Pov. Manal
Het is inmiddels drie dagen sinds Luna in coma ligt. Ik zat naast haar op een stoel en was tegen haar aan het praten over de voorbije dagen. Nora en ik probeerden om zo vaak mogelijk bij haar te blijven maar dat ging niet altijd. Na de aanval hadden de jongens besloten om onze training terug te hervatten, we waren gestart waar we gestopt waren. De training kregen we altijd van Brandon die zijn woede op ons leek af te reageren die hij sinds het incident op aarde niet kon beheersen. Hij gaf de volle honderd procent tijdens de trainingen wat hij daarvoor niet deed. Toen ik hem boos en uitgeput vroeg waarom hij ons zo hard aanpakte nadat ik geslagen werd met een gevechtsstok tijdens de training reageerde hij met 'jullie zullen krijgers zijn'. Meer liet hij die dag niet los enkel tips, bevelen en aanwijzingen. Zack hadden we de voorbije dagen niet gezien, hij had de taak gekregen om de situatie te gaan verklaren bij de andere leiders en oudsten. Sinds het moment dat hij kwam kijken hoe het met Luna ging hebben we hem niet meer gezien. Siofra en Sierra waren naar onze dimensie gereisd om ons gezelschap te houden en ons te steunen wat we erg waardeerden. Aangezien een demon het terrein ongedeerd heeft kunnen betreden en verlaten werd de beveiliging verder opgeschroefd. De demon had misschien vier van de wezens gered die in hun voorspelling voorkwamen maar dat leek geen verschil te maken. Doordat ze Blake niks konden maken was iedereen in de dimensies geïntimideerd geraakt, bang zelfs. Als ze Blake die alleen was niets konden aandoen, wat ging er dan gebeuren moest er weer een aanval zijn met misschien wel honderden demonen. Vladimir was vooral daarmee bezig geweest de afgelopen dagen. Het nieuws dat de uitverkorene gewond was, geraakte zelfs op het front wat we merkten toen Aurora en zelfs Arion vanuit het getroffen gebied naar ons schreven. Veel tijd om bij Luna door te brengen had geen van ons. De kroning werd uitgesteld maar niet geannuleerd waar Brandon tegen was. Niemand begreep waarom hij er tegen was, hij kon geen enkel argument aanhalen dat ons überhaupt zou kunnen overtuigen maar pleiten er alsnog voor om het bal nooit door te laten gaan, ook niet nadat Luna wakker word. Eén van de machines waar Luna aan vast was gekoppeld begon zachtjes te piepen. Snel stopte dat geluid weer waardoor ik de machine bleef aanstaren tot mijn hand werd aangeraakt die ik op het bed liet rusten. Ik keek verschrikt naar mijn hand en zag dat het Luna haar hand was die de mijne aanraakte. Ik keek snel naar haar gezicht en zag haar naar mij glimlachen.
Nora en ik waren bij Luna in de kamer die net werd losgekoppeld van alle medische apparatuur die haar vitale parameters en veel meer controleerden. De verpleegkundige had Luna al verteld wat ze mocht doen en moest doen indien ze zich niet goed voelde. Ook had ze Luna verteld wat er exact was gebeurd "u bent drie dagen in coma geweest. In die tijd is u lichaam geheeld en is het gif verwerkt waardoor u op een natuurlijke wijze bent ontwaakt uit de comateuze toestand waar u zich in bevond. Elke beschadigde molecule heeft zich vervangen waardoor u helemaal hersteld bent uwe majesteit", had ze haar kort uitgelegd toen ze het infuus uit haar arm verwijderde. Nadat ze klaar was moest ze vrijwel onmiddellijk vertrekken doordat ze bij haar andere patiënten moest zijn. Het goede nieuws had ik uiteraard met iedereen gedeeld, of Vladimir en Zack het nieuws hadden ontvangen wist ik niet maar Brandon alleszins wel. Hij wachten buiten op ons zodat we op ons gemak konden doen wat ik lief van hem vond. Hij wou het Luna misschien niet laten weten maar ik herinner mij het moment nog dat Nora mijn kamer binnen kwam stormen en meer dan enthousiast "Brandon is bij haar", schreeuwde toen ik haar had gevraagd waarom ze zo snel terug was. Ook ik had hem de kamer zien verlaten voor ik de dag erna naar binnen ging. Ik snapte eerlijk gezegd niet waarom hij niet wou dat iemand het wist, hij leek zich volgens mij niet te verstoppen nog voor Nora nog voor mij maar de rest van de dimensie wist niets over zijn bezoeken aan de ziekenboeg. Toen we met Luna naar buiten kwamen keek Brandon alsof er net een zware last van zijn schouders was gevallen. "Ik ben blij dat je genezen bent", begon hij wat Nora en mij liet besluiten om alvast naar de leefruimte te vertrekken. Zonder iets te zeggen liepen we verder, hen achter latend in de gangen van de ziekenboeg.
