Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

8

Opnieuw vlogen de dagen traag voorbij.
Ik kreeg in de tussentijd niets te horen over Rose en maakte me op zo een manier zorgen over haar dat ik niet anders kon doen dan aan haar denken.
Mijn afspraken met mijn vader waren opgehouden, en in de plaats daarvan kwam Hiral elke dag opdagen. Dan grijnsde hij verschillende keren terwijl hij een bord en beker eten voor mijn bed neer liet zakken.
Dan zei hij 'voor mijn prinses' en verdween hij weer of verwachte hij dat ik een gesprek met hem voerde over hoe mijn dag geweest was.

Meer gebeurde er niet.
En toen ik het net gewoon begon te worden dat dit alles niet meer op zou houden veranderde plots alles opnieuw.

Dagen bleven nog steeds voorbij vliegen.
Ik vroeg me steeds meer af hoe het met Rose ging. Hiral weigerde om iets los te laten. Hoeveel ik ook aan hem vroeg. Hij was goed in zwijgen als het over gevaarlijke onderwerpen ging.
Zijn blik bleef lustig en sluw staan en hij waagde het om af en toe een diepzinnige kus van me af te pakken.
Verschillende keren liet ik hem toe, omdat ik te moe was van alles wat er gebeurde.
Maar ik duwde hem vaak genoeg van me af en trapte hem in zijn scheen waarna ik me als een wilde bezetene begon te gedragen en op hem begon te slagen alsof hij een boksbal was.
En ik vond dat hij dag verdiende. Erger nog. Ik schaamde me er niet eens voor.

Hiral leek het echter niet erg te vinden.
Het leek zelfs alsof hij er niets van voelde.
Maar toch had hij telkens handboeien bij zich die hij om mijn pols klikte zodat ik niet van hem weg kon.

Ik negeerde het en had enkel een paar keer tegengestribbeld.
Het maakte me niets meer uit na verschillende dagen.
Hiral merkte het en begon er daarom gebruik van te maken door veel meer vragen te stellen en mijn persoonlijke ruimtes binnen te treden.

Pas na dagen kwam hij terug met ander nieuws.
Twee wachters beslopen hem vanachter  en keken met wraak op mij.

'Dag prinsesje.' Grijnsde hij terwijl hij op me afliep en zijn hand naar me uitstrekte zