Pov. Luna
Dat nieuws zich sneller verspreid dan vuur wist ik al doordat ik net zoals al de andere mensen van mijn leeftijd op school had gezeten. Op school en op alle andere plekken waar mensen bij elkaar komen word er nieuws verspreid, goed of slecht, positief of negatief het maakt niet uit. Alleen realiseer je je dat niet elke seconde van elke dag. Ik kwam pas aan, uitgeput, geschrokken en verbaasd door de gebeurtenissen van net toen ze mij riepen in de grote ontvangsthal. "Luna, je moet snel meekomen", hoorde ik Nora roepen terwijl ze de trappen afstormde. "Je hebt gefaald", verweet Caleb mij ineens die net achter Nora vandaan kwam. Ik wist niet hoe ze het zo snel wisten en had zelfs de tijd niet om het mij af te vragen. "Wat gebeurt er hier allemaal", vroeg ik verward. "Brandon is boos", hoorde ik Caleb nu zeggen "alweer", voegde hij daar verveeld aan toe. "Nogmaals wat is er allemaal aan de hand", vroeg ik. "Op een gegeven moment sloot Brandon zich op in zijn kamer en hoorde de dienstmeisjes spullen breken en harde geluiden dus hebben ze mij en Caleb verwittigd", legde Nora uit "hij opent de deur niet en Zack is nergens te bekennen." "En Vladimir", vroeg ik. "Wel, ik twijfel of Brandon naar Vladimir zal luisteren", liet Caleb weten. Ik was helemaal vergeten dat ze een onenigheid hadden en vermoedelijk uit elkaars buurt bleven. "Zorg er gewoon voor dat hij stopt met het breken van eeuwen oude feeën relikwieën", zei Caleb "in die kamer ligt een onbetaalbaar familie erfstuk." "Hoe wil je dat ik dat doe", vroeg ik want ik snapte niet wat hij verwachte dat ik kon doen. We hebben gisteren voor het eerst gepraat, tot hem doordringen daarentegen is een geheel nieuw en ander niveau. "Jullie hebben toch zo een vreemd weerwolven ding, ik dacht dat het jou onweerstaanbaar maakte voor je soulmate", dacht Caleb luidop na. "Die woordkeuze zou ik niet kiezen", liet ik weten. Ik wist het niet zeker maar ik een vermoeden dat hij zo reageerde door de brief van zijn broer. Het mistbericht had ik niet alleen ontvangen, blijkbaar had Sirius er ook één verzonden naar Brandon en misschien ook naar Aurora of andere van wie hij hield. Mijn brief was losjes vastgebonden met een stukje touw waar een ring aan zat en verzegeld met zijn persoonlijke zegel. Het leek een sierlijke dubbele 'S' met aan de rand sterren, veertjes en halve maantjes wat naar hem verwees, als hybride en persoon. Onder het zegel zat een vergeet-me-nietje wat staat voor eeuwige liefde en blijvende herinneringen en een klaproosje wat meteen aan dodenherdenking en troost doet denken. Hij had afscheidsbrieven achtergelaten en ze door Blake laten versturen in de vorm van mistberichten. Ik had mijn brief ontvangen toen ik door het bos aan het wandelen was op weg naar het feeën paleis nog geen twintig minuten geleden. In eerste instantie wist ik niet wat het was of van wie het was maar toen ik het zegel brak en mijn ogen over de woorden liet glijden wist ik het. Na zijn mistbrief gelezen te hebben was ik erdoor aangedaan, er werkelijk door geëmotioneerd, zeker de wijze waarop hij getekend had 'De jouwe, Sirius'. Zijn woorden hadden mij geraakt en het feit dat hij zijn promise ring had teruggezonden ook. Het ergste aan dit alles was dat ik het mij niet kon herinneren. Ik wist niet waar ik mijn promise ring had gelaten of wanneer en op welke manier ik het van hem had gekregen. Het deed mij pijn dat hij was gestorven, dat zijn leven ten einde was, dat hij het zag aankomen en tijdens zijn nakende dood afscheidsbrieven had geschreven.