Pov. Luna
Nadat hij had gezegd dat hij blij was dat ik was genezen voegde hij daar na een beetje getwijfeld te hebben "waarom deed je dat Luna, ik heel ook, je had mij nooit moeten weg duwen", aan toe. "Ik kan er toch niks aan doen dat mijn ziel schreeuwde om het te doen", reageerde ik. "Ik weet wat je ziel wou, maar je kan dat gevoel onderdrukken en zelfs bevechten", liet hij weten. "Hoe weet jij dat, schreeuwde je innerlijke wolf ook dat hij ging sterven moest je die werpster niet hebben gevangen", reageerde ik. "Eigenlijk wel", zei hij tot mijn grote verbazing "maar ik ben niet het hele gevecht bij je blijven staan ter bescherming zelfs al was het wat ik wilde, ik onderdrukte het dat moet je ook leren doen." "Wat je ziel wilde bedoel je zeker", floepte eruit. "Ik en mijn ziel zijn één, wat je ziel wilt wil jij ook. Het is dat irritante stemmetje achterin je hoofd dat besloot om ons te kwellen door werkelijkheid te worden en ervoor te zorgen dat alle gevoelens en verlangens naar boven komen al wil je ze nog zo graag verstoppen", hoorde ik Brandon zeggen. "Als jij jezelf niet eens kon helpen om mij te helpen, hoe kun je dan verwachten datq ik dat wel kan", kwam er over mijn lippen. Ik was zo in mijn element dat ik twee keer hetzelfde woord gebruikte in mijn zin en het iets wat geërgerd overkwam wat niet de bedoeling was. "Luna denk je echt dat dat alles is wat mijn wolf tot nu toe heeft gezegd. Dat ik mij niet heb moeten beheersen om jou de tijd te geven die je nodig hebt. Waarom denk je dat ik je in het begin ontliep, mijn wolf slaat op hol als ik bij je ben. Ik kon met moeite in je gezelschap blijven en mijn hoofd erbij houden voor een kwartier", hoorde ik hem ineens reageren. Ik werd stil door hetgeen dat hij zei, ontliep hij mij werkelijk door die reden. Tot ik stil stond bij 'in het begin', wat was de latere reden dan. "Je zei in het begin, waarop ontliep je mij daarna", vroeg ik. Ik had vrijwel direct een antwoord verwacht maar het bleef een tijd lang stil aan de andere kant tot hij uiteindelijk "misschien was ik jaloers", zei. "Op wie of wat", floepte eruit. "Kroonprins Caleb", zei hij stil. "Waarom", vroeg ik mij af waarop hij met "jullie twee hebben elkaar gekust, daarom", antwoorde. "Hoe weet je dat, ik heb wel over een pixieshot gehoord maar wist niet dat ze die toen hadden getrokken", reageerde ik in de plaats van mij te verdedigen. Toen ik mij dat realiseerde en in paniek begon te geraken omdat Brandon het verkeerde beeld zou behouden zei ik snel:" het is trouwens niet wat je denkt. Caleb was stomdronken en wist niet wat hij deed, hij heeft mij inderdaad gekust maar wat betekent zo een aanraking als het voor mij geen waarde of enige betekenis heeft." "Je bent mij geen uitleg verschuldigd", zei hij vreemd genoeg. Hij had gelijk in principe waren we niet samen ondanks het mateschap dus zou ik mij niet moeten verklaren maar toch wou ik het doen "weet ik, maar ik wou het alsnog uitleggen." "Hoe ben je er trouwens achter gekomen", durfde ik te vragen aangezien de gênante stilte nog pijnlijker was dan die vraag. "Ik voelde het", gaf hij als antwoord waardoor mijn verbijstering niet te maskeren viel. Mijn ogen werden automatisch wijd opengesperd en ik kon voorkomen dat mijn mond open viel van verbazing, zei hij nu voelen. "Bedoel je voelen als in voelen, zoals..., je weet wel,... wat ik voelde", begon ik te bazelen. "Nee, niet op die exacte manier, ik voelde dat er een kus had plaatsgevonden, ik beleefde het niet,... gelukkig", legde Brandon uit. "Is er buiten pijn en overspel nog iets dat je mate kan voelen, ik zou het prefereren moest ik het nu weten en niet later", reageerde ik gekrenkt. "Er is niks meer dat de mateband laat