Thompson University

Chapter 23

Naglalakad na ako ngayon papuntang waiting area,doon kase yung nagplanuhan naming dalawa ni taong palaka kung saan kami magkikita,hihintayin ko raw siya dun at tignan ko lang yung kotse niya kung meron na raw siya para ako nalang yung lalapit sa kanya.

Para sa akin ok na yun kesa naman maissue nanaman kaming dalawa.

Ilang minuto pa yung lumipas ay nandyan na si taong palaka.

Seryoso nanaman siyang naglalakad patungo sa kotse niya.

"Uy!" tawag ko sa kanya,tatanungin ko sana siya kung paano yung gagawin naming pagrereview.

Kaso tinignan lang niya ako at ibinalik ulit niya ang tingin niya sa pinto ng kotse niya at binuksan ito.

Pumasok na rin ako,pero pagkaupong -pagkaupo ko palang sa frontbseat ay tinignan na agad ako ni taong palaka ng masamang tingin na ikinataas ng balahibo ko.

"huwag kang matatakot Ensley,kalma lang,si taong palaka lang yan."
Pagpapakalma ko sa sarili ko habang ibinubulong ang mga salitang yan sa sarili ko.

I was shocked on how he seeing me,I was shocke on his cute face and I was shocked when there is something na bigla nalang na nagpahina sa sarili ko,yung feeling na inubos niya yung lakas ko,at nagtira lang ng onti.

Hindi ko naiintindihan ang sarili ko,pero sa totoo niyan gustong-gusto kong titigan ang mga mapupula at mapupungay niyang mga mata,singkit na talaga namang bumagay sa mukha niya. Napaka haba pa ng mga pilik mata niya.

Siguro perfect na ito kung ang ugali niya ay ok,ikaw ba naman yung mayaman,gwapo,matangkad at matalino,kulang nga lang sa good manner,edi perfect na sana.

Napakaswerteng napakamalas ng magiging asawa nito kung sakali.

Gusto ko siyang baguhin pero paano ko sisimulan,kung sa tingin palang niya ay natatakot na ako?

Hindi kolang kase maipaliwanag ang sarili ko,kung anp ba talaga ang nararamdaman ko sa kanya,kase everytime na nakikita ko siya bigala nalang akong nagiging hyper at minsan naman ay nawawalan ng gana dahil sa takot.

Hindi ko na talaga maipaliwanag...
Our emotions don’t affect the way we communicate. Infact, the very opposite is true: the way we communicate has an influence on our mood.

Yes,nagiging malungkot ako sa tueing nakikita kong nalulungkot yung takng kasasama ko,then yes! Iba ako kung ang taong nakakasama ko ahy nagiging masaya ako kahit na sabihin nating puro pangit yung ipinapadama or sakit ang ibinibigay niya sa akin.

"Hindi ka ba bababa?" tano sa akin ni taong palaka,hindi ko na tuloy namalayan na nakarating na pala kami,napakalayo kase ng mga iniisip ko.

Nasa labas na siya,hindi ko.alama kung kanina pa siya nakababa,hayyyyst nakakahiya ka Ensley.

Mabilis kong kinuha ang mga libro ko sa likod at bumaba na rin,parang kanina pa kase ako hinihintay ni taong palaka.

Nagtungo na kami sa sala ni taong palaka,yes,tama kayo,hinintay niya ako,yun kase yung nilin sa amin ng tito niya na dapat lagi niya kaming nakikitang magkasama.

Ayaw ko yung ganoon,parang nawawala na yung privacy ko kung ganoon,halata din naman kay taong palaka na ayaw rin niya ang naging desisyon ng tito niya,pero wala siyang magagawa kase yung tito na niya ang nagdesisyon kase siya lang naman yung guardian niya dito,at wala rin yung mga magulang niya,wala pa kaseng nababanggit si Mr. Azriel about sa parents ni Taong palaka.

At sino ba naman ako na magtanong about sa buhay ni taong palaka at either sa buhay nilang dalawang matito,kaya pipiliin ko nalang na tumahik kesa baka yun pa ang maging dahipan ng pagkatanggal ko sa trabaho ko.

Maraming mga katanungan ang nananatili sa utak ko,mula pagkabata marami ng naging dahilan kung bakit hanggang ngayong paglaki ko ay hindi parin ako natatahimik at parang hindi ako mapakali na parang lagi akong naghahanap ng mga katanungan na hindi ko naman alam ang mga tanong na gusto kong mabigyan ng sagot.

But now,I put myself like a dog wher in,still I finding my identity.

Mula pagkabata ko maraming nagsasabing ampon lang daw ako,pero hindi ako naniniwala doon,pero ang isang gumugulo sa isipan ko ay kung bakit hanggang ngayon ay tinatawag parin nila akong ampun,kung hindi tinatawag ay pinagbubulungan nila ako na rinig na rinig ko naman.

Pinili ko nalang na huwag pagtuunan ng pansin ang mga pinagsasabi nila kase alam ko rin namang walang kabuluhan or walang katotohanan ang pinagsasabi nila,mga walang magwa sa buhay lang ang mga taon yun.

I sat in the sofa and I exhale and inhale,I relax myself after I remember all the nonsense things that happened in my past life.

Pero naniniwala ko na,Never regret a day in your life. Good day give you happiness,bad days give you experience,worst days give you lessons,and best days give you memories.