Pov. Zack
Elk met een rugzak waren we vertrokken. Voor een week hadden we niet zo veel nodig. Siofra had wel een broek aan waar ik niet aan gewend was. "Een broek staat je goed", had ik verwonderd gezegd toen ik haar zag. "Het voelt raar", had ze mij laten weten "ik heb al zo lang geen broek meer aangedaan." Met Brandon in mijn achterhoofd was ik het portaal doorgelopen samen met Siofra. Vladimir zou mij bellen van zodra hij wist wat Brandon zijn straf was of als er een verandering was in de situatie van de drie uitverkorenen. Door het tijdsverschil tussen de mensenwereld en de dimensies zouden we ongeveer op hetzelfde moment moeten arriveren als Manal wat een groot voordeel was. De locatie die we op voorhand in gedachten hadden was het adres van het ouderlijke huis van Manal. Mijn vermoeden was dat ze terug naar huis was gegaan, moesten we haar daar vinden zouden we onmiddellijk terug keren. Als dat niet zo was zouden we een kamer huren en daar onze basis van operatie creëren aangezien ik er van overtuigd was dat ze in die stad zou zijn of daar naartoe zou gaan. Het portaal opende in een nabijgelegen parkje. Ergens buiten het zicht achter een paar heuvels waarop de kinderen konden spelen. Omdat ik de herinneringen van de ouders, zus en broer van Manal had veranderd naar iets waarbij hun dochter niet weg was gegaan met vreemden wist ik exact waar ze woonden. We liepen het kleine parkje uit langs de glijbaan naar de overkant van de staat. Een paar meter verderop kon je het gebouw al zien. Om onnodige vragen te vermijden hadden Siofra en ik ervoor gekozen om haar aan te laten bellen en haar voor te doen als haar vriendin. Ze waren ook vrienden alleen konden haar ouders dat niet weten. Ik bleef op een veilige afstand observeren maar kon niet horen wat er gezegd werd. Al snel nadat ze aangebeld had kwam de vader van Manal naar beneden om met haar te praten. Half met de hoop op succes en half voorbereid op de teleurstelling wachten ik geduldig af. Al snel ging haar vader terug naar binnen en liep Siofra mijn richting uit. "En", vroeg ik nog voor ze dicht genoeg stond, dat afwachten werd mij te veel. "Ze is er niet", liet Siofra mij teleurgesteld weten. Had mijn buikgevoel het mis, zou ze nog komen, moesten we nu de stad verlaten. Door die vier woorden was niet alleen het plan of de duur van ons verblijf veranderd maar ook mijn ingesteldheid. "Laten we een kamer ergens in het centrum huren, we kunnen vandaag nog naar haar school gaan. Misschien weten haar klasgenoten waar ze graag naartoe gaat", zei ik. "Het centrum lijkt mij ook het best, trouwens wanneer gaat Vladimir je bellen", vroeg Siofra. "Dat kan nu elk moment zijn", vertelde ik haar. We moesten de straat oversteken dus stapte Siofra onbezonnen de straat op maar ze zag de auto niet die aangereden kwam. Het was haar eerste keer op aarde, ze wist alleen wat ik haar uit ervaring had verteld. Ik rende in een reflex de straat op en trok Siofra in een knuffel waarbij ik voor de auto stond die met piepende banden net op tijd afremde. Siofra haar ademhaling was zwaarder door de shock maar voor de rest was ze gelukkig ongedeerd "gaat het Sira?" De autobestuurder stapte onmiddellijk uit en vroeg ook bezorgd:" gaat het mevrouw?" "Ja alles is oké, ik ben ongedeerd. Sorry ik zag of hoorde u niet naderen", zei ze terwijl ze traag richting het voetpad bewoog waar ik haar heen volgde. "Daar ben ik blij om, als u wilt kan ik u ergens afzetten voor de schrik die ik u heb aangejaagd", zei de man vriendelijk. Een lift konden we wel gebruiken dus daar maakte ze handig gebruik van nu iemand het ons aanbood op een zilver dienblad "gaat u toevallig richting het centrum van de stad weg uit het zuiden." "Ik kan jullie bij het station afzetten of dichtbij één van de markten", stelde hij voor. "Dat zou erg vriendelijk zijn van u", liet Siofra weten. "Ben je zeker dat alles goed gaat", vroeg ik nog voor alle zekerheid voor we zijn auto in stapten. "Je weet hoe ik ben, het gaat goed maak je geen zorgen", zei ze lief voor ze de man volgde. In zijn auto raakte we aan de praat en vertelden we hem dat we een hotel zochten dus stelde hij voor om ons dicht bij de winkelstraat af te zetten bij één van de grote pleinen, daar waren blijkbaar genoeg hotels.
