Verbonden {VOLTOOID}

Hoofdstuk 14 - Cassandra

Eleutheromania; Het onweerstaanbare verlangen naar vrijheid

"Je bent een meisje!" Yang was zo woest dat hij bijna niet meer kon praten. "Ik dacht dat je eindelijk je plaats had geleerd, maar blijkbaar had ik het mis. Ik kan niet geloven dat jij de Waternatie-prinses bent! Je bent een schande voor het koningshuis!" Briesend en vol onmacht hief hij zijn armen ten hemel.

Cassandra zweeg en staarde naar de muur van de kamer.

Yang bracht zijn gezicht dicht bij het hare. "Kijk me aan."

Ze keek op, recht in de harde zwarte ogen starend. Yang krulde zijn lip minachtend om. "Je krijgt straf, maar dat had je waarschijnlijk wel bedacht. Dit gedrag, vechten als een wilde, is een prinses onwaardig, nee, een vrouw onwaardig!"

Cassandra klemde haar kaken op elkaar en dreef haar nagels in haar handpalmen, maar ze kon zichzelf niet helpen. Het was zo onrechtvaardig! "Wat had ik dan moeten doen?" snauwde ze. "Me laten verkrachten en mishandelen?"

"Alles beter dan dit," siste Yang. "Je zet je reputatie op het spel, en je weet dat vele jonge vrouwen jouw voorbeeld volgen. Wat zal er gebeuren als ze jouw gedrag gaan overnemen? Nou?"

"Dan zullen jullie merken hoe zwak die vrouwen wel niet zijn als ze zich hebben vrijgevochten van deze dictatuur!" De woorden tuimelden haar mond uit, woorden die jarenlang opgesloten hadden gezeten in een donker hoekje van haar brein. Verschrikt sloeg ze haar hand voor haar mond.

Maar het was al te laat. Yangs pupillen verkleinden, hij richtte zich op en de klap trof haar vol in haar gezicht. Ze werd op de grond gesmeten door de kracht en lichtflitsen schoten door haar blikveld. Snakkend naar adem probeerde ze overeind te komen, maar een nieuwe klap trof haar. Ze proefde bloed, ze had haar lip stukgebeten in haar pogingen om niet te gillen. Zachtjes jammerend krulde ze op tot een balletje en ontving klap na klap. Ze voelde blauwe plekken opwellen op haar huid en het regende slagen over haar rug. Ze kon niets doen, ze was geparalyseerd van angst. Ze kon alleen maar wachten tot het voorbij was, ogen stijf dichtgeknepen.

Na een minuut stopte Yang, zwaar hijgend. Er zat bloed op zijn handen, waar zou ze bloeden? Ze kon het niet eens meer voelen. Ze huilde nog steeds niet, maar haar ogen brandden. Angstig kroop ze op en probeerde uit Yangs buurt te komen. In stilte haatte ze zichzelf. Ze kon zes mannen neerslaan maar tegen één man, haar vader, kon ze niet op. Ze was bang voor hem, al haar hele leven. Bang voor haar eigen vader.

Yang greep haar schouder en trok haar ruw overeind. "Volgende keer houd ik me niet in," fluisterde hij met raspende stem in haar oor. Toen smeet hij haar terug op de grond.

Cassandra's hoofd klapte tegen de vloer en ze schreeuwde het uit. Yang stond koeltjes op, liep de kamer uit en smeet de deur zo hard dicht, dat de muren trilden en kleine barstjes verschenen in het ijs.

Rillend kroop Cassandra naar de muur en ging er met opgetrokken knieën tegenaan zitten. Ze verbeet de pijn en probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen. Ze zag nu waar ze bloedde, op de zijkant van haar hoofd was een schaafwond. Yang was nog nooit zo kwaad geweest in haar bijzijn. En hij had haar nog nooit echt geslagen. Zo moest Nian zich voelen, maar dan elke avond.

