Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

18

Maar Raven kwam die week niet opdagen.
En de week daarop ook niet.
Ondertussen brak ik steeds meer.
Misschien had iemand hem opgemerkt.
Of erger.

Het was nieuw voor me dat ik over alles wel iets negatiefs kon vinden.
Alsof al het geluk in me weg was genomen na die maandag. Na die vijf seconden.

Abriella was de enige die in mijn kamer mocht komen.
En ik hoopte ergens dat bij deze actie Hiral me weg zou willen hebben.
Maar hij wilde me bij houden.
En dat wilde Zijn dochter ook.
Ze vroeg elke dag naar me. Maar ik negeerde het.
Bracht door onder de lakens. Met boeken die mijn gedachten konden verzette en die Atlas voor me mee bracht uit de bibliotheek.
Wat natuurlijk niet mocht.
Het was verboden om boeken uit de bibliotheek te halen. Zelfs voor mij. Maar dat boeide me niet. Want daardoor had ik meer kans om weg gestuurd te worden.

Ik had het aardig doen tegen Hiral om zijn vertrouwen te winnen opgegeven. Ik had aardig doen tegen eender wie opgegeven.
Behalve tegen mensen die ik kon vertrouwen.
En dat waren enkel de bediende.

Na een maand was Raven nog steeds niet op komen dagen. En ik had het dus opgegeven. Nu dacht waarschijnlijk iedereen dat ik dood was. Waarschijnlijk was hij dood. Vermoord door Ahren. Of door een monster. Waarvan ik al dagen geen meer gezien had.

Maar ik had het mis.
Want plots, plots stond hij daar.
2 maanden na de verbreking tussen mij en Ahren.
Hij was nog niet veranderd zag er totaal het zelfde uit. Verzorgd. Niet gewond. En dat deed me goed. Veel te goed.

'Waar was je?' Was het aller eerste wat ik tegen hem zei toen hij voor mijn kamerdeur verscheen.

'Geen hallo?' Hij fronste en grijnsde. Maar het was niet grappig. En dat merkte hij. 'Kijk, het spijt me dat ik er zolang niet was. Ik kon het landhuis gewoon niet verlaten. Mijn moeder hielt me in de gaten. Ze had door gehad dat ik die ene keer het landhuis verlaten had met een van de weinige auto's die we nog hebben.'

'Kon je niets naar me toe sturen? Een brief of zo?' Fluisterde ik met trillende stem.

'Ahren weigerde post te ontvangen of te sturen in de week dat hij ging trouwen. Hij wilde vol rust leven samen met zijn vrouw en de roedel. Geen idee waarom. Misschien verwachtte hij iets. Hij doet nogal geheimzinnig de laatste tijd.'

Maar ik luisterde al niet meer na dat Raven dat woord uitgesproken had. Vrouw.
Het was echt gebeurd.
Hij was echt getrouwd.

En alweer bedekte de tranen mijn wangen.
En ik was even bang dat mijn traanbuisjes uit zouden drogen door het vele huilen. Maar dat gebeurde niet. Ik kon enkel nog maar meer tranen produceren.

'Het spijt me voor je Luna.' Mompelde Raven die me in zijn armen trok.

Ik aanvaarde hem.
Huilde zijn wit gekleurde t-shirt vol. En hielt mijn adem langdurig in in de de hoop dat ik dood neer zou vallen.

'Raven.' Vertelde ik toen, zomaar. 'Het doet me pijn om je te zien.'

'Ik weet het.' Fluisterde hij.

'Is hij gelukkig. Nu hij getrouwd is.'

'Dat is hij, het spijt me. Hij ver-'

'Stop.' Zei ik toen. 'Raven,' ik liet hem los en keek recht in zijn donker gekleurde ogen. 'Ik denk dat het beter is als we geen contact meer hebben.'

'Wat?' Hij stond net zoals ik versteld van mijn woorden.

'Het kwetst me. Heel veel. Om jou te zien. Om te weten dat Ahren gelukkig is. Ik wil dit niet. Ik wil me volledig verwijderen van jullie wereld Raven. Ik wil een nieuw leven opstartte. Jou, Milo, Isabel, Ahren, mijn moeder, en iedereen vergeten. Want dit kan ik niet meer. Ik denk dat het beter is dat ik hier blijf. Voor altijd. Een leven opricht met Hiral. Moeder ga zijn voor Marina. Nieuwe bediende, zoals Abriella. En Atlas en Nieuwe vrienden. Het is beter zo. Veel beter.'

'Nee Luna. Dat kan ik niet.' Fluisterde hij.

'Het is voor het beste. Wil je echt dat ik nog meer pijn leid? Want dat heb ik. Door al dit te weten. Dus alsjeblieft. Kom niet meer terug.'

Ik wilde hel graag vertellen dat Isis hier als moeder geweest was.
Heel graag. Maar dat deed ik niet. Want dan zou hij me nooit meer laten gaan.
Zijn zus was dood gegaan. Waarschijnlijk door hier te zijn. En dat mocht hij niet weten. Hij moest me verlaten. Hij mocht niet meer terug komen. Nooit meer.

Dus zodra hij weg was. Vroeg ik Abriella om me klaar te maken, want ik zou voor de eerste keer sinds dat ik hier was, normaal leven. En een normaal gezin vormen.
En ik begon met dineren samen met Hiral.
Want ik had hem veel te vertellen.
Heel veel.

Ocharme Luna,

Xxx Anthe.