Pov. Luna
Na het spel met de pegasussen werden wij naar binnen begeleid om ons klaar te maken voor de vergadering en het avondeten. Deze keer hadden ze ons een groene kamer met gouden details toegewezen. Inmiddels was ik de luxe gewend geraakt en verwachte ik al een mooie kamer met jurken die even duur waren als mijn hele garderobe. Het feit dat niks mijn bezit was, ik geen privé eigendommen of spullen had was tot dan nog niet doorgedrongen. In principe moesten we vertrouwen op de gulheid van de magische wezens, moesten zij besluiten om ons niet meer nodig te hebben dan zouden we alle drie op straat belanden. Hopelijk hadden ze het fatsoen om ons in dat geval in de mensen wereld achter te laten. Siofra en Sierra gingen zich ook klaar maken terwijl Caleb ergens op weg naar het paleis verdween. Arion had laten weten dat hij verder moest met zijn taken in de ziekenboeg en ons tijdens het eten misschien niet ging zien. Ik had nog zo gehoopt dat hij kon blijven, ik had hem tenminste al ontmoet en kende zijn naam. Over de rest van de feeën en elven in de eetzaal kon ik dat niet zeggen. Wie er op de vergadering aanwezig ging zijn wist ik ook niet. In de weerwolven dimensie waren de bèta's en gamma's ook aanwezig maar wie we hier tegen het lijf gingen lopen wisten we niet. Nadat we ons hadden opgefrist werden we naar de vergaderzaal begeleid waar de koningshuizen van de elven en feeën al aanwezig waren. Aan de rechterkant zaten de elven en aan de linkerkant zaten de feeën mooi op een rij. "Goedenavond", hoorde ik de elven koningin zeggen toen we bij hen aan de lange tafel schoven. "Goedenavond", antwoorde we terug. "Ik hoop dat Caleb het jullie niet te lastig heeft gemaakt", hoorde ik zijn moeder aan de andere kant van de tafel zeggen. "Valt mee, ik vond het tweede spel iets gepaster en aangenamer maar we hebben het gehaald", gaf Manal toe. "Wat heeft hij nu weer bedacht", vroeg ze zich zuchtend af, ze schudde afkeurend haar hoofd terwijl ze Caleb zijn richting uit keek. "Is iedereen aanwezig", vroeg de vader van Siofra. "Ja uwe majesteit", antwoorde één van wachters die bij de deuren stonden. Ze liepen de zaal uit en sloten de deuren. "Begint u maar, u bent toch al gestart", hoorde ik de feeën koning zeggen toen hij en de elven koning blikken uitwisselden om te bepalen wie als eerste het woord zal nemen. Hij knikte en begon zijn uitleg zonder verder oponthoud "aangezien de wijzen en krachten van twee wezens moeten aangeleerd worden zullen de uitverkorenen langer in onze dimensie blijven. De uitverkorenen zullen enkel aan het feeën hof verblijven door praktische en veiligheidsredenen." Hij stopte even met praten en keek de zaal rond "een deel van mijn hofhouding en de meesters die de uitverkorene haar krachten zal helpen beheersen zijn met ons meegereisd en zullen de uitverkorenen hier onderwijzen en hen begeleiden als mentoren." "Mijn krijgers zullen aan het feeën hof versterking bieden en de uitgebreide voorzorgsmaatregelen helpen bewerkstelligen", zei de elven koning tot slot. De feeën koning pikte op waar zijn medekoning was geëindigd "de uitverkorene en de beschermsters zullen vanaf nu dag en nacht bewaakt worden om veiligheid te kunnen garanderen." "De verschillende soorten feeën zullen de uitverkorene weg wijs maken met onze gebruiken en haar krachten. Mijn zoon is vertegenwoordiger van de waterfeeën. Iedereen mag een meester opgeven om de uitverkorene te mentoren. De basistraining word voorgezet door kroonprinses Siofra en kroonprins Caleb met een assistent naar keuze", ging de feeënkoning verder. "Ik benoemd mijn hofdame Sierra Jacobs als assistent", klonk het langs Siofra haar kant. "Ik benoem de heler Arion Wilson, voormalig krijgsraadgever van de militaire feeën machten als mijn assistent", zei Caleb. Ik wist niet dat Arion vroeger een krijgsraadgever was, ik ging ervanuit dat hij altijd al een dokter was geweest door zijn genezende krachten. "Na enkele dagen training zal er een voortgangstest afgenomen worden bij de uitverkorenen. Ze zullen elk een missie toegewezen krijgen waar hun verworven vaardigheden van pas zullen komen", ging de vader van Siofra verder. Ik wist nog niet wat die test inhield maar kreeg er toen al stress door. Dit was misschien wel de belangrijkste test van mijn leven, hiervoor kreeg ik geen punten, hier hingen levens vanaf. De koninginnen zeiden hierna ook nog iets maar daar verstond ik niet veel van, de test knaagde nu al aan me. Niet lang daarna werden de deuren terug open gedaan en liep iedereen geleidelijk aan naar de eetzaal.
