Verbonden {VOLTOOID}

Hoofdstuk 74 - Cassandra

De spirits zij dank, daar zat Tess!

Dat was het eerste dat ik dacht toen ik mijn ogen opende. Ze zat er ongedeerd, een beetje verfomfaaid maar verder oké. We zaten in dezelfde houding als we waren begonnen, in een kring, benen gekruist en het amulet in mijn hand.

Mijn lippen begonnen onbedwingbaar te trillen van opluchting. Ik sprong overeind, rende naar Tess en drukte haar tegen me aan. Mijn gezicht voelde heet aan, mijn schouders begonnen te schokken. Ik was haar bijna kwijt geweest. Ik zou het nooit kunnen verdragen om haar kwijt te raken!

Nog nooit had ik beseft hoe dol ik eigenlijk op haar was. Dat haalden situaties zoals deze blijkbaar naar boven. Ik voelde hoe een traan zich aan mijn vastberadenheid ontglipte. Ik was zo bang geweest!

Ik bleef mijn gezicht in Tess schouder drukken tot mijn drang om te huilen van opluchting was weggeëbd. Voorzichtig liet ik haar los en keek haar aan. Haar blik was beschaamd, haar ogen roodomrand.

Ik stapte naar achteren en zei met licht trillende stem: "Je had wel dood kunnen zijn..." Ik perste mijn lippen op elkaar om niet weer in tranen uit te barsten.

Er leek zich een gevecht af te spelen in Tess' binnenste. Ze keek me aan, maar ik kon niets uit haar blik halen. Ze leek nog steeds geschokt.

Yoru's zachte stem trok me los van Tess' gezicht. "De spirit world reageert op emoties," zei ze voorzichtig.

Het waren Tess' emoties geweest die de spirits boos hadden gemaakt. Tess' paniek. Arme Tess, die zo bang was voor het onbekende. Het maakte niet uit, wilde ik zeggen. Ik begreep het.

Maar ik begreep het niet. Ik werd niet bang van dat soort dingen. Monsters of gevaarlijke mensen of hoogtes of het donker; mijn fysieke wereld bestond uit afkeer voor of aantrekking tot iets, niet angst of veiligheid. Dus feitelijk zou ik Tess of Yoru wat dat betrof nooit helemaal kunnen begrijpen. Ik was natuurlijk ook weleens bang, maar van andere dingen. Minder tastbare dingen. Verlaten worden. Niet waardevol zijn voor andere mensen. Niet geliefd zijn. Slecht vanbinnen zijn.

Mijn demonen zaten vanbinnen.

Ik schudde de gedachte weg. We waren alledrie anders, maar ik had een instinct op het gebied van mensen geruststellen. Tenminste, dat hoopte ik. Zolang ik mijn eigen emoties erbuiten hield.

Mijn ogen flitsten even naar Yoru en toen weer naar Tess. Ik probeerde het verwijt uit mijn stem te houden, want ik was niet boos omdat Tess de spirits boos had gemaakt, ik was boos omdat ze zichzelf ermee in gevaar had gebracht. Toch wurmden mijn emoties zich naar buiten. "Waarom raakte je zo in paniek?" verweet ik Tess, mijn toon licht wanhopig. "De spirits deden niets."

Tess duwde me een eindje weg. Ze straalde een koppige schaamte, woede, moedeloosheid, alles door elkaar uit terwijl ze opstond en zich omdraaide. Ik wist dat ze zich diep vanbinnen schaamde, iets wat ze nooit van haar leven zou toegeven. Tess deed niet aan toegeven dat ze fout zat. Ze sloeg haar armen over elkaar en snauwde: "Het boeit even niet, oké? Ik kan het gewoon niet."

Ik voelde ergernis plotseling opvlammen in mijn borstkas. Ik balde mijn vuisten, probeerde de spanning binnen te houden. Ik haatte het als mensen dat zeiden. "Maar laat ons dan helpen!" bitste ik terug. In plaats van zielig te doen en excuses te verzinnen, wilde ik toevoegen, maar dat zou zijn als olie op een vuur gooien.

Tess liep met grote stappen weg, terug naar het kamp. Ik liet mijn schouders zakken. Hoe gingen we haar ooit nog in de spirit world krijgen? Het was de taak van de avatar om met spirits... dingen te doen, dingen op te lossen... Tess moest kunnen functioneren in de spirit world. Hoe gingen we anders de mensen redden? We moesten een eenheid zijn!

Ik voelde Yoru's blik op me rusten terwijl ik naar het amulet staarde. Ik had weinig goede moed voor de toekomst als onze samenwerking zo door zou gaan.

----