Toen ik dat zei wist ik nog niet dat hij pas over uren contact zou opnemen. Siofra zat in de badkamer en was bezig met het uitpakken toen Vladimir eindelijk belde. "Ben je veilig aangekomen", vroeg Vladimir mij. "We zijn goed aangekomen en verblijven in een hotel voor het moment", liet ik hem weten. "Dus jullie hebben Manal niet thuis aangetroffen", reageerde Dimir opmerkzaam. "Ze was er niet maar hoe komt het dat je pas zo laat belt. Er zijn al een drietal weken verstreken daar", zei ik uiterst serieus "is er iets gebeurd." "Eerder dat er niks gebeurde, van Manal en Luna is er geen enkel spoor te bekennen in de dimensies, Nora ligt nog steeds in coma en met Brandon had ik het contract verloren voor drie weken. Daarom bel ik nu pas", legde Vladimir mij uit. "Er is nu wel een verandering, wat is het", vroeg ik opdringerig. "Brandon is vandaag terug gekomen om afscheid te nemen na drie weken in de simulator", antwoorde hij. "Drie weken in simulator, het langst dat ik ooit straf heb gekregen in de simulator was vier dagen en het heeft mij weken gekost om volledig te revalideren. Neemt hij daarom afscheid, wil hij zich afzonderen in de weerwolven dimensie", vroeg ik nadat ik mijn theorie had laten horen. "Veel erger, hij is ontheven van zijn taak als beschermer van de uitverkorenen, ze sturen hem weer het leger in. Zelfs als generaal gaat hij mee tijdens operaties in zijn unit", wist Vladimir mij te vertellen. "Vertel mij alsjeblieft dat dit een grap is", zei ik bijna wanhopig. "Het is geen grap, het is de bittere realiteit", bracht Dimir mij terug naar de werkelijkheid. "Wat nu, willen ze iemand ter vervanging sturen, wat zijn ze eigenlijk van plan. Waarom lijkt het alsof ze hun eigen agenda hebben", vroeg ik. "Nee, we zijn nu met z'n tweeën, ik heb al geprobeerd ze op andere gedachten te brengen maar het heeft geen zin", liet hij mij weten. "De uitverkorenen staan boven de oudsten, als één van de meisjes terug is kunnen ze misschien met de oudsten spreken en hen over halen", stelde ik voor. "Dat werkt misschien maar we weten niet wanneer dat is, ondertussen zal ik iets anders proberen verzinnen", hoorde ik Vladimir zeggen. "Trouwens hoe gaat het met Nora", vroeg ik. "Niet zo goed, de artsen betwijfelen of ze er ooit bovenop zal komen, vermoedelijk zou ze zelfs na enkele maanden sterven zonder de levensondersteuning die ze krijgt", bracht Vladimir mij nog meer slecht nieuws. "Gaat het mentaal tenminste goed met haar, kan ze het bevatten wat haar is overkomen. Heeft Liam haar nog gesproken", vroeg ik aan het einde. "Liam praat vaak met haar. De voorbije weken dagelijks en sinds de tweede week vaker dan één keer op een dag. Hij heeft zelfs een kamer in gereedheid laten brengen dicht bij de ziekenboeg", liet Vladimir mij weten. "Ze heeft een gesprekspartner daar ben ik blij om, waarschijnlijk word dat het minst deprimerende nieuws van de dag."
Ondertussen
Pov. Manal
"Pappp, wie was dat", riep ik toen mijn vader terug binnen was. "Een meisje dat verdwaald was, ze vroeg de weg naar een park maar ik weet niet waar het ligt dus kon ik haar niet helpen", zei hij luid zodat ik hem kon verstaan. "Had mij geroepen, misschien kon ik haar de weg wijzen", riep ik terug. "Dat heb ik ook voorgesteld maar ze wijgerde vriendelijk omdat ze gehaast was waarna ze snel weg liep", hoorde ik hem nu zeggen. "Vreemd", mompelde ik bij mezelf. "Lina lieverd ga naar beneden", zei mijn vader vreemd genoeg toen hij op de trappen stond om naar boven te komen. "Oké", wist Lina nog uit te brengen zonder haar ogen te verplaatsen van het scherm van haar gsm. Ze liep langs mijn vader naar beneden toen mijn vader "ik moet je iets vertellen, zet je ergens neer", zei. Hij gedroeg zich erg vreemd en leek over iets ernstigs te willen praten wat mij zorgen baarden, waar zou het over kunnen gaan.