Hoe ze mij hadden overgehaald wist ik niet maar ik stond voor de deur van Brandon zijn kamer. Twijfelend of ik wel zou aankloppen, volledig vergeten dat hij mij rook "Ik wil niet praten, het is het beste als je vertrekt", hoorde ik hem vanachter de gesloten deur zeggen. "Ik ook niet", zei ik en wachten geduldig af in de hoop dat hij de deur zou openen. Toen ik het wou opgeven en weg gaan hoorde ik een klik en werd de deur op een kier geduwd. Langzaam liep ik de kamer binnen en sloot ik de deur weer. De kamer was verduisterd door de dicht getrokken gordijnen. Of er familie erfstukken of oude relikwieën waren gesneuveld in Brandon's poging om zijn woede de baas te worden wist ik niet maar sommige voorwerpen waren wel vervormd of lagen in stukken over de vloer verspreid. Brandon zat op het bed met zijn rug naar de deur en daardoor ook naar mij toe gekeerd. Wat ik daarnet had gezegd was waar, ik was hier niet om te praten. Ik wist zelfs niet waarom ik er was maar toen ik mij in stilte op het bed liet zakken wist ik het. Ik had evenveel nood aan iemand als hij, de meisjes betekende zo veel voor mij maar dit konden ze onmogelijk begrijpen. Brandon en ik voelde zonder twijfel een verschillend soort verdriet maar we dachten wel aan dezelfde persoon. Woorden waren onnodig, enkel de aanwezigheid van iemand die mij begreep was genoeg voor mij en hopelijk ook voor hem. In stilte verplaatste ik mij zodat onze ruggen elkaar raakte. Met opgetrokken knieën zaten we tegen elkaar geleund in het donker, in stilte. "Laat maar, ik ben liever alleen", zei Brandon na een tijdje terwijl hij aanstalten maakten om zich te verplaatsen. "Meestal ben ik ook liever alleen maar nu niet", liet ik weten zonder mij te verplaatsen. Brandon stopte met bewegen "ga alsjeblieft weg." "Waarom", vroeg ik nu. "Zoals ik zei, ik wil even alleen zijn", antwoorde hij. "Ik kan je horen liegen", vertelde ik hem. "Damn it Luna", hoorde ik hem zeggen. "Je wilt niet alleen zijn maar wat wil je dan", durfde ik uit te brengen. "Ik wil mijn hart luchten maar dat gaat niet", gaf hij toe. Waarom hij het niet kon vertellen ging mij niks aan dus vroeg ik er ook niet naar, misschien was het geheim of was hij niet de soort persoon die hetgeen dat in hem omgaat prijs geeft. "Als ik mijn handen over mijn oren leg en jij fluistert kan ik je misschien niet horen", probeerde ik terwijl ik mijn handen op mijn oren legde. Mijn voorstel was blijkbaar aantrekkelijker dan ik dacht want Brandon ging terug met zijn rug tegen de mijne geleund zitten. Ik hoorde niet of hij al was begonnen of simpelweg nooit gestart maar zo zat ik in stilte tot ik een brief zag naast iets dat ooit een tafel of bureau geweest moest zijn. De brief had hetzelfde zegel en dezelfde bloemen als mijn brief, mijn vermoeden klopte dus. In gedachten herlas ik de brief die mij was toegezonden en die ik in het bos met tranen in mijn ogen meermaals had gelezen omdat ik het niet geloofde, of eerder niet om kon gaan met mijn schuldgevoel.
Brief Luna
Lieve Luna,
Mocht je deze brief ooit in je handen krijgen dan ben ik niet langer in leven. Ik ben nooit de dromer geweest die jij bent en voelde mijn lot al langer dan vandaag naderen. In dit moment van realisatie heb ik besloten mijn dierbaren te schrijven en mijn broer Blake gevraagd om ze na mijn dood te versturen.
