Pov. Nora
Manal reageerde in de vroege morgen. We besloten ons onmiddellijk zo goed mogelijk voor te bereiden, in hoeverre dat ging. Het leek moeilijk te geloven maar ik vertelde alsnog wat mij in de avond was overkomen, de magische communicatie die verdween en verscheen. We spraken die ochtend voor enkele uren, eerst via tekstberichten uiteindelijk schakelden we over naar een videogesprek, in die tijd verzonnen we een smoes, één voor de school, één voor onze ouders, de eerste was ziekte, de tweede was logeren. Daarna gingen we al bellend op zoek naar spullen want er was geen tijd om af te haken, er was simpelweg te veel om te bespreken. Zelf kwam ik uit de kelder met een zakmes, touw en zaklamp. Waarvoor en of ik ze in de eerste plaats nodig zou hebben wist ik niet, toch nam ik ze mee, dat om mijn gedachten te sussen eerder dan omdat ze praktisch waren en van pas zouden komen. Dat was het moeilijke aan ons voorbereiden, we wisten niet wat we konden verwachten dus wisten we ook niet waarop we onszelf aan het voorbereiden waren. Met de fiets en een rugzak die voornamelijk werd gevuld door het boek ging ik op weg naar een avontuur. Misschien dat niet veel mensen als mij zouden denken en voelen maar toen ik onderweg voelde hoe opgewonden ik was om een avontuur te kunnen beleven, iets van spanning en mysterie te hebben in mijn leven prees ik mezelf voor de manier waarop ik dacht. Al was ik enigszins nerveus en vooral bezorgd om mijn vriendin ik kon het niet laten om opgewekt en blij te kijken. Zo belanden we voor de deur met vreemde inscripties, Luna leek ze te lezen toen we voor de deur stonden realiseerde ik mij toen ik voor de tweede keer voor de deur stond, ditmaal niet met Luna maar met Manal. Manal haar verwonderde blik bij het openen van de deur op het schoolplein en onze samengeknepen zoekende ogen lagen achter ons, in tegenstelling tot Luna zagen wij geen glinstering en konden wij niet lezen wat onleesbaar was. Ik wist het niet zeker maar toch kreeg ik het gevoel dat mijn gedachten klopten, ik had het altijd juist dus betwijfelde ik of uitgerekend dit hetgeen zou worden waar ik ongelijk in kreeg. Ze wist iets, meerdere dingen en toen ze die met mij wilde delen verdween ze. We openden de deur en sloten hem weer, achter de deur klonken geluiden, er gebeurde iets in de afgesloten ruimte. "Manal ik wilde nog iets zeggen voor we binnen gaan", keek ik naast mij, de fakkel verlichten de ruimte, met andere woorden, er was iemand voor ons geweest. "Weet je nog dat ik iemand achter mij hoorde op de trappen en eenmaal buiten weg ben gerend. .... Even later kwam ik toch terug om te controleren of het Luna zeker niet was. Toen zag ik hem op het dak staan, hij sprong eraf en ging de geheime doorgang in", vertelde ik haar. Ze bleef even stil "bedoel je", begon ze te vragen waarop ik onmiddellijk antwoorden met "ja." Een naam was overbodig, we wisten allebei maar al te goed over wie ik het had. "Was hij hier echt, na al die tijd, denk je dat hij er iets mee te maken heeft", vroeg Manal zich luidop af? "Ik heb een theorie", knikte ik "hij heeft haar ontvoerd." Manal keek vreemd op "dat denk ik niet, hij zou zoiets niet doen." "Een mens is tot alles instaat." "Mijn mensenkennis is goed, ik denk niet dat hij Luna zou ontvoeren", wachtten Manal geduldig tot de deur terug van het slot ging. "Misschien heeft hij eindelijk door wat voor grote fout hij heeft begaan en weet hij dat ik hem nooit meer in Luna's buurt zal laten en koos hij daarom voor ontvoering", ging ik verder. "Dat lijkt mij een beetje overdreven en ver gezocht", reageerde Manal "ik geloof niet dat hij zoiets zou doen, niet met Luna." "Herinner je nog dat Luna ons telkens weer vertelde dat hij even weg was, misschien ging hij wel naar de bibliotheek of het laboratorium met die klok ervoor. Als hij die plek kent wat hij doet, dat weet ik zeker, dan weet hij waarschijnlijk ook de in en uitgangen zijn", zei ik. "Zei je niet dat Luna verrast was door deze plek, ze wist altijd waar hij was wanneer hij verdween al vertelde ze ons nooit waar hij naartoe ging, als ze deze plek niet kent zal hij hier niet al die tijd naartoe zijn gegaan", bracht Manal mijn theorie uit evenwicht. "Ik heb te veel tijd gehad om na te denken", gaf ik toe "diep van binnen denk ik niet dat hij het was, ik mag hem niet maar denk niet dat hij Luna zou ontvoeren zelfs al is het om haar terug te krijgen."