voelen aan de ander", liet hij weten. "Gelukkig", zei ik eerder boos dan opgelucht. Zoiets belangrijk had hij mij wel kunnen vertellen, het maakte mij niets uit of hij het wist van de niks betekenende dronken kus. Ik was niet boos omdat hij het kon voelen ondanks het feit dat het aanvoelde als privacy schending. Ik was geïrriteerd omdat hij het voor zich had gehouden, hij negeerde mij liever dan te vertellen waarom hij dat exact deed. Ons gesprek was op z'n minst gezegd van sfeer veranderd, daar wou ik graag een einde aan maken dus vroeg ik "zullen we naar de anderen gaan", terwijl ik aanstalten maakten om de ziekenboeg te verlaten.
In de leefruimte waren de meisjes net als Siofra, Sierra en Zack. Er waren ook een aantal andere aanwezigen maar hen herkende ik niet. Misschien waren ze de laatste dagen naar deze dimensie gereisd toen ik nog in coma lag. "Je had ons laten schrikken, weet je dat", hoorde ik Zack als eerste zeggen toen ik plaats nam op één van de banken. "We zijn blij dat je wakker bent", hoorde ik Siofra daar aan toevoegen. Het was heel lief dat ze allemaal zo bezorgd leken maar het was voor niks nodig, ik was immers onsterfelijk. Vladimir had mij dat heel duidelijk gemaakt, dat was ook één van de redenen dat ik zo impulsief voor Brandon wist te springen, ik kon niet sterven, hij wel. "Ik ben ook blij dat ik er weer ben, heb ik veel gemist", vroeg ik. "Eigenlijk heb je niks gemist, althans niks van belang want het bal is verplaatst", liet Sierra weten. "Oh ja het bal, wanneer is het bal", vroeg ik. "Vanavond", gaf Brandon geërgerd antwoord. "Hij vind het idee om een bal te organiseren maar niks", verduidelijkte Zack het voor mij doordat hij mijn gefronste wenkbrauwen zag bij Brandon zijn opmerking. "Vanavond al, ik had verwacht dat het bal morgen zou zijn", hoorde ik Manal zeggen. "Dat is ook exact wat wij dachten, we moeten ons klaar maken", zei Siofra terwijl ze overeind kwam en ons bleef aankijken "kom dan, we moeten nu gaan als we klaar willen zijn voor het bal." "We moeten ze nog informatie geven over het bal en de kroning", hoorde ik Zack zeggen toen Siofra Manal omhoog trok en mij bij de hand nam terwijl Sierra Nora van de bank probeerde te krijgen. "Dat doen wij wel, tot het bal", zei Siofra terwijl ze naar Zack toe liep om hem een kus te geven voor ze ons mee de kamer uit trok.
"Het is een gemaskerd bal waardoor jullie ook van de avond kunnen genieten", begon Sierra de uitleg toen we onderweg waren naar de ontwerpers. Daar lagen onze jurken klaar en zouden we opgemaakt worden voor het bal. "Kunnen we zonder masker dan niet genieten van het bal", vroeg Nora. "Als iedereen jullie herkent zal iedereen jullie begroeten en uiteindelijk krijgen jullie geen moment rust, bovendien zullen er meer wezens het lef hebben om jullie ten dans te vragen. Zo een hoge positie als die van jullie neigt om onze mannelijke soortgenoten af te schrikken", zuchten Siofra. "Nora en Manal hebben al wat uitleg gekregen over de kroning, heeft iemand je daar al iets over verteld", vroeg Sierra mij. "Nee daarover weet ik nog niets", antwoorde ik. "Iedereen betreed de zaal apart zodat niemand weet dat we bij elkaar horen. De eerste uren van het bal zullen normaal verlopen, dans, muziek en veel hapjes en drank. Daarna begint de kroning, hetgeen dat jullie moeten zeggen zal Zack met een spreuk voor jullie ogen laten verschijnen, er was te weinig tijd om het jullie te laten leren. Met de haarstukken die jullie al dragen zullen jullie gekroond worden. Tijdens het bal zullen jullie de tiara's dragen zodat jullie niet uit de toon vallen. Jullie zijn vrij tijdens het bal en kunnen altijd naar ons toe komen, moesten jullie ons ontmaskeren", legde Siofra uit.
