Pov. Luna
Dat had ik niet verwacht, zelfs niet een beetje. Ik had verwacht dat hij met de vijand had samen gespannen en daardoor iemand was gestorven van hun pack. Niet dat hij hun moeder had vermoord. Ik wist niet eens wat te zeggen, vragen waarom, hoe oud hij toen was en of hij het heeft bijgewoond kon ik niet maken. "Nu snap ik waarom je hem haat, dat zou ik ook doen als ik jou was", zei ik uiteindelijk. "Ik kan zien dat je iets wilt vragen, doe maar mijn humeur kan niet slechter worden dan het al is", liet Brandon weten. Ik had verwacht dat hij zijn haat ging uiten maar kreeg in de plaats daarvan de gelegenheid vragen te stellen. "Hoe oud was je toen", vroeg ik voorzichtig. "Tien, Sirius was toen 13", antwoorde hij. "Dus een 13 jarige jongen heeft zijn moeder vermoord", vroeg ik mij hardop af. Ik snapte het niet, hoe kun je zoiets doen als kind en was hun moeder aan het slapen of iets dergelijks dat het hem überhaupt lukte. "Ik liep naar ze toe en heb het met eigen ogen gezien Luna, ik ben zeker dat hij het was", zei hij luid en duidelijk. "Geen wonder dat je zijn naam niet eens wilt horen", reageerde ik "je hebt je moeder zien sterven als tien jarig jongetje." "Toch zou mijn vader hem vergeven en hem terug in huis nemen als hij daarom vroeg", zei Brandon gefrustreerd. "Misschien omdat het zijn zoon is, als vader hou je van je kinderen ongeacht hun stommiteiten en fouten", probeerde ik Amos positief over te laten komen aangezien hij dat ook voor mij deed. "Ik denk niet dat je moord als een stommiteit kunt classificeren, Luna", hoorde ik hem zeggen. "Daar heb je wel gelijk in", moest ik toegeven. Het werd toen stil voor een seconde en de sfeer was bedrukter dan voorheen. "Ik weet dat je wandeling nu verpest is", zei Brandon "laat mij het goed maken." "Dat hoeft niet , ik ben blij dat ik nu weet waarom je zo bot deed tegen alles en iedereen", vertelde ik hem "mijn wandeling is helemaal niet verpest." "Dan nog, dan maak ik mijn gedrag wel goed", zei hij en liep voor mij uit voordat ik kon protesteren. "Volg mij maar, ik wil je iets laten zien."
Er liep een rivier door het bos en wij moesten aan de andere kant zien te geraken. Brandon liet een touw van een boom zakken en hield zich daar stevig aan vast. Hij zetten een paar stappen naar achter en zwierde toen naar voor. Over de rivier en toen hij boven de andere oever zweefde liet hij los en lande hij aan de overkant. "Nu jij", zei hij alsof het niks voorstelde. "Hoezo nu jij", zei ik "ik heb een jurk aan en durf ook niet om met een touw over de rivier te zweven, ik ben Jane niet en val ook niet graag in een rivier." "Kom op, het is heel simpel en als je wilt kan ik het touw stoppen als het hier is", zei hij. "Of je kan terug zwieren naar deze kant en mij niet nat laten worden", zei ik. "Heb je dat nog nooit gedaan", zei Brandon verbaasd. "Nee, dat heb ik niet", gaf ik toe. "Neem het touw vast", zei hij "de wind staat goed, ik beloof dat je niet in het water zult vallen." Ik zuchtte luid zodat hij het zou horen en nam daarna het touw vast. "Stap zo ver mogelijk naar achter, til je voeten dan op en laat het touw de rest doen", gaf hij mij instructies. Ik klampte mij vast aan het touw en volgde de instructies op. "Goed zo, laat je nu maar gaan", hoorde ik hem aan de andere kant zeggen. Ik trok mijn knieën op en voelde hoe ik naar de andere oever zwierde. De wind duwde mij verder en voor ik het wist zweefde ik boven de andere oever. Brandon sprong omhoog en pakte het touw vast zodat ik niet terug zou zwieren. "Wow, ik heb het gedaan", zei ik verbaasd en trots op mezelf. "Ik zei toch dat je niet in het water zou belanden", zei Brandon terwijl hij mijn hand vast nam totdat ik op de grond stond. Hij liet het touw los en trok mij verder het bos in.
