Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

10

Chedar droeg me zover als hij kon.
We zoefden langs de muren van het paleis waar ik maanden in opgesloten had gezeten en liepen de precieze weg die Rose me had uitgelegd voor ons ontsnappingsplan. Ik was haar dankbaar. Te dankbaar.
Het speet me zelfs zo erg dat ik haar probeerde te negeren op dit moment en probeerde om me volledig op dit plan te concentreren. Ik probeerde ook om Chedar te helpen. Maar dat lukte me niet.

Gedachten stroomde bij me binnen en ik kon aan niemand anders meer denken. Enkel aan Rose, die daar nog steeds lag. Misschien dood. Misschien nog levend. Ik wist het niet. En dat vermoorde me diep van binnen.

Hiral zat nog steeds achter ons aan.
Hij gaf niet op.
We wisten beide dat hij te sterk was. Ik was dan ook ' van hem'  En het was duidelijk dat hij me niet wilde laten gaan. Dat hij me wilde houden.
Maar dat zou niet lukken.

Chedar sprong opzij in een iets stillere steeg waar geen verwarde vuile met bloed beslagen monsters naar ons staarde en ik was bijna zeker dat hij de weg beter als ik kende.
Want nog geen twee minuten later kwamen we bij de muur.

Chedar liet zijn poot er versteld op rustten en hijgde diep terwijl hij keek of Hiral kwam.
Rose had verteld dat dit het enige onzichtbare deel van de muur was, waar geen bewakers stonden.

En voor ik het wist bespoelde een gevoel van properheid en schoonheid mijn lichaam.
Het doorzocht mijn botten nauwkeurig en liet geen enkele plek open.
Chedars poten zochten de weg verder. Weg van alles wat nog slecht was en liet zich pas kilometers daarna zakken op de koude en donkere grond waar hij zich diep in zijn pijn liet mee zakken en me mee sleurde.
Een overstroming van gelukzaligheid bekogelde me. Ik was thuis. Bijna. Zo dicht bij alles. Alleen kon nog ik nog Chedar het wagen om er een stap verder in de buurt te zetten.
We waren te moe. Dat dacht ik.
Te moe en verstrooid om ons nog meer zorgen te maken over de rest van de wereld.

Maar het leek alsof we niet mer rust gelaten mochten worden.
Want nog geen twee minuten later werd mijn zicht op de vele bomen naast de stad wazig. Door Hiral die zijn blik bevredigend op me liet rustten.
Hij had gewonnen.
Ik gaf op.
Mijn ogen sloten zich al en bespoten me met slaap.

NIEUW DEEL!
Het is maar een kort deel I know, maar het vorige deel was wel heel lang dus het is niet heel erg toch? Nou ja. Dit was gewoon een mooi moment om op te stoppen met dit deel.. xxx!