Pov. Poesje
"Is iedereen klaar om te vertrekken", vroeg ik toen ik naar binnen liep. "Is ze wakker", vroeg Blake opgelucht en levendiger dan in dagen. "Ja, de uitverkorene is net uit haar coma ontwaakt en vanavond zullen ik en team twee haar een bezoekje brengen", liet ik weten. "Iedereen is gereed", deelde Alaric mee terugkomend op mijn eerste vraag. "Dat zou ik niet durven zeggen, tenzij team één klaar is voor een gevangenis uitbraak", reageerde ik. "Wat zei je net", riep Philomena verward. "Jullie gaan iemand helpen ontsnappen uit een mensengevangenis, het kan niet te moeilijk zijn", deelde ik mee "het plan is gewijzigd." "Wie van de twee zit in de gevangenis", vroeg Henry zonder verdere opmerkingen over de gevangenis ontsnapping waar hij deel van zou uitmaken. "Bilal Alaoui, het makkelijke deel word dus het ophalen van August", liet ik weten. "Vertel mij liever wat hij heeft gedaan", vroeg Mena nu. "Hij heeft iemand vermoord", antwoorde ik. "Wanneer heeft hij daar de tijd voor gevonden, de laatste keer dat Alex contact met ons opnam ging alles volgens plan", dacht Henry luidop na. "Hij heeft zijn krachten niet onder controle", vertelde ik ze. "Hij geloofd dus in het bovennatuurlijke, in één dag kun je toch niet beginnen geloven zonder bewijs", hoorde ik Blake zeggen. "Hij is bijzonder, toen zijn ouders werden geïnfecteerd met de magie waren ze in verwachting met hun tweede kind. Aangezien hij dus direct is geïnfecteerd tijdens de zwangerschap hoeft hij niet te geloven om zijn krachten te wekken, ze hebben tot nu toe geslapen en zijn ontwaakt op een dag waar er veel magische activiteit was op de mensenwereld", legde Alaric uit. "De dag van de aanval, er was meer magische activiteit dan in eeuwen", zei Blake "dat maakt mij deels verantwoordelijk." "Als ik mag vragen, poesje. Waarom vragen we het meisje ook niet mee", vroeg iemand uit het verzet mij die zich vrijwillig had opgegeven om met team één mee te gaan. "Lina is te jong en haar magie is in de slaaptoestand, het is onnodig om het leven van een jong meisje op zijn kop te zetten. Bovendien heeft Sirius mij opgedragen om enkel August en Bilal mee te vragen, hun aanwezigheid is noodzakelijk voor het plan", gaf ik als antwoord. "Niet dat ik aan je besluiten twijfel maar wat doen leden van de buitenkring hier. In deze fase hoeven enkel Henry en ik naar de mensenwereld", hoorde ik Philomena zeggen. "Doordat jullie ongezien in een beveiligde instelling moeten inbreken die ook technologische snufjes heeft om indringers buiten te houden en de gevangenen binnen zullen jullie een week in de mensenwereld moeten doorbrengen. Ik heb de gevangen rebellen die over zijn gevraagd of ze bereid waren om jullie te helpen, zoals jullie zien waren er drie vrijwilligers", liet ik weten. "Er zijn wel veel vrijwilligers", kwam er over Henry zijn lippen. "Zij willen even graag dat hier een einde aan komt als wij", was het enige dat ik zei. Het was inderdaad een groot getal vrijwilligers gezien de nummers van ons verzet met de dag uitdunnen. Zij zouden het ervaren als een week maar zij die achterbleven zouden het een jaar zonder hun moeten volhouden waardoor iedereen verbaasd was met drie vrijwilligers. "Als iedereen weg gaat wie gaat er dan met mij kibbelen en mij becommentariëren als Mena er niet is. Wie gaat mij tegenhouden als ik iets doms wil doen als Alaric er niet is en wie gaat er over de rustige tijden in de mensenwereld praten als Henry weg is. Mena en Henry gaan Alex terug zien terwijl ik hier alleen blijf", begon Blake geforceerd en overdreven zielig te zeggen. "Ik ga niet naar de aarde", bracht Alaric Blake in herinnering. "Weet ik toch", zei hij "maar je blijft ook niet hier, je gaat voornamelijk aan het demonen hof zijn van nu af aan." "Je hebt mij nog", probeerde ik Blake iets vrolijker te krijgen. "Aan jou heb