Kleren Luna
Kleren Nora
Kleren Manal
Na het avondmaal hadden Siofra en Sierra voorgesteld om een wandeling te maken door de tuinen. Iets beters hadden we in elk geval niet te doen dus accepteren we hun uitnodiging met plezier. Uiteraard stond Caleb dicht genoeg om ons te horen en nodigde hij zichzelf ook uit. Arion was niet komen opdagen voor het avondeten en ging dus ook niet mee wandelen. Volgens Caleb had hij het hier even druk als op een belegerde plaats in één van de dimensies. Zijn takenpakket veranderde uiteraard wel naargelang de plaats en reden van zijn komst maar de werkdruk bleef even hoog. Siofra en Caleb waren aan het kibbelen terwijl Nora en Manal achter hen stonden. Sierra en ik liepen vooraan op het smalle grindpad dat richting de fontein leiden. Op de meeste paden kon je met drie of meerdere personen naast elkaar wandelen maar de paden die tussen de plantenzerken en enorme planten sculpturen heen liepen waren smaller. De tuin werd door lantaarns en met feeënstof gevulde lampen verlicht. Volgens Siofra lichte de elvenstof lampen harder op maar Caleb was het daar niet mee eens. Het grappigste van al was dat ze er heel serieus over bezig waren en zo hevig discussieerden dat je zou verwachten dat het over een groot onderwerp ging waar duizenden of miljoenen wezens belang bij hadden. Dat was uiteraard niet het geval. Terwijl zij verder deden met hun discussie liepen wij in stilte verder naar de fontein. "Meen je dat, hoorde jullie dat. Helemaal niet feeënstof is veel helderder en glinstert ook veel meer", hoorde ik Caleb voor de zoveelste keer herhalen. Siofra had er genoeg van en wende haar gezicht terwijl ze Caleb haar hand liet zien. Caleb sloeg speels haar hand weg en riep "ga je het zo spelen, dat kan ik ook, talk to my hand" terwijl hij zijn hand voor Siofra haar neus hield. Siofra snoof en duwde zijn hand weg op de manier dat je een vuile zakdoek weg gooit. "Sierra hoe hebben jij en Siofra elkaar ontmoet", vroeg ik zodat de troonopvolgers niet opnieuw zouden beginnen kibbelen. "Ik werkte in het paleis als dienstmeisje en heb zo de prinses leren kennen", liet ze weten. "We zijn pas echt bevriend geraakt toen ik haar dienstmeisje verving toen ze op ouderschapsverlof was. In die maanden hebben we elkaar beter leren kennen en uiteindelijk heeft Siofra mij één van haar hofdames gemaakt zodat we elkaar vaker gezelschap konden houden", vulde ze aan. "Waren hofdames niet van adel of in elk geval van de hogere klassen", vroeg Nora. "In de meeste gevallen wel, hofdames zijn er om de prinses gezelschap te houden en meestal zijn prinsessen bevriend met meisjes van de adellijke stand maar in principe mag ik zelf beslissen wie ik in mijn entourage wil", legde Siofra uit. "Uiterst interessant, kunnen we niet over een ander onderwerp praten", vroeg Caleb als een ongeïnteresseerd kind. "Waarover wil je het hebben", vroeg Manal. "Ik ben blij dat je het vraagt", begon Caleb stukken enthousiaster te spreken "ik heb gehoord dat er gemotoriseerde koetsen zijn in de mensen wereld, klopt dat,... hoe heten het ook alweer autu misschien." "Je bedoelt een auto, die bestaan", begon Nora.
