Pov. Luna
Ik werd wakker en keek ontregeld om mij heen om te merken dat ik nog steeds in de koets zat op weg naar de noodvergadering, mijn hoofd leunend tegen Manal's schouder. Vermoedelijk was ik in slaap gevallen doordat de koets heen en weer bewoog, één van mijn zwaktes die zich dus niet enkel in een auto voordeed. Gezien ik steeds bleef dromen over Sirius besloot ik er iets over te zeggen tegen de meisjes, er klopte iets niet, alles was een grote puinhoop zowel in mijn leven op dat moment als in mijn gedachten, misschien konden zij helderheid brengen of zou het delen kunnen helpen om een onbeschrijfelijk gevoel te verlichten. Ik gaf haar een zachte por om haar aandacht te krijgen wat werkte, ze keek mij aan. Langzaam verzetten ik mezelf om rechtop te gaan zitten en dichter naar haar toe te schuifelen voor ik "Manal, ik blijf dromen over Sirius, beter gezegd het lijkt en voelt alsof het een visioen of herinnering is. Maar ik ken hem niet" in haar oor fluisterde. Het liefst hield ik dit tussen ons zonder dat de koetsier en een wachter mee kon luisteren dus wees ik naar Nora met mijn ogen, een gebaar dat Manal snapte want ze fluisterde het door aan Nora die naast haar zat aan het andere portier. Ze fluisterde wat heen en weer en draaide zich daarna om naar mij. Nora zei zachtjes:" het is gewoon je onderbewustzijn die een willekeurig iemand gebruikt in je dromen." "Ja dat zou ik ook denken maar het voelt niet aan als een droom, ken je dat gevoel dat je iets al hebt gezien of meegemaakt, een déjà vu. Wel zo voelt dit", verduidelijkte ik zo zachtjes mogelijk. De koetsier en wachter zouden ons horen als we luider spraken, als ze dat niet al deden met hun vampieren gehoor. "Misschien voelt het zo omdat hij ooit bij ons op school zat", bedacht Manal. "Denk je, jullie zeiden dat al maar nu pas besef ik dat hij ook bovennatuurlijk is", reageerde ik. "Heb je dat in je dromen gezien", vroeg Manal mij? "Nee, maar Vladimir, Brandon en Zack leken hem ook te kennen net als jullie dus ik vermoed dat hij ook een soort wezen is", gaf ik als antwoord. "Denk je dat hij een vampier is", vroeg Nora? "Nee, hij is deels een weerwolf", zei ik zonder enige twijfel in mijn stem. Hoe ik dat kon weten wist ik niet, ik had gewoon het gevoel dat ik het zeker wist. "Uwe majesteit, uwe koninklijke hoogheden we zijn er bijna, wij willen u graag verzoeken om het rijtuig te verlaten", zei de koetsier terwijl de koets tot stilstand kwam middenin een bos. "Waarom moeten we de koets verlaten als we er nog niet zijn", vroeg Manal? "Wij mogen de exacte locatie van de noodvergadering ook niet weten, de kroonprinsen kunnen hier elk ogenblik zijn. Daarom zouden wij jullie willen verzoeken dit rijtuig onmiddellijk te verlaten", hoorde ik de lijfwacht zeggen, ondertussen kwam hij van zijn plaats en deed hij het portier voor ons open, het werk van een ander. We stapten één voor één uit en dachten dat ze meteen zouden vertrekken gezien ze de locatie van de noodvergadering niet mochten kennen maar dat was niet zo. De koetsier kwam bij de lijfwacht staan, mijn vermoeden ging ervan uit dat ze voor onze veiligheid bleven wachten tot de kroonprinsen arriveerde. Niks was minder waar, ze haalden allebei een vuurwapen tevoorschijn en richten op ons. "Wat doen jullie, wat is hier aan de hand", kon ik uitbrengen. "Wij zijn gasten van jullie prins en dit is hoe jullie ons behandelen. Laat jullie wapens nu zakken en misschien wordt het jullie vergeven", zei Nora op een strenge manier waardoor je wel moest luisteren naar wat ze te zeggen had. Zelfs ik voelde de neiging om het wapen dat ik niet eens in de hand had neer te leggen waar zij het kon zien. Ze begonnen ons praktisch uit te lachen en keken ons erg geamuseerd aan. "Die prins van jullie is hier niet", zei één van