"Naar waar gaan we", vroeg ik voor de zoveelste keer. "Geduld, we zijn er bijna", zei Brandon enthousiast. De eerste keer dat hij zo enthousiast klonk over iets, nu was ik echt benieuwd wat het was. "We zijn er", zei Brandon enthousiast maar ik zag niks anders dan hoge struiken, heggen, klimop en andere groene dingen die samen een soort muur vormden. Hij nam mijn hand terug beet en trok mij richting de planten muur. Hij schoof het klimop wat opzij en daardoor kwam een opening tevoorschijn. Hij bukte en ging door de opening met mijn hand in de zijne "pas op voor je hoofd, het is een kleine doorgang", zei hij toen hij aan de andere kant was. Ik hurkte voor de opening en volgde Brandon naar binnen. Toen ik door de heggen wou waggelen hield Brandon zijn hand beschermend boven mijn hoofd. Ik glimlachte vriendelijk naar hem want nu leek hij veel vriendelijker dan hiervoor. "Je hebt inderdaad niet de meest ideale kleren aan voor het bos", merkte Brandon op. De tiara zou in de heg blijven steken net zoals mijn haar als mijn zijn hand niet tussen ons in stond. We kwamen overeind en Brandon liep verder. "En wat vind je", vroeg hij mij. "Wow, het is werkelijk wonderschoon", antwoorde ik. "Dat is goed, dan is mijn opzet geslaagd en kan ik mijn chagrijnige gedrag een beetje goed maken", zei Brandon terwijl hij verder liep. "Had ik al wow gezegd", vroeg ik "ik denk niet dat ik meer kan zeggen zo mooi is het." "In het begin twijfelde ik om een maan tuin te maken of alleen planten en bloemen van dezelfde familie te gebruiken maar uiteindelijk besloot ik om mij te baseren op een andere tuin", vertelde hij. "Monet, ik hou van zijn tuinen, ik ben er eens geweest maar ik vind het hier zoveel mooier", liet ik weten. "Je kent zijn tuinen, ben je geïnteresseerd in de botanie en plantkunde of eerder de dendrologie", vroeg Brandon mij. "Ik ben geïnteresseerd en vooral gefascineerd door alle drie maar niet op de manier dat het jou interesseert", gaf ik als antwoord "ik heb Monet leren kennen door zijn schilderijen die zijn gebaseerd op zijn tuinen. De impressionistische schilderkunst is één van mijn favorieten. Zijn tuinen zijn prachtig maar ze tippen niet aan deze adembenemende tuin." "Waar zijn we trouwens", ging ik verder. "Mijn tuin", zei Brandon alsof dat heel duidelijk was en daar geen twijfel over bestond. "Hoezo jouw, heeft deze tuin jou naam of heb je hem echt geplant", zei ik. "Alles in deze tuin heb ik geplant daarom dat het ook mijn tuin is, dit stuk grond is aan mij geschonken door mijn vader maar het draagt niet mijn naam", verduidelijkte Brandon. "Wacht, bedoel je alles, dus je bent een hovenier", concludeerde ik. "Het is niet echt mijn beroep maar ik doe het wel graag", bracht hij uit. "Je kunt het ook heel goed", deelde ik mee "zo goed, hoelang ben je hier trouwens mee bezig geweest." "Een tien tal jaar", bedacht Brandon zich op het moment zelf. Ik liep naar het water toe dat schitterde in het maanlicht en net vloeibaar zilver leek en zag vissen rondzwemmen tussen de waterplanten en lelies. "Vissen", zei ik verwonderd als een kind dat voor het eerst een vis in een vijver zag. Brandon glimlachte naar mij en keek trots naar zijn werk. "Er zitten misschien een paar eekhoorntjes en vogels in de bomen", zei Brandon terwijl hij naar een boom wees. Ik volgde zijn uitgestrekte vinger met mijn ogen en zag eekhoorntjes over de bomen rennen. Ik stond recht uit mijn gehurkte positie en ging dichterbij de bomen staan zodat ik het beter zag. "Egeltjes en andere beestjes zijn die hier ook", vroeg ik lief. Ik was helemaal in de ban van deze plek, het zag er magisch uit, ik zou hier elke dag kunnen komen en de schoonheid ervan nog steeds bewonderen als de eerste keer. "Die zijn hier vast ook, er zijn een paar weken geleden een paar schildpadden