ik ook niks, je bent of op reddingsmissies doorheen de dimensie, of bezig met het plan en nu ga je ook nog eens daar bij de demonen werken bij Luna", hoorde ik hem zeggen. De sfeer werd opslag slechter, dat we elkaar meer dan honderd dagen niet zouden zien wisten we maar ineens werd dat getal verdriedubbeld. "Ik zal je ook missen", zei Philomena. Dat was inderdaad wat Blake waarschijnlijk wou zeggen maar nog niet kon. "Waarom doe je altijd zo Mena, stop met ineens lief en schattig doen", begon Blake "maar ja, dat was eigenlijk wat ik wou zeggen. Ik zal jullie missen." "Voor je het weet zullen we hier weer zijn om jou te irriteren", verzekerde Henry hem. "Wat een geruststelling", zuchten hij overdreven opgelucht. "Is koning Lazar al geïnformeerd", vroeg Alaric in een poging om bij de zaak te blijven en niet te ver af te dwalen. "Ik heb hem onmiddellijk verwittigd dat fase drie in werking treed, hij zal er zijn", gaf ik als antwoord.
Pov. Luna
Outfit Luna
Outfit Nora
Outfit Manal
Ik stond te wachten en alles in mij op te nemen bovenaan de trappen. Ik was de grote deuren al doorgelopen die naar de balzaal leiden die ik over keek. Aan mijn linker en rechterkant waren er wijde trappen die versierd waren met bloemen en kaarsen die naar de feestzaal onder mij liepen. Er hingen grote kroonluchters en alles kreeg een romantische gloed door het kaarslicht dat op flakkerde wanneer iemand het voeden met lucht wanneer men erlangs zwierde. Manal was als eerste binnen gegaan, daarna liepen Siofra en Nora langs verschillende ingangen naar binnen zodat enkel Sierra en ik overbleven. Na enkele minuten gewacht te hebben besloten ook wij om naar binnen te gaan. Ik zou via de hoofdingang bij de trappen gaan en Sierra langs de tuin ingang. Verwonderd door alle gemaskerde wezens rondom mij bleef ik staan, opzoek naar een wit masker met zilveren randen. Sinds ik had gehoord dat het bal doorging had ik erover nagedacht of ik gehoor zou geven aan Sirius zijn verzoek. Toen ik in de spiegel keek en mijn volledige outfit bekeek had ik besloten om het alsnog te doen. Ik verwachtte dat het de moeite waard zou zijn, als het niet belangrijk was zou hij het niet van mij vragen had ik toen gedacht. Na minuten lang de menigte afgezocht te hebben besloot ik om naar beneden te lopen en mij bij de rest te voegen. De jongens had ik nog niet gezien dus vroeg ik mij af of ik ze zou herkennen moesten ze voor mij opduiken. De meisjes zou ik zeker herkennen, hun outfits en maskers had ik gezien net zoals die van onze elven vriendinnen. De kroonprinses droeg een konijnen masker en Sierra droeg een veren masker met de prachtigste groenblauwe kleuren. Niet ver van mij vandaan zag ik een koppel dat een glas van een dienblad nam toen iemand met drankjes voorbij liep. Ik leek ze te herkennen en dat werd bevestigd toen ik Amos bij hen zag komen staan die een wolven masker droeg. Het waren de ouders van Vladimir die ouderwetse Grieks of Romijns lijkende maskers droegen. Gerald en Sylvia hadden maskers aan die heel schattig matchten net zoals de andere koppels die zich bij hen verzamelden. De ouders van alle prinsen en prinsessen van elke dimensie leken zich op één plek te verzamelen op het bal. Toen de muziek begon te spelen vroeg Amos Ylva beleefd ten dans. Ze gingen in de juiste begin positie staan en leken vrolijker dan ooit toen de dans begon. Het was jammer dat er geen tijd was geweest voor een spoedcursus ballroom dansen aangezien het er prachtig uitzag en ik graag had gedanst tijdens deze magische avond. Ik draaide mij om van de zwerm leiders en keek de zaal rond opzoek naar iemand die ik kende of op zijn minst ooit gezien had. In plaats van iemand te herkennen viel een bepaald masker mij op. Ik weet niet of ik hem te lang aanstaarde of dat hij door een andere reden mijn kant op liep. Het was verbazend