de twee. Opzoek naar iemand of iets dat kon helpen keek ik om mij heen waardoor ik minder op de twee gewapende vampieren letten. "Jullie kunnen niks doen, jullie zijn ongewapend en op een onbekende locatie, door te praten kom je hier niet uit", deelde de koetsier mee. Manal had nog niks gezegd want ze was geschrokken, ze is de zachtaardigste maar ook degene die verstijfd in noodsituaties. Onopgemerkt bewoog ik mij dichter naar haar toe om haar hand vast te nemen en geruststellend over haar hand te aaien, 'het komt wel goed'. Dat wist ik natuurlijk niet maar het gebaar en misschien zelfs de boodschap waren over gekomen want ze keek mij aan, ze kon terug functioneren. "Denk je dat wij niks kunnen doen", hoorde ik Nora zeggen alsof ze verbaasd was "wat heeft ervoor gezorgd dat jullie dat denken?" Ze probeerde overduidelijk tijd te rekken dus hielp ik haar "waarom zouden ze ons hier naartoe hebben meegenomen als we onszelf niet eens konden beschermen, hoe zouden wij de bevolking van de dimensies dan moeten redden", ging ik daarop verder alsof ik het zelf meende en geloofde. Ze keken elkaar een seconde aan en twijfelde heel eventjes omdat we overtuigd klonken van ons gelijk. Ze waren terug van plan om ons neer te schieten dus zei ik snel:" ben je zeker dat je wilt dat dit zo gaat, overgave is simpeler en minder pijnlijk voor jullie." Geen idee hoe ik woorden over mijn lippen kon krijgen of hoe ik plotseling zo zelfzeker klonk. Ze hadden door dat we logen en knikten naar elkaar als teken dat het goed was en ze ons nu gingen neerschieten. Geloofwaardig of niet, ze zouden uiteindelijk terug komen op hun doel, de kogels, één voor elk van ons. De lijfwacht richtte op mij en de koetsier richtte op Nora. Aangezien Manal tot nu toe stil was geweest hadden ze blijkbaar besloten om eerst Nora en mij af te slachten. Toen kwam het in mij op dat ik in mijn dromen een soort spreuk gebruikt had, Sirius doemde op in mijn gedachten en zei terug 'sona lear gelita' tegen mij. De kans dat het werkte was enorm klein maar het was het proberen waard. Ze haalde de trekker over en vuurde de kogels af toen ik in gedachten "sona lear gelita", herhaalde. Ik dacht eraan dat de kogels terug gingen in de richting waar ze vandaan kwamen en dat gebeurde ook, alleen gingen ze niet terug het wapen in, ze raakte degenen die het schot hadden gevuurd. Het geluid van de gevuurde kogels was hard maar het geluid dat ik hoorde toen het hun vlees doorboorde was erger. Ik hoorde precies hun spieren, pezen en huid scheuren en dat maakte mij misselijk. Ik zag bloed uit de wonde spuiten en toen draaide ik mij om zodat ik niet moest overgeven. Iedereen leek geschrokken en verbaasd door hetgeen dat net was gebeurd waaronder wij drie, de meisjes keken niets begrijpend om zich heen. Onze belagers lieten hun wapens zakken en concentreerde zich op hun verwondingen. Op dat moment hoorde ik voetstappen in het bos, ik keek geschrokken om mij heen maar zag nog niemand. Ik draaide rond in de hoop iemand te zien. Ik zag in de verte een schim opduiken die dichterbij leek te komen. Toen ik beter keek zag ik Zack, ik keek een andere kant uit en zag een onbekend gezicht, ik draaide mij verder en zag Brandon en Vladimir ook. Ik haalde opgelucht adem en begon mij slecht te voelen. Mijn ademhaling raakte ontgrendeld en ik begon te hyperventileren, mijn hart ging tekeer en mijn zicht werd waziger. Nora en Manal merkten dat en kwamen naar mij toe. De jongens waren er ondertussen ook. Ik hoorde stemmen maar geen zinnen, ik hoopte gewoon dat ze niet tegen mij bezig waren want ik kon geen zinnen onderscheiden. "Geef haar wat ruimte", hoorde ik Zack toen zeggen. De meisjes zetten een stap opzij en de rest bleef ook op een ruime afstand staan. Rustig aan lukte het om normaal te ademen.