Toen de deur weer open kon bleven we in de trappenhal staan, wachtend, de deur zwaaide niet dicht, de bib leek onverstoord, pas toen betraden we de bibliotheek. Manal keek de geheime bibliotheek door terwijl ik naar de ladder toe liep die nog steeds op de plek stond waar ik hem had achtergelaten. De kale plek waar het eerste boek van Gialo en B.S. had gestaan besloot ik nog een keer te bekijken. Op de plek waar de knop was zat ook een sleutel verborgen en aangezien we sleutels nodig hadden, zo had ik dat toch uit het boek begrepen dacht ik dat er misschien ook in de geheime bibliotheek één kon zijn. Eenmaal boven merkte ik dat er een vakje was uitgesneden in de houten boekenkast. "Manal er is hier ook een vakje", deelde ik mee zodat ze hier zou komen, ze was namelijk al op ontdekkingstocht doorheen de geheime bibliotheek. Tegen de tijd dat ze onderaan de ladder stond was het 'deksel' eraf en hield ik een sleutel met B2 in de lucht. Mezelf mentaal prijzend omdat mijn theorie klopte en ons vooruit hielp keek ik terug in het vakje, misschien dat een knop en sleutel altijd gepaard gingen. "Je hebt hem", keek Manal enthousiast, het was inderdaad een begin. Luna had de eerste sleutel, die met B1 in het vakje van de boom gevonden, nu had ik de tweede. "Er is hier ook een knop, ik ga hem nu indrukken", kondigde ik aan zodat ze haar ogen open kon houden. Gelijktijdig met het verwijderen van mijn vinger van de knop schoof één van de boekenkasten opzij, trappen onthullend. Na een gedeelde verwonderde blik klom ik naar beneden vooraleer we de doorgang in renden. Terwijl we van de trappen daalden stopte ik de sleutel in de rugzak en nam ik er een zaklamp uit. De boekenkast schoof terug op zijn plek terwijl ik de zaklamp aandeed. We volgden de gangen en trappen en passeerden verschillende ruimtes tot we bij de zwarte klok arriveerden. Er was niks in de ruimte buiten de klok waar een sleutelgat in zichtbaar was. "Ik pak hem wel", liet Manal weten om mij de moeite te besparen mijn rugzak uit te doen. Ze nam de sleutel waar B2 op stond gegraveerd vast en stak hem in het sleutelgat, één draai en een klik later zwierden de klok open en gaf de deur erachter bloot. Ze nam de sleutel uit de klok en trok vervolgens aan de deur. We wisten onmiddellijk waar we waren beland, het laboratorium van professor Bladiwich, enkele stappen later waren we waar Gialo ons heen had geleid. Ik stond middenin mijn avontuur, het verliep vlot en vluchtig en gaf mij het gevoel dat het geen mysterie was dat ik beleefde.
