Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

23

De volgende dag liep niet zoals ik verwacht had.
Alles ging zoals normaal.
Op de een of andere manier kon ik de gedachte dat wij niet de enige waren die hier woonde van me verzetten en hielt ik me sterk.
Atlas kwam wel om het uur kijken of alles goed met me ging en vroeg telkens weer of hij iets voor me kon doen.
Ik zei nee. Soms ja. Dan vroeg ik of hij niet meer terug wilde komen. Maar dan lachte hij alleen en kwam hij toch weer terug.
Wel was ik bezorgd om Marina.
Ik bleef uren bij haar zitten kijkend of alles wel goed met haar ging.
Marina kon het niet veel schelen.
Ze hielt van de aandacht die ik haar gaf.
En ik hielt er net zoveel van om haar aandacht te geven.
Hiral was niet echt nodig in dit huis.
Ik had ook niet echt het gevoel dat hij hier nog woonde.

Toch was ik daar wel bang voor.
Omdat ik niet zeker wist of hij me zo goed kende dat hij door zou hebben over het geheim dat ik bewaarde.

Ik moest het aan iemand vertellen.
Aan Marina.
Maar nu nog niet.
Nog even.
Ik moest het nog even verzwijgen.
Haar nog even het geluk geven. En nog even al het slechte besparen voor haar gevoelige hart.

Die dag brachten we weer door in de keuken.
Ik voelde me daar op de een of andere manier het veiligst.
Tussen al die mensen.
Die Marina niet uit konden staan en haar telkens weer een nep glimlach schonken.
Marina grijnsde dan breed en vroeg om nog meer sapjes waar ze aan kon zuigen.
Soms keek ze even naar de rijen chocolade taarten, en dan kreeg ik een gevoel van medelijden in het onderste deel van mijn buik.
Dan begon ik snel over een ander onderwerp waar ze weer helemaal in mee kon gaan en waar ze me duizend dingen over kon vertellen die waarschijnlijk niet eens waar waren.

Atlas hielt ons constant in de gaten.
Hij bleef uren lang aan het zelfde werkje hangen gewoon zodat hij zo dicht mogelijk bij ons kon staan.
Hij volgde elk woord van ons gesprek waar af en toe een bediende ja of nee mee op antwoordde. Ik keek hem vaker met rollende ogen aan en wuifde hem dan weg. Maar zoals verwacht weigerde hij te luisteren en kwam hij alleen nog maar een paar stappen dichter bij.

'We kunnen gaan zwemmen..' begon Marina dan enthousiast.

En op de een of andere manier keek ik dan snel op en schudde ik mijn hoofd hard.

'waar dacht je  dat te doen?' Zei ik met grote ogen Marina haar richting opkijkend.

'Het meer? Waar anders?' Marina grijnsde.

'Echt niet. Je weet niet wat daar in zit.'

'Water?' Marina rolde met haar ogen en streek met haar handen over haar infuuspaal.
Ik volgde haar handen en de draden die via haar armen naar zakjes met vloeibaar eten geleid werden.
Haar ziekte had ervoor gezorgd dat we alleen nog maar dichter naar elkaar toe gebracht werden.
Dat viel me nu pas op.
Eerst Had ik gehoopt nooit zo veel van haar te houden. Omdat ik altijd gezegd had dat ik weg zou gaan.
Nu hoopte ik om Marina mee te nemen.
Ik wilde haar niet alleen laten in dit huis. Waar in de kelder dingen gebeurde die haar ook nog zouden kunnen overkomen.

Atlas keek me fronsend aan en opende zijn mond weer voor de duizendste keer.

'Waarom vind je het zo erg om te gaan zwemmen?'

Hij had me door.
Dat wist ik ook wel.
Maar ik zou me niet laten doen en keek hem met spleet ogen aan.

'Het water is er koud. Ik wil niet dat Marina verkouden word.' Dat was een slechte zet want recht erna verklaarde Marina dat het Zomer was. En als ze naar me glimlachte als een lief prinsesje had ik zin om haar mond toe te plakken.

'Precies.' Atlas fronste en omdat ik geen idee meer had wat ik moest zeggen stond ik op en maakte ik aanstalten om te vertrekken waarna ik de keukendeuren hard opende en mijn eigen verdieping weer vond.

Atlas maakte het me moeilijk.
Hij deed dit expres zodat ik zou lossen wat ik verborgen hielt.
En hij was gewoon veel te ongerust.
Dat was geen slecht ding.
Zeker niet in dit huis.
Waar alleen maar geheimen verborgen lagen.
Je vond ze overal.
Onder de tapijten en lakens.
Achter gordijnen en achter deuren die in slot en grendel lagen.
In de kelders en in Hiral zijn kamer die verboden te betreden was.
Het was me een raadsel.
Niemand had gezien wat daar in die kelder te bevinden was. Behalve Hiral. En nu ik.
Of misschien was het allemaal gewoon een valstrik.
Misschien wiste ze het allemaal en wilde ze me gewoon in die put gooien van monsters en onwerkelijke wezens.
Misschien wilde ze me gewoon maken zoals hen. Zoals die wezens die niet echt leken. Misschien waren ze niet eens echt.
En zo had ik dus alle redenen om nog een keer terug door die kelder deur te lopen.
Dat wilde ik maar al te graag.

Atlas kwam nog geen uur later in mijn kamer opduiken.
Ik was aan het ijsberen door heel de kamer en stopte abrupt toen hij me aankeek alsof ik gestoord was en ik veel betere dingen kon doen met mijn leven dan door de kamer rond lopen.

'Al beslist of je me het geheim gaat vertellen of niet? Ik hoop van wel. Want ik kan niet wachten om te weten wat er in dat mysterieuze brein van jou om gaat.' Atlas sloot de deur nauwkeurig en kwam zonder aarzeling op mijn bed zitten waarna hij me afwachtend aanstaarde.

'Wanneer komt Hiral weer terug?' Ik negeerde zijn vraag. Ik moest weten wanneer hij terug kwam zodat ik nogmaals naar de kelder kon gaan.

'Zondag. Dat verwachten we toch. Hij kan altijd later komen.' Het was vrijdag.
Dat betekende dat ik nog maar heel weinig tijd had om de kelders eens heel goed te bespeuren.

'Zondag welk uur?'

'Dat weet ik niet. Hij is niet zo heel gedetailleerd als het over zo een dingen gaat.'

Ik knikte en draaide me om naar de spiegel die tegen de deur van mijn badkamer hing.

'Je moet het me zeggen. Stop met me te negeren als ik het over dat geheim heb.'

Ik draaide me naar hem om en fronste.

'Ik heb geen geheimen.'

En dat was het moment waarop ik wist dat ik mezelf uit de voeten moest maken.
Want Atlas opende zijn mond al.
Dus rende ik de deur uit. Op weg naar de kelders.

Nieuw deel! Sorry dat het zolang geduurd heeft ik ben nog steeds op vakantie snap je?
Maar ik denk nog steeds heel veel aan jullie geloof me!
Dag dag liefste schaapjes 💜