"Gaat het", vroeg de nieuwe jongen aan Manal. Manal zag er niet zo goed uit. "Schat hij heeft gelijk, gaat het wel", vroeg ik toen ik haar zag. "Ehm, ja ik ben oké", kon ze twijfelend uitbrengen. Dat was voor mij een hele opluchting want dat was het eerste dat Manal tot dan toe had gezegd. Zack ging naar achter en ik draaide mij om naar Manal. "Ze is geschrokken maar ik denk wel dat het goed komt", zei Nora terwijl ze Manal aankeek. Zack was naar de koetsier toe gestapt en raakte zijn verwonding aan waardoor zijn hand vol met bloed hing. Zijn handen gloeide een beetje en toen verscheen er een doos met chocolade. Had hij nu chocolade getoverd ging er in mij om, op zo een moment ging ik toch iets anders toveren dan chocolade. "Na een paniek aanval is het goed om iets te eten", zei Zack "dan word de bloedsuikerspiegel terug normaal." Nu klopte het wel. Hij overhandigde mij de chocolade dus bedankte ik hem "bedankt Zack, dat is echt lief van je."
Degenen die ons wouden vermoorden maar die daar niet in geslaagd waren hadden de waarheid verteld. De noodvergadering was op een geheime locatie buiten het kasteel. Hetgeen dat ze hadden weg gelaten was dat alleen zij die aanwezig mochten zijn ons daar naartoe mochten escorteren. Over de redenen van het gebruik van een koets hadden ze ook niet gelogen. Nu waren we echt op weg naar de geheime locatie onder toezicht van de vier jongens. Blijkbaar waren ze alle vier kroonprinsen, soort van hadden ze ook duidelijk gemaakt. De nieuweling was prins Caleb van de feeën. Ook hij zou naar de noodvergadering komen wat zijn aanwezigheid hier verklaarde. We waren onderweg naar de juiste locatie en als ik zeg dat ze ons geen seconde uit het oog verloren meen ik dat ook. Als de één knipperde keken de andere drie naar ons. Niemand had over het incident van daarnet gepraat want niemand wist wat er was gebeurd behalve ik. Ik dacht echt dat we eraan gingen en dat de spreuk in mijn dromen niet echt was, blijkbaar werkte hij wel en heel goed ook, we waren gered door een droom. De chocolade hadden we al opgegeten, het had gewerkt ik voelde mij veel beter en ook Manal en Nora leken minder aangedaan dan eerst.
"Hier is het dan", hoorde ik Caleb zeggen toen we aankwamen bij een open stuk bos. Er waren meerdere mensen aanwezig, hoogstwaarschijnlijk de koninginnen, koningen en de kroonprinsen van de dimensies. Één van de aanwezigen begon opeens rare bewegingen te maken waarna er een grootte tafel en stoelen van steen verschenen in het midden van de open plek. Avatar the last airbender en het sturen van de elementen leken ineens niet verzonnen te zijn. Toen Caleb naar hem toeliep dacht ik eraan dat het ook een fee of elf zou kunnen zijn. Iedereen ging zitten dus volgde ik hun voorbeeld en nam ik plaats op één van de stoelen.