Ze voelde een steek in haar hart. Ze had altijd minachting gevoeld voor Nian omdat die niet tegen Yang opkwam, maar ze kon het zelf niet eens. Ze begreep het nu. Het overdonderde je volledig, bevroor je.

Ze dacht terug aan wat ze tegen Yang had gezegd. Ze was het er nog steeds mee eens. Yang was gewoon paranoïde, bang dat vrouwen zijn onafhankelijkheid af zouden pakken. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen schoten door haar hoofd, de Luchtnatievrouw, de gemene opmerkingen van de ambassadejongen, Nian en Yang.

Yang was bang voor vrouwen. Als vrouwen echt van nature zwak zouden zijn, zou hij nooit bang hoeven te zijn dat ze in opstand kwamen.
Was hun onderdanigheid aangeleerd en niet aangeboren?

De grootte van de realisatie bracht haar een beetje van stuk. Het was keiharde logica. Vrouwen waren niet van nature zwak, anders zouden ze ook niet onder de duim gehouden hoeven te worden. Het was allemaal poppenkast, propaganda van de mannen die de leiders van deze wereld waren en dat graag zo wilden houden.

————

De deur barstte open en Nian stormde naar binnen. "Cassandra Ingui Lao! Wat is er bij de spirits gebeurd?"

Cassandra keek met brandende ogen op. "Yang."

Nian zuchtte en probeerde even woorden te vinden. Uiteindelijk kwam ze naast Cassandra hurken. "Niet klagen, schatje," zei ze zo monter mogelijk. "Dat gebeurt. Het is onderdeel van je plicht als vrouw. Hij zal vast een goede reden hebben gehad."

Dit was wel het laatste dat ze op dit moment wilde horen. Nian kon naar de maan lopen met haar plichtsgevoel en onderdanigheid. "Ga weg," zei Cassandra, haar stem trillend.

Nian verstarde. "Wat zei jij daar, jongedame?"

"Alstublieft, ga weg," smeekte ze. Haar schouders begonnen te schokken.

Vanbinnen ging er een alarmbel af. Waar was ze mee bezig? Ze was niet zwak, en ze zou zeker niet gaan huilen voor Nian. Ze moest kalm en sereen en emotieloos zijn. Zelfcontrole.

Ze kneep haar ogen stevig dicht tot alle tumult haar binnenste had verlaten.

Ze keek op. "Het spijt me, moeder. Ik liet me gaan, het was niet de bedoeling. Ik heb gewoon wat rust nodig."

"Ik begrijp het," zei Nian. "Iedereen heeft wel zijn slechte dagen." Moederlijk klopte ze op Cassandra's schouder.

Vanbinnen keerde haar hele wezen zich tegen het idee, maar toch zei ze langzaam: "Kunt u mijn excuses ook aan vader geven?"

Ze moest praktisch zijn. Hoe naar het ook was, ze wilde niet dat Yang boos zou blijven.

"Natuurlijk, Cassandra." Nian stond op en liep kalm naar de deur. Even aarzelde ze en ze draaide zich toch even om. "Cassandra, de overtuigingen van de Luchtnatie, dat zijn allemaal leugens die ze zichzelf voorhouden. Laat je er niet door meeslepen, het zal nooit op iets goeds uitdraaien. En wat je vechtsport betreft, het is tijd om daarmee te stoppen."

Resoluut draaide ze zich om en de deur klikte dicht, Cassandra geschokt achterlatend.

De overtuigingen van de Luchtnatie, dat zijn allemaal leugens die ze zichzelf voorhouden. Nee, dit leven was een leugen. Vrouwen waren niet zwak. Ze wist het nu zekerder dan ooit, en ze had de Luchtnatievrouw als voorbeeld.

Yang had zijn eigen, verstikkende bubbel gecreëerd in de Waternatie, vol leugens en propaganda. Eén ding wist ze heel zeker: ooit, als de gelegenheid zich aandiende, ging ze hier weg om nooit keer terug te keren.