om dat masker hier te zien. Het was het blauwe masker dat prins Zuko had gedragen in mijn favoriete geanimeerde serie. Het was een 'getekende mensen serie' the last airbender. Het zou logisch kunnen zijn moest hij die serie hebben gekeken en één van de elementen kunnen sturen wat mij erg waarschijnlijk leek. Hij zou door kunnen lopen maar dat gebeurde niet hij kwam voor mij staan "zou ik deze dans van u mogen." "Ehm, ja", stamelde ik terwijl ik probeerde om mijn verbazing te verbergen toen ik erbij stilstond dat ik niet kon dansen "ik ben wel niet zo een goede danser." "Daar ben ik aan gewend", hoorde ik zijn onbekende stem zeggen achter het masker dat zijn hele gezicht verhulde. "Ken je veel mensen met twee linkervoeten", vroeg ik toen ik tot het besef kwam dat ik mij had versproken "wezens", verbeterde ik mezelf zo vlug als mogelijk. Toen we in de beginpositie gingen staan voor één van de ballroom dansen keek ik hoe de andere stonden zodat ik mijzelf voor het begin van de dans tenminste niet voor schut zetten. "Volg mij, dan gaat de dans vanzelf goed", hoorde ik hem zeggen. "Alvast sorry voor de tenen die ik sowieso ga vertrappelen", verontschuldigde ik mij op voorhand. De muziek begon te spelen en de dans kwam tegelijk op gang. Gelukkig voor mij was het een vrij simpele dans die zelfs een amateur zoals ik niet zo snel kon verprutsen. Voor ik in de fout ging en de verkeerde beweging de dans kon verpesten wist hij ervoor te zorgen dat ik de fout niet maakte. Of hij draaide en trok mij zodanig dat het vanzelf goed kwam. Ik keek betoverd naar de ogen die het masker niet verborgen. Toen hij merkte dat ik hem aankeek keek hij mij in de ogen waardoor ik automatisch mijn ogen afwenden. Onder het dansen door hoorde ik hem ineens "ik vroeg u ten dans omdat u mij doet denken aan mijn vrouw", zeggen. Ik vroeg het mij wel af maar had het nooit durven vragen waardoor ik blij was dat hij het mij vertelde. "Was ze een slechte danseres zoals mij", vroeg ik hem. "Ze was inderdaad niet de meest getalenteerde danseres", antwoorde hij. "U spreekt over haar in de verleden tijd, ik veronderstel dat", begon ik maar toen hij merkte welke richting ik op ging stopte hij mij al "ze leeft nog, onze wegen zijn gescheiden." "Ik merk dat u haar mist", liet ik weten. "U heeft gelijk, ik mis haar inderdaad", vertelde hij mij voor hij mij terug draaide. Tijdens de volgende stap zouden we dezelfde richting uit moeten kijken en zou ik met gekruiste armen zijn handen moeten vast houden. Hij manoeuvreerde ons in die positie maar stopte de dans toen abrupt terwijl de rest verder danste. "Iemand cirkelt nu al een minuut om ons heen, kent u hem", hoorde ik hem vragen. "Wie", vroeg ik waarop hij "iemand met een wit masker, aan onze rechterkant", als antwoord gaf. Ik keek de juiste richting uit en zag wie ik zocht, de vriend van Sirius die een wit masker met zilveren randen droeg. We stonden nog steeds in dezelfde positie toen hij "dank u dat ik deze dans van u mocht stelen. Het voelde even alsof mijn vrouw er terug was, heb nog een fijne avond", zei waarna hij mij los liet. Ik draaide mij om naar hem om mij te excuseren en hem te bedanken maar hij was verdwenen. Een seconde geleden stond hij achter mij en nu zag ik hem niet meer. Mijn eerste dans in een andere wereld had ik gedeeld met de blauwe geest wiens masker Zuko ooit in een tekenfilm had gedragen. Nu was hij echter verdwenen en niets wees erop dat ik de onbekende met donkere ogen ooit nog terug zou zien. Het witte masker doemde op in mijn gedachten waardoor ik mij terug naar de vriend van Sirius draaide die weg begon te lopen. Als ik hem uit het oog verloor tussen al de aanwezigen zou ik hem niet makkelijk terug vinden. Ik ging hem achterna en zag dat hij via de hoofdingang wou vertrekken. Zonder één keer achterom te kijken liep hij door.