Na een lang gesprek over auto's en enkele andere onderwerpen besloten we het daarbij te houden voor die dag. De volgende ochtend begonnen we na het ontbijt onmiddellijk aan de training. De jongens waren er nog niet dus namen zoals afgesproken Caleb, Arion, Siofra en Sierra de training over. Terwijl Nora en Manal verderop met Caleb en Arion aan het trainen waren probeerde ik met Siofra en Sierra hun hulp te transformeren. We stonden op een trainingsterrein in open lucht achter het paleis. "Concentreer je op de vleugels van een fee", hoorde ik Sierra zeggen. Toen de meisjes mij moesten helpen bij de transformatie was ik verrast aangezien Siofra een elf is en Sierra overduidelijk ook. Toen ik aan hen vroeg hoe het kwam dat twee elven mij moesten helpen met een feeënding vertelde Sierra mij dat ze deels fee is. Langs haar vaders kant is ze elf en langs moeders kant is ze fee. Aangezien ze een hybride was had ze geleerd om te transformeren. Jammer genoeg had ze niet de krachten van beide ouders gekregen. Ze had de krachten van een vuur fee maar niet de vleugels. Ze had de oren van een elf maar bezat geen van hun magische krachten. Daarom dat ik zo uitzonderlijk was, de kans dat hybriden de volledige krachten van beide ouders erfden was zeer klein. Ik concentreerde mij en dacht aan de vleugels van de feeën die ik gisteren op het feest had gezien. Mijn rug leek op twee plaatsen open te scheuren wat erg veel pijn deed. Er schoten twee vleugels uit op het moment dat ik mijn hoofd draaide om een glimp van mijn rug op te vangen. Mijn vleugels hadden prachtige kleuren maar waren voornamelijk wit. Ze glinsterde en straalde in alle kleuren van de regenboog, ze waren mooi versierd met sierlijke krullen en printen. Er waren naast mijn vleugels ook nog extra stukjes vleugel waardoor het geheel er nog mooier uitzag dan het al was. "Goed zo", motiveerde Sierra mij. "Je vleugels zijn een deel van je lichaam, zoals je een been kan bewegen kun je ook je vleugels bewegen. In het begin zal het moeilijk gaan maar nadat je hebt geoefend zal je kunnen vliegen zoals elke fee", vertelde Sierra mij. Ik probeerde mijn vleugels open en dicht te krijgen en toen het lukte verscheen er onbewust een glimlach op mijn gezicht. Mijn vleugels gingen sneller open en dicht en voor ik het wist begon ik te fladderen als een vlinder en kwamen mijn voeten van de grond. Ik probeerde initieel om zo laag mogelijk te blijven vliegen maar ik bleef stijgen. Wat ik ook deed of probeerde om te zakken, het werkte niet want ik bleef maar stijgen. Ik vloog ettelijke meters boven de grond toen ik begon te panikeren waardoor ik spastische bewegingen in de lucht maakte en zelfs tolde in de lucht tot ik neerstorten. Ik viel neer op de grond en lande op mijn rechterarm en gezicht. Mijn schouder was uit de kom en mijn rechterarm gebroken door de snelheid en hoogte vanwaar ik was gevallen. Het deed veel pijn maar ik kon mij neer zetten. Mijn voorhoofd en rechterwang waren tegen de grond geschuurd en daardoor open gehaald. Ik voelde het warme bloed maar voor enkele seconden uit de wonde want mijn gezicht heelde vanzelf. Arion en Caleb kwamen al aangerend met Nora en Manal die volgden. Siofra en Sierra gingen aan de kant zodat Arion erlangs kon. Hij keek mij aan en duwde zonder iets te zeggen mijn schouder in de kom en trok onmiddellijk daarna mijn gebroken arm recht. Ik schreeuwde het uit maar niet voor lang, alles genas vanzelf. Het enige dat hij had gedaan was de botten op de juiste plek zetten. Toen dat gedaan was vroeg hij:" waar heb je pijn." "Eén van mijn vleugels doet pijn maar voor de rest heb ik nergens pijn", gaf ik toe. Arion zat gehurkt naast mij en mompelde "mag ik", voor hij rustig mijn vleugels aanraakte. Nadat hij mijn vleugels had bestudeerd hoorde ik hem "ik zal je vleugel moeten helen, het lijkt erop dat hij niet vanzelf heelt", zeggen. Hij legde voorzichtig een hand op de plek waar de vleugel beschadigd was en begon mij te helen. De pijn verdween als een zak chips uit de kast. "Klaar, je vleugels zijn helemaal geheeld", deelde Arion mee "vlieg voortaan wel samen met prins Caleb zodat hij je kan vangen mocht het mis gaan." "Oké geen probleem, mij maakt het niet uit wie mij helpt", liet ik weten. "Afgesproken, Sierra en Siofra kunnen de beschermsters verder trainen terwijl ik de feeën training doe met de uitverkorene", zei Caleb. Siofra knikte "is goed, wij gaan hierna verder met de beschermsters." "Hoe komt het dat Luna haar gezicht en arm vanzelf genazen maar haar vleugels niet", vroeg Manal. "Ik veronderstel dat de reden is omdat haar vleugels geen onderdeel zijn van haar vampieren en weerwolven lichaam. Haar arm en gezicht zijn daar wel een onderdeel van maar haar vleugels niet", zei Arion uiterst gefascineerd.