Het mooiste cadeau dat ik je gegeven heb ervaar je waarschijnlijk als grootste last. Ik weet dat het niet ideaal is maar door je geheugen af te nemen ben je veiliger en hoef je niet te liegen. Mocht je alles weten over mij en alles dat we hebben gedeeld zou je zonder twijfel een groter doelwit worden dan je al bent. Bij dit laatste bericht geef ik je mijn promise ring terug, zoals vele gemaakte beloften heb ik deze onder meer niet waar gemaakt. De eerste keer dat ik weg ging gaf ik je die ring als belofte dat ik mijn weg terug zou vinden naar jou. Mijn onafgeloste beloften zijn meer dan jij je kunt herinneren, het spijt mij dat ik weg liep, dat ik je niet beter heb voorbereid.
Ik trek mij op aan al onze herinneringen. Ze duwen mij verder het leven in en helpen mij overeind te komen na elke keer dat ik met mijn gezicht in de modder beland. Ongetwijfeld zal het mij ooit in een afgrond duwen waar ik niet meer uit geraak. Daarvoor ben ik je eeuwig dankbaar en sta ik bij je in de schuld. Omdat je mij liet zien dat naast al het lelijke en slechte dat ons omringd er ook mooie en goede dingen zijn. Omdat je mij liet zien dat liefde eeuwig is, omdat je liet zien dat zelfs iemand zoals ik het verdient om geliefd te zijn. Omdat je mij iets gaf waar ik nog steeds van hou.
Met de kennis dat je nooit alleen zult zijn laat ik je deze brief na. Ik hoop dat je mij kunt vergeven voor alle pijn die ik je deed. Het is jammer dat ik er niet bij zal zijn wanneer jij de werelden verandert. Ik wens je meer dan het beste toe en hoop dat je eeuwige liefde zult vinden.
De jouwe, Sirius
Met mijn handen nog steeds tegen mijn oren gedrukt voelde ik dat de tranen terug opwelden toen iemand de deurklink naar beneden duwde. "Brandon, ben je daar", vroeg de gebroken stem van Aurora zachtjes. Ze had gehuild en dat kon je horen doordat haar stem trilde. Brandon sprong bijna van het bed af "Aurora, wat is er", vroeg hij bezorgd terwijl hij naar de deur liep die Aurora nu durfde open te duwen. Toen ze Brandon zag begon ze terug te huilen "dit", stamelde ze terwijl ze hem een brief overhandigde die hetzelfde gebroken zegel met een klaproos en vergeet-me-nietje had als onze brieven. "Mag ik", vroeg Brandon voor alle zekerheid. Toen Aurora knikte vouwde hij de brief open en las hij snel het mistbericht. Ik zag zijn ogen heen en weer gaan en hoe hij bozer werd met elk woord dat hij las. Ik was van het bed af gekomen en inmiddels bij hen gaan staan. "Waar is hij", was het eerste dat Brandon zei toen hij klaar was met lezen. Ze schudde haar hoofd "ik weet het niet", wist ze uit te brengen. "Wie zoeken we precies", durfde ik te vragen "misschien weet ik waar die 'hij' is." "Kroonprins Colson", zei Brandon. Vladimir, zochten ze Vladimir en waarom ineens de onwilligheid om hem bij de voornaam te noemen. "Ik weet waar hij is", bekende ik. Nora en Caleb gingen ook naar daar. Het was het enige wat ze hadden gezegd nadat ze mij hadden overgehaald om naar hier te komen. Ze keken mij beide verwachtingsvol aan "normaal is hij in de woonkamer van de gastenvleugel."