Achter mij hoorde ik het bal, iedereen die naar binnen liep via deze ingang keek mij raar aan aangezien ik het bal te vroeg verliet. Door alle wezens en vooral baljurken die mij het zicht op de gemaskerde vreemdeling beletten verloor ik hem uit het oog. Ik wist dat ik door één van de ramen in een nabij gelegen ruimte zicht zou hebben op de dichtstbijzijnde uitgang dus probeerde ik om hem zo terug te vinden.
Ik keek vol hoop door het raam waardoor ik niet merkte dat iemand was binnen gekomen tot ik kon ruiken wie erbij was gekomen. "Ik zocht je", begon Brandon "toen ik je zag vertrekken ben ik je achterna gegaan, is er iets", vroeg hij mij. Terwijl mijn blik het raam los liet zei ik:" ik werd overweldigd, ik had een minuut of vijf voor mezelf nodig." Achter zijn kraaien masker kon ik zijn reactie zien, hij wist dat ik loog. "Oké, ik dacht dat ik iemand zag", gaf ik een stukje van de waarheid prijs. "Wie was er zo belangrijk dat je je eigen bal ontvlucht", reageerde hij. "Dat weet ik niet", gaf ik toe aangezien liegen toch geen zin had terwijl ik even door het raam piepte. Net op dat moment zag ik degene met het witte masker naar buiten lopen "Brandon ik moet gaan." "Dus ik krijg de mogelijkheid niet om je ten dans te vragen", hoorde ik hem denken. "Als ik terug ben", reageerde ik terwijl ik langs hem heen de kamer uit wou lopen. "Weet je nog dat ik het erover had dat je moet leren om sommige neigingen te onderdrukken", zei hij toen ik achter hem stond. "Dat herinner ik mij nog", liet ik weten. "Ik had het mis", zei hij tot mijn grote verbazing op het moment dat we ons beiden omdraaiden om de ander te kunnen zien. "Over... ", wist ik uit te brengen. "Over het niet doen wat ik eigenlijk wil doen", kwam er over zijn lippen. "En dat is", probeerde ik hem aan de praat te krijgen omdat ik gehaast was. "Dit", zei hij voor hij voorover leunde en een hand op mijn hals en wang legde. Ik voelde het aankomen maar wou er niks tegen doen, mijn wolf schreeuwde namelijk 'ja, eindelijk!' Voor ik het wist sloot ik mijn ogen en voelde ik zachtjes zijn lippen de mijne aanraken. Onze eerste kus was zo teder en zacht dat het de hele scène op niets deed lijken. Ik wou de kus niet verbreken, waarom zou ik. Degene die de kus start zou hem ook moeten beëindigen dus trok ik mij met moeite terug. Ik kon hem niet kussen met de vriend van zijn broer in mijn achterhoofd. Ik opende langzaam mijn ogen toen ik de kus verbrak en keek hem aan opzoek naar een emotie of op z'n minst een hint dat hetgeen dat nu in hem omging zou prijs geven. Hij keek mij aan maar gaf niks prijs. "We praten erover wanneer ik terug ben", zei ik nog voor ik de ruimte verliet.