Hierna hadden we tot het avondeten getraind. Ik kon die dag vliegen zonder neer te storten en had Caleb zijn hulp na de zevende poging niet meer nodig. Het ging met vallen en opstaan maar uiteindelijk lukte het. Zoals een baby dat leert lopen leerde ik vliegen. Die dag leerde Caleb mij de basis van het watersturen en gingen we verder met onze basis training, conditie en krachttraining deden we zoals elke keer. Die dag hadden we gebokst en verder getraind met onze wapens. We hadden meer gefocust op martial arts oftewel vechtkunst dan hiervoor. Ook in de avond en voor we gingen slapen waren Brandon, Zack en Vladimir niet naar deze dimensie afgereisd. De volgende dag arriveerden ze op verschillende tijdstippen in de elven en feeën dimensie zoals ze beloofd hadden, ook Aurora was meegekomen met Brandon.
Vijf dagen oprij hielden we hetzelfde schema aan en werd er getraind en gefocust op het beheersen van de feeën en elven krachten. Elke dag kreeg ik twee meesters die mij alles bij brachten op een zo kort mogelijke tijd. De komst van de jongens had weinig veranderd, ze hielden ons zelden gezelschap en focusten meer dan ooit op de training. Aurora en Brandon trainden ons af en toe of hielpen bij het onder de knie krijgen van het wapengebruik terwijl Zack en Vladimir de test aan het voorbereiden waren. Blijkbaar hadden we ook simulatietraining voor de test om ons voor te bereiden. Vladimir en Zack waren daar mee bezig terwijl de rest ons bij de training hielp. Iedereen had zijn eigen talenten en specialisaties wat goed uitkwam. Behalve de training hadden we geen andere activiteiten gedurende de dag, in de avond kwamen we samen en deden gezamenlijk of opgedeeld in kleinere groepen iets anders. Nora had Manal en mij bijvoorbeeld verteld wat er tijdens de murder mystery party was gebeurd tijdens een wandeling op de dag dat Vladimir aankwam. De dagen daarna praten we of deden we iets om de avond door te komen zoals een film kijken of kaarten. Over het mate gedoe had Brandon niks gezegd, hij leek het te negeren wat mij dwarszat. Zijn geur kon niet genegeerd worden en wende zoals de meeste langdurige prikkels ook niet. Nora ontliep Vladimir niet zoals Liam dat van haar had gevraagd en vertelde hem ook niet dat Liam haar een bezoekje had gebracht. Siofra en Zack zagen we het minste, ze probeerde tijd voor elkaar vrij te maken wat ik erg goed van ze vond. Ze investeerde tijd in hun relatie en dat deed ze overduidelijk goed want met de dag keken ze beiden gelukkiger. Daardoor zagen we Sierra minder vaak, als hofdame vergezelde ze Siofra meestal dus als Siofra niet bij ons was, was zij er meestal ook niet. Ook was ik erachter gekomen dat mates elkaars pijn voelen. Ik had die dag tijdens het pegasus rijden zijn pijn gevoeld en doordat hij had gevoeld dat ik was gevallen in mijn poging om te leren vliegen waren hij en Aurora in de voormiddag aangekomen. Dat was onze eerste en meteen ook onze laatste interactie, voor de rest heb ik met Brandon weinig tot niet gesproken. Als er een conversatie startte zorgde hij er voor dat die of snel eindigde of hij mengde zich niet langer in het gesprek.