Toen we met z'n drieën de woonkamer binnen stormden gaapte iedereen ons verbaasd aan. Ik vond het ongepast om te vragen wat er in de brief stond of wat er allemaal gebeurde dus had ik enkel gevraagd of alles wel oké ging. Ik wist al dat het niet goed ging maar Aurora kon ik mij hiervoor zelfs niet zo inbeelden. Ze was sterker dan Nora en had een ijzeren wil maar nu leek ze gebroken. Ik stond naast Aurora en keek haar bemoedigend aan met een klein glimlachje. Brandon was als eerste naar binnen gestormd en stond voor ons naar Vladimir kijkend met een moordende blik. Gelukkig waren er op dat moment geen andere gasten in de leefruimte. Nora, Sierra, Siofra en Vladimir waren de enige die daar waren. Achter ons hoorde ik aan het einde van de gang voetstappen naderen. "Vertel mij de waarheid Dimir", begon Aurora "ben je mijn vader?" Volgens mij viel mijn mond open van verbazing, als het niet echt gebeurde wel denkbeeldig. Niet alleen ik had dit niet zien aankomen, niemand leek er iets van te begrijpen. Iedereen keek afwachtend naar Vladimir die stil was. Toen hij nog steeds geen antwoord had gegeven vermoede ik dat iedereen het antwoord al wist. Aurora begon te snikken waardoor Brandon zich omdraaide naar haar en haar in een knuffel trok. Ze omhelsde hem dankbaar terug terwijl hij zacht over haar haar aaide. Hij liet haar voorzichtig los en keek in haar betraande ogen voor ik zag dat Brandon aanstalten maakten om haar de kamer uit te begeleiden dus ging ik aan de kant staan. "Aurora, wacht", klonk het nu, Vladimir had zijn stem weer terug en stond recht om naar hen toe te stappen. Brandon draaide zich grommend naar hem om waarbij hij zijn tanden liet zien als teken dat hij beter niet dichterbij kwam. Aurora drukte de brief hard tegen zijn borst waarna ze samen met Brandon weg ging. Toen ik hen na keek zag ik dat Caleb en Zack samen met Manal in de gang stonden te kijken naar dit tafereel. "Wat hebben we gemist", vroeg Caleb toen ze de woonkamer binnen stapten en hij zeker wist dat Aurora en Brandon ver genoeg waren maar niemand antwoorde. Vladimir bekeek de brief vluchtig en liep daarna op de deur af maar werd tegen gehouden door Zack die met zijn hand Vladimir's bovenarm vast greep toen hij lang hem heen wou lopen. Vladimir draaide zich om naar Zack en keek hem aan "geef ze tijd, laat ze even tenzij je gebeten wilt worden", adviseerde Zack. Vladimir trok zijn arm los en verliet zonder nog iets te zeggen de kamer. Zack wist dus als enige waar dit over ging aangezien Brandon er net pas achter was gekomen.
Brief Aurora
Lieve Aurora,
Hoogstwaarschijnlijk herinner jij je weinig tot niets over mij maar ik herinner mij nog elke stap die je gezet hebt tot de geweldige jonge vrouw die je bent geworden. Je bent ongetwijfeld de echte leider van het huis en moet omgaan met Brandon zijn streken. Ik hoop dat je mijn brief tot het einde leest Aurora en mij niet helemaal bent of zult vergeten.
Ik herinner mij het moment nog dat mam en pap beseften dat je was geboren voor iets groters. Ze waren erover bezig dat je een geweldige luna zou worden en de pack vooruit ging helpen toen ik ze corrigeerde. Jij was te jong om het je te herinneren, Brandon was bezig met verschillende soorten mos en ik luisterde naar onze ouders. Toen ze over een luna begonnen, vertelde ik ze dat je wel een alpha moest zijn en geen luna, hoe kon het anders. Je was nog geen vier en was al de kleine alpha en luna van je eigen mini pack dat bestond uit alle kinderen van onze pack die zes of jonger waren. Pap keek trots naar je en mam veegde een traan weg. Je was hun dochter en maakte ze trots al was je hun bloed niet.