Aangezien mijn jongste zus Lina en ik een kamer deelden waren er twee bedden in de kamer die uitschuifbaar waren. Mocht mijn oudste zus langs komen en willen overnachten kon ze in haar oude kamer blijven slapen. Mijn vader zette zich neer op het bed van Lina en ik nam naast hem plaats. "Wat is er, ik maak mij zorgen", begon ik onmiddellijk zodat mijn vader zou weten dat hij het mij snel moest vertellen zonder eerst nog over van alles en nog wat te beginnen. "Bilal zal de komende tijd niet thuis komen", liet hij aarzelend weten. "Waarom", probeerde ik hem aan de praat te krijgen. "Hij is gearresteerd, vroeg in de ochtend toen het nog donker was kwamen ze hem van zijn vrijheid beroven", vertelde hij mij nu. Knipperend met mijn ogen keek ik rond, het nieuws nog niet bevattend. "Waarom, wat heeft hij gedaan, waarvan word hij beschuldigd", begon de waterval aan vragen. Ik had nog meer vragen maar die hield ik voor dat moment voor mezelf zodat mijn vader zich om de eerste dringendere vragen kon focussen. "Doodslag Manal, hij word veroordeeld wegens moord", hoorde ik het schokerende nieuws. "Nee dat kan niet..., pap heeft hij dat echt gedaan", vroeg ik geschrokken. Al een geluk dat ik zat want ik weet niet of mijn benen het hadden gehouden. "Er is onweerlegbaar bewijs gevonden, ik ben bang van wel", hoorde ik mijn vader teleurgesteld en bijna gebroken zeggen. "Hebben ze het moordwapen, wat is het", vroeg ik verward opzoek naar antwoorden die deze hele situatie logischer zouden kunnen maken. "Bewakingsbeelden, bovendien hij heeft bekend Manal de advocaten kunnen op dit punt weinig doen", bekende hij. "Waar is mama", vroeg ik nu "weet ze het?" "Ze is in gesprek met de advocaat en bezig met het papierwerk in de gevangenis waar je broer in voorhechtenis zit. Als de papieren klaar zijn kunnen we hem bezoeken", antwoorde hij. "Wie heeft hij dan vermoord", vroeg ik nu "en weet Lina het al", voegde ik daaraan toe. Hier waren de vragen alweer. "Lina heb ik het nog niet verteld, ze was vannacht bij Hiba blijven slapen dus weet ze nog niks", deelde mijn vader mee. Ik wist niet of mijn zusje Lina nu geluk had gehad of niet doordat ze bij onze oudste zus was blijven slapen. Hiba was al getrouwd en woonde vandaar aan de andere kant van de stad met haar man. Ze had niet hoeven meemaken hoe haar broer werd afgevoerd en geboeid in een auto werd geduwd op een onmogelijk tijdstip. Het was wel slim moest ik toegeven om mensen op te wachten in hun huis, een vertrouwde omgeving waar ze uit hun slaap werden gewekt en nietsvermoedend de deur zouden open doen. Gedesoriënteerd en half slapend zouden ze zelfs niet in staat zijn om te vluchten. Het was slim om op een zo efficiënt mogelijke manier verdachten te arresteren, jammer genoeg was mijn broer daar één van. Het verbaasde mij dat ik dit zo ongelofelijk vond na alle onmogelijke gebeurtenissen van de afgelopen maand. Zelfs ik had iemand zijn leven ontnomen maar daar voelde ik mij niet zo schuldig over als ik mij zou hebben gevoeld moest het Chesters zijn geweest. Hij was misschien niet onschuldig maar het zou koelbloedige moord zijn geweest maar toen ik de demon beschoot was het zelfverdediging. Mijn grenzen waren duidelijk en mijn geweten nagenoeg schoon. Het zou erger zijn geweest moest ik niks hebben gedaan en toegekeken hoe de demon mijn vriendinnen en klasgenoten ombracht. In het begin voelde ik mij raar en zelfs vies op een manier. Walging was het juiste woord, ik walgde van mezelf maar al snel herinnerde ik mij mijn principes weer. Dat rare gevoel werd overstemd door mijn denken door mijn waarden en normen. Ik herinnerde mij dat het zelfverdediging was en geen moord want zo keek ik er tegenop in het begin. Toen de uren verstreken en Luna geraakt was begon ik mij pas minder vies te voelen. Nu voelde ik mij vreemd maar gelukkig walgde ik niet meer van mezelf, ik had zelfs de hoop dat ik mij nooit zo zou hoeven voelen. Dat er nooit een reden of aanleiding zou zijn om van mezelf te walgen.