De zesde dag startte zoals al de andere maar tegen de tijd dat de training starten begreep ik dat we vandaag de simulatie training hadden. We stonden met z'n allen in een monitoring kamer en keken neer op een aantal schermen. De schermen, knoppen en hendels waren op ooghoogte in een zittende houding. Daarboven kon je door een raam kijken dat uitzicht gaf op een vrijwel lege kamer. Het enige dat in de kamer stond waren verschillende ligstoelen en verschillende soorten apparatuur met hun bijhorende bedrading. "Wat is het plan", vroeg Manal toen iedereen binnen stond en de deur werd dicht gedaan. "Vandaag gaan we de simulatie training afleggen", begon Zack als eerste uit te leggen "de afgelopen dagen hebben Vladimir en ik ons bezig behouden met enerzijds de test maar anderzijds ook met de training die we vandaag gaan doen in de simulator." "Er zijn verschillende opdrachten met verschillende teams zodat de uitverkorenen hun verworven vaardigheden kunnen gebruiken in een nagebootste maar levensechte situatie", ging Vladimir verder "ook zullen ze op deze manier beter leren vechten in teamverband en zullen we als groep vooruit gaan en elkaar leren vertrouwen." "In alle trainingen hebben we iemand nodig die bij de monitoren blijft en ons desnoods kan begeleiden tijdens de simulatie, daarvoor hebben we kroonprins Caleb en kroonprinses Siofra gekozen", hoorde ik Zack zeggen. "In sommige teamsamenstellingen zullen Aurora en Sierra ook mee doen, in andere niet", liet Vladimir weten. Arion was met zijn eigen werk bezig, voor de rest was alleen Brandon ook nog aanwezig. Zack deed de deur open en loodste iedereen behalve Siofra en Caleb naar binnen "de instructies en noodzakelijke informatie krijgen we ter plekke bij aanvang van de simulatie." Zack deed de deur meteen dicht en keek door het glas naar Siofra en Caleb. Zij staken hun duim op wat erop wees dat ze ons goed konden zien. Ze hadden een headset op hun hoofd en concentreerde zich op het bedieningspaneel voor hen. Wat ik had verwacht toen ik simulator hoorde was een gelijkaardige kamer maar zonder de ligstoelen en bijhorende accessoires. Ik had verwacht dat ze een omgeving gingen projecteren en de situatie zouden nabootsen. "De meeste onder ons hebben dit al gedaan maar om de uitverkorenen gerust te stellen zal ik de werking van de simulator uitleggen", vertelde Vladimir ondertussen "we worden zo dadelijk aan de simulator vast gekoppeld. Je blijft bij bewustzijn maar zal je fysieke lichaam niet bewegen. De simulator zal ons allemaal aangepaste prikkels doorsturen die zo een vervormde weergave van de werkelijkheid zullen weergeven. Alles dat gebeurt, alles dat je ziet en zegt gebeurt niet echt maar zal door onze geest wel zo ervaren worden. Je voelt alles zoals je dat nu voelt en blijft dezelfde persoon, mocht er iets mis gaan zullen Siofra en Caleb tijdig ingrijpen." Een geruststelling was dat niet maar het feit dat ik niet echt kon sterven door wat voor gevaarlijke opdracht ze voor ons ook in petto hadden zorgde ervoor dat ik niet onmiddellijk begon te paniekeren. We werden één voor één vastgemaakt in de ligstoelen met pols en-enkelbanden waarna er verschillende draden en plakkers en bollen aan ons bevestigd werden. Siofra deed de apparatuur aan en ik zag dat ze onze hartfrequentie, ademhaling, bloedsaturatie,... in de gaten hielden. Ik hoorde de apparaten piepen en kreeg instant het gevoel dat ik gehospitaliseerd was en zo onder het mes ging. Siofra verliet de kamer en verdween achter de controle schermen toen Caleb "één, twee, drie, start simulatie training, poging 1 teams A en B", riep waarna alles een seconde zwart werd.