Iedereen zat dus dacht ik dat we de vergadering zouden startten en het gesprek op gang zou komen maar niks was minder waar. Brandon, Zack en Vladimir stonden recht en keken als soldaten voor zich. Iemand die niet eens was gaan zitten begon te spreken:" de uitverkorene en de beschermsters zijn nu onder ons door de inspanningen van kroonprins Vladimir, kroonprins Zack en bèta Brandon. Alle dimensies zijn op de hoogte gebracht van de komst van onze beschermengelen." Iedereen begon om zich heen te kijken op zoek naar ons want de meeste aanwezigen hadden wij nog niet ontmoet. Hun blik bleef hangen bij de drie onbekenden aan tafel, uiteraard begonnen ze rustig over ons te praten, iets dat ik niet graag had maar jammer genoeg onvermijdelijk was. De verkondiger begon terug te spreken wat iedereen op slag deed zwijgen "de uitverkorenen en de beschermsters krijgen een eigen dimensie toebedeeld deels als erkenning van hun positie en deels als beloning voor hun toekomstige heldendaden, die dimensie heeft geen officiële naam maar word onder het gewone volk de kroondimensie genoemd." Volgens mij hadden de jongens dit al eens gezegd maar nu pas besefte ik dat ze ons een hele dimensie cadeau deden. Hoe kun je iemand überhaupt een dimensie geven. Hij ging verder "de beveiliging rond onze drie eregasten moet in elke afzonderlijke dimensie geregeld worden door de heersende machten, er word verwacht dat er een optimale beveiliging is van zodra de uitverkorenen en de beschermsters voet zetten op de grond van de dimensie." "De uitverkorene zal al haar krachten en gaven moeten leren beheersen en samen met de beschermsters een training krijgen zodat ze ook zonder krachten zichzelf en hun onderdanen kunnen beschermen tegen huidige en eventueel toekomstige bedreigingen. Vanaf morgen start de training, de dimensie waar onze beschermengelen vertoeven is de dimensie die de leiding heeft over hun training en krachten ontwikkeling. Afhankelijk van de hoeveelheid onder de knie te krijgen technieken en handelingen zullen de uitverkorenen een paar dagen tot een anderhalve week verblijven in de desbetreffende dimensie", zei de verkondiger waarna hij het bos in liep en de rest van ons hier achter liet.
Na de vergadering spraken de aanwezigen onderling nog wat en daarna ging iedereen zijn eigen weg. Aangezien de meisjes en ik nieuw waren begroeten de meeste ons maar we konden nog geen deelnemen aan hun conversaties, simpelweg omdat ze over dingen spraken waar we niks over wisten. We gingen met Vladimir mee naar het paleis en werden direct naar de eetzaal gebracht, inmiddels was het al laat en tijd voor het avondeten.
We liepen met z'n alle naar de eetzaal, iedereen die van de vampieren dimensie komt en aanwezig was op de noodvergadering. Vladimir en zijn ouders, een paar mensen die zich nog niet hadden voorgesteld en de meisjes en ik. Toen we aankwamen bij de eetzaal werd iedereen aangekondigd met zijn naam en titel. De deuren werden geopend en ik werd aangekondigd als:" hare majesteit de uitverkoren koningin van de kroondimensie, Luna Bellilia." Iemand begeleide mij naar mijn stoel en net toen ik wou zitten hoorde ik "de koninklijke hoogheden Nora Sintiago en Manal Alaoui van de kroondimensie, de beschermsters." Ook zij werden begeleid naar hun plaatsen, kort daarna werd het eten geserveerd.
