ze weigerde hem iets anders dan 'uwe majesteit' te noemen. Lazar had het haar al vaker gevraagd maar Cora vond het beter om professioneel te blijven, zo bleef ze ook één van de personeelsleden. Ze verdroegen mijn aanwezigheid maar waren daar niet blij mee. Voornamelijk doordat Alaric mij als 'een hybride' had geïntroduceerd maar ook omdat ik mij te open gedroeg tegenover hun koning. Coretta had hier goed over nagedacht en alles goed overwogen zodat ze een goede band kon onderhouden met zowel Lazar als haar collega's. "Nu mijn geweldige demoontjes moeten jullie heel stil zijn en je verstoppen, de volgende keer dat de deur open gaat komen Ezie en Blake binnen, het zou fijn zijn moesten jullie verassing schreeuwen", legde Lazar uit. "Ze komen", deelde Alaric fluisterend mee die bij de deur stond waardoor iedereen in actie schoot en snel ergens achter ging staan. Anastasia kroop met haar grote gouden jurk onder de tafel terwijl ik naast Cora ging staan achter één van de pilaren waarnaast decoratieve stukken en planten stonden die extra dekking gaven. Gaian en Alaric stonden naast de deuren en Lazar ging achter het gordijn staan. Ik hoorde voorzichtig een hand dat de hendel omlaag duwde en de deur opende. Nog even wachten dacht ik terwijl ik voor bevestiging naar Cora keek die stil bleef staan. De deuren werden dichtgedaan dus sprong iedereen tevoorschijn "VERASSING", werd er door iedereen geroepen. Blake keek verrast om zich heen wat ik als teken beschouwde dat dit alles voor hem was. Vermoedelijk was het zijn verjaardag en werd er daarom een verassingsfeest georganiseerd ter ere van hem. Onaangekondigd begonnen de anderen te zingen dus besloot ik mee te doen "Happy Birthday to You, Happy Birthday to You, Happy Birthday Dear Blake, Happy Birthday to You. From good friends and true, From old friends and new, May good luck go with you, And happiness too. Happy Birthday to You, Happy Birthday to You, Happy Birthday Dear Blake, Happy Birthday to You." "Dank jullie, het is anders nu iedereen verspreid is maar bedankt dit is een geweldige verassing", hoorde ik Blake met toenemend enthousiasme zeggen. "Je verdient het", zei Alaric "geniet van je feest Blake." "Dank je Alaric", zei Blake nog voor ze elkaar een knuffel gaven. "Gelukkige verjaardag, mogen er nog velen volgen", zei Ezran waarna ook zij elkaar een knuffel gaven. Ezran hield Blake zijn hoofd nog even vast na de knuffel en fluisterde Blake iets toe wat hem erg blij maakte. Blake trok Ezran terug in een knuffel "dank je", was het enige dat ik kon horen. "Kom hier jullie", zei Blake blij toen hij Ezran los liet. Hij wandelde op ons af en trok Lazar, Cora, Gai, Anastasia en mij in een groepsknuffel. "Het betekent niet dat je al knuffels aan het geven was dat je mij er ook bij moet betrekken", zei Lazar alsof hij niet dolgelukkig was met het gebaar. "Hoe oud ben je nu, ik ben zes", vroeg Anastasia schattig terwijl ze omhoog keek. Geplet tussen onze benen tijdens de knuffel probeerde ze Blake aan te kijken. We gingen een beetje uit elkaar en keken Blake aan die naast haar hurkte. "Dat is ingewikkeld maar in principe 21", deelde hij mee. Eerst snapte ik niet wat daar zo ingewikkeld aan kon zijn tot ik het tijdsverschil tussen de aarde en dimensies in acht nam. Doordat hij ook op aarde was waren er vast schommelingen en was het zonder een accurate berekening moeilijk zijn exacte leeftijd te achterhalen. "Dan ben je vijftien jaar ouder", concludeerde Anastasia. "Wow je kan zo goed rekenen Anastasia, misschien kun je mij bijles geven. Ik hou niet zo van wiskunde", bekende Blake met een opgetrokken neus. Hij wreef over zijn nek en keek erg vies als een kind dat zijn groenten niet wou opeten. "Jaaa", zei ze enthousiast "dan kan ik jou juf zijn." "Goed idee Asia, dan kun je het mij uitleggen en op een bord schrijven", ging Blake verder op in het verhaal. Het zou mij niet verbazen moest ik hem ook aan een klein bankje zien zitten op een kleine stoel