Ook de dag dat ik je voor het eerst zag herinner ik mij nog perfect. Je was nog geen jaar oud en kwam in de armen van je moeder binnen. Accalia Diallo de beste vriendin van onze moeder Celia stapte ons huis binnen samen met één van de beste vrienden van pap, Vladimir Colson. Vroeger had ze in onze pack gewoond maar ze was verhuisd aangezien haar mate niet van onze pack was. Dat is wanneer ik je voor het eerst zag, de tweede keer had mam je vast en vertelde ze mij dat jij mijn zus was en ik je moest beschermen en van je houden.
Weet dat mam en je biologische moeder ongetwijfeld trots zijn op de sterke vrouw die je bent geworden. Jij bent mijn onverslaanbare zus Aurora, laat niemand je iets anders wijs maken. Ik kan niet wachten tot je de werelden een lesje leert, ik hoop dat je alles krijgt wat je hart begeert.
Je liefhebbende broer, Sirius
"Ik stel voor dat de uitverkorenen zich zoals gepland terug trekken voor we de testresultaten bekend maken", stelde Zack voor om de stilte te verbreken die was aangebroken na Vladimir zijn vertrek. "Wij brengen ze wel naar hun kamer zodat ze zich kunnen omkleden", hoorde ik Siofra zeggen. "Volg ons maar", werd er gezegd door Sierra terwijl ze de deur al uit liep. Met minstens een tiental vragen meer liep ik ze verward en in gedachten verzonken achterna.
De jurken leken nog mooier te zijn dan anders, er waren vooral veel meer bloemen. Met de kleren die ik toen aan had kon je niet zien dat de ring die Sirius mij had toegestuurd rond mijn nek hing, pas toen ik de jurk aanhad die geen mauwen had en de nek tot de boezem ook niet verhulde zag je de ring aan het stuk touw bungelen. Nora haar scherpe blik spotte de ring meteen "Luna, waar heb je die vandaan", vroeg ze mij onmiddellijk. "Wat", hoorde ik Manal vragen terwijl ze haar jurk recht streek. "Dit", zei Nora nadat ze de ring tussen haar vingers nam en naar boven hield zodat ze het kon zien. "Wacht, is dat niet Sirius zijn ring, waar heb je die vandaan", verklapte Manal onmiddellijk. "Dus jullie hebben deze ring eerder gezien", vroeg ik in de plaats van antwoord te geven op hun vraag. "Ja uiteraard, je droeg de jouwe elke dag, tot", begon Manal "je weet wel, tot hij weg ging." "De ring zat bij de brief die ik heb gekregen", legde ik uit terwijl ik naar de schoenen toe liep die ik net had uitgedaan. Ik had de brief daarin gestoken zodat niet iedereen die langs mij liep hem in mijn hand zou zien. Ik nam de brief eruit en overhandigde die aan Nora die meteen naast Manal ging staan zodat ze het mistbericht samen konden lezen. "Toen ik op weg was naar het paleis werd het mistig in het bos, de mist verzamelde zich op één plek en verdween daarna. Toen de mist weg was zag ik dat er op die plaats een brief lag. Nadat ik het zegel had gebroken zag ik dat het aan mij geadresseerd was dus las ik het", vertelde ik ze. Nora vouwde de brief open waarna ze begonnen te lezen. "Mijn dierbaren", quoteerde Nora "dus Brandon en Aurora hebben ook brieven gekregen en door de inhoud reageren ze zo." "Ik denk het wel", deelde ik mee. Ze gingen verder met lezen en spraken pas toen ze klaar waren met de hele brief. Bijna met tranen in haar ogen zei Manal zielig:" zo schattig en zo erg" terwijl ze haar hart vast greep en met gefronste wenkbrauwen, zielig staande ogen en een pruillip naar mij keek. "Waarom nu", vroeg Nora zich af "hij is een week geleden gedood?" "Misschien omdat Blake ook