Pov. Luna
Donker zoals hijzelf was de kamer van Lazar. Donker maar prachtig ingericht moest ik toegeven. Enkele details waren in een andere kleur dan zwart. Toen Lazar een paar lampen aandeed waarvan er één op zijn nachtkastje stond begon ik pas veel te laat tegen te stribbelen:" Lazar, ik kan hier niet slapen." "Schoonheid ik had het mis, dat geef ik niet graag toe maar ik had het mis. Ik had geschat dat het een paar weken zou duren voor de aanslagen zouden beginnen maar het gebeurde al tijdens je tweede nacht in mijn paleis", hoorde ik Lazar zeggen. "Ik ben blij dat je die realisatie hebt gemaakt maar ik wil hier alsnog niet slapen. Het is ongemakkelijk en ongepast, zeker voor een koning zoals jij", probeerde ik zijn ego te strelen nadat ik probeerde om hem rede bij te praten wetende dat het niet zou werken terwijl ik de woorden uitsprak. "Zoals je zelfs zegt sweetheart, ik ben de koning. Niemand zal mijn vertrekken binnen durven sluipen al willen ze je nog zo graag dood", hoorde ik hem vreemd genoeg trots zeggen, klonk hij nu fier omdat ze de koning niet durfden boos te maken. "Ik weet niet of jij het weet maar blijkbaar ben ik als uitverkorene zijnde onsterfelijk", liet ik hem weten. "Hoe weet jij dat", vroeg hij mij. "Vladimir, de kroonprins van de vampieren vertelde het mij", gaf ik als antwoord. "Heeft hij je proberen vermoorden en het zo getest", vroeg Lazar ineens. "Maar neeeee", zei ik de nee zo lang mogelijk makend zodat hij het snapte. "Wel dan weet je het niet zeker en tenzij je wil dat één van mijn onderdanen het komt testen blijf je in de veiligste kamer van het paleis slapen, de mijne", klonk het. "Waar wil je dat ik slaap, op de grond", vroeg ik sarcastisch. "Als je wilt mag je op de grond slapen, maar ik was van plan om de bank voor te stellen", hoorde ik hem ineens veel te serieus zeggen. "Echt, ik had iets totaal anders verwacht toen je begon met 'ik was van plan om' ", moest ik toegeven. Het floepte eruit voor ik erbij stilstond, nu leek het alsof ik mijn beeld van hem al had en daar geen verandering in zou komen, dat ik hem al een stempel had opgedrukt maar dat was niet het geval. Nadat hij zich zo anders gedroeg in het bijzijn van zijn zusje besefte ik dat er achter Lazar toch meer zat dat de irritante koning die geen grenzen heeft. "Dat is ook goed voor mij", liet hij weten. "Wat is ook goed, ik zei niks", vertelde ik hem. "Hetgeen dat je dacht", hoorde ik Lazar geniepig zeggen terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok en terug liep zakken om dat proces terug te herhalen. Oh serieus deed hij dit nu echt, deed ik dit nu echt "Lazar, eghhh nee bedankt de bank is perfect voor mij." "Zeker", vroeg hij terwijl hij met zijn ogen knipperde en glimlachte wat extra duidelijk maakte dat hij het niet meende. "Heel zeker", zei ik alsnog voor alle zekerheid. "Dan klap ik de bank wel voor je uit", hoorde ik hem zeggen terwijl hij op de bank af liep en die begon uit te klappen. Het was dus een slaapbank "Anastasia slaapt hier af en toe vandaar de bank", legde hij uit terwijl hij bezig was. "Slim slim", moest ik toegeven "waar liggen de lakens dan ga ik er wel één halen." "Hoeft niet, één van de bedienden haalt er al een paar voor je, neem maar een deken uit die kist daar", vertelde hij mij terwijl hij wees naar de kist dat aan de voet van zijn bed stond. Ik opende de kist en haalde het reserve deken eruit. Ondertussen was Lazar klaar met het uitklappen van het bed. "Hier vang", hoorde ik op het moment dat Lazar een kussen naar mijn hoofd gooide. Het was één van zijn hoofdkussen dat naar mij toe werd gegooid. Ik ving het op en legde het op de bank toen er op de deur werd geklopt "uwe majesteit, de lakens waar u om vroeg", zei de stem van het