waar enkel Anastasia op zou passen terwijl hij geconcentreerd naar voor keek waar Anastasia op haar krijtbord zou schrijven en hem oefeningen zou geven. Mocht ik ooit het geluk hebben om zoiets bij te wonen zou ik ongetwijfeld smelten. "Anastasia zeg maar daag tegen iedereen, moest jij je eigen huiswerk niet gaan maken", vroeg Lazar nu hij de kans kreeg. "Ik ben al klaar", zei Anastasia ondeugend. "Oh ja", vroeg Lazar terwijl hij haar met een zogezegd nadenkde blik aankeek. Hij trok zijn mond naar links en keek tegelijk naar rechts waarna hij het omgedraaide deed. Dit herhaalde hij een paar keer tot hij "ik geloof je niet", zei. Hij zetten een stap vooruit waardoor Asia de benen nam. Lazar begon achter haar aan te rennen. Iedereen ging aan de kant wanneer ze voorbij raasden of probeerde Anastasia een voorsprong te geven door Lazar af te remmen. Uiteindelijk kon hij haar inhalen. Ze werd langs achter in Lazar zijn schoot getrokken en gekieteld waardoor ze het uit begon te proesten. Haar lach schalde door de gangen en weer zo weer terug gekaatst. "Oké ik lieg", schreeuwde ze zo goed als dat ging onder het gekietel en gelach door. Lazar stopte met kietelen en viel vermoeid op de grond neer net als zijn zusje. Ze keken beiden naar het plafond en daarna naar elkaar "ga je nu je huiswerk maken", vroeg Lazar. "Ja", zei ze uiteindelijk terwijl ze overeind krabbelde waarbij Lazar holp. Haar schattige baljurk maakte het bewegen niet gemakkelijk waardoor ik nog meer bewondering had dat ze er zelfs mee kon rennen. "Kom op ga maar prinses, ik hou van je en nu goed werken", nam Lazar afscheid. "Ik hou ook van jou", zei Anastasia lief waarna ze naar de deur rende waar een dienstmeisje op haar stond te wachten. Lazar sprong omhoog "je zou mij wel mogen bedanken", zei hij. Niemand leek te weten tegen wie hij dit zei dus keek iedereen elkaar even aan "ja jij ja", zei hij wijzend naar Blake. "Oh ik, hoezo", dacht Blake luidop na. "Wie heeft dit georganiseerd denk je", vroeg Lazar in de hoop dat Blake zou door hebben dat hij het was en daarom bedankt wou worden. "Ezran of misschien Luna", deelde hij zijn gedachten. "Nee, nee, nee niks te Ezran of Luna, ik was het. Mijn idee, ik heb het georganiseerd", zei hij met grote ogen. "Bedankt Lazar, had je niet moeten doen", probeerde Blake nu het typische en ideale antwoord om Lazar te bevredigen. "Eindelijk", zei Lazar blij wat mij aan het glimlachen maakte. Fronzend kwam Ezran dichter bij de tafel staan. "Heeft Luna de taart gemaakt", vroeg hij over de tafel gebogen. "Ja wat had je verwacht, dat je mij zomaar iets kunt vertellen, hah", lachte Lazar. "Goed om te weten", zei Ezran. "Wacht, ga je mij nu niks meer vertellen, dat meen je toch niet", reageerde Lazar dramatisch. "Dat heeft hij nooit gezegd uwe majesteit", bedacht Cora zich. "Maar dat bedoelt hij wel", zei hij zeker van zijn zaak. "Wacht af, dan zul je erachter komen", probeerde Ezran hem te ergeren. "Dan niet, jij mist de kans om met mij te praten", zei Lazar terwijl hij zelfzeker omhoog keek. "Heb jij dit gemaakt", vroeg Blake nu terwijl hij zich over de zoetigheden boog. "Alleen de taart en cake pops", vertelde ik hem "al het andere lekkers heeft het keuken personeel gemaakt." "De taart zal het lekkerst zijn, er zit heel veel liefde in en is speciaal voor jou gemaakt Blake", kondigde Lazar aan wat eigenlijk een leugen was. Oorspronkelijk was hij voor Lazar bedoelt maar doordat hij de intentie had er een verjaardagstaart van de maken was het maar een halve leugen. "Dank je,... jullie allemaal", bedankte Blake ons weer. "Wacht daar mee tot je de cadeau's hebt geopend", zei Gaian. Toen ze over cadeautjes begonnen kreeg ik meteen een inwendige paniek aanval door het gebrek aan een cadeau. Ze konden mij ook vertellen dat er een verassingsfeest zou zijn dan had ik een cadeau voorzien maar niemand leek daar de moeite voor te willen nemen. Cora leek ook niet op de hoogte te zijn van de verassing waardoor ik