aan het rouwen was, hij is de enige die hem niet haat, herinnert en de afgelopen jaren bij hem was", zei ik. "Maar", zei Nora nog voor ze onderbroken werd door het geklop op de deur. "Binnen", riep Manal waarna Siofra en Sierra de kamer betraden met bloemenkransen en andere hoofdversiersels in de vorm van bloemen. "Is het de nationale feestdag van de bloemen", vroeg Manal verward toen ze overal om haar heen bloemen zag. "Eigenlijk wel", liet Sierra weten "dimensionaal feest weliswaar, dit is het begin van het bloemen seizoen voor zowel de feeën als de elven." "Oh, word er daarom een feest georganiseerd", vroeg ik. "Enkel een receptie", vertelde Siofra ons "tijdens de oorlog word er jaarlijks één gezamenlijk feest georganiseerd om alle feestdagen te celebreren en organiseren de koningshuizen een receptie op de feestdag zelfs", ging ze verder. "Vandaar de bloemen", zei Nora. "Er zijn genodigden dus het is zeker mogelijk dat jullie één van de gasten tegen het lijf lopen", verwittigde Sierra ons. Daarna kwamen ze met sprankelende ogen dichterbij om ons haar te doen.
"Enkel Nora is geslaagd voor de test, beschermster Manal en uitverkorene Luna zullen hier blijven om de gevolgen van hun falen te bespreken, beschermster Nora word geëxcuseerd", begon Caleb te vertellen toen we in één van de naastgelegen ruimtes van de trainingszaal zaten. Caleb gebaarde naar de deur en liep Nora naar de uitgang. Enkel Zack en Caleb waren er aangezien Siofra en Sierra met de gasten bezig waren en de onenigheid van Brandon en Vladimir inmiddels was uitgemond in een ruzie. Toen hij Nora de kamer had uitgewerkt deed hij de deur op slot en kwam hij terug voor ons staan naast Zack. "Jullie zullen vandaag of eerder vannacht operant geconditioneerd worden door de negatieve uitslag van jullie test", begon Zack. Al bij het woord conditionering wou ik tegenspreken maar ik hield mij in aangezien er vier mogelijkheden waren om iemand te conditioneren binnen de operante conditionering. "Jullie krijgen een positieve straf zodat we later een gewenster resultaat kunnen bekomen", ging hij verder. "Meen je dit nu, het woord positief maakt het niet goed", zei ik boos. "Luna kalmeer", beviel Zack mij. Verontwaardigd als maar kon keek ik Manal aan die er weinig van leek te snappen "operante conditionering is een vorm van stimulus respons leren waarbij gedrag word gesteld in functie van de consequenties die ermee zijn verbonden, een beloning of een straf als het ware", legde ik uit zodat Manal mijn verbazing en teleurstelling zou begrijpen. "En wat houd positieve straf dan in", vroeg ze mij? "Bij positieve straf dien je een negatieve stimulus toe zodat er een kans is dat het gedrag afneemt. Ze willen dat we ons gedrag niet herhalen, ze willen negatieve gevolgen", liet ik haar weten. "Een straf is heel normaal en gebruikelijk, ook in de mensen wereld", hoorde ik Zack zeggen. "Ik ben een grotere fan van bekrachtiging", reageerde ik. "Het heeft zijn voordelen", kaatste Zack terug. "En Nadelen", zei ik "het vermogen van straf om ongewenst gedrag te onderdrukken verdwijnt meestal als de dreiging van straf verdwijnt, het wekt bovendien agressie en onrust op wat het aanleren van een betere respons blokkeert!" Ik kon daadwerkelijk niet geloven dat ze ons wouden straffen omdat wij ervoor kozen om geen leven te nemen. We wisten niet eens dat Nora dat wel had gedaan, we waren er pas en waren geconcentreerder