Verbonden {VOLTOOID}

Hoofdstuk 16 - Cassandra

Vandaag was het Lentebal. Vandaag was het Lentebal. Vandaag was het Lentebal.

Vol twijfels staarde Cassandra naar de kimono die voor haar lag uitgespreid op de grond. Het feest was altijd zwaar. Er waren veel mensen met wie gepraat moest worden, veel mensen met wie gedanst moest worden. Ze zag er tegenop.

En net te vaak dwaalden haar gedachten weg naar wat ze de afgelopen dagen te weten was gekomen: ze wilde ontsnappen. Ze wilde weg uit de Waternatie, ze wilde haar land verraden en haar plichten ontlopen en alle wetten schenden die maar geschonden konden worden. Het idee maakte dat haar hart wild in haar borst begon te kloppen van angst en haar wangen begonnen te branden van de schaamte.

Maar ze wilde dit niet zonder reden, herinnerde ze zichzelf. Ze wist nu de waarheid. En ooit kwam ze terug om dit hele land te bevrijden. Dat beloofde ze zichzelf. Als ze beter, sterker, slimmer en ouder was, zou ze alle vrouwen van de Waternatie de waarheid laten inzien. Vastberaden balde ze haar vuisten.

Ze moest ontsnappen. Ze was het aan de vrouwen verplicht. Iedereen verdiende een goed leven, vrouwen zeker.

En daarom moest ze voorzorgsmaatregelen treffen. Wat als... zei het stemmetje in haar hoofd. Wat als je nu ontsnapt? Wat als je gewoon weggaat? Wat als...

Nee, ze kon niet nu weggaan. De stad was nu vol hondensleeën met edelen die voordat ze naar het bal kwamen nog logeerden bij andere edelen, die in de stad woonden. Iedereen zou haar herkennen. Alle schepen in de haven waren nu nog bemand. Het kon nu niet.

Ze onderdrukte de neiging om in paniek te raken. Ze moest nu even geen emoties hebben. Het was niet handig op dit moment. En was het niet juist wat mannen zo zwak vonden aan vrouwen? Hun emoties? Dat ze zich niet konden vermannen?

Cassandra kon het wel. En haar ouders zouden nog spijt krijgen van wat ze haar de hele tijd hadden aangeleerd: wees kalm, sterk en nooit van je stuk gebracht. Wees perfect.

Dat ging ze nu zijn.

Ze ging wat comfortabeler zitten en dacht na. Ze kon niet tijdens het bal ontsnappen. Helaas. Een teleurgesteld gevoel verspreidde zich door haar lichaam. Ze moest wachten. Ze moest geduld hebben. Overhaaste beslissingen waren niet wat ze kon gebruiken en zouden dodelijk kunnen zijn.

Want als ze haar land verraadde, zou de dood haar straf zijn. Ze voelde een vreemde trilling door haar lichaam gaan. Als ze ontsnapte, kon ze nooit meer terug naar haar oude leven. De volgende keer dat ze Yang dan zou ontmoeten, zou ze óf hem moeten vermoorden óf zelf moeten sterven.

Ze schudde met haar hoofd om de akelige gedachte te verdrijven. Het ontsnappen kwam later nog. Nu moest ze dat feest eerst achter de rug krijgen. Daarna kon ze gaan nadenken over andere zaken.

Er werd op de deur geklopt, en haar dienstmeisjes kwamen naar binnen. Karani, het hoofd-dienstmeisje, dirigeerde Ruka en Maqila, die hun handen vol make-up en sluiers en linten hielden, naar de hoek van de kamer zodat ze hun spullen op de tafel konden laten vallen.

Karani wreef in haar handen. "Ik hoop dat u goed heeft geslapen, want dit gaat wel even duren." Kordaat zette ze Cassandra op een stoel, kleedde haar uit en begon haar in te wrijven met amandelolie. Cassandra staarde uit het raam. Haar dienstmeisjes hadden haar al zo vaak naakt gezien, maar toch bleek het elke keer weer ongemakkelijk te zijn. Ze was meestal nogal gesloten en vermeed over het algemeen intiem contact met mensen, zowel lichamelijk als geestelijk. Haar ouders hadden haar altijd verteld dat je beter afstand kon bewaren. Hoe minder je je hechtte aan mensen of dingen, hoe minder mensen je pijn konden doen, en als prinses waren er genoeg die dat wilden. Rebellen, dat soort tuig, die de monarchie het liefste vernietigd zagen.