Doordat het bal en de kroning vanavond plaats vonden waren de bruggen omhoog gehaald zodat iedereen het paleis in en uit kon. Sirius zijn vriend liep net het bos in dat voorbij het meer lag waar het paleis op was gebouwd. Ik rende hem achterna voor zover dat ging met deze hoge hakken en deze baljurk. Tot hij ergens in het bos tot stilstand kwam en zich omdraaide. "Bewijs", was het enige dat hij toen zei. Ik bukte mij en begon onder de grote rok te friemelen waar ik de ringen rond mijn enkel had vastgebonden. Ik kon ze niet dragen en ook niet rond mijn nek binden als een ketting dus had ik een minder opvallende plek gekozen om ze mee te nemen. Ik ontknoopte het touwtje en trok de ringen van mijn enkel. Ik stond terug recht en zetten een stap vooruit om ze aan hem te laten zien. Ook hij zetten een paar stappen vooruit en bekeek de ringen in mijn handpalm die ik vooruit stak. "Het is Luna", zei hij ineens luidop waarna er mensen uit de bosjes kwamen. Ik had gedacht dat hij alleen zou zijn aangezien er in de brief niks stond over al de andere mensen die zich nu om mij heen verzamelden. Het leken elven maar doordat Brandon had gezegd dat sommige soorten demonen ook hoorns en dergelijke konden hebben wist ik dat het geen elven waren. Hetgeen dat mijn aandacht meer trok dan hun gekleurde huidskleuren, hoorns, staarten en klauwen was iemand die een poezen masker aan had. "Wie zijn jullie", vroeg ik iedereen die zich om ons heen verzamelde. "Praat met respect tegen de koning", zei iemand ineens luid tegen mij. "Wie", floepte eruit toen hij dat zei. "Ik", zei de vriend van Sirius die aan zijn witte masker begon te prutsen. Toen hij zijn masker af deed zag ik iemand met een zwarte huid en dubbele hoorns. De eerste hoorns waren groot en draaide terwijl de tweede kort en puntig waren. "Ik ben koning Lazar schoonheid, een vriend van Sirius", stelde hij zichzelf voor. "Blijkbaar weet je al wie ik ben, fijn je te ontmoeten maar waarom ben ik hier exact", vroeg ik hem aangezien dat nog steeds niet duidelijk was. "Misschien kan ik je dat uitleggen", hoorde ik een vrouwenstem zeggen die tot mijn grote verbazing aan degene met het poesjes masker toebehoorde. Ik was er alsnog van overtuigd dat het een man was. Iedereen leek zich bij koning Lazar te verzamelen terwijl degene met het katten masker verder ging staan. Ik keek even naar Lazar omdat ik bevestiging wou en liep achter hem aan toen Lazar kort knikte. Voor ik bij hem stond zag ik dat hij de geluidsvervormer uit schakelde en iedereen behalve de koning zich achter ons omdraaide. Hij keek mij aan en wou zijn masker af trekken toen we explosies hoorde hier niet zo ver vandaan. Iedereen keek verschrikt in de richting van het paleis waar de explosies vandaan kwam. Werd de kroondimensie nu aangevallen was het eerste wat ik mij afvroeg. "Ga het portaal openen, we vertrekken zo dadelijk", hoorde ik de koning zeggen toen de explosies hem dat toe lieten. Iedereen liep terug het bos in wat degene met een poezen masker zag als teken om zijn masker af te doen. Ik kon mijn ogen werkelijk niet geloven, hij was bijna onherkenbaar maar ik wist desondanks wie hij was. Net toen ik mijn mond wou open trekken kwam er iemand aangerend. "Het is tijd om te gaan, stap verder", zei hij terwijl hij mij verder duwde. "Raak haar niet aan, ik dacht dat de koning jullie had bevolen om haar met geen haar te krenken", zei hij streng. "Ja, mijn heer", zei degene die mij een duwtje had gegeven met tegenzin waarna hij doorliep. "Naar waar gaan we, ik kan nu niet weg gaan. De dimensie word aangevallen, ik kan mijn vrienden niet achter laten", begon ik paniekerig te zeggen. "We moeten nu gaan, ze kunnen zichzelf beschermen", probeerde hij mij over te halen. "Ik kan niet mee gaan, ik hoor hier te zijn", zei ik. "Je hoort hier even thuis als in de demonen dimensie, ik zal het uitleggen", hoorde ik hem zeggen op het moment dat ik in de verte naderende stemmen hoorde.