Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

38

Ik drukte haar tegen me aan.
Ze rook naar ijzer en kelders.
Haar haar zag er dof uit van de stof en wonden bedekte haar hele lichaam.
Ze kon amper staan.
Wist mijn naam niet eens uit te brengen.
Maar ik fluisterde woorden in haar oor die haar duidelijk gerust stelde.
Ik beloofde haar niet meer alleen te laten.
Nooit meer.
Ik beloofde dat ik haar niet nog eens zou laten vallen.
Ze gaf geen antwoord.
Maar ik voelde de bevestiging die ze in haar houding overbracht.
Zodra we stonden wankelde we samen verder.

Terug door het luik.
Terug door de gangen.
Terug langs mijn deur.
Tot we aan het einde kwamen.

En ik bleef die woorden maar fluisteren.
Ook al was ik er ontzettend onzeker over.
Hiral stopte ons net om de hoek.
De wachters zagen ons niet, maar zouden ons snel zien. En dan zouden ze aanvallen.

'Wees heel snel, niet op ze letten. Blijf aan de rand en ren. Rose, je moet mee werken, luna kan dit echt niet in haar eentje,' Hiral keek van mij naar Rose.

Ze verloor constant bijna haar bewustzijn. Maar ze hoorde het wel. Want ze probeerde zo veel mogelijk op haar eigen voeten te staan.
Ze trilde,
Ze was bang en had het koud, dat merkte ik.
Maar ik zou haar niet los laten. Dat weigerde ik.

En toen gebeurde het allemaal.
Hiral liep voorop en eindigde in het midden van de zaal,
En ik en Rose begonnen aan het proces half struikelend half rennend.
Schoten klonken veel te snel.
Een man richtte zijn geweer op ons en haalde een paar keer zijn trekker over voor hij weg werd getrokken door Hiral die hem een hevige klap in zijn gezicht bezorgde waardoor hij zijn bewustzijn verloor.
De deuren vlogen open en wachters versperde ons de weg.
Hiral wist een geweer voor zich te winnen en schoot een aantal van ze door hun hoofd.
Ik bleef rennen, verloor mijn kracht sneller dan normaal was door het gewicht van Rose maar ik gaf niet op. En zij deed haar best om niet op te geven.
Hiral volgde ons van op een afstand en zorgde voor het verkopen van klappen en het achter laten van bloed plekken.
Wij keken er op terwijl we de wachters probeerde te ontlopen en telkens weer aan de kant bleven. Wat moeilijk was door de chaos die zich verspreidde.
Schreeuwen klonken uit de verte van mannen en schepsels die ons in de gaten kregen. Maar we gaven niet op.
We moesten gewoon tot het einde komen.
We moesten gewoon door het portaal zien te komen. Ik hoorde Chedar zijn ademhaling door me ruisen en was hem dankbaar voor het bij me zijn.
Ik wilde hem vrij laten. Ik wilde hem dit werk laten doen. Maar ik kon Rose niet dragen in die vorm. Ik moest het voor deze keer zelf doen. En hij vertrouwde op me.
Hij was er.
Chedar was er.

We kwamen door de deuren.
Een vreemde lucht kwam ons tegemoet maar dat was niet waar we ons mee bezig konden houden op dit moment.

Ik werd tegen mijn kuit geraakt.
Mijn vroeger nog gewonde kuit die nog steeds gevoelig was.
Ik schreeuwde het uit van de pijn en had bet gevoel alsof hij open spatte.
Maar ik gaf niet op. Naast de stekende pijn bleef ik door rennen.
Dit was net het zelfde als toen ik en Raven gevlucht waren. Alleen dan tien keer zo erg.
Maar dat laatste probeerde ik eruit te houden.

