Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

26

Hij had gelijk.
Hiral was er al.

Hij stond boven ons.
Ik hoorde het rollen van zijn koffer over de vloer van zijn kantoor.

Ik en Atlas hoefde elkaar niet aan te kijken om te weten dat we ons moesten verstoppen, en moesten wachten tot hij gaan slapen was.

We liepen terug door de gang en wachtte in de de diepste hoek van de kamer tot we eindelijk iets zouden horen wat duidelijk maakte dat hij niet meer boven ons stond.
Ik hoopte in heel mijn hart dat hij niet het idee zou krijgen dat hij naar de kelder zou komen.

En dat kreeg hij ook niet.
Want een uur later waren al de sporen van geluiden verdwenen.

We waagde het daarop.

Ik liep achter atlas die me achter zich aan trok door de trappen koker.

Zijn spieren waren aangespannen en hij trilde net zoals mij van de angst. Maar toen we de deur uit liepen was Hiral al nergens meer te bekennen, en dat zorgde voor heel wat minder frustraties.

Ik en Atlas fluisterde in stilte tijdens het terug lopen naar mijn kamer hoe ons volgende plan er uit zou zien.
Zodra hij weer vertrokken was, wat waarschijnlijk een week ging duren. Zouden we voor mijn deur samen komen om dingen te bespreken die er dringend uit moesten.

Ik nam afscheid van hem aan het einde van de trap en liep in mijn eentje door het donker terug naar mijn kamer.

De deur stond open.
En meteen wist ik wat dat kon betekenen.
En het was niets goed.

Tien passen van de deur verwijdert bleef ik staan. En probeerde ik te luisteren wie er was.
Maar daar was niet veel moeite voor nodig.
In snelle passen liep ik naar mijn deur toe en trok ik hem open waarna ik Hiral al fronsend tegen de deur van mijn badkamer zag leunen.

Ik zweeg.
Keek hem alleen aan.
En probeerde mijn spieren te laten ontspannen.
Wat wist hij?
Had hij het door..
Misschien was ik te dom geweest over Hiral en wist hij al die tijd al dat ik in de kelder gekomen was.
Maar hij leek niet kwaad.
En hij leek me ook niet aan te kijken alsof hij me bij die wezens wilde zetten.

Hij grijnsde gewoon.

'Ik dacht dat je wel zou slapen. Maar je bent toch niet zo braaf als ik dacht om na middernacht je kamer nog uit te komen.' Hiral duwde zich van de badkamer deur weg en zette een paar stappen in mijn richting.

Hij merkte iets.
Ik wist niet wat.
Maar hij merkte iets.

Ik kon hem niet aan kijken.
Keek langs hem heen en probeerde niet telkens weer de kelder erbij te halen.
Dit was veel moeilijker dan ik dacht dat het ging zijn.
Ik probeerde zo min mogelijk te praten. Omdat ik bang was dat ik alles zo maar vrij zou geven.
Maar Hiral verwachtte een verklaring dus mompelde ik..

'Is dat verboden dan?'

'Niet echt, hangt er van af waar je rond hing.' Heel even ving ik zijn blik op maar meteen daarna draaide ik me om, om de deur te sluiten.

'De keuken. Ik wilde een glas water.'

'Daar heb je bediende voor. Je hoort niet in de keuken te komen. Ik hoop dat je dat weet.' Hiral zuchtte en zette zich neer op mijn bed.

'Die slapen nu toch al lang. En voor zover ik weet ben ik wel vaker in de keuken.' Ik haal mijn schouders op. 'Ik mag toch nog wel een leven leiden of niet?'

'Tuurlijk wel,' Hiral keek me aan. Maar ik negeerde het alweer.

'Wat doe je hier trouwens nog na middernacht, moet je niet slapen of werken of zoiets? Je moet vast moe zijn na zo een lange reis.' Ik fronste.

'Kijk me eens aan.' Hiral zuchtte.

Geweldig.
Deze dag kon niet meer stuk en hij was nog maar net begonnen.
Ik keek hem snel aan.
Wilde me weer op de kast achter hem storten maar hij hielt me tegen en trok me naar zich toe terwijl hij recht stond van mijn bed.

Dit voelde niet goed.
Hij kon me nu elk moment verdoven of zoiets.
Hij kon me elk moment bij mijn armen grijpen en mee sleuren naar de kelders.
Maar dat deed hij niet.
In de plaats daarvan hielt hij mijn kin omhoog tot ik hem recht in de ogen aan keek.

'Wat verberg je ook alweer voor me?'

Hij wist het niet.
Godzijdank.
Dat kon ik zien aan zijn ogen.
Hij had geen idee dat ik alleen én met Atlas naar daar was geweest.

'Wat bedoel je?' Ik fronste.

'Je ontwijkt mijn blikken, en je spieren spannen zich constant aan als ik iets zeg of doe.' Zijn ogen flitste over mijn armen en wanneer hij mijn hand vond kneep hij er in, 'en je handen zijn klam van het zweet.'

Hij had gelijk.
Ik verborg iets voor hem.
Dit was te moeilijk.
Veel te moeilijk om aan te pakken.
Stil aan liet hij me los en zuchtte ik van opluchting.

'Ik verberg niks.' Zei ik wanneer hij zich omdraaide naar de deur.

'Morgen, ontbijten we samen. ook met Marina. Breng jij haar mee als je wilt.'

En dan vertrok hij.
En gooide ik mezelf op mijn bed diep nadenkend over wat er nog meer fout kon gaan.
En dat was veel.
Oh god.
Dit was erger dan ik dacht dat het ging zijn.
En ik kon niet wachten tot hij weer weg was. Zodat ik achter zijn vuile plannen kon komen.

Nieuw deel!
Oh god ik heb zojuist dit boek uitgeschreven. Er zijn 38 hoofdstukken dus we zitten bijna aan het einde.
Ohja ik ga aan boek 5 beginnen op 1 september trouwens.
Nou, heel interessant er komt nog veel meer informatie later!

Oh en in verband met de nieuwe covers, ik ben er niet helemaal 100% zeker over dus het is maar een tijdelijk iets. Ik was die andere gewoon zo beu.
Maar ja. Laat toch maar weten wat je ervan vind.

Doei doei liefste schaapjes.
XXX