en hazen naar hier gemigreerd", hoorde ik hem zeggen. "Ook konijntjes", vergaapte ik mij. "Ja ook konijntjes", lachte Brandon. Hij lachte alweer, ik wist niet eens dat hij dat kon kwam er toen even in mij op. "Welke plant is dat", vroeg ik terwijl ik wees naar een drijvend plantje met drie kroonbladen en drie kelkbladen. "Dat is een drijvende waterweegbree 'Luronium natans', het behoort tot de Alismataceae. Zie je die roze bloem ernaast dat is een zwanenbloem 'Butomus umbellatus' ze behoren tot dezelfde familie", antwoorde Brandon. "Het zijn heel mooie waterplanten net als de waterlelies, gele plompen en het drijvend fonteinkruid ", zei ik dromerig "trouwens wat zit er nog in de vijver, ik ken niet alles." "Vallineria en lagarosiphon major, groot en klein warkruid, gestreeld glaskroos, aarvederkruid, plat blaasjeskruid, watergentiaan en waterdrieblad, brede waterpest, sagittaria latifolia, driedelige waterranonkel, klimopwaterranonkel, waterlobelia en dat zijn enkel de planten in het water", zei Brandon gebiologeerd. Toen zag ik mijn favoriete boom staan en ik kon het niet laten, ik moest ernaartoe. "Is dat een treurwilg en is de boom daar een treures", vroeg ik terwijl ik de bomen aanwees. "Ja", hoorde ik hem zeggen. "Mag ik hier komen wonen", vroeg ik "dan zal ik onder de prieelberk slapen of nee onder de goudenregen of misschien onder de kronkelwilg." "Je houd van bomen zie ik", merkte Brandon op. "Eigenlijk hou ik meer van bloemen en planten maar op school hebben we meer boomsoorten behandeld dan bloemsoorten", bekende ik. "Ik had een boek en een kussen moeten meenemen", voegde ik daar nog aan toe. "Ik denk dat je dit wel leuk zal vinden", zei Brandon "doe je ogen dicht." Ik keek hem scheef aan maar hij stelde mij al gerust "het word hier nog mooier maar doe je ogen nu dicht." Als je ogen dicht zijn zie je misschien niks maar je kan het wel merken als het lichter of donkerder word in je omgeving. "Doe je het licht uit", vroeg ik verbaasd met mijn ogen gesloten. Er stonden grote bollen die licht gaven verspreid in de tuin en ze gaven deze plek een leuke sfeer. "Heb geduld, je zult het zo wel zien", hoorde ik hem wat verderop zeggen. "Oké dan", zuchtte ik. "Je ogen nog niet open doen", zei Brandon na een tijdje achter mij. "Aha oké is goed", zei ik. Hij kwam dichterbij en legde voorzichtig zijn handen over mijn gesloten ogen "ik ga je omdraaien", legde hij uit. Hij draaide mij voorzichtig om "Nu mag je je ogen openen", vertelde hij mij terwijl hij zijn handen terug trok. Ik deed voorzichtig mijn ogen open en zag overal om mij heen vuurvliegjes. "Het is zo mooi", stamelde ik "deze plek, het is gewoon betoverend!"
Pov. Nora
"Uno", schreeuwde Manal fanatiek en hyper enthousiast! "Deze keer ben ik het niet vergeten zeggen", zei ze enthousiast en even zeer trots. Vladimir legde verslagen zijn kaarten neer "Ik zal jullie leren schaken dan kunnen we dat de volgende keer ook doen", nam hij zich voor. "Zodat je kunt winnen zeker", zei Aurora "dat denk ik niet, ik kan ook goed schaken weet je nog wie het mij geleerd heeft." Vladimir zuchtte "ik,... ik heb je geleerd hoe je mij kunt overmeesteren." "Men beloont een leeraar slecht als men steeds zijn leerling blijft", citeerde ze Nietzsche. "Ik heb je goed onderwezen", constateerde Vladimir trots. "Inderdaad, ik heb van de beste geleerd", zei Aurora. "Ben je een docent, een onderwijzer", vroeg ik nieuwsgierig. "Ik ben wat ouder daardoor bezit ik meer wijsheid dat is al. Ik onderwijs sommige adellijke of koninklijke kinderen. Ook probleem kinderen unieke kinderen die zich niet thuis voelen of niet goed of genoeg kunnen ontwikkelen in ons huidig onderwijssysteem onderwijs ik van tijd tot tijd", liet Vladimir weten. "Onder welke categorie valt Aurora", vroeg Manal nu. "Onder