This chapter is dedicated to @Imjustmeann (sorry but I can't mention you po)
Ako ba talaga ang nadamay o sila ang nadamay?
Ang mga katanongang iyon ay ang nagpagising sa diwa ko.
May kung anong bumabagabag sa akin dahil sa tanong na iyon. Ako nga ba talaga ang nadamay? O sila? E kasi, base sa mga pananalita niya'y ay parang ako talaga ang target, at naging instrumento lang sila para kunin ako. Base sa mga sinabi niya'y parang ako talaga ang pakay nila, ako talaga ang gusto nilang kunin. At ginamit nila si Valentine at Thunder para makuha ako ayon sa mga naayon nilang plano.
Sino ba kasi ang nasa likod ng lahat na nangyayari na ito?! At bakit parang ako talaga ang target?!
Kating kati na akong malaman kung sino ang nasa likod nitong lahat, dahil mukhang siya lamang ang makakasagot sa mga katanongan ko.
Tumingala siya, "I am so sorry, Jeanshe." hingi niyang patawad habang humihikbi. Muli siyang lumingon sa gawi ko. "Honestly, nagsisisi ako dahil sa ginawa kong paglulong sa'yo." he added which made me confused.
Why the hell nagsisi siya? In the first place is dapat ngang magpasalamat siya, dahil nakalabas na ang mag iina niya ng ligtas.
"Bat kanaman nagsisisi e dapat nga magpasalamat ka dahil nailigtas mo ang mag ina mo. Gamit ako." sabi ko sakanya ng hindi ko mapigilan ang sarili ko.
Mapait siyang ngumiti, habang ang kanyang mga mata ay lumuluha. "No Jeanshe. You're wrong dahil wala na sila Jeanshe." pambibitin niya.
Mas lalo pa akong nagtaka dahil sa mga katagang binitawan niya.
"What do you mean, Thunder? Can you straight it to the point?"
"They are dead Jeanshe. They killed them! They killed my girlfriend and soon to be my son!" and with that he burst in to tears.
May kung anong bombang sumabog sa harapan ko dahil sa mga narinig ko mula sakanya. Napatulala ako.
"They killed my soon to be fam, Jeanshe." ang humihikbi niya pang dagdag habang ang mga kamay ay nakasapo sa mukha niya.
"And because of that nagsisisi ako, kasi kung alam ko lang sana na ganito rin lang pala ang kahihitnanan kahit na'y nandito kana'y, edi sana mas pinili ko nalang ang mamatay kasama sila. Edi sana sabay sabay kaming namatay. Edi sana hindi kana nadamay pa Jeanshe."
Pain is visible on his voice while saying those words.
"Pinapili ka nila?" naninigurado kong tanong sakanya.
Nakatungo siyang tumango, muli siyang nag-angat ng tingin na siyang naging dahilan kung bakit nagtagpo ang aming mga mata. "T-hey give me two choices, Jeanshe. They let me choose between our death and your death." nag-iwas siya ng tingin.
"They let me choose between ang dadalhin ka ba dito atsaka kami papakawalan, O ang mamatay ako kasama si Valentine," bumunot siya ng isang malalim na hininga. "It is so hard to choose, Jeanshe. Kasi minsan kana ring naging parte ng buhay ko, minsan na rin kitang minahal. Tinimbang ko ang lahat, Jeanshe. Inisip ko ang magiging kahihitnan sa desisyong ginawa ko. At mas naging matimbang ang mag-iina ko, Jeanshe."
Ba't ganon? Ba't parang si Valentine nalang ang palagi nilang pinipili? Ano ang meron kay Valentine na wala ako? E pareho naman kaming maganda, pareho rin kaming may anak. Ang kaibahan nga lang, manganganak pa siya, samantalang ako ay nanganak na. Ano ba kasi ang meron sayo Valentine? At bakit lahat ng lalaki ay ikaw ang pinipili? Ano ba kasi ang meron sa'yo Valentine at bakit patinsa huling hininga mo'y naranasan mo paring mapili?
Alam kung masama ang mga naiisip ko tungkol sakanya, alam kong hindi ko siya dapat kuwestuyonin ng ganito dahil patay na siya. Pero hindi e, hindi ko maiwasan ang sarili kong huwag siyang kuwestuyonin.
Kailan kaya ako makakahanap ng lalaking pipiliin rin ako? Para matigil na tong inggit at pagkukuwestiyon sa sarili na naiisip ko?
"Ba't lahat kayo ay siya ang pinipili?" bago ko pa man napigilan ang sarili kong huwag sambitin ang mga katagang iyon ay nasambit ko na. I don't know why, but I guess this is all because of the Jealousy that I feel.
"No---Don't think that way Jeanshe. 'Cause believe me or not, Jeanshe. Gustong gusto rin kitang piliin Jeanshe, but I must choose one, so I choose them, Jeanshe. Beacuse I can't lose the mother of my child and I can't lose my child."
