Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

4

Rose was een week lang niet op komen dagen. Waardoor ik dacht dat ze een grap met me uit had gehaald. En daarom besloot ik vanaf nu niemand meer te vertrouwen.
Tot ze weer voor mijn deur stond met een lijkbleek gezicht en hijgend van het lopen. Net zoals de eerste keer dat ze mijn cel in kwam.

'Het spijt me zo.' Fluisterde ze terwijl ze de deur in een snelle maar zachte beweging sloot. 'Ik kreeg de kans niet om hier heen te komen. De bewakers lieten me er niet in.'

'Hoe ben je er nu dan wel in geraakt?' Vroeg ik niet wetend of ik het wel moest geloven.

'Dat doet er niet toe. We hebben belangrijke dingen te bespreken en vooral niet veel tijd.'

Omdat ik het eens was met Rose en voor geen enkele andere reden, stemde ik met haar in en luisterde ik naar haar boeiende en goed bedachte plan.

'Het probleem is hem.' Begon ze toen. 'Ik weet in geen een opzicht een manier om hem te ontlopen.'

'Misschien moeten we hem dan ook niet ontlopen.' Bedacht ik kijkend naar Rose haar veranderende blik.

'Wat bedoel je?' Begon ze terwijl ze zich naast me neer zette.

'Ik bedoel dat we hem misschien bij het plan kunnen betrekken.' Ik keek Rose aan en haalde toen mijn schouders op.

'Dat is te riskant, hij weet echt alles.'

'Niet als hij of iemand anders er niet achterkomt.'

En toen begon het brainstormen. Uren lang zaten we naast elkaar grijpend naar een goed plan om waar te maken.
Maar na drie hele dagen leek het nog steeds niet te werken.
Wel gaf ik het niet op, niet nog een keer. Want op de een of andere manier bleef het op het puntje van mijn tong vastgeplakt zitten.
Diep en ver weg gegraven in mijn kapot gemaakte gedachte, en in wist het, soms dacht ik zelfs dat ik het zo op kon noemen. Maar dan bleef ik vast zitten en kon ik plots niet meer verder.
Ik had geen idee wat ik er aan moest doen.
En Rose ook niet merkte ik genoeg op.

Tot op de dag dat mijn hoofd zich plots omdraaide en ik mijn goede denken terug kreeg.
Mijn en rose hele idee om me weg te krijgen liep over in een survival trip.
Ik was er zeker van dat het niet zou werken.
Maar het probleem was de keuzes.
Die er niet waren.
We hadden geen andere keuze.

----

Rose kwam dagen lang langs om vervolgens dagen lang niet op te komen dagen.
Ik was daarom vaak bang dat iemand er achter was gekomen.
Al was dat nooit het geval, en was ik gelukkig ook goed in het verbergen van geheimen.
Op de een of andere manier werd de pijn die ik voelde in mijn botten steeds minder na de tijden die ik doorbracht met rose.

Misschien kwam het omdat ik nu geen tijd meer had om na te denken over pijn.
Of omdat ik gewoon mijn leven weer in begon te zien.
Wel miste ik de roedel nog meer dan ooit te voren. Ook al werd ik gehaat door de helft ervan.
Ik miste ze, een voor een.
En stilaan had ik door dat er maar 1 manier was om ze ooit weer terug te zien.
En dat was niet opgeven.

Opgeven deed ik ook niet.
Rose hielp me daar bij en zorgde ervoor dat ik me weer goed begon te voelen.

Samen schreven we het hele plan op in onze gedachten en begonnen we met het maken van een kaart waar heel de oppervlakte van dit wonderbaarlijk grote paleis opstond.
Rose wandelde de paden af terwijl ze alles opschreef op het vervolgens bij mij te droppen.
Het was gevaarlijk. En vooral zeer riskant. Maar het was de moeite. En ook dat begon ik stilaan te beseffen.

Mijn dagen in de kelder gingen hierdoor ook vlotter voorbij. En terwijl bleven mijn afspraken met de hel doorgaan. En monster die ooit mensen waren bleven sterven voor mijn neus. Tot dat ik er stilaan tegen begon te kunnen. Hoe grof het ook leek. En ik wist dan ook bijna zeker dat ik elke darm of orgaan op kon noemen die in zo een monster zat.
Het was wreed.
Dat wist ik.
Want stil aan werd ik net zo wreed als iedereen hier. En ik kon niet eens meer raden hoe de wereld was in tegenstelling tot dit.  het enige wat ik op kon noemen waren de vele oorlogen die zich plaats vonden buiten dit gehavende paleis.

En ook al leek Rose me te helpen met er terug boven op te komen, niet alles leek te werken.
En het enige wat daar tegen zou helpen was het spel in gang zetten.
En hoe graag we dat ook wouden doen. We werden tegen gehouden door dat ene ongeval.
De hel.

We hadden ons plan al dagen lang volledig uitgestippeld. Maar de hel leek altijd het aller gevaarlijkste punt te zijn.
En ik wist dat we het moesten proberen. Aangezien we hier anders nooit weg zouden geraken.
Dus dat deden we. We probeerden.

Nieuw deel!
Sorry dat het langer dan een week geduurd heeft om een nieuw deel te plaatsen maar ik heb het druk.. gelukkig heb ik nu een deel! Dus ja, veel heb ik niet te zeggen oh ja ik ga jullie wel waarschuwen!

Ik ga niet volgende week paar de week daar op, op extra muros met school. Naar de Ardennen. We moeten een trektocht doen en zo. Dus daar ga ik niets kunnen schrijven! Ik ga proberen en mijn best doen om zoveel mogelijk te schrijven maar toch,
Xxx