dienstmeisje. "Zou jij willen open doen schat", zei Lazar terwijl hij op zijn bed sprong. Nadat ik had geknikt ging ik de deur openen. Met verbaasde ogen staarde het dienstmeisje mij aan, die blik beantwoorden ik met een even verwarde blik als die van haar waarna ze mij de lakens overhandigden en weg liep. Verbaasd draaide ik mij op en sloot de deur "slaapzacht schoonheid, ik zal je in de morgen weer zien", hoorde ik Lazar nog zeggen voor hij zich op zijn zij draaide en probeerde te slapen. Ik maakte het 'bed' op en ging de lampen uit doen voor ik ging liggen. Onmiddellijk in slaap vallen lukte mij wel niet door de vele dingen waar ik aan dacht. Ik dacht er bijvoorbeeld aan hoe anders mijn vriendinnen zouden reageren, geen denken aan dat Manal of Nora hier zouden blijven slapen mochten ze dat niet willen. Was ik zo snel over te halen, misschien was ik naïef of simpelweg voor rede vatbaar. Niet enkel die gedachten hielden mij wakker, ook het mes dat met opzet tegen mijn keel gedrukt was.
"Goedemorgen schoonheid", hoorde ik Lazar zijn stem veel te enthousiast zeggen. Droomde ik nu over hem was vreemd genoeg het eerste waar ik aan dacht maar bij nader inzien was het nog niet zo een vreemde gedachten, ik ontwaakte immers pas en besefte nog niet goed dat ik al wakker was. "Ik denk dat jou favoriete prinses dorenroosje is, daar kun je straks met Anastasia over praten. Wakker worden slaapkop", zei hij nu nog steeds op een opgewekte toon. Na gezucht te hebben opende ik mijn ogen om te herontdekken dat ik in Lazar zijn kamer was. "Door het incident van gisterenavond heb ik het koninklijke besluit genomen om je te laten uitslapen maar wen daar maar niet aan lieverd, het zal niet opnieuw gebeuren. Word nu maar snel wakker anders mis je het ontbijt weer", klonk het. Toen ik in bed ging zitten herinnerde ik mij de gebeurtenissen van deze nacht weer, wat een mooi begin van mijn tijd hier dacht ik sarcastisch bij mezelf. "Wat bedoel je met weer", wist ik te vragen. "Je hebt het ontbijt met het personeel gemist schat je kunt met Anastasia en mij ontbijten, ik denk dat ze dat wel leuk zal vinden", antwoorde hij. Het was zo vertederend hoeveel hij om Asia gaf, hoe hij zijn gedrag aanpaste in haar bijzijn hoe hij haar gelukkig probeerde te maken. "Ik ben al wakker", zuchtte ik terwijl ik van de bank af kwam. Lazar draaide zich om naar mij en legde een stapel kleren naast mij op het hoofdkussen. Net zoals gisteren had hij een kamerjas aan die niet dicht geknoopt was waardoor je zijn blote huid kon zien. Gisteren stond ik er nog niet bij stil maar nu wel. Bijna zijn hele borst en buik hadden een zwarte slangenprint. Donkerdere en donkerdere tinten zwart en grijs met hier en daar bruine kleuren. Wat voor soort demon was hij vroeg ik mij nu af door zijn uiterlijk. Hij leek deels slang te zijn en deels iets met hoorns, misschien een stier dacht ik maar er waren geen hoeven te bekennen. Om mijn gestaar minder opvallend te maken draaide ik mij rustig om naar de stapel kleren om ze vast te nemen "waar is de badkamer Lazar?" "Achter die deur daar", liet hij mij weten terwijl hij in de richting van de badkamer knikte. In stilte liep ik naar de badkamer in gedachten juichend omdat Lazar het niet door had anders zou hij daar waarschijnlijk een opmerking over maken. "Oh ja Luna, ik weet dat ik er goed uit zie. Als je wil kan ik de hele dag zo rondlopen, ik ben de koning. Zelfs als ik naakt rondliep zouden ze niks durven zeggen", zei hij net op het moment dat ik trots door mijn geïmproviseerde afleidingsmanoeuvre de badkamer wou inlopen. Ik had mezelf een handpalm tegen het gezicht willen drukken en mijn hand daarna omlaag willen trekken maar beheerste mezelf "nee bedankt Lazar, trek maar iets normaal aan!"
