Verbonden {VOLTOOID}

Hoofdstuk 50 - Cassandra

Het laatste visioen was anders.

Tess lag op haar buik uitgestrekt op de mosgroene en witte lakens van het enorme bed. De patrijspoorten had ik wijd opengezet zodat de frisse, zoute zeelucht de muffe geur van binnen zou verdrijven. Nu dansten de gordijnen zachtjes voor de ramen en hoorden we het klotsen van de golven tegen de boot. Ik zat naast haar, een vlecht makend in Tess' haar.

Het was nog maar twee dagen totdat we aan zouden komen in Fuquan. Totdat we weer land zouden zien. Yoru kwam stapje voor stapje dichterbij, en daarmee ook het nieuwe leven dat we in de Luchtnatie zouden hebben. Een nieuwe familie, nieuwe herinneringen en nieuwe krachten, volgens Kyo dan.

"Ben je niet benieuwd naar de Luchtnatie, Tess?" Ik haalde mijn oude vlecht uit, ontevreden met het resultaat. "Kyo zegt dat het de mooiste plek op aarde is."

"Omdat het zijn thuis is, ja," snoof Tess. "Ik heb weleens een plaatje van de Luchtnatie gezien. Heel veel torens, heel hoog en heel weinig te doen waarschijnlijk."

"Ik hou van torens," mijmerde ik, de vlecht in mijn handen even vergeten. "Denk je dat er bizons zijn?"

"Ik weet het niet." Tess drukte haar gezicht in de kussens. Ik had weleens gehoord over de vliegende bizons die in de Luchttempels leefden. Zij waren de eerste luchtstuurders geweest, zoals de draken de eerste vuurstuurders waren geweest.

Ik verdeelde Tess' lange bruine haar in drie plukken en begon te vlechten. Tess leek er minder enthousiast over dan ik. Voor niet de eerste keer vroeg ik me af wat er omging in dat hoofd van haar.

Zuchtend maakte ik de vlecht af en bond het rode fluwelen lintje om het uiteinde. Tess voelde aan de vlecht en draaide zich om. Haar donkere ogen keken me tevreden aan. "Hij voelt goed. Bedankt!"

Ik haalde diep adem en sloot even mijn ogen. "Tess, kijk je niet uit naar de Luchtnatie?"

"Jawel!" De toon waarop ze het zei vertelde me al genoeg. Het rare met Tess was dat ze aan de ene kant zo eerlijk was met haar mening over dingen en aan de andere kant constant dingen achterhield of verdraaide. Het verschil tussen Storm, die overal eerlijk over was, en ik, die volgens Kyo alles achterhield. Hij had me weleens lachend gezegd: "Dan praat ik een uur met jou en denk ik dat we elkaar beter kennen, maar eigenlijk weet jij veel meer over mij dan ik over jou. Je bent veel te goed in antwoord geven zonder echt antwoord te geven." Ik had het eraf gelachen, maar ik zag de waarheid erin.

Maar dan Tess. Ze was zo onvoorspelbaar. Het ene moment vrolijk, het andere moment kwaad of verdrietig of juist weer stil. Ik staarde in die diepe ogen en verwonderde me.

Ze keek niet weg, maar bleef me aanstaren. "Je hebt echt mooie ogen. Zo diep, zo blauw... Zoals ijs in de winter, weet je dat? Als het koud is en onder het ijs ligt de donkere poel. Die kleur."

Maar dit was toch echt waarom ik dol was op Tess. Alles wat ze wel zei, dat meende ze. En ze kon zo ontzettend lief zijn.

"Dankjewel," glimlachte ik. "Jouw ogen zijn ook schitterend."

Ze schudde haar hoofd. Wat ging er om in dat brein?

Opeens hoorde ik een zachte zoemtoon in mijn oren. Mijn vingers begonnen te tintelen. Onder Tess' huid zag ik rode en gouden elektriciteit opgloeien. Chi.

Ik kon het niet laten. Het voelde alsof de chi zoemde met geheimen, smekend om gelezen te worden. Het voelde als helen, maar dan anders. Mijn hart begon mee te zingen.
Ik greep Tess' hand en opeens was ik niet meer ik.