Ik had het eerlijk gezegd nog niet door, ik had er nog niet bij stil gestaan, het was nog niet doorgedrongen. Gelukkig voor mij begreep Nora onze huidige situatie maar al te goed, we zaten in de vampieren dimensie. Ik had mijn vork al vast en wou net hetgeen dat op de vork zat in mijn mond stoppen toen Nora mij tegen hield. Ze keek om zich heen en zei:" we zijn omringd door vampieren die naar ons kijken alsof we een taart zijn,... ik denk niet dat dit eten geschikt is voor mensen." "We zitten in de vampier dimensie", hoorde ik Manal zeggen alsof het bij haar ook net pas was doorgedrongen. Ik keek om mij heen en merkte het al, ik snapte waarom Nora dit liever niet at. Schuin tegenover mij zat er een vampier die het bloed aan het drinken was van de vampier die naast hem zat. Je kon een staaltje bloed zien dat uit de wonde lang haar nek naar beneden stroomde en ook lang de mond van degene die het bloed dronk. Toen hij klaar was likte hij het bloed nog van haar nek. Ik keek naar de meisjes en had geen trek meer. "Zouden we weg mogen", vroeg ik zachtjes. "Ik ga weg, ik ga hier echt niet blijven", voegde Manal daaraan toe. "Dat is nogal opvallend, twee van ons kunnen nu gaan en dan volgt de derde een beetje later", stelde Nora voor. "Gaan jullie maar, ik blijf wel wat langer", zei Nora. Ik knikte "tot zo", zei ik terwijl ik mijn stoel naar achter schoof en recht stond. Manal deed hetzelfde en liep al naar de deur. Vladimir zag ons vertrekken en stond snel recht om ons achterna te komen. Voor we de eetzaal hadden verlaten stond hij al naast ons. "Is het eten niet lekker", vroeg hij "ik kan iets anders laten maken, wat jullie maar willen." "Ik heb geen honger, je hoeft echt niks anders te laten maken", zei Manal. "Aha, ik heb ook niet zo een trek", voegde ik daaraan toe. "Ik ben niet blind, ik heb het ook gezien. Jullie hoeven niet te liegen, ik snap dat jullie het niet aangenaam vinden om iemand bloed te zien drinken recht voor jullie ogen. Het zal niet meer gebeuren uwLuna, Manal ga alsjeblieft terug zitten, jullie hebben voedingsstoffen nodig om te overleven. Het eten is gewoon eten, ik beloof het", zei Vladimir. Ik zuchtte en draaide mij al om.
De twee die daarnet schuin tegenover mij zaten waren weg toen ik terug ging zitten. Ik keek Nora aan en vroeg:" waar zijn die twee naartoe?" "Ze zijn weg gebracht toen jullie recht stonden", zei Nora "ze zijn weg gebracht door ons."
We waren klaar met eten. Ik zag Nora ergens met Vladimir praten en Manal keek om zich heen op zoek naar iemand die ze kende. Manal keek mijn richting uit en kreeg een glimlach op haar gezicht. Ze liep naar mij toe en zei:" weet je waar Nora is, ik zie haar niet onmiddellijk." Ik knikte terwijl ik haar richting uit wees "Nora staat daar met Vladimir te praten." "Zouden we al vertrekken, ik denk dat Vladimir haar wel naar onze kamer kan begeleiden", hoorde ik Manal zeggen toen ze hun richting uit keek. "Ik denk niet dat ze het erg zal vinden, laten we gaan", antwoordde ik.
Toen we bij de deur stonden zagen we twee wachters extra staan. Ze kwamen naar ons toe en bogen eerbiedig. Ik zei snel:" jullie hoeven echt niet te buigen." Ze glimlachte naar ons en toen vroeg één van de twee:" mag ik vragen waar hare hoogheid beschermster Nora is, dan kunnen we vertrekken." Manal zei:" ah Nora, dat is geen probleem hoor zij word al begeleid door prins Vladimir dus we kunnen alvast gaan." De wachters wisselde een blik die ik niet kon plaatsen waarna de wachter naast Manal "met alle respect uwe hoogheid, bent u zeker", vroeg? Manal knikte uitbundig en zei:" ja ik ben vrij zeker." De wachters knikte "volgt u ons", zei één van de twee terwijl de andere de deur open hield "na u."