vier categorieën", antwoorde hij. "Alle vier", vroeg ik verbijsterd "was Aurora vroeger een probleem kind." "Niet echt, ze viel in een andere categorie die ik niet had vermeld, vrienden en kennissen", hoorde ik Vladimir zeggen. "Ah omdat Brandon haar broer is", zei Manal. Vladimir zei:" niet echt eerder hun vader." "Vader", verliet mijn mond verbaasd. "Ja, Amos en ik gaan al een tijd terug", vertelde Vladimir. "Daarmee bedoelt hij dus dat ze vrienden waren als kind, mijn vader is vier jaar jonger dan Vladimir. Als kinderen hebben ze elkaar leren kennen en zijn ze bevriend geraakt", verklaarde ze Vladimir's vagere uitleg. "Mag ik vragen hoe oud je bent", zei ik. "58", hoorde ik hem zeggen. "Is het af en toe niet vreemd als je bevriend bent met Amos en met Brandon", vroeg Manal zich af. "Het kan inderdaad voor vreemde situaties zorgen maar ze gelijken elkaar dus aan het einde van de dag lijkt het alsof ik twee keer met dezelfde persoon bevriend ben geraakt", zei Vladimir. "Ik weet dat Brandon ongevoelig en grof lijkt maar meestal is hij niet zo, zijn persoonlijkheid lijkt op die van papa", vertelde Aurora. "Nora zou ik je even onder vier ogen kunnen spreken", vroeg Vladimir. "Uiteraard", zei ik. "Laten we anders naar de tuin gaan, wat frisse lucht zal ons goed doen", stelde hij voor. Ik knikte en liep al naar de gang met Vladimir vlak achter mij.
"Wat wou je mij vertellen of vragen", vroeg ik toen we in de tuin stonden. "Misschien dat het onbeduidend is maar ik wou het toch weten", begon Vladimir te vertellen. "Ik heb gemerkt dat er iets is of eerder was tussen Luna en Sirius. Uit sommige reacties en momenten merkte ik dat ze elkaar kende op een meer intieme manier". Ik moest mijn antwoord overwegen, ik wou niet te veel vertellen of te weinig want ook dat zou achterdocht opwekken. "Ik vertel het je op één voorwaarde", zei ik toen. Vladimir knikte "geen probleem wat het ook is, je hebt mijn erewoord." "Ik wil dat je niks aan Luna vertelt, ze mag niet weten waar ons gesprek over ging", gaf ik hem als voorwaarde. "We hebben enkel ons voorgaande gesprek vervolgd en over de politiek en recht gesproken in beide werelden", zei hij. Ik knikte ik had het gevoel dat ik hem wel kon vertrouwen en dat hij Luna niks zou vertellen, Manal en ik hadden besloten Luna die pijn te besparen. "Je hebt gelijk", startte ik mijn verhaal "ze hadden een intieme relatie, ze waren een koppel." "Zoiets had ik inderdaad verwacht maar de vraag is niet of het intiem was Nora, zoveel relaties kunnen intiem zijn, de vraag is of het oprecht was", hoorde ik hem zeggen. "Heel oprecht, ze waren hopeloos verliefd, als hij zijn belofte had gehouden en terug was gekomen zoals hij beloofd had zouden ze nog steeds samen zijn", liet ik weten. "Waren ze lang samen", vroeg Vladimir toen. "Ik weet niet wat jij lang vind, wat lang is voor een vampier is hoogstwaarschijnlijk kort voor een mens", reageerde ik. "Ik snap wat je bedoelt maar ook vampieren gebruiken tijdsaanduidingen en markeren perioden, Nora", zei hij met de nadruk op mijn naam. "Langer dan een jaar waren ze officieel een koppel", verduidelijkte ik het voor hem. "Niet dat het mij iets aan gaat maar waren ze gelukkig", vroeg Vladimir. "Heel gelukkig, tot hij haar hart brak, ik zei nog dat ze te goed voor hem was maar nee", kwam er over mijn lippen. "Zou ik hetzelfde van jou kunnen vragen als jij van mij", vroeg Vladimir "discretie". Ik snapte het niet onmiddellijk maar het kwam in mij op dat het niet ideaal zou zijn als hun uitverkorene iets had met een verrader dus ik knikte instemmend. Ik wist niet zeker hoe het was gebeurd maar Manal en ik hadden wel door dat er met Luna haar geheugen was geknoeid. Ze was Sirius vergeten haar eerste liefde maar leek zich dingen te herinneren in de vorm van dromen. Ik