Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

35

Toen ik en Atlas terug voor de deur stonden gunde Hiral ons geen blik.
We liepen gewoon door.
Niemand van ons keek nog een keer achterom.
Behalve Marina.
Die waarschijnlijk afscheid nam van haar creaties.
Ik durfde het niet.
Atlas ook niet.
En Hiral wist ik niet.
Alles aan hem was totaal onleesbaar.

Maar we waren wel weg.
En we kwamen niet terug.
En het bleef allemaal zo een raadsel.
Ik snapte er niets meer van.
We waren echt vertrokken, en het leek alsof ik het niet eens besefte. Alsof ik er niet eens aandacht aan schonk. Alsof het niet eens zoveel uit maakte. Maar dat deed het wel, en ik voelde me er verschrikkelijk slecht over.
Niemand wist er iets van.
Ik stelde me voor hoe de bediende nu in de keuken stonden, pratend over de nieuwste roddels terwijl ze ons avond eten voorbereidde.
Dan, Rond 7 uur 's avonds zou Abriella opdagen in mijn kamer en zien hoe ik er niet meer was. Ze zou wachten in mijn kamer tot ik op zou dagen. Wat niet gebeuren ging.
En uiteindelijk stelde ik me voor hoe ze het huis door ging zoeken en me nooit zou vinden.

Ik had haar mee willen nemen.
Maar ik wist dat ze dat zelf niet wou.
Ik had het haar al eens eerder gevraagd.
Op eens subtiele manier.
En dat antwoord was duidelijk geweest,
Maar toch voelde ik me rot dat ze nog steeds geen idee had.
Ik voelde me om alles rot op dat moment.
Mijn handen trilde als een gek en ik slenterde over het pad dat we volgde.
Het zelfde pad als toen Hiral me al dragend hier naar toe bracht.
Toen ik zwaar gewond was en hij me heelde.
Toen ik Rose had kwijt geraakt.

Hiral liet geen enkel moment de hand van Marina los.
Hij leek bang dat ze weg zou lopen.
Maar hij leek ook medelijden te hebben en haar nog zo lang als hij kon vast te houden.
Ik had geen idee wat we gingen doen.
Hiral gaf geen woord kwijt.
Dat was waarschijnlijk voor onze eigen veiligheid.
Ik snapte hem niet.
Hij had opeens plots de conclusie getrokken om te vertrekken.
Zonder ook maar uit te zoeken wat er aan de hand was.
Zonder het ook maar met eigen ogen te willen zien.
Hij geloofde me gewoon.
Dat was raar,
Misschien wist hij het al van de wezens.
Maar dat betwijfelde ik.

Ik had geen idee.
Maar ik zou er achter komen.
Tegenwoordig had ik altijd iets om achter te komen.
En ik was het zat.
Maar zo liep mijn leven vanaf nu,
En ik vreesde dat ik daar niet meer vanaf zou komen.

Uren streken voorbij.
We bleven stappen.
Stopte geen een keer.
En alles bleef zo vaag als er voor voorbij lopen. Misschien zelfs nog vager.
Stilaan viel de nacht voor ogen.
Veel sterren waren er niet te zien in de hemel. Door de bewolkte lucht werd de halve maan verzwakt en zag je enkel nog een lichtgevende schijn.
Wind verpeste mijn zicht en vooral het stof dat van de spookstad naar ons toe kwam.
We hadden zo lang gelopen dat het oude NewYork al terug in zicht was.
En net toen we er bijna waren stopte Hiral abrupt met lopen en draaide hij zich naar ons om.

'We stoppen hier.' Hij knikte een stukje richting het bos dat aan de kant lag van het pad en begon er zonder een vraag te verwachtten op af te lopen.

Marina was in slaap gevallen in Hiral zijn armen.
Hij droeg haar al een paar uur rond en weigerde haar ook maar een minuut los te laten.
Ik wist dat Marina door begon te krijgen dat dit niet zomaar een zakenreis was.
Dat had ze al duidelijk gemaakt in het midden van onze wandeling.
Maar het was toch beter dat ze nu sliep. En dat ze niet weg kon lopen.

We zette ons neer achter en boom.
Hiral hielt Marina in zijn armen en zakte op de grond neer.

'Slapen jullie maar.' Zei hij. 'Ik waak wel.'

Toen ik net wou knikken en me neer wou leggen door de vermoeidheid schudde Atlas zijn hoofd.

'Ik verdien een verklaring.' Hij staarde me langdurig aan. Ik wist dat ik mijn slaap nog even zou moeten laten liggen en knikte.
Hij had gelijk.
Hij had net zoals Hiral het recht om alles te weten.

Ik trok hem een eind verder weg en vertelde hem alles.
Over Marina.
En hij luisterde net zo aandachtig als Hiral gedaan had.

'Wat doen we hier dan?' Begon hij.

'Ik weet het niet,' ik schudde mijn hoofd. 'Ik weet alleen dat we niet meer teug gaan.'

'Ik ben nog nooit zo ver van het landhuis geweest.' Mompelde Atlas om zich heen kijkend.

Dat wist ik.
Dat had hij me al eens verteld.
En ik had het gezien in zijn ogen tijdens de wandeltocht.
Toen hij naar die duizenden bomen staarde.
En voor de eerste keer in ogen kwam met een oude stad, die hij alleen op foto's gezien had.

Toen ik me omdraaide naar Hiral en Marina zag ik hoe hij naar ons keek en vertelde dat we terug moesten komen.
Hiral zag er moe uit toen ik hem van dicht bij bekeek.
Zijn haar zat in de war en zijn kleren waren volledig gekreukeld. Ik had medelijden met hem besefte ik nu.
Ik had altijd gedacht dat Marina de zwakke was. Dat Marina het fragiele meisje was.
Maar nu had ik door dat dat niet het geval was.
Het was Hiral geweest die zwak en fragiel was.
Ook al was Marina ziek.

Haar infuuspaal was vervangen door een tijdelijke vervanging waarvoor ze niks mee moest dragen met haar.
Maar ik kon haar niet meer zonder zien en stelde me constant voor hoe die paal ongepast naast de twee stond.
Veel te snel voelde ik me bekeken. Dus staarde ik naar de boom achter hun. En hoopte ik dat alles uiteindelijk wel goed zou komen. Zoals alles tot nu toe altijd goed gekomen was.

Ik wist dat dit het einde nog niet kon zijn.
Dat naast het redden van Rose er nog veel meer was dat ik moest achterhalen.
De monsters waren er nog.
De wezens waren er nog.
Ahren en zijn vrouw waren er nog.
Milo.
Milo was er nog.
Ik wist dat ik hem terug zou moeten halen wanneer alles achter de rug was.
Ookal was hij me totaal vergeten.
En dat was Allemaal Marina haar schuld,
Daar verachte ik haar voor.

Ik verachte haar voor alles.
Ik haatte haar.
En ik kon haar alleen nog maar argwanend aankijken.
Ik wilde haar weg hebben besefte ik nu.
Ik wilde haar dood.

Omfg eigenlijk is dit dus bijna het einde eh. Er zijn nog zo vijf hoofdstukjes ofs. Idk. Eigenlijk dacht ik dus al klaar te zijn voor de grote vakantie. Maar dat was fout ingeschat. Ik ga nog steeds waarschijnlijk na dit boek een korte pauze in lassen. Van twee weken of drie of zo, zodat ik al verder vooruit kan werken aan boek vijf en ik niet altijd snel een deeltje moet bij schrijven.
XXX groetjes anthe.