De pyjama die op mijn bed lag had ik aangetrokken en ondertussen hadden Manal en ik onze tanden al gepoetst. Manal zat op haar bed en ondertussen stond ik nog steeds in de badkamer. Ik bracht net een crème aan en wat lippenzalf toen ik de deur hoorde open gaan, Vladimir en Nora kwamen net binnen. Ik kwam de badkamer uit en ging naast Manal zitten. "Vladimir en ik hebben wat gepraat en een aantal dingen zijn duidelijk geworden", zei Nora "Vladimir heeft mij verteld dat hij bereid is om een paar vragen te beantwoorden zodat we gerustgesteld kunnen slapen." "Dat is heel goed nieuws, ik heb zo veel vragen", zei Manal. "Aha, als je ze nu niet beantwoord ga ik er de hele nacht over zitten denken", voegde ik toe. "Ik zal eerst de vampier gerelateerde vragen beantwoorden. Ongetwijfeld is één van die vragen of je als vampier bloed moet drinken", nam Vladimir ons uit de mond "wel in theorie is bloed noodzakelijk om te leven als vampier. Aangezien jij een superhybride bent zal je geen bloed nodig hebben Luna. Hetgeen dat jullie daarnet zagen was een koppel, het is een soort vampieren ritueel om elkaar bloed te drinken als koppel maar je kan ook zonder. Wat de rest van de vampieren betreft, hoe gruwelijk het ook klinkt mensenbloed is het beste maar dierenbloed en andere magische alternatieven bestaan ook. Mensen bloed word tegenwoordig alleen gebruikt in urgente situaties waar het niet anders kan, levensbedreigende situaties, als je gewond bent bijvoorbeeld want je heelt sneller met mensenbloed in je systeem als vampier." "Ik ben opgelucht dat ik geen bloed moet drinken", reageerde ik "zelfs als het moest ging ik het niet kunnen, nooit." "En die superieur van Sirius Annita en professor Bladiwitch, wat is hun rol in dit alles", vroeg Manal. "Toen ik Annita zag had ik het gevoel dat ik haar ergens van herkende dus ik ben het nagegaan en heb ontdekt dat Annita de vrouw is van Bladiwitch. Het zijn beide demonen met een best hoge rang en positie vermoeden we", gaf Vladimir als antwoord. "Maar hoe kan het dan dat ze nog leeft", vroeg Nora "ik dacht dat professor Bladiwitch in de 18de eeuw leefde, als Annita zijn vrouw is hoe kan het dan dat ze zoveel eeuwen later nog leeft?" "Onsterfelijk zijn niet alleen vampieren, in de strikte zin zijn alle bovennatuurlijke of magische wezens onsterfelijk. Vampieren en demonen omdat ze zo ontworpen zijn, we stoppen op een bepaald moment met verouderen. Weerwolven omdat ze helende krachten hebben. Tovenaars, heksen, feeën en elven door het gebruik van magie", antwoordde hij. Het enige dat mij was bijgebleven was onsterfelijk, ik wou nooit onsterfelijk zijn maar nu drong het tot mij door dat dat wel het geval was. "Ben ik dan ook onsterfelijk", floepte eruit. Vladimir keek mij nu aan en zei kalm:" ja, het is waarschijnlijk dat je onsterfelijk bent. Ik vermoed dat je zelfs niet op een onnatuurlijk manier kan overlijden." Wat ik daaronder verstond was dat ik niet vermoord kon worden of zelfmoord kon plegen. "Het is niet dat ik suïcidale gedachten of intenties heb maar kan ik geen zelfmoord plegen,... of vermoord worden, zelfs niet als ik een houten staak door mijn hart krijg. Ik bedoel maar, nooit kan toch niet, alles is sterfelijk, letterlijk alles. Er moet toch een soort balans zijn, zonder dood is er geen leven", zei ik. "Ik leef maar ben ook dood, ik ben de balans, ik en alle vampieren zijn de beide in één. We zijn ondood. We denken van wel Luna, doordat je alle krachten van alle bovennatuurlijke wezens hebt ben je een superhybride en door de combinatie van de onsterfelijkheid, het genezen en de magie lijkt het mij onwaarschijnlijk dat je op welke manier dan ook gedood kan worden", reageerde hij. Ik keek hem verbaasd aan "wat als ik niet onsterfelijk wil zijn", zei ik. "Ik ben bang dat er hier geen mogelijkheden zijn, je gaat voor eeuwig en altijd leven Luna, of je het nu wilt of niet", zei Vladimir.