Toen ik terug bij bewustzijn was merkte ik dat ik nog steeds niks zag, ik voelde iets op mijn ogen dat het licht tegenhield, ik was geblinddoekt en ook vastgebonden. "Is daar iemand", hoorde ik Manal als eerste vragen. "Ik zit denk ik recht voor je", hoorde ik Sierra antwoorden. "Ik zit hier ook", reageerde ik. "Is iedereen geblinddoekt", vroeg Vladimir. "Zou jij dat niet moeten weten, ik dacht dat jij deze simulatie had ontworpen", reageerde Sierra terwijl ze een ruk aan de touwen gaf waarmee ze was vast gebonden. "De instructies voor deze opdracht zijn simpel", klonk Caleb zijn stem "jullie zijn vastgebonden en geblinddoekt, jullie doel is om het gebouw levend te verlaten. In dit gebouwencomplex zit een monster dat blind en doof is maar wel infrarode sensorische beelden kan waarnemen. Elkaar helpen mag, als dat noodzakelijk is, je krachten gebruiken is toegestaan", zei hij nog voor zijn stem verdween. Met mijn telekinetische krachten verwijderde ik de blinddoek van mijn ogen en maakte ik de touwen los die om mijn polsen en enkels waren gebonden. Sierra branden de touwen eerst van haar polsen met de hulp van haar vuursturingskrachten waarna ze de blinddoek van haar gezicht trok, ze maakte op dezelfde wijze haar voeten los. Vladimir trok de touwen simpelweg kapot en trok de blinddoek van zijn ogen. Manal probeerde los te geraken maar dat werkte niet al te goed. We liepen naar haar toe en ontknoopte de touwen terwijl Sierra haar blinddoek af deed. "Dank jullie", stamelde Manal terwijl ze recht ging staan.
Vladimir liep naar het raam toe en keek naar beneden "zevende verdieping", deelde hij mee. "Laten we dan maar gaan", zei Sierra terwijl ze aanstalten maakte om weg te lopen. We volgde haar een deur door en kwam uit in een gang waar aan het einde trappen naar beneden liepen. Als je de trappen naar beneden volgde kwam je uit in een andere gang met verscheidene deuren waren die aan weerszijden van de gang aanwezig waren en liepen tot het einde van de gang. In het midden van de gang waar we nu in stonden waren terug trappen die naar beneden leiden met twee kleine tafeltjes met een vaasje bloemen erop aan de uiteinden van de trapleuningen. Recht voor de trap was een deur zoals al de anderen. Toen we met z'n vieren onderaan de trappen stonden vloog de deur open en verscheen er een luid brullend monster voor ons. Het had vier paar ogen zelfs al was het monster blind. Zijn huid was grijsblauw en glibberig. In de mensen wereld was er destijds een rage, 'slijm' wel dit monster bestond er niet enkel uit het leek een kluwen slijm met ogen en een bek vol verbazingwekkend veel vlijmscherpe tanden. Je zou verwachten dat het monster door zijn slijmerige uiterlijk traag en onhandig zou zijn maar niks is minder waar. Hij gleed als het ware vooruit en kon zich door de kleinste opening wurmen wat voor ons een enorm nadeel was. Manal en ik waren onervaren en bleven een seconde staren naar het brullende monster dat ons zijn 8 rijen tanden liet zien terwijl Vladimir en Sierra in actie schoten. Ze trokken ons bij het eerste ledenmaat dat ze te pakken kregen weg van de trappen. Sierra en Manal rende de linkerkant van de gang op terwijl Vladimir en ik naar de rechterkant deinsde toen het monster naar voor kwam. Het monster twijfelde geen seconde en rende onze richting uit. Vladimir gooide een deur open en duwde mij de kamer in terwijl hij de deur dicht trok. "Tegen de muur", beviel hij. Ik ging tegen een stuk muur staan tussen twee ramen terwijl Vladimir naar mij toe rende. Het monster was doof dus was praten geen enkel probleem "wat doe je", kon ik nog uitbrengen toen Vladimir voor mij ging staan en tegen de muur leunde zodat ik niet zichtbaar was. Hij boog voorover en zei hijgend door de inspanning van de afgelopen minuten "ik heb geen lichaamswarmte", alsof alles nu op zijn plek zou moeten vallen. Het monster liet de deur uit zijn scharnieren vallen en kwam de kamer in gegleden. "Niet bewegen", zei Vladimir terwijl hij dichterbij mij kwam staan. Ik fluisterde "oké", zelfs al wist ik dat het monster mij niet kon horen. Vladimir keek omlaag naar mijn bange gezicht en glimlachte "het komt goed, dit is een simulatie", bracht hij mij in herinnering. "Dan nog", wist ik luider dan verwacht uit te brengen wat Vladimir breeduit deed glimlachen, "niet grappig", siste ik wetende dat het monster naderde en ons elk moment door kon hebben.