Voor ik het wist werd mijn kuit opnieuw geraakt en zakte ik samen met Rose onderuit.
We waren tientallen meters verder dan het paleis geraakt en Hiral schreeuwde mijn naam en vertelde me dat ik niet op mocht geven.
Hij stond vijf meter bij ons vandaan en kwam steeds dichterbij. Wat betekende dat ze allemaal dichterbij kwamen.
Even dacht ik dat het me niet zou lukken.
Maar dan liet Rose haar hand op de mijne vallen en kneep ze er in.
Alsof ze al haar overgebleven energie aan me overbracht schoten we samen weer overeind en begonnen we samen ook weer met rennen.
En voor we het zelf ook maar wisten stonden we al bij het portaal.
Dat bewaakt werd door volk dat grijnzend op ons af kwamen.
Hiral stond nu naast ons.
Zijn geweer ruste in zijn beide armen en hij begon voor iedereen met schieten.
Ze schoten terug, natuurlijk.
Ik en Rose zakte op de grond en wrongen ons door de benen van mensen heen.
En toen klonk er een schot.
En ik had het eerst niet willen geloven maar toen drong de pijn in mijn schouder tot me door.
Ik verloor mijn kracht en zakte schreeuwend van pijn op de grond.
Ik was geraakt, in mijn linkerschouder.

Sterke armen trokken me op en sleepte me verder.
Met Rose naast mijn zijde.
De geraakte schouder Brande en er leek een grote druk op te staan.
Ik probeerde me daar op te focussen. In de hoop al de rest te vergeten. mijn schouder. Het kloppen van de pijn. Het verrekte gevoel dat er iets in je zat dat daar niet mocht zijn. Ik ontspande ervan.
Ik dacht niet meer aan ontsnappen, maar dat was ook niet nodig want toen ik opkeek liepen we net het portaal weer door.
En stopte plots alles.

De schreeuwen.
De schoten.
De vreselijke geluiden.
De botten die kraakte en de lichamen die opengescheurd werden door wachters die hun monster naar boven haalde.
Alles leek voorbij te zijn.
Alsof je hoofd in een koude bak water gestoken werd.
Een suizend geluid was het enige wat ik nog hoorde.
En mijn schouder en kuit, die pijnlijk Brande.
En toen had ik het plots door.
Ik hielt me vast aan Rose en Rose hielt zich vast aan mij.

We liepen door tot we het park uit waren en eindigde in een steegje op de grond.
Ik hijgend van de pijn en het bloeden.
Rose bijna buiten bewustzijn op mijn niet gewonde schouder leunend.
En  Hiral voor ons neer gebukt, bijna niet gewond maar moe van het vechten en lopen.

Alleen draaide het daar nu niet om.
We hadden haar gered.
We hadden haar terug.
En ook al had ik het gevoel dat dit nog lang niet over was.
Voor nu was het genoeg.
Want ik had haar eindelijk weer terug.
Na maanden geduld hebben.

Ik had Rose terug.

Dat was het dannn,
Boek 4! Omfggggggg
Op naar boek 5 mannneeeee.
Misschien is boek 5 het laatste boek. Dat kan kloppen. Maar misschien ook niet. Want dat zei ik ook over boek 3, en kijk wat er toen van gekomen is.
Informatie komt nog.
Want nu neem ik een korte pauze.
Misschien.. tot de volgende vakantie of zo?
We zien nog wel.
Maar toch.
Ik geloof het zelf niet eens.
Dit is het einde van deel 4. En om eerlijk te zijn ben ik er niet helemaal blij mee.

Ergens heb ik het gevoel dat deze boeken een chaos zijn.
Er is al zo veel in gebeurd dat jullie het zelfs nog beter weten als mij.
Dat is waarom ik Marina en Atlas uit deze reeks heb geworpen. Tot mijn spijt.
En ik heb het gevoel. Dat deze twee niet de enige gaan zijn de er tot mijn spijt uit gaan.
Want op de een of andere manier kan ik maar niet aan die chaos ontkomen.

Ik heb niet het gevoel om in boek 5 een nieuw personage te steken.
Maar zoals jullie misschien weten veranderen mijn keuzes heeeeel vaak. Dus reken er maar niet op!
Bedankt.
Al mijn schaapjes.
Bedankt.

Xxx Anthe