Verbonden {VOLTOOID}

Hoofdstuk 9 - Yoru

Monachopsis; Een subtiel, maar aanhoudend gevoel van misplaatstheid

Ik staarde dood voor me uit, terwijl de dienstmeisjes me insnoerden.

"Dat kan strakker. Ze moet er perfect bij zitten als meneer en mevrouw Lao hier komen met hun zoon en dochter," commandeerde Judi. Haar stem galmde door de ruimte. De papegaai op haar schouder schreeuwde. 

Ik slikte mijn tranen in. Ik kreeg al bijna geen lucht en mijn ribben voelden blauw aan door de druk van het korset, maar de pijn die ik nu voelde stelde niks voor bij die van Kyofu.

Het was een wonder dat hij nog leefde. Ik wou dat ik zijn pijn weg kon halen, dat ik het weg kon halen.

Ik liet me meevoeren naar de wastafel. Onder mijn ogen zaten wallen en mijn huid was nog witter dan anders. Ik zag er ziek uit, alsof ik elk moment dood neer kon vallen.

Ik had de hele nacht klaarwakker bij hem gelegen. Ik had geen oog dicht gedaan. Deels omdat ik bang was voor visioenen of nachtmerries die ik misschien zou krijgen, en deels omdat ik niet wist of er nog iemand langs zou komen die ons misschien had kunnen horen. Isamu gebruikte meer smeersels en poeders dan ze ooit had gebruikt om me nog presenteerbaar te maken. Ik haatte dat spul, het voelde vreselijk vervelend en het prikte op mijn huid.

Judi tikte ongeduldig met haar voet op de grond. Isamu knoeide wat met mijn kortgeknipte haar in een poging het langer te laten lijken, maar faalde en gaf me toch een pruik.

Ik bekeek mezelf. Het geluk van de momenten dat Emi mijn haar afknipte en de leugen die ze erover had verteld over de kaars was allang verdwenen. Het enige wat nog over was, was een soort vaag gevoel van weemoed dat langzaam aan het verdwijnen was. Ik sloot mijn ogen even. Ik wilde niet meer. Ik wilde in slaapvallen en nooit meer wakker worden.

"Kom, het bezoek kan er nu elk moment zijn. We moeten klaar zitten, we mogen de gasten niet laten wachten." Judi's snerpende stem deed pijn aan mijn oren.

Loom opende ik mijn ogen weer. Ik wilde niet. Ik zag nog net een glimp van mijn waterige ogen in de spiegel voor Judi me mee trok, de badkamer uit, de trap af naar de hal. Het voelde alsof ik elk moment in huilen uit kon barstten. Ik wilde alleen zijn, me oprollen tot een bolletje en in een klein hoekje wegkruipen.

Ik moest achter vader en Judi plaatsnemen. Een aantal dienstmeisjes drapeerden mijn rokken over de kleine verhoging waar we op zaten en een aantal haarornamenten werden uit mijn pruik getrokken en er opnieuw ingestoken. Ze tikten tegen mijn schedel, maakten wondjes in mijn huid, maar ik deed niets. De pijn gaf afleiding, iets om me op te kunnen concentreren.

En de twintig minuten die volgden zat ik als een standbeeld op mijn plek. Waarom moest ik dit doen? Waarom kwam de familie Lao voor Kyofu? Ze kwamen niet voor Kyofu... Ze kwamen voor vader, voor macht en vader... vader nodigde ze uit voor macht. Hij had niet zoveel te verliezen, maar er was voor hem wel veel te winnen bij de leider van de Waternatie.

Ik... ik was alleen maar een pop. Iets om naar je hand te zetten en te gebruiken om nog meer macht te vergaren.

Ik voelde me leeg en vol tegelijk. Ik wilde het uitschreeuwen van pijn, van verdriet en van woede. Schreeuwen, schreeuwen tot ik zo schor was dat ik niet meer kon schreeuwen.

Ik wilde mijn verstand op nul kunnen zetten, maar dat kon ik niet. En tegelijkertijd met dat gevoel van een overvol hoofd, voelde het alsof ik er niet bij was. Alsof er alleen een omhulsel van me over was, niet meer dan een hersenloos lichaam dat alles deed wat het opgedragen kreeg. Niets meer dan taken uitvoerden zonder emotie, zonder medeleven of aandacht.

Het geluid van de klopper aan de buitenzijde van de deur liet me schrikken en haalde me uit mijn gedachtes.

Langzaam gingen de zware deuren open en kwam de familie Lao met hun spirits tevoorschijn. Meneer Lao bekeek ons met zijn zwarte ogen. Ze leken wel van steen, koud en hard. Ze leken mijn ziel in tweeën te kunnen splijten.