wou aan Vladimir vragen hoe dat kon maar kreeg het niet over mijn hart aangezien het Luna in gevaar zou kunnen brengen. De spreuk die Sirius haar blijkbaar ooit had geleerd had ze gebruikt en eerlijk gezegd kende we niemand hier goed genoeg om dat te kunnen delen zonder een potentieel gevaar voor onszelf te creëren. Ik vertrouwde Vladimir door hetgeen dat we samen hadden meegemaakt doordat ook hij ten prooi was gevallen aan hun vijand waar niemand ons meer informatie over leek te willen geven. Toch wou ik weten of het mogelijk was om iemand zijn geheugen te wissen dus nam ik een risico dat ik goed probeerde in te schatten "Vladimir mag ik je iets vragen". "Ja", hoorde ik hem knikken. "Is het mogelijk om bepaalde fragmenten uit iemand zijn geheugen te wissen", vroeg ik aarzelend. "Het is mogelijk om het geheugen te bewerken op meerdere magische manieren maar waarom vraag je dat", antwoorde hij. Ik overwoog om puur uit interesse te zeggen maar besloot om een deel van de waarheid te vertellen "omdat Luna zich Sirius niet meer herinnerd, dat is ook de rede dat ze het niet mag weten dat zou haar van streek maken", legde ik uit. "Begrijpelijk,... ik kan het niet met zekerheid zeggen maar ik vermoed dat Sirius haar geheugen zelf heeft ontnomen", dacht hij luidop na "geen zorgen Nora je geheim is veilig bij mij. Ik betwijfel of jullie de juiste keuze maken maar ik weet dat jullie het hoe dan ook uit liefde doen." Ik knikte en zei:" ik zou hetzelfde tegen jou kunnen zeggen ik ben niet de enige die heeft gevraagd om discreet te zijn." "Touché", hoorde ik hem zeggen waarna hij zich een weg naar de uitgang baande en een eindje verderop bleef stilstaan. Hij keek over zijn schouder en zei "kom je, laten we terug naar de andere gaan het begint immers koud te worden." "Ik hou van de kou", zei ik terwijl ik naast hem ging staan.
Pov. Luna
Ik gierde van het lachen en ook Brandon keek mij aan en schoot terug in de lach. "Zo grappig, hoe kon je dat niet zien, allée dat je dat nu pas merkt", lachte ik. "Stop met lachen dan moet ik ook lachen", probeerde hij streng te zeggen maar doordat hij tussendoor lachte begon ik nog harder te lachen. We hadden gepraat over dwaze en onnozele dingen, onbelangrijke maar af en toe zeer grappige dingen. Het was gezellig en deze plek zorgde ervoor dat de sfeer nog beter werd. Ik bedaarde en ook Brandon leek zich terug te herstellen. "Ik ben blij dat je mij hier naar toe hebt gebracht", gaf ik uiteindelijk toe "of eerder dat ik ben meegekomen." "Ik ook", verklaarde hij "het was,... leuk." Ik glimlachte en knikte instemmend. Op dat moment hoorde ik wolven huilen. Aangezien we in de weerwolven dimensie waren dacht ik dat het normaal was en luisterde ik er simpelweg naar. Brandon daarentegen sprong recht uit het hoge gras en pakte mijn hand vast om ook mij overeind te trekken. "Wat is er", bracht ik uit terwijl hij mij naar de uitgang van de tuin trok. "Ik ben de tijd uit het oog verloren, sorry uwe majesteit", zei hij. Ik was verbaasd net lachte we nog en nu is hij ineens de oude Brandon. Ik trok mijn hand terug en stond stil op mijn plek "wat is er en waarom gedraag jij je terug zo afstandelijk", wist ik te zeggen. "Kom alsjeblieft mee Luna, het is hier niet veilig", zei hij "alsjeblieft." "Oké dan", zei ik terwijl ik naast hem heen liep en richting de uitgang beende. Brandon rende naar de opening in de heg en ging al naar de andere kant. In plaats van zijn hand tussen mijn hoofd en de heg te houden zei hij:" doe je tiara en schoenen uit." Ik veronderstelde dat hij wist wat hij deed dus deed ik wat hij vroeg zonder bezwaren. Ik ging de heg door en Brandon nam mij bij de hand van zodra ik mijn schoenen en tiara uit had. "Laat ze hier liggen en doe je jurk uit", zei hij terwijl hij zijn hemd over zijn