een beetje kalmeerde maar blijkbaar had ze wel een cadeau. "Mijn cadeau krijg je als laatst", kondigde ze aan. Het liefst wou ik door de grond zakken, de enige zonder cadeau, natuurlijk moest dit mij overkomen. "De mijne als eerst", zei Ezran "doe je ogen dicht." Blake sloot zijn ogen en wachtte geduldig af. Even benieuwd als hijzelf bestudeerde ik elke beweging van Ezran, hoe hij een verpakt cadeau tevoorschijn toverde dat in een doos zat wat erg slim is. Op die manier kun je op het eerste zicht op het cadeau niet meteen zien wat er achter het inpakpapier schuil gaat. "Hou je ogen gesloten, ik overhandig je het cadeau daarna mag jij je ogen openen", klonk het. Braaf gehoorzaamde Blake, hij wachtte tot het moment dat de doos zijn handen aanraakte toen kon hij het niet langer uithouden. Met opengesperde ogen woog hij het pak, hij rook eraan en begon er zacht mee te schudden. "Mag ik het openen", vroeg Blake. "Ga je gang", zei Ezran kalm om niet te veel prijs te geven. Blake scheurde het inpakpapier open en trok onmiddellijk het deksel van de doos. Hij keek erin en legde de doos op de tafel waarna hij Ezran terug in een knuffel trok. "Graag gedaan", zei Ezran terwijl hij geplet werd door Blake. "Wat vind je ervan", vroeg hij benieuwd. "Wat denk je zelf het is beter dan perfect", liet Blake weten waarna hij het cadeau uit de doos haalde en aan ons liet zien. We bekeken zijn cadeau met de grootste verbazing tot Lazar in de lach schoot "ben je blij met cirkels", lachte hij. Hij veegde een denkbeeldige traan uit zijn ooghoek en hield zijn buik vast door het lachen. Blake had inderdaad twee cirkels vast "wat is het", vroeg Cora uiteindelijk. "Een wapen, kijk dan naar de scherpe diamanten rand, het is onbreekbaar en een mooie aanvulling op mijn collectie", legde hij uit. Lazar hield het nu echt niet meer hij begon harder te lachen dan eerst en moest zich ergens aan vast houden "heb je meer cirkels, Ezie wat voor vriend ben jij!" Zijn lach was zo aanstekelijk dat ik begon te grinniken. "Een wapen collectie met verschillende soorten wapens niet alleen cirkelzwaarden nu heb ik er exact 21", vertelde hij ons. "Hoelang ken je Ezran al als je alleen wapens voor je verjaardag krijgt van hem", hoorde ik Cora vragen. "De vorige wapens zijn van Sirius", liet hij weten. Dit was waarschijnlijk zijn eerste verjaardag zonder zijn broer. "Dit wapen is ook van hem, laten we zeggen dat Sirius mij een voorraad wapens en een taak heeft gegeven", reageerde Ezran. Dat vond ik zo lief van hem om te doen voor zijn broer. Hij had niet alleen afscheid kunnen nemen maar ook zoiets kunnen voorbereiden wat ik erg ontroerend vond. "Ik denk dat het tijd is voor mijn cadeau", hoorde ik Alaric zeggen. "Moet ik mijn ogen terug sluiten", vroeg Blake al terwijl hij zijn handen al begon op te tillen om ze voor zijn ogen te plaatsen. "Is niet nodig", liet Alaric weten waarna hij een tablet achter zijn rug vandaan haalde. "Gefeliciteerd", werd er ineens geschreeuwd. Toen ik beter keek zag ik dat het Philomena en Henry waren samen met een onbekende die Blake een gelukkige verjaardag toewensden. Ze begonnen te praten maar het geluid werd precies gedempt. Ineens voelde ik mij erg slecht, de eetzaal begon voor mijn ogen te verschuiven. Ik schudde even met mijn gezicht en het stopte tot ik een pijn voelde dat zich rond mijn polsen situeerde. Aanvankelijk dacht ik dat Brandon zich had verwond maar dat was het niet. Het leek alsof het bloed in mijn aderen zich tegen mij keerde en vanuit mijn polsen begon te verspreiden zoals de pijn. "Ik ga even een frisse neus halen, ik ben zo weer terug", zei ik tegen Cora waarna ik de kamer uit liep. Alles begon te duizelen en de pijn had zich inmiddels al verspreid tot mijn armen. Ik keek naar mijn arm maar er was niks abnormaal te bekennen. Mijn hand begon te trillen zonder enige aanleiding wat mij schrik aanjoeg. Wat gebeurde er hier allemaal, wat was er met mij aan de hand?
Kleren Luna
Kleren Coretta