Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

3

Rose haar blik was nog even scherp en fel als de eerste keer dat ik haar gezien had.
Mijn hart was nog harder gaan kloppen dan eerder.

'Ik weet het.' Mompelde ze toen. 'Ik weet dat je me haat.'

'Goed van je.' Zei ik diep in mezelf.

'Wat wil je?' Vroeg ik toen weer.

'Ik wil je helpen.'

'Ik heb geen hulp nodig.' Siste ik recht in haar gezicht.

'Oh jawel.' Zei ze terwijl ze nog dichter naar me toe kwam. 'Je hebt veel hulp nodig.'

'Waar heb je het over?' Zei ik kwaad.

'Je bent aan het veranderen. Alleen weet je dat zelf niet. Omdat die slaap pilletjes van je, je gedachten laten verzetten zodat je enkel nog slaapt. Maar terwijl dat gebeurd verandert je lichaam.'

'Stop hier mee.' Mompelde ik hoofd schuddend.

'Ik wil niet dat je verandert.'

'Wat boeit jou dat nou?'

'Je weet nog niets Luna.' Fluisterde ze. 'En daarom ben ik hier. Om te vertellen wat er allemaal gebeurt terwijl jij hier zit. Ze zijn achter dingen gekomen.'

'Wacht, wat bedoel je?' Opeens was ik volledig op haar geconcentreerd.

'Als je verandert Luna. Verandert elke dochter of zoon van de hel met je mee.' Fluisterde ze. 'Het komt door je gaves. Het blijft onduidelijk hoe het nou precies komt want wat jij denkt dat je gaves zijn is nog lang niet alles. maar als jij verandert in een van die dingen betekend het dat iedereen dat doet.'

'Waarom vertel je me dit?' Fluisterde ik.

'Omdat ik dan ook verander.' Fluisterde ze op de zelfde toon.

'Oh.'

Dit was een shock.
Ik was al achter veel gekomen.
En de emmer moest nog maar een heel klein beetje voller lopen voor hij over zou lopen.
En dat was door dit kleine beetje informatie gelukt.

Ik wist niet waar ik nog meer achter zou komen de rest van mijn leven.
Ik wist niet eens meer wat ik wilde.
Ik had nooit gedacht dat dit ooit zou gebeuren.
Alleen dat ik voor eeuwig in het roedel huis zou wonen, naar school zou gaan, en verder zou leven.
Maar dit niet.

'Ik wil je helpen om hier weg te komen.' Zei Rose dan.

En ik keek op.
Met grote ogen aangezien ik nooit verwacht had dat dit uit haar mond zou ontsnappen.

'Wat?' Fluisterde ik terwijl ik opstond van de vuile stoffige lakens.

'Ik kan niet beloven dat het snel gaat gebeuren. Maar ik wil je helpen met weg te komen.' Zei ze nogmaals.

'Dat gaat niet. Ik kan hier niet weg. Het is onmogelijk.' Ik schudde mijn hoofd.

'Dat dacht ik ook eerst.' Begon ze. 'Tot ik erachter kwam dat jij de mogelijkheid hebt om dat te kunnen.'

'Hoe?'

'Door de muur aan te raken.'

Dat was het enige wat ik me nog vrijwel kon herinneren.
Toen ik weg werd geleid naar de hel omdat ik ermee wou praten, waren we voor een in puin gelegen muur blijven staan. Het monster had een baksteen van de vele die er waren aangeraakt en meteen daarna kwam een oogverblindend licht mijn ogen tegemoet.

'Wat komt er nog.' Fluisterde ik dan. Meer tegen mezelf dan tegen Rose. Maar ze hoorde me en zette zich op mijn bed.

'Ik snap dat je me op dit moment niet echt vertrouwd. Maar kan ik je helpen als ik zeg dat ik met Raven gesproken heb?' Ze keek me aan.

'Wat?' Fluisterde ik opnieuw.

Raven voor me houdend in gedachten.

'Ik heb hem verteld dat je hier bent. En hij zal ons helpen. Ook heeft hij beloofd niets aan Ahren te vertellen. Als je dat hoopte, het spijt me. Maar dit blijft wel mijn familie en ik wil niet dat hij ze iets aandoet.'

'Dat wil ik ook niet.' Fluisterde ik terwijl ik naast Rose kwam zitten.

'En we hebben een plan nodig.'

-------

Rose was vertrokken zodra ze me vertelde dat ze terug zou komen om onze planning te bespreken.
En ze had mij versteld achter gelaten.

Ik had nooit verwacht dat mij dit nog zou overkomen.
En op de een of andere manier besefte ik nu pas hoeveel heimwee ik had naar thuis.
Hoe hard ik Raven miste. En Ahren. En Mijn moeder. Hoe hard ik alles miste.
En ik wist niet hoe lang ik hier nog door zou kunnen brengen zonder te veranderen.
Want Rose had inderdaad gelijk gehad.

Stilaan begon ik mezelf kwijt te raken, en begon ik me te verdiepen in het leven van de hel.
Ik begon zoals zij te worden die het ongeluk ook mee gemaakt hadden.
En dat wilde ik niet.
Ik weigerde dat.

Maar op de een of andere manier kreeg ik plots weer hoop.
Al wist ik bijna zeker dat het ons nooit zou lukken.

Rose had me hoop gegeven.
De persoon die me opgesloten had, erin geluisd had. En me dood wou hebben.
Maar omdat ik nu te moe was. En te gepijnigd, had ik besloten om haar te vergeven.

Ik wist niet of dit een slimme zet was.
Ik wist bijna zeker dat dat niet zo was.
Maar het was nodig.
En ik kon beter proberen. Aangezien in toch geen hoop meer had.
Dus dat deed ik.
Ik probeerde.

Heey hallo daar!
Nieuw deel!
Ik weet niet of het al lang geleden is dat ik een deel heb geplaatst maar ik denk het niet.
Toch niet zooo lang.
Nou, hoe gaat het met jullie?
Ik vraag het me echt af.

Ook heb ik een vraagje.
Ik vraag me af of jullie graag foto's zouden willen van de personages.
Als dit het geval is, laat het me dan weten!
Als je het niet wilt kun je dat ook zeggen maar ik luister vooral naar de mensen die het wel willen aangezien het je eigen keuze is om het te bekijken.

Als je fotos wilt plaats ik een apart deel, zodat voor de mensen die ze niet willen zien het ook niet hoeven te lezen en gewoon door kunnen scrollen!

Dus ja laat maar weten. Want ik vraag het me af! Xxx