geweest op de mistberichten dan op de missie. "Wat is de positieve straf, die jullie ons willen geven", vroeg Manal spottend met de nadruk op positieve. "Slaapdeprivatie gevolgd door een psychologisch en fysiek zwaar uitputtende opdracht in de tussendimensie", hoorde ik Zack zeggen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Ik laat mij niet straffen omdat ik de belangrijke keuze heb gemaakt om hem niet vermoorden", hoorde ik Manal zeggen. "De keuze is jammer genoeg niet aan jullie", zei Caleb oprecht met verdriet in zijn stem. "Hoe wisten jullie het", floepte eruit "hoe weten jullie de afloop van onze missies", vulde ik aan terwijl ik ze recht aankeek. "De missie was geënsceneerd, iedereen waarmee jullie in contact zijn gekomen is een magisch wezen dat doormiddel van een toverspreuk tijdelijk het uiterlijk van een mens kreeg en continue in contact stonden met ons. Ze hebben ons laten weten dat jullie niet enkel aarzelden maar ook besloten om het niet te doen toen het erop aankwam", antwoorde hij. "Ik moord niet", riep Manal nu overduidelijk woedend. "Dat heeft er niks mee te maken, ze konden niet dood. Dit gaat over gehoorzaamheid, vertrouwen en discipline", liet Zack luid en duidelijk verstaan. Ik ren niet graag weg maar om de opborrelende woede te kunnen beheersen moest ik hier zien weg te komen zodat ik kon kalmeren. Ik draaide mij om en liep op de deur af "Luna, waar denk jij naartoe te gaan", hoorde ik Zack vragen. "Ergens waar geen van jullie is", zei ik nog voor ik het slot open draaide met mijn telekinese en de kamer uit liep.
Kleren Luna
Kleren Nora
Kleren Manal
Op mijn weg naar ik weet niet waar werd ik buiten in de tuin tegen gehouden door een vrouw met kort wit haar en een oudere man. "Excuseer, weet u waar de receptie plaats vind", vroeg hij mij vriendelijk. Ondanks mijn slechte humeur kon ik het in mij opbrengen om vriendelijk antwoord te geven "als u de inkomhal binnen komt zult u borden zien in de vorm van pijlen, als u die volgt zult u zonder twijfel op de receptie geraken", zei ik zo vriendelijk mogelijk. "Dank u", zei de man waarna ze door liepen totdat de vrouw ineens "is dat een beschermingsring", vroeg. "Wat", rolde er over mijn tong. "De ring om je nek, dat is niet de jouwe maar ik herken ze wel", verduidelijkte ze. Ik bekeek de ring even en keek daarna weer naar haar "goed opgemerkt, hoe wist je dat", zei ik. Ik wist eerlijk gezegd niet dat het een beschermingsring was, in mijn ogen was het enkel een promise ring. "Waar is de jouwe, als ik vragen mag", vroeg ze mij. "Thuis, ik heb hem thuis gelaten, nou ja ben hem thuis vergeten", loog ik deels. Waarschijnlijk lag hij ook thuis alleen niet het thuis dat zij dacht. "Ik ben Philomena en dit en een vriend Henry", stelde de vrouw hen beide voor. "Aangenaam, ik ben Luna", vertelde ik ze. "Wel Luna, ik stel voor dat je jou ring zo snel mogelijk gaat halen, dan ben je hoe dan ook veilig", stelde ze voor. "Dank je voor de tip, ik zal er zo snel mogelijk gehoor aan geven Phi", zei ik haperend bij haar naam die ik niet onmiddellijk had onthouden "wat was je naam ook alweer?" "Mena, je kan mij Mena noemen", antwoorde ze. "Wat is jullie specialisatie", vroeg ik. "Een wat, specialisatie hebben feeën dat dan", vroeg Henry verward. "Wel mijn mentor had verteld dat bloemen feeën ook kunnen plantsturen en zich meestal specialiseren in één van de twee", probeerde ik het te