Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

22

Vliegensvlug trok ik me terug uit de kelder. Rende ik door de trappen koker en eindigde ik terug voor de deur die ik open gooide en achter me sloot.

Ik voelde me bekeken en had het gevoel dat al mijn nachtmerries naar voren kwamen en me bekogelde.
Ik was zo bang dat ik trilde en snel terug begon te lopen.
Zo snel dat ik alles om me heen wazig zag en ik een paar keer struikelde om daarna terug op te staan en nog harder weg te lopen.

Ik had geen idee waar ik was, omdat ik zo moe en bang en gek geworden was.
Ik had geen idee wat ik moest doen dus liet ik de tranen over me heen lopen en rende ik verder.
Verdiepingen op en op.
Tot ik merkte dat ik al te ver was.
En ik terug moest.
Toen begon ik pas echt te paniekeren.
En op het moment dat ik alles zo op een torentje had gesmeten en er recht door liep botste ik op tegen iemand en viel ik hard op de grond terwijl die persoon over me heen gebogen stond en me net niet raakte.

Atlas keek me droog aan en voor ik het wist begon ik zo hard te blozen dat ik mijn hoofd weg draaide.

'Sorry.' Fluisterde ik.

'Geen probleem. Waarom zo gehaast?'

'Ik,' ik had alles zo opgehoopt dat ik al mijn slimme uitwegen vergeten was. Dus ik begon weer en vertelde hem het domste van het domste. 'Dat is geheim.'

'Geheim?' Vroeg hij schor.

Ik knikte en wilde mijn hoofd naar hem toe draaien tot ik merkte dat hij veel te dicht bij me was en mijn lippen over zijn wang streken.
Dat was het moment waarop ik hem weg duwde en terug op stond.

'Weet je,' vertelde hij zelf ook opstaand. 'Niks is geheim voor mij. Dus nu moet je het wel vertellen.'

'Dat kan ik niet.' Fluisterde ik. 'Het is niet belangrijk.'

'Waarom zeg je het dan niet?'

Ik was dom.
Veel te dom.
En plots raakte ik zo gestrest dat ik niets meer kon zeggen en mezelf tegen een muur liet zakken.

'Gaat het wel?' Vroeg Atlas toen bezorgd. 'Je trilt helemaal.'

Hij had gelijk.
Alles trilde.
Ik werd gewoon gek.

'Ga weg alsjeblieft.' Fluisterde ik.

'Je moet naar buiten.' Had hij toen door.

'Nee, jij moet weg gaan.' Ik schudde mijn hoofd vlug en duwde hem van Me af terwijl ik mijn geest weg voelde zweven.

Het gebeurde traag.
Trager dan normaal.
Atlas trok me op en begon hard te lopen.

Ik stribbelde tegen.
Maar dat werkte niet.
Hij mocht me niet ziet in de staat van Chedar.
Dan zou hij denken dat ik een vloek was.
En dat mocht niet.
Ik wist niet waarom.
Misschien wilde ik dat Atlas me mocht en me niet meer zou vergeten. Maar ik was niet zeker.

Toch had ik hem dankbaar moeten zijn op dat moment.
Want voor ik het wist stonden we buiten en liet hij me alleen. Terwijl Chedar mijn krachten overnam en mijn botten begonnen met groeien en verkleinen.

En toen stond ik daar.
Met een witte pels die glansde in het verre maanlicht van de halve maan.
Voor Atlas iets kon zien van mijn vacht rende ik weg.
Niet weg weg.
Maar achter de bossen in het weiland zodat Atlas geen blik meer van me kon vangen en ik me kon verstoppen tot ik weer terug normaal was.

Ik had het verpest voor iedereen.
En dat was niet mijn schuld. Dat was Hiral zijn schuld.
Hij was gestoord.
Echt gestoord.
En ik had geen idee wat ik zou doen als hij terug zou komen.
Misschien zou ik mezelf opsluiten.
Of zou ik het allemaal laten gaan.
Misschien zou ik nooit meer in dat huis willen komen.
Omdat ik zo nodig naar de kelder moest gaan om te ontdekken dat ik, Marina, Hiral en de bediende niet de enige waren die hier woonde.
Misschien wist iedereen het wel.
Misschien ook niet.
Toch moest ik het aan iemand kunnen vertellen.
Wat er ook zou gebeuren.
Ik kon niet leven hier zonder te verklaren wat Hiral daar beneden had.

Ik verstopte mezelf ver weg in het donker van het weiland. En Wachtte tot mijn eigen geest me weer overnam.
En toen ik terug liep.
Niet langer meer trillend, en ontspand. Was Atlas weg, maar stond de deur wel nog open voor me.
En dat was het moment waarop ik de eerste kriebel, in mijn onderbuik voelde. Het was nog vaag. Nog niet heel hard.
Maar ik wist, dat het geen goed teken kon zijn.

Oh wou, is dat geen perfect hoofdstuk om mee op vakantie te vertrekken..
sorry als je niet net zoals ik morgen op vakantie vertrekt. Het spijt me.
Ja dus eigenlijk, ik ga morgen op vakantie en daarom ga ik de komende weken misschien minder delen posten.
Ja dat zou goed kunnen.

Sorry liefste schaapjes.
Maar er komen er nog veel.
Eigenlijk duurt dit boek helemaal niet leer zou heel lang.
Waarschijnlijk komen er weet zon 37 of 40 hoofdstukken..
dus en we zijn al aan 22..
Oke ja toch nog wel een paar.
Maar boeien

Love jullie byuuu xxx
Wish me luck op da vliegtuig want ik haat vliegen.
Echt serieus wat doet mijn familie mij aan. Nou Jaa.
Komt helemaal goed xxx