Thompson University

Chapter 16

Alas singko palang ng umaga ngayon,pero heto ako ngayon,nakasakay na ng tricycle hindi upang pumasok na sa Thompson University,kundi heto ako ngayon dala ang halos lahat na damit at gamit ko,hindi rin dahil pinalayas ako nila nanay dahil sa nalaman nila ang mga pinag gagawa ko,kundi magiging isa na akong babysitter ng isang binata.

Oo,after ng sobrang kaba at takot sa iniisip ko  magiging reaction nila nanay ay sa huli pinayagan rin naman pala nila ako.

Inexplain ko lahat ng nangyare kung bakit ko ito gagawin,sa una,syempre hindi ko sila napapayag pero sa huli wala rin sioang nagawa lalo na ng sinabi ko rin ang mga kapalit nitong gagawin ko. Kaya napapayag kp rin sila,kase hindi daw naman nila kayang ibigay iyon sa akin. So they choose na hayaan nalang nila ako sa gusto kong gawin,basta sabi nila ay parati lang daw silang anjan sa akin para suportahan sa lahat ng magiging desisyon ko sa buhay.

Medyo malayo-layo pa kami baka 10 minutes pa before we took up sa Mansyon ni Mr. Azriel.

Nagdalawang isip din ako sa una kung itutuloy ko ba ito,pero bigla nalang pumasok ang panliliit ng mga estudtante ng Thompson University this past months na pagpasok ko sa Thompson University.

I want to tell them that they're wrong,na kahit sa hirap man ako nanggaling,hindi iyon hadlang upang mananatili akong magpalait sa kanila,kase naniniwala ako na darating yung time na maiisip nila na mali silang lahat sa inisip nila before.

I chos to be independent and face everything that is impossible to be successful. But,the most important thing is that I still believe that everything happens for a reason. Reason that makes me happy someday. I hope so...

Yes,I'm just an nonsense human just because of my personality and what family that I belong. I'm just a poor.
But,I'm proud of it,kase dito ko nakilala ang sarili ko at dito ako natutong nangarap,hindi lamang para sa sarili ko kundi mangarap para sa pamilya ko at sa buong mundo,yes buong mundo! Kase gusto kong patunayan na kahit sino o ano kaman,or kung saan kamang nanggaling na estado ng pamumuhay,that is not the basis to pursue and still fighting for our dream.

Someday,I want to face the whole Universe to tell that even I'm an ugly poor person,I'm still alive and not only alive,I'm here,to take the responsibily to tell that you are such unique from them,because being you is such a blessing.

Hinagod ko ang buhok ko para iipit sa tenga ko,wala kase akong pantali,kanina pa ako naiirita sa buhok ko dahil sa lakas ng hangin. Open kase ang pinto ng tricycle,kaya nagmukha na akong bruha dahil halos nakatayo na lahat ng buhok ko.

"Manong,sa tapat lang po ng malakig gate"Itinuro ko ang gate ng bahay ni Mr. Azriel sa mamang tricycle driver.

Huminto na ang tricycle, hudyat na nakarating na kami sa harap ng malaking gate ng bahay ni Mr. Azriel.

Ding!dong!ding!dong!

Abala akong nagdodoorbell sa malaking gate ng bahay ni Mr. Azriel. After ng pang apat na pagpindot ko sa doorbell ay bumukas na ito. Tumambad sa akin ang tatlong security guard.

"oh bumalik ka?" tanong sa akin nung security guard na sumalubong sa akin kahapon.

"ah opo!"

"So,talagang disidido kana sa desisyon mo sa pagiging kasambahay at babysitter?"
Tanong niya ulit na parang may ibang gustong iparating sa akin.

"Opo,sigurado na po talaga ako,na kahit gaano man yan kasutil na magigibg alaga ko,ay hindi ko yan uurungan,matitikman niya ito." sabay pakita ng kamao ko.

"Kung ganoon,patunayan mo,lampasan mo yung isang linggong pinaka matagal na stay in ng past kasambahay ni Master!"

"Master? Baby master ganun? Hahaha" sabay halakhak ko.

Piiiiiiiiip,

isang napakalakas na busina ang nagpahinto sa usapan namin.

Isang kotse ang biglang tumambad sa amin,after nun,mabilis na ipinagilid ng mga security guard ang mga gamit ko. Pagkatapos nun,mabilis na pinaharurut ang ktse ng walang hiyang driver na iyon.

"Hooy!" sigaw ko. Pero biglang nagsalita yung isang security guard.

"shhhh iyon yung aalagaan mo!"

"Kulang ba iyon ng aruga? At wala manlang manner kahit kaonti?"

"Hindi lang sa kulang sa aruga kundi parang kulang din ata sa gawa!lase hindi manlang nabigyan ng kahit kaunting magandang ugali."

"Hindi ko yan uurungan,kung gusto niya ng war na pag-aaruga,pwes heto ako,para magsubukan kung sino ang matibay."

Sabay pameywang sa harap nila,na nagtibay-tibayan na sa katotohanan niyan ay medyo kinakabahan talaga ako,kase hindi ko alam ang magiging kapalaran ko dito sa bahay na ito.

Huminga ako ng malalim upang mapakalma ang naiinis at nang gigigil na sarili ko.