Met een schatting rood glitter jurkje dat zelfs een overrok had kwam Anastasia aanzetten als de prinses die ze was. Net zoals gisteren vloog ze Lazar onmiddellijk om de hals terwijl hij zich bukte. Cora keek mij medelevend aan dus besloot ik om naar haar toe te gaan en haar ervan te verzekeren dat alles goed ging. Haar bezorgde blik kon ik niet langer aanzien, ze hoefde ze geen zorgen om mij te maken al was het nog zo lief. Volgens mij voelde ze zich verantwoordelijk voor mij. "Cora kijkt niet zo verdrietig, alles gaat goed met mij ik beloof het", was het eerste dat ik zei. Een goedemorgen, goed geslapen, ja en jij sloegen we over. "Ben je zeker, zo snel kun je onmogelijk een trauma verwerken", klonk het. "Overdrijver, het is geen trauma ik was geschrokken en bang op dat moment ja maar een trauma is het nu ook weer niet", probeerde ik haar duidelijk te maken. Na mij scheef aangekeken en mijn reactie bestudeerd te hebben zei ze:" oké ik geloof je maar beloof mij wel dat je erover zult praten mocht het je dwars zitten of moest je gewoon een gesprek nodig hebben." "Lunaaaa kom je nog", vroeg Lazar ongeduldig die al aan tafel zat. "Dank je Cora, echt bedankt dat is heel lief van je en zal ik doen als ik het ooit nodig heb", zei ik de nadruk leggend op als voor ik plaats nam aan tafel. De bedienden kwamen ons het ontbijt brengen wat Anastasia als kans zag om te beginnen praten "Luna waarom ben je nu Lazar zijn dienstmeisje, wil je de mijne niet meer zijn, waarom ontbijt je nu met ons", vroeg ze. "Geen zorgen Anastasia ik ga je niet zomaar omwisselen voor Lazar, je bent veel leuker ik heb mij alleen overslapen daarom was je broer zo lief om mij met jullie te laten ontbijten", legde ik haar uit wat verschillende reacties uitlokte. De bedienden begonnen te fluisteren en keken mij over hun schouder aan terwijl Anastasia blij lachte en Lazar nep gekrenkt zijn hand op zijn hart legde en mij overdreven gepijnigd aankeek. "Ga je altijd met ons ontbijten Luna, dat is leuk anders zijn we maar met z'n tweeën", vroeg Anastasia. "Vind je het niet leuk als we met ons tweeën ontbijten Asia", vroeg Lazar haar. "Jawel maar je bent ouder Lazar, je moet toch met demonen van je eigen leeftijd omgaan anders blijf je alleen", hoorde ik haar veel te wijze dingen voor haar leeftijd zeggen. "Ik heb jou", viel Lazar haar in de reden. "En voor de rest", vroeg Anastasia hem "het personeel zal er niet eeuwig zijn, ze zullen terug gaan naar hun vrienden en families." Het werd stil, niemand durfde te ademen maar dacht na over de woorden van een zes jarige die meer doorhad dan ze liet merken. "Maak je geen zorgen mijn demoontje, laten we eten", probeerde hij het onderwerp af te sluiten. Het onderwerp afsluiten leek wel niet genoeg te zijn er moest een ander onderwerp starten om de gedachten van alle aanwezigen te verzetten dus vroeg Lazar mij "Luna, hoe heb je Ezran leren kennen." "Hij was de jongen in het naburige huis, we waren buren voor jaren tot zijn ouders besloten te verhuizen", vertelde ik hem. "Hebben jullie elkaar op aarde ontmoet", ging hij verder. "We waren te jong om de ontmoeting te herinneren maar het vond wel plaats op aarde. We waren jeugdvrienden die elkaar sinds hun geboorte kenden tot we twaalf werden", deelde ik mee. "Verhuisde hij toen", stelde hij terug een vraag. "Ja, tot die tijd speelden we samen, gingen we naar dezelfde school, we waren bijna onafscheidelijk", liet ik weten voor ik een hap nam van mijn ontbijt.
Kleren Luna