Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

19

Nog een deeltje, omdat ik zo van jullie hou

Vanaf die dag stond mijn deur altijd open.
Ik at met Hiral, sprak met Hiral alsof ik hem al jaren kende en alsof hij me nooit misbruikt had en een hart van steen had.

Ik hielt me zelfs bezig met Marina die me elke dag wel een nieuwe roddel kon vertellen.
Ze wilde dat ik bij haar was als ze enge dromen had, en ik troostte haar en bedekte haar gladde zwetende voorhoofd met natte doeken.
Ik leek haar moeder wel.
En dat was allemaal de bedoeling.

Dit hoorde er allemaal bij.
Hij moest me leren vertrouwen. Zodra de voordeur open mocht gaan en  ik vrij rond mocht lopen, zou ik Rose halen. Ik zou haar mee smokkelen. Ik zou haar terug krijgen. Dat verdiende ze na alles wat ze voor me gedaan had.

Ik was veel van mening veranderd.
Het ene moment verlangde ik terug naar Ahren en Raven. Ik waagde het zelfs soms een brief op te sturen, maar hielt me dan toch in omdat mijn gedachte weer op stapel liepen.
Soms wilde ik het vertrouwen van Hiral winnen, opgeven. Gemeen tegen hem zijn. Maar dan Besloot ik dat ik dat beter niet kon doen. En dan dacht ik weer na. En veranderde mijn gedachten. Alwéér.
Uiteindelijk kwam ik altijd terug op het winnen van Hiral zijn vertrouwen, tot ik me op Rose kon richtten om haar terug te halen.
Om misschien zelfs Hiral zijn gedachte te overmeesteren en ervoor te zorgen dat hij hetzelfde dacht als mij.
En stil aan begon het zelfs te lukken.
Maar Wat er ook gebeurde. Ik zou niet terug gaan naar Ahren, of iemand van de roedel.
Ik zou een nieuw leven leidde.
Niet blijven op deze plek. Dit was slechts een tussen stop.
Maar ik zou weg gaan.
Weg gaan voor iedereen.
Misschien zou ik mezelf tussen de mensen richten. Naar een school gaan voor mensen en een huis kopen, bij mensen.
Niemand moest weten dat ik een wolf was.
Het was illegaal om tussen de mensen te wonen.
Maar ik kon het proberen.
Ik was het district al uitgeraakt.
Waarom zou ik niet in het district van de mensheid kunnen komen.
Rondreizen tussen de steden en dorpjes van Italië, het enige land dat over gebleven was na de duizendjarige oorlog tussen mens en wolf.

Ik wist het niet.
Maar ik zou niet hier blijven.
Misschien nam ik Abriella met me mee.
Om haar de rest van de wereld te tonen.
Of Atlas. Die ook nog niets anders gezien had dan dit kleine deeltje van het landschap.

We zouden het zien.
Maar ik kon niet blijven.
Nooit.

---

'Ik heb gemerkt dat jij en Marina goed overweg kunnen.' Begon Hiral na een lange helse stilte onder een avond aan het diner.

'Ik mag haar wel. Ze is aardig tegen me. Misschien wel de enige persoon die ik vertrouw.' Mompelde ik niet in Hirals ogen kijkend.

'Natuurlijk.' Vertelde hij. 'Ze heeft nog nooit iets over je vrij gegeven. Hoeveel ik haar ook gevraagd heb. Dus je hebt gelijk. Je kunt haar vertrouwen en mij ook Luna.'

'Dat weet ik.' Zei ik toen. 'Jij kunt mij ook vertrouwen. Ik houd mijn mond over alles.'

'Dat is mooi.' Hiral grijnsde en zakte onderuit in zijn stoel. 'Wat dacht je van een nacht in mijn kamer?'

'Het spijt me, maar 1 ding kan ik je niet geven, en dat is zijn zoals al die andere meisjes of hoeren, ik heb voor iedereen verschillende namen.' Ik haalde mijn schouders op en glimlachte naar Hiral. Uit wraak, maar dat zag hij niet. Hij keek alleen maar naar me alsof ik een schilderij was, alsof ik de Mona Lisa was die Hiral zonet bemachtigd had.

'Jammer. Andere keer dan?'

'Nee Dank je.'

'Ik ben blij dat je nee kunt zeggen.' Zei hij toen. Ik snapte het niet dus keek ik hem fronsend aan en antwoordde hij met de zin: 'die andere vonden alles goed. Zelfs als ze het niet echt goed vonden.'

'Dat betekend dat ze bang waren.' Mompelde ik in zijn richting.

'Ze waren niet bang.' Vertelde hij toen. Zo serieus dat ik mijn hoofd helemaal naar hem oprichtte en hem aanstaarde.

'Ik wil je een keer mee naar buiten nemen. Voor een wandeling.'
Dat was het moment geweest.
Het moment dat ik rechter in mijn stoel ging zitten en mijn oren beter ging gebruiken.

'Echt?' Was mijn vraag.

Natuurlijk. Ik had het al helemaal uitgedacht.

'Echt.'

En toen, om zijn vertrouwen nog meer te overwinnen en vooral tegen mijn goesting  in, liep ik naar hem toe en stortte ik mezelf in zijn armen.
Natuurlijk mistte hij deze kans niet en knuffelde hij me terug.
En toen ik los liet, stond er een brede grijns om mijn en zijn wangen. Het was aan het lukken. Ik begon hem te overmeesteren met doen alsof ik geïnteresseerd in hem was.
En dat liet me eruit zien als een slet. Hoe grof ik voor mezelf ook was om dat woord in mijn gedachte te gooien.
Ik zou zijn macht winnen. Want ik zou alles doen om Rose terug te krijgen.
Alles op alles zetten. Het enige wat ik niet zou doen is mijn lichaam aan hem overdragen. Mis ruik van me laten maken zonder ik dat zou willen.
En dat was voor hem niet nodig.

'Wat dacht je Van morgen middag? We kunnen gaan picknicken. Samen met Marina.'

En dat was het geweldigste moment van mijn leven, op dat moment natuurlijk.

Het was intussen al lente geworden. Eind lente.
De maanden waren ver verstreken sinds de dag dat Raven op was komen dagen.
En ik had geluk niet meer zo sterk gezien.
Niet zo sterk als op dat moment.

Het eerste wat ik deed toen ik mijn ogen weid open kon zetten bij die woorden was Hiral bedanken en de trappen op rennen om Marina het nieuws te vertellen.
Natuurlijk wist ze het al.
Ze had hem horen praten in de gang met Abriella. Hij had haar gevraagd om Picknick lakens en manden te bestellen.
En ze had het zelf aan me willen vertellen. Maar wou dat natuurlijk niet doen omdat Hiral het zelf wilde vertellen.
Ze kon haar mond houden.
Marina was een van de weinige kinderen die zoiets kon. Zwijgen over iets geweldigs dat je het liefst zelf wilde verklappen.
Daarom hielt ik van haar.
En het werd zelfs zo erg, dat ik bang was dat ik haar niet meer alleen kon laten wanneer ik weg zou gaan van deze tussenstop.

Al die drama's,
Ik hou van drama,
Dús,
verwacht maar drama.

Xxx Anthe