Thompson University

Chapter 95

"Babe? let's go!" rinig kong tawag sa akin ni Tyler. Nakatulala kasi ako sa isang sulok na kung saan doon yung lagi kong tambayan noon, everytime na nasasaktan ako at sobrang pagod na ako sa mundo. Sa likod ng nursing building.

"yeah" I answered,iniabot niya ang isang palad niya sa akin upang mag holding hands kami habang naglalakad. This is my first day as a President here at Thompson University.

Walang nagbago,marami paring nag kalat na mga basura sa ground field. Pero naalala ko na before ako umalis dito ay medyo ok na ang Thompson University no'n mula noong nakilala nila ako at tinuruan ko sila ng right manner. But I don't know why it's happening again.

Nasa harap na ako ngayon ng pinto ng office ko, at nakita ko ang mga teachers na nagulat noong nakita ako. Sinabi ko kasi kay dad na huwag niyang sabihin sa mga teachers at estudyante tungkol sa magiging ganap ko sa Thompson University. Nakita ko kung gaano sila nagulat noong nakita ako. Nagsitayuan sila at winelcome ako.

"Good morning, ma'am"

"We're happy to see you again, ma'am"
suno-sunod na bati nila sa akin.

"It depends on me." ikli kong sabi at umupo sa President's chair.

Kailangan kong maging seryoso, kasi kung hahayaan kong maging maluwag nanaman ako sa kanila, masisira lahat ng plano ko.

"Where's the janitor?" I asked to them having a fierce on my face.

"ahm wait, I will call ma'am" sagot ng isang teacher na nakaupo sa gilid na mukhang takot na takot.

"wait! i change my mind, don't call the janitors, instead clean it by yourselves." nakita ko kung gaano nagulat ang mukha nila. Gusto ko ng tumawa pero it's a part of my job.

After ng ilang oras na pag tambay ko sa office ko ay pumunta ako sa hallway para pagmasdan ang mga estudyante at basurang nagkalat sa ground floor. May mga naglalaro at naghahalikan sa gilid.

Naisipan kong pumunta sa may ring bell ng university at pinindot yun. Tumingin sila lahat sa kung saan ang ring bell pero parang wala lang sa kanila. Hindi yun tumigil, pinindot ko siya ng paulit-ulit para matagal mag stop. Pero parang wala parin sa kanila. The saw me standing right besides the ring bell, but they didn't know who I am , so there's no respect that I gain from them.

Maya-maya pa'y nakita ko na ang mga teachers na nagsisitakbuhan papunta sa mga estudyante na nasa ground. Halatang pinapa pasok na nila.

The school that there's no flag ceremony, prayer(before the class will start) etc. that a normal school has.

I want a change, I want them to know how to value things.

Huminga ako ng malalim at naglakad pabalik patungo sa office ko, ayoko munang magalit sa mga estudyante. Umupo ako sa upuan ko at pinaikot ko palikod para mag-isip ng mga bagay na kailangan kong gawin.

Ilang sandali pa ay nag ring yung phone ko,walang nakalagay na pangalan kaya di ko sinagot. After the call was ended,nag ring ulit yung phone ko and this time,I answered na.

"Hello?" I asked.

"Hey, this is Jeus. How's your day?" Aaack!paano niya nalaman number ko? e nagpalit ako kaagad ng sim after kong bumaba ng eroplano. Bakit ganun? yung feelings ko sa kanya is still stable, walang nag bago at pakiramdam ko hindi nabawasan. Mas lalo ko siyang minahal noong bumalik lahat ng ala-ala ko. Pero this time is so very complicated for me na gawin yung mga bagay na ginagawa ko noon. Ang mahalin yung taong hanggang ngayon ay mahal ko parin. Pero hindi ibig sabihin na hindi ko minahal si Tyler. Minahal ko siya ng sobra lalo na noong hindi pa bumalik ang nakaraang nakalimutan ko.

"I'm fine" mahina kong sagot.

"really? kilala ko ang isang Ensley Almeda." napangiti ako afyer niyang nasabi yung mga salitang iyon. How cool he is. Nakangiti ako ngayon because of some reason na hindi ko maunawan. Siguro dahil kausap ko yung taong mahal ko. Yung taong nagbibigay ng rason kung bakit pinipili kong magkasala sa asawa ko. Di ko alam kung tama pa ba o kailan ba magiging mali ang pagpili sa bagay na alam mo kung saan ka masaya at kung saan mo nararamdaman ang totoong pagmamahal at kahulugan ng salitang saya.

"Ahmmm actually, I'm not ok. Noong nakita ko ang kalagayan ng Thompson University, sobrang nalungkot ako. Walang nag bago e, mas lunala pa ata. Kailangan ko ng pagbabago para sa Thompson University." di ko namalayan na umiiyak na pala ako habang kausap si Jeus.

"You need help?" he asked.

"No, I can manage." I answered,siguro mahirap pero alam kong kaya ko. Nakaya ko nga noong nag-aaral pa ako e. So kaya ko rin ngayon, ngayong pagmamay-ari ko na itong Thompson University.

"Just tap me lang ha? I'm always here for you, know matter what."

"Thank you"

tut!tut!tut!

Inayos ko ang pag-upo ko at kinuha ang mga papers na nakalagay sa table ko na kailangan kong permahan. May nakita akong request letter for a ball, binasa ko yun at ball ng 4th year college and doon ako nagkaroon ng ideya. Bagong ideya na gagawin kong unang hakbang para sa pagbabago.

Hindi ko yun pinirmahan bagkus tinapon ko yung request letter for a ball sa basurahan ko. Magaganap yun next week, and I know na prepared na ang lahat at siguradong may mga nakapag patahi na. I will announce it tomorrow sa linyahan. Gusto kong makita ang reaction nila kung sino ba talaga ako dito. Alam kong binabayaran din minsan ng mga estudyante ang mga teachers dito para kapag may nagawa silang mali ay hindi sila isusumbong sa parents nila but now I can handle all.