Pov. Onbekend
Nog steeds stond ik op Blake te wachtte in het laboratorium, hij zou hier al lang moeten zijn. De aanblik aan Luna en Brandon kon ik niet verdragen die zo vredig in de buizen zaten dat ik ze mijn rug toegekeerd had. Brandon en zijn vrienden waren mijn grootste zorg, zij zouden niet zomaar vrijgelaten worden, Luna daartegen zou hoogstwaarschijnlijk wel haar vrijheid terugkrijgen na een tijd omdat iedereen dacht dat ze gewoon een mens was dat op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was beland. Ze moesten eens weten. Blake had Ik hier gevraagd om onze opties te bespreken voordat ik een voorstel moest indienen bij Annita die nog niet op de hoogte was over de gevangennamen van vier belangrijke spelers in wat komen zou. Ik keek voortdurend naar de deur maar Blake kwam maar niet opdagen terwijl Brandon's gebroken stem en Luna's snikken in mijn achterhoofd afspeelde. Net toen ik op het punt stond om hem zelf te gaan halen ging de deur open en kwam Annita tevoorschijn. Blake liep achter haar mijn blik vermijdend, hij keek schuldig. Annita liep naar mij toe "dus, ik heb gehoord dat het wolfje stout is geweest en dingen voor mij verborgen heeft gehouden." Ik ging rechtop staan als een soldaat voordat ik antwoordde "ik verberg helemaal niks, ik was van plan om een verslag in te dienen nadat het vervolledigd was." Annita glimlachte en begon om mij heen te cirkelen als een aasgier om haar prooi "je weet dat je het onmiddellijk moet melden als iemand de bibliotheek betreedt." "Dat weet ik, het was een uitzonderlijke dag, zoiets is nog nooit eerder gebeurd", probeerde ik het goed te praten. Annita stapte verder tot ze recht voor mij stond en boorde daarna haar ogen in de mijne "als ik mij niet vergis heb je sinds gisteren de tijd niet gehad om het mij te melden. WAT MOET ER DAN IN DAT VERSLAG VAN JE STAAN. JE HOEFT NIET ELKE VOETSTAP OP TE SCHRIJVEN. Het enige dat ertoe doet is dat er een mens, twee kroonprinsen en je broer hier binnen zijn geraakt." Ik was stil, ik wist even niet wat te zeggen. Ze wist dat hij mijn broer was, alleen Blake kon het haar verteld hebben. Ik keek naar Blake en hij keek voor het eerst sinds hij hier aankwam naar mij, ik zag spijt in zijn ogen. Diep van binnen wist ik dat hij het haar niet vrijwillig had verteld dat hij geen andere keuze had maar toch voelde ik mij verraden. Het gevoel vervaagde zo snel het gekomen was maar toch voelde ik het, iets dat mij wel pijn deed omdat het over Blake ging. Ook omdat hij mij niet had verraden, dat zou hij nooit kunnen en al deed hij het ik zou hem er nooit om kunnen berispen. De stilte werd Annita te veel want recht in mijn ogen starend, nog steeds siste ze "vermoordt ze allemaal, hopelijk kun je dat tenminste goed doen." Ik kon mijn oren niet geloven en blijkbaar was het op mijn gezicht af te lezen want Annita ging verbaasd en enigszins geïmponeerd verder "is er soms iets, wat sta je daar nog te doen. Ik wil er bij zijn wanneer je ze aan stukken scheurt, schiet op!" Ik kon het niet geloven, dat werkelijk zoiets van mij vroeg, alweer "nee, er is geen goede reden om ze te doden. Het is maar een mens en de kroonprinsen en mijn broer zitten gevangen, ze kunnen daar niks doen, ze zijn machteloos", wierp ik tegen. Al wist ik nog zo goed dat ik het beter niet had gedaan, Annita had een kort lontje en het grootste temperament van de werelden. Bovendien kon ik mezelf niet eens verdedigen want als ik dat deed zou ik nog grotere problemen hebben dan ik op dat moment al had, dan moest ik terugkeren naar de plek in het universum waar ik het minst graag was. Het was ook erg onfortuinlijk