hoofd trok en naast de tiara gooide. Hij begon te rennen en trok mij met zich mee. "Wat bedoel je", zei ik onder het rennen "mijn ondergoed is niet zo zedelijk als in de middeleeuwen dus ik zou graag de jurk aanhouden." "Weet je nog dat ik beloofd had dat je niet nat zou worden", zei Brandon in plaats van antwoord te geven. "Ja", stamelde ik. "Wel, dat neem ik terug we gaan in de rivier springen", deelde hij mee. "Wat gebeurt er", vroeg ik. "Niet alle weerwolven zijn zoals mij", zei Brandon "sommige kunnen niet meer terug veranderen in hun mensenvorm door een vloek en zijn extreem agressief, ze rijten onze nek open met één slag." "Wie heeft ze vervloekt", vroeg ik terwijl ik moeite deed om niet te struikelen in dit bos. "De demonen natuurlijk", zei hij alsof dat voor de hand liggend was "shh, wees stil." We stopten met rennen en liepen nu zo stil als maar mogelijk naar de rivier die nog geen paar meter van ons verwijderd was. Brandon deed zijn broek uit en schopte zijn schoenen in de bosjes en keek toen naar mij. Hij maakte een 'alsjeblieft' gebaar door zijn handenpalmen tegen elkaar te zetten en mij met lichtjes toegeknepen ogen aan te kijken. Ik durfde niet te zuchten dus keek ik hem maar boos aan terwijl ik uit mijn jurk gleed. Hij keek mij aan en ik voelde mij helemaal naakt zelfs al had ik mijn weinig verhullende ondergoed nog aan. Hij deed zijn wijsvinger voor zijn mond en gebaarde dat ik stil moest zijn, hij nam terug mijn hand vast en liep voorzichtig naar de rivier toe. Hij gleed de rivier in en hielp mij daarna om ook zo stil mogelijk het water in te gaan. Het stromende water van de rivier was ijskoud. Het was avond maar ik betwijfelde of het water overdag veel warmer zou zijn. Ik begon bijna onmiddellijk te bibberen van de kou, op dat moment hoorde we ook dat de weerwolven dichterbij kwamen. Ik probeerde om niet te klappertanden maar ik kon het niet tegen houden. Ik keek Brandon vragend en bang aan in de hoop dat hij wist wat te doen. Ik wou niet verscheurd worden door betoverde weerwolven. Brandon kwam dichterbij en keek mij bemoedigend aan, alsof hij duidelijk wou maken dat ik niet alleen was en we samen gingen sterven of samen gingen overleven. Ik bibberde nog steeds dus deed ik een hand voor mijn mond om te voorkomen dat ik ons verried. Het maanlicht verlichte het bos en de rivier een beetje maar wij vielen in het water niet hard op. De weinige verlichting die de maan gaf zorgde ervoor dat wij in de schaduw van een boom nog beter op gingen in de rivier. Ik hoorde de weerwolven grommen en gevaarlijk dichtbij komen. Eén van de weerwolven stak zijn kop over de rand van de rivier en zocht 30m verderop iets in de rivier. Brandon tikte herhaaldelijk met zijn wijsvinger op zijn neus en wees daarna om de beurt naar ons. Hij rook ons dus, ik knikte om te laten weten dat ik hem snapte en stak voor alle zekerheid mijn duim omhoog. Hij knikte naar mij en keek toen naar de wolf die 10m dichterbij ons stond en terug langs de oever de rivier in keek. Aan de andere kant van de rivier deed een andere wolf hetzelfde, ze kwamen dichterbij ons en zouden ons elk moment kunnen ontdekken. Brandon kwam voor mij staan en trok mij tegen zich aan in het water. Ineens hoorde ik zijn stem in mijn hoofd "Luna hou je adem in, we gaan kopje onder." Ik keek hem verbaasd aan "ik leg het nog wel uit", zei zijn stem in mijn gedachten. Hij legde zijn hand op mijn rug en legde zijn hoofd naast het mijne daarna gingen we het water in. Ik hield mijn adem in en dacht dat ik het kouder zou hebben maar het tegen de mijne gedrukte lichaam van Brandon verwarmde mij. De wolven bleven meerdere minuten zoeken en ik voelde mij draaierig worden door de ademnood. Mijn lichaam kreeg niet genoeg zuurstof binnen en ik begon vlekjes voor mijn ogen te zien.