Ondertussen
Pov. Manal
Sierra rende voor mij uit en trok mij de trappen af aan het einde van de gang terwijl Vladimir en Luna achterna werden gezeten door het monster. De gang waar we nu in uit kwamen was er erger aan toe dan de voorgaande gangen. Alle ramen waren ingeslagen en de meeste deuren waren niet meer dan houtschilfers en houtenstaken. "Neem wat glas mee", stelde Sierra voor "als wapen", voegde ze daar aan toe. Ik raapte een aantal grote glasscherven op die mij geschikt leken om iets mee te verwonden. Ik stopte meteen een stuk hout in mijn broekzak voor het geval dat en vervolgde mijn weg. Ik wist door de adrenaline die door mijn anderen stroomde en de snelheid aan gebeurtenissen niet meer op welke verdieping wij waren dus keek ik snel door het raam en merkte al gauw dat we op de vierde verdieping zaten. De eerste afslag waren trappen die naar de derde verdieping leiden met weer een deur dat recht voor de trappen gepositioneerd was. We glipten lang de deur en rende de linkerkant op toen de deur waar we langs liepen op ons viel. Blijkbaar waren er twee glibberige monsters want voor zover ik wist was het eerste monster op de vijfde verdieping. Het lukte ons om onder de deur vandaan te komen voor het monster over de deur schoof en ons zou verpletterd hebben mochten we daar gelegen hebben. Ik zette enkele stappen achteruit en haalde de stukken glas tevoorschijn om mezelf te kunnen verdedigen. Voor ik het wist hoorde ik Sierra een strijdkreet slaken en zag ik vuurslieren om het monster heen kronkelen. Vuur had nagenoeg geen effect op het glibberige monster dus besloot ze over te gaan op de geïmproviseerde wapens van glas. Het monster wist dat zij het had aangevallen dus wende hij zich tot haar, zo kwam hij met zijn rug naar mij te staan. Ze ging in vechtpositie staan en haalde onmiddellijk uit en de scherpe kant van het glas toen het monster dichterbij kwam. Het glas had in zijn vel gesneden waar nu slijm uit droop. Het monster brulde het uit en ging sneller op Sierra af toen ik in een reflex het glas in zijn rug boorde en door trok naar beneden. Het glas was bij de thoracale wervels terecht gekomen en had ik doorgetrokken tot de lumbale wervels. Er liep terug slijm uit de snee toen ik merkte dat dit monster helemaal geen wervels had. Het draaide zich om naar mij en haalde uit waardoor het glas uit mijn handen geslagen werd. Sierra haalde uit naar het monster en raakte met haar been het hoofd waardoor het monster mijn richting uit viel. Jammer genoeg had dit monster nog een paar menselijke eigenschappen, waar het hoofd gaat wil het lichaam volgen. Het zware glibbermonster viel half op mij en pletten mij op de vloer. Sierra maakte hier mooi gebruik van en boorde een stuk glas op de plek waar bij mensen het hart is. Er liep weer slijm uit de wonde maar voor de rest gebeurde er niks. Het monster gaf Sierra een klap waardoor ze van het monster werd gegooid en tegen de muur aankwam terwijl de slijmbal overeind probeerde te komen. Het monster had geen wervels of organen maar misschien kon het niet leven zonder hoofd "misschien werkt onthoofding", riep ik terwijl ik overeind krabbelde en het slijm van mij af veegde. "Laten we het hopen", hijgde Sierra terwijl ook zij recht stond. "Ik leid het af, jij maakt dit monster een hoofd kleiner", ging ze verder. Voor ik kon klagen en vragen of ik het monster niet kon afleiden begon Sierra het monster te plagen en te slaan met vuur slierten die ze als zweep gebruikte. Ik raapte het glas op dat daarnet uit mijn handen was geslagen en besprong het glibbermonster om bij de nek te komen. Het monster was minstens drie koppen groter dan mij dus moest ik omhoog springen om bij het hoofd te geraken. Voor ik van het monster gleed wist ik de stukken glas in zijn keel te steken maar het lukte mij niet om ze verder te duwen en het hoofd van de vette nek te krijgen. Ik gleed van het monster af en belande op de grond. Sierra duwde met haar vuurzweep de stukken glas naar buiten voor het te laat was. Het hoofd, de glazen stuken en een heleboel slijmbloed kwam op mij terecht. Ik proesten het uit mijn neus en begon voorover gebogen het slijm uit mijn mond te spuwen. Sierra nam mij bij de arm en trok mij overeind. "Straks is er nog één, laten we maken dat we hier weg zijn", zei ze. Dat hoefde ze geen twee keer te zeggen, ik rende naar beneden.