Now I understand why he choose her over me, at iyon ay ang mahal na mahal niya si Valentine. At dahil sa takot na nararamdaman niya'y natatakot siyang mawala ang anak at ang babaeng mahak na mahal niya. Napangiti ako ng matamis dahil doon. Ang suwerte mo Valentine dahil nakahanap ka ng lalaking kayang isugal ang lahat para lang sa'yo. Ang suwerte suwerte mo dahil nakahanap ka ng lalaking mahal na mahal ka! Ako kaya, kailan kaya ako makakahanap ng lalaking kagaya niya?! Sana makahanap rin ako ng lalaking kagaya niya, Valentine, yong tipong kayang isuko ang lahat para lang sa mahal niya.
Tanggap ko na, tanggap ko na kahit anong gawin ko pama'y hindi talaga kami ni Spencer para sa isa't-isa. Tanggap ko na. Sa oras lang na makalabas ako sa lugar na ito'y sisiguraduhin ko ng aayosin ko na ang buhay ko. Ang buhay ko na hindi ko na siya kasama pa.
"At iyon ay ang bagay na pinagsisihan ko, Jeanshe. Dahil kung sana'y pinili ko nalang ang first choice na meron ako, edi sana patay na rin ako kasama sila. Edi sana hanggang ngayon ay malaya ka pa at wala sa lugar na ito. Edi sana masaya na kami sa kabilang buhay." ang humihikbi niyang bulong na hindi nakatakas sa pandinig ko.
May kung ano sa akin ang naawa para sakanya, at ang lahat na galit at pasakit na nararamdaman ko'y para sakanya'y biglang nawala na parang bula.
"Damn! Ba't ko ba kasi hindi naisip na wala silang isang salita?! Bat ko ba kasi nakalimutan na kahit sundin ko paman ang mga turan nila'y wala paring magbabago dahil manloloko sila!" I heard him murmured.
Sa pagkakataong ito'y, gustong gusto ko na siyang yakapin upang iparating sakanya na nandidito lang ako para skanaya, na maari niya kong sandalan sa gitna ng mga problema niya. Gustong gusto ko na siyang yakapin pero hindi ko magawa dahil sa putanginang handcuff ko, kung kaya't hinawakan ko nalang ang nakakuyom niyang kamao.
"I am so sorry Jeanshe, I am so sorry for being a coward! I am so sorry for letting you in this hellish situation." ang hingi niya ng patawad habang lumuluha.
"No, you don't need say sorry Thunder, kasi hindi mo naman kasalanan ang lahat ng ito." ani ko sakanya, pilit siyang kinukumbinsi na wala siyang kasalanan ng sa gayon ay mawala na sa utak niya ang pag-iisip ng kong ano-ano.
"No Jeanshe, kasalan ko to e! Kasalanan ko to e! Kasalanan ko tong lahat kasi kung sana'y nagsumbong nalang ako sa autoridad edi sana may malaki pang tiyansa na buhay sila hanggang ngayon. Kasalana---" bago niya paman maipagpatuloy ang gusto niyang sabihin ay pinutol ko na.
Mas hinigpitan ko pa ang pagkakahawak ko sa nakakuyom niyang kamao. "No, don't say like that Thunder, beacuse it is not your fault, this is not your fault! Hindi mo kasalan kung bakit sila nawala. Kung bakit sila namatay! Kung bakit ako napunta sa punyetang lugar na ito! At kung meron mang dapat na sisihin dito, iyon ay ang mga putanginang tao na iyon! Ang mga putanginang tao na iyon, na siyang naging dahilan kung bakit tayo napunta sa lugar na ito! Kung bakit namatay sila!"
Hindi ko na napigilan ang sarili kong huwag siyang pagtaasan ng boses dahil sa inis na nararamdaman ko. Hindi ko na inalintana pa ang mga punyetang lalaking iyon na hanggang ngayon ay patuloy paring humhithit ng druga na parang walang pakiaalm kung ano na ang nangyayari sa pagitan naming dalawa ni Thunder!
Nakakainis kasi siya e! Nakakainis na kasi siya e! Ilang beses ko ba kasi dapat na sabihing hindi siya ang may kasalanan?! Na wala siyang kasalanan?! Tas ang mas lalo pang nakakainis sakanya is yong kung ano ano na lang ang iniisip niya. At dahil sa pag-iisip niya ng kung ano ano, pati sarili niya'y sinisisi na niya.
Bumunot ako ng isang malalim na buntong hininga, upang pigilan ang inis na nararamdaman ko. Tumingin ako sa gawi niya. "It is not your fault, Thunder." sa pagkakataong iyon ay malumanay na ang boses ko.
"Sa tingin mo ba'y magiging masaya si Valentine atsaka ang anak mo sa langit kung nakikita ka nilang nagkakaganito? Sa tingin mo ba'y masisiyahan sila kapag nakikita ka nilang sinisisi ang sarili mo?" tanong ko sakanya na siyang naging dahilan kung bakit siya napatulala.
Ilang segundo muna siyang natutula bago muling bumuhos ng malakas ang mga luha niya, siguro ng may mapagtanto niya. Siguro ng mapagtanto niyang tama ako sa mga sinabi ko.