dat Annita niet enkel prikkelbaarder werd wanneer ze transformeerde maar er vooral scherper door werd. Voordat ik het wist stond ze glimlachend voor mij, ze vond dit geweldig, als we een overtreding maakte kon ze ons bestraffen op de manier dat haar het effectiefste leek. Getransformeerd en klaar voor de strijd begon ze terug om mij heen te cirkelen, de jager en de prooi. In dit geval was ik de tweede, meestal was ik de eerste, in geen van beide posities stond ik graag maar zo had mijn leven vorm gekregen, ik kon slechts uit twee opties kiezen. Haar handen en armen zoals het merendeel van haar lichaam en haar haar waren in scherpe handen en punten veranderd, messen, ik kon haar niet ontwapenen noch kon ik transformeren tenzij ik een doodswens had. "Ik heb een vraag", zei ze glimlachend "het mens, je broer en zijn vrienden,... zijn ze het echt waard. Je weet toch dat ik je niet ongestraft zal laten." Ik glimlachte net als zij, puur om haar te ergeren want de bestraffing kreeg ik hoe dan ook "ja, ze zijn het waard, zeker weten", zonder aarzeling. Annita was mijn superieur wat maakte dat ik haar moest gehoorzamen, ze was de afgevaardigde op de mensenwereld en had een eskadron ter beschikking dat over de wereld was verspreid en haar bevelen diende op te volgen. Blake en ik hadden 'de eer' gekregen om een 'voordelige' positie te krijgen aan haar zijde bij onze uitvalsbasis op de mensenwereld. Dat hield in dat we zo vaak in contact kwamen met Annita dat zelfs zij een afkeer voor ons begon te voelen, gevoelens die wij al lang koesterde jegens haar. Nu ze de gelegenheid had om haar frustratie los te laten deed ze dat met alle genoegen, Blake keerde zijn gezicht zelfs af op een bepaald punt omdat hij het niet langer kon aanzien.
Ik zocht mijn sleutels maar ik vond ze niet. Nogmaals stak ik mijn hand in mijn jaszak maar voelde nog steeds geen sleutels, ik was ze vast kwijtgeraakt of kon ze niet vinden omdat ik gehaast was. De werelden hadden hun eigen manier van functioneren en op onverklaarbare wijze lukte nimmer of te nooit iets wanneer je gehaast was. Kon je uitgerekend dan iets niet vinden of raakte je het kwijt. De deur intrappen was één van de logische vervolgopties maar dat leek mij een beetje overdreven, ook trok het aandacht, iets dat ik niet kon gebruiken. Daardoor ging ik voor de tweede optie, mijn nagels begonnen te groeien, ik probeerde met een nagel het slot open te krijgen maar dat werkte ook niet. Gefrustreerd gaf ik een ruk aan de deurklink die loskwam en het slot deed openklikken bij beweging. Opzij kijkend om te zien of er iemand in mijn nabijheid was leunde ik tegen de deur om meteen naar binnen te lopen. Met mijn voet duwde ik de deur dicht waarna ik rechtstreeks naar de badkamer liep. Tegenover de badkuip stond de lavabo met daaronder een kast waar handdoeken en een fles ongeopende shampoo in stonden. Boven de lavabo hing een spiegelkast, aan de deur was een spiegel bevestigd en daarachter was er opbergruimte. Ik greep de rand van de lavabo vast om steun te krijgen terwijl ik de spiegelkast opentrok om vluchtig rond te gaan met mijn hand opzoek naar een rol verband. Verscheidde flessen, bussen, potjes werden omgegooid in die zoektocht. Naast de plastic beker waar mijn tandenborstel en een halflege tube tandpasta in stonden lagen een paar flesjes ontsmettingsmiddel die ik ook uit de kast nam. Toen dat klaarlag knipte ik mijn eigen shirt open of hetgeen dat ervan over bleef zodat ik het makkelijk kon uit trekken. In de kasten onder de wastafel lag een washandje op de stapel schone handdoeken die ik onder de kraan hield en uit wrong zodat