verduidelijken. "Oh op die manier, welke feestdag was het vandaag", vroeg Henry zich af. "Bloemenfeest, jij idioot", hoorde ik Mena zeggen. "Dus we zijn bloemen feeën", ging ze verder. "Jurken zijn niet echt je ding of wel", vroeg ik Mena aangezien ze leek te worstelen met haar jurk en er ontzettend oncomfortabel uit zag. "Of ik haat ze simpelweg", liet ze weten "ik ben meer het broek type." "Dan zal ik jullie niet langer ophouden, fijn bloemenfeest gewenst", zei ik. "Het was leuk u eindelijk te ontmoeten, we hebben heel veel over u gehoord", zei Henry nog voor ze begonnen weg te stappen richting de grote voordeuren van het paleis. "Zou Blake de brief van Brandon al hebben verstuurd", hoorde ik Henry ineens zeggen. Toen ik mij omdraaide naar de twee om hen een halt toe te roepen waren ze verdwenen. Weg alsof ze er nooit hadden gestaan. "Eindelijk Luna hier ben je, waar is Manal", hoorde ik Nora haar stem zeggen terwijl ze op mij afrenden. Ik draaide mij om naar haar en dacht enkel nog aan één ding, Manal. Als ze na mij niet was vertrokken werd ze misschien gestraft. "Ik weet misschien waar ze is", zei ik terwijl ik al in de goede richting begon te lopen "ik zou een zwaard meenemen", voegde ik daar nog aan toe op weg naar binnen. Als ze haar daadwerkelijk een straf gaven betwijfel ik of ze haar zonder tegen te werken zouden laten gaan. Ik was boos, boos op de dimensies.
Brief Brandon
Beste Brandon,
In de hoop dat deze brief niet onmiddellijk in de haard zal belanden schrijf ik je ter afscheid. Als je deze brief toch besluit te lezen zul je weten dat je wens is uitgekomen, ik heb mij bij mam gevoegd in het rijk der doden. We rennen vrij rond onder de maan, wakend over jullie. Vrij van het levense, vrij om te doen wat we maar willen maar nooit helemaal compleet zonder jullie aan onze zijde.
Ik heb er geen twijfel over dat je niet op de eventuele begrafenis bent geweest maar later wel op mijn graf bent gaan spugen. De pijn die ik je heb aangedaan is onvergeeflijk en zal je altijd bij je dragen maar toch wil ik je vragen om het pap en Aurora niet al te moeilijk te maken. Ze zijn sterk en breken niet makkelijk maar ze hebben gevoelens zoals jij en ik. Bescherm ze zoals je ze ongetwijfeld als kind hebt beschermt na mijn vertrek. Ik hoop oprecht dat je alles dat in het verleden is gebeurd achter je kan laten en kunt focussen op het nu en op je toekomst.
Misschien dat het niet slim is om mezelf te verraden maar aangezien ik dan toch overleden ben kan het geen kwaad. Een aantal van mijn mannen hebben mij laten weten dat je nog steeds een kind van de natuur bent en zelfs een eigen tuin hebt. Ik kon het niet laten en ben gaan kijken in je tuin. Het eerste waar ik aan dacht was hoe geweldig mam het zou hebben gevonden om daar te zitten en te schilderen. In de tuin van haar kleine kraai zou ze dolgelukkig zijn. Ook Aurora heb ik deels zien opgroeien, uit angst dat ze mij daarvoor zelfs in de dood zal achterna zitten laat ik het haar doelbewust niet weten. Ze is een sterke vrouw geworden in de jaren dat ik weg was en lijkt sprekend op haar moeder.
Zelfs al haat je mij uit de grond van je hart je blijft altijd mijn geliefde kleine broertje. Om je vergeving zal ik nooit vragen aangezien ik het mijzelf ook nooit heb vergeven, ik heb hiermee geleefd maar dat hoeft niet zo te zijn voor jou Brandon. Ik wens je alle geluk van de werelden toe.
Je grote broer, Sirius