And at that time, I really want to hug him. I wanna hug him tight so that he can feel my comfort. So that I can give the comfort that he really need. But I cant give it to him, because of the hand cuff of mine.
Kaya ang ginawa ko ay, humilig ako sa balikat niya upang iparamdam sakanya ang comfort na hinahanap niya. Inihilig naman niya ang ulo niya sa ulo ko.
"I am so s-orry." ang humihikbi niyang hingi ng patawad ng bahagya na siyang mahimasmasan mula sa kakaiyak.
Napairap ako, bago ko inalis ang sarili ko mula sa pagkakahilig ko sa balikat niya, Hinarap ko siya, "How many times do I need to tell you, that it is not your fault?"
Ang nakaisa kong kilay na tanong sakanya, na wari bang nagtataray. Ang tigas kasi ng ulo e. Tas ang kulit rin!
He sighed, "But I just want to say sorry Jeanshe. Kasi kahit saang anggulo ko paman tignan, may kasalanan parin ako. Kasi kung hindi dahil sa akin, edi sana wala ka sana sa lugar na ito."
"Sorry decline, then." ani ko sakanya na siyang nag pa alarma sakanya.
"Huh? Why?" ang nagtataka niyang tanong. "What will I do para mapatawad mo 'ko?" dagdag pa niya.
Nginitian ko siya, "Just promise me na hinding hindi mo na sisisihin pa ang sarili mo."
He nodded, "Okay, I will try my best to not to. But I can't p-romise,"
Nginitian ko siya, "So, bati na tayo?" tanong niya ng makita niya ang pagsilay ng ngiti ko. Medyo maliwanag na ang mukha niya ng itanong niya ang mga katagang iyon.
"Hmmm....yeah." sagot ko sa tanong niya na mas nagpaliwanag pa sa mukha niya.
"Ayos!" ang nakangiti niyang ani, pero ang ngiting iyon ay agaran rin napalitan ng pag ngiwi.
Napailing nalang ako dahil sa nakita ko, hindi kasi nag-iingat e, yan tuloy nasagi ang sugat niya sa labi.
"Hoy!! Kayong dalawa mukhang nagkakamabutihan na kayo ah!"
Napalingon ako ng marinig ko ang mga iyon, tinaasan ko lang ito ng kilay, ng makita kung parang sabog na sabog na ito dahil sa kakahihit, pulang pula na ang mga mata nito, at ang mga labi niya naman ay parang mapupunit na dahil sa kakatawa. Parang narating na nga niya alapalap dahil sa turan niya e.
Hindi na ako nagtaka pa ng makita kung ganoon rin ang pustora ng mga kasamanahan niya, lalo na't iisang bagay lang naman ang sininghot nila.
Tumawa ito ng malakas na parang baliw, "Tignan niyo pre, ang dalawang bihag natin, ay nagkakamabutihan na, baka sa susunod mag iiyotan na 'yan! HAHA." sabi nito habang dinuduro ang gawi namin. Baliw na nga siya.
"Oo nga pre! HAHA!" sang-ayon naman ng kasamahan niyang parang baliw rin kong umasta.
"Baka puwede kaming makapanood ng live show diyan!" ang sangguni naman nong isang sabog na sabog na rin, dahil sa druga.
"Don't mind them." Napalingon ako sa katabi ko, "Sabog na sabog na ang mga 'yan, kung kaya't ganyan nalang ang mga iyan kung makapagsalita."
"Yeah, I know." sabi ko bago nag-iwas ng tingin.
Hindi ko nalang pinansin ang mga nagkakasiyahan na pangit, bagkos ay itinuon ko nalang ang buong atensiyon ko sa pag-iisip ng plano kung paano kami makakatakas sa mala impyernong lugar na ito. Pero ang pag-iisip kong iyon ay naputol dahil sa sigaw na narinig ko.
"Hoy! Mga gago! Pupunta dito si boss bukas, at kapag nalaman niyang sabog na sabog ka'yo ay sigurado akong malalagot tayo don!" napalingon ako sa gawi nong pinto ng marinig ko ang mga sigaw na iyon mula doon, at doon ko nakita ang kasama ni Thunder sa pag kidnap sa akin. Si pangit na driver.
"Kung kaya't siguraduhin niyong mahihimasmasan na kayo, bago pa sumipat ang araw!" dagdag pang ani nito bago muling pabalang na sinaraduhan ang pinto. At tila wala lang sa mga kasamahan niya ang mga babalang binitawan niya, dahil muli itong naghiyawan atsaka ipinagpatuloy ang naudlot nilang ginawa.
Boss? Pupunta dito bukas ang boss nila? Sa kaisipang iyan ay bahagya akong kinabahan. Hindi magkamayaw ang puso ko sa pagtambol ng malakas. Hindi ko alam kung bakit ganon nalang ang epekto ng boss na sinasabi nila sa akin, e samantalang hindi pa naman kami nagkikita, e hindi ko nga ito kilala kahit na'y ang pangalan lang nito.
Kaya bakit ganon nalang ang naging apekto nito sa akin?
_______
Try ko mag ud ulit mamaya.