die vochtig zou zijn, daarmee maakte ik mijn wonden schoon voor ik het verband en ontsmettingsmiddel meenam naar de woonkamer waar ik mij op de bank liet vallen. De gordijnen waren zoals gewoonlijk gesloten waardoor het in de woonkamer vrij donker was. Een naald of draad had ik niet dus mijn wonden kon ik niet hechten. Dat was nodig omdat ik niet even snel heelde als altijd. In een ziekenhuis kon ik mijn gezicht niet vertonen of een bewijs voorleggen dat mijn identiteit bevestigde, hun vragen mocht of kon ik niet beantwoorden en helers waren zeldzaam, zeker op aarde. Hetgeen dat ik wel bezat was uitgestald op de koffietafel die tussen de bank en het televisietoestel stond. Aangezien ik geen watten had of iets anders waarmee ik het ontsmettingsmiddel kon aanbrengen maar vooral omdat ik de tijd er niet voor had opende ik de fles en goot ik een beetje van de inhoud over mijn rechter bovenarm. Ik verbond mijn eigen arm wat met één hand moeilijk gaat maar niet ondoenbaar is, zeker niet als je het al talloze keren had moeten doen. Eenmaal je het in de vingers had ging het snel en goed genoeg om ermee door te kunnen. Na mijn arm was mijn rechterzij aan de beurt, met mogelijke inwendige schade en beschadigde ingewanden en organen hield ik geen rekening in de hoop dat ze met de tijd zelf zouden helen. Beetje bij beetje goot ik de inhoud van het flesje op de wonde en wikkelde daarna verband om mijn middel. Met een ander flesje ontsmetten ik een paar kleine vleeswonden die geen verdere zorg vereisten. Toen ik aan de schoonmaak begon en de dop op één van de lege flesjes draaide hoorde ik buiten autobanden. Ik had gedacht dat ik meer tijd zou hebben, gehoopt maar blijkbaar vergiste ik me. Drukkend tegen de grootste wonde aan mijn zij stond liep ik naar het raam. Voorzichtig duwde ik de gordijnen aan de kant en keek door de smalle kier naar buiten, er stonden een zwarte auto en een zwart busje in de straat geparkeerd, ze waren er. Tijd was hetgeen dat op zulke momenten noodzakelijk was. Op dat moment was dat ook het geval. Hoe langer je ze kon ontlopen, des te beter. Ze kregen je hoe dan ook te pakken maar als je opgepakt worden door je vijanden kunt uitstellen, dan doe je dat, zeker als je eerst nog iets moest recht zetten.
Ik zat toch al in de problemen dus waarom zou ik mijn situatie niet verergeren door Luna, Brandon en zijn vrienden te bevrijden. Ik kon niet onmiddellijk naar het laboratorium dus had ik een dag moeten wachten. Gisteren kwamen ze mij al halen maar ik kon ongezien weg komen voor ze mijn appartement binnenstormden. Niet zover van mijn appartement en de bibliotheek stond de school waar Annita de directrice was, daar had ik 'ingebroken' en overnacht. Nu was ik onderweg naar het laboratorium, ik stond ondertussen al bij de klok maar die kreeg ik zonder sleutel niet open. Ik vermoede dat er al iemand binnen was, hoogstwaarschijnlijk Blake. Nu ik gewond was gingen de meeste van mijn krachten naar mijn herstel dus rook of hoorde ik niet exact wie er zich binnen bevond. Het kon evengoed Annita zijn, dat was alles dat ik wist, dat er iemand binnen was, wie het ook was, met hoeveel ze ook waren. Met mijn geïmproviseerde nagel sleutel die ik gisteren ook al had proberen gebruiken ging de deur niet open. "Laat mij erin, je staat bij mij in het krijt en hiermee verdwijnt hetgeen dat je mij verschuldigd bent. Open de deur en klok zodat wij ze vrij kunnen laten", probeerde ik degene die binnen was te overtuigen om mij binnen te laten. Er klonk geen beweging binnen, het bleef stil dus besloot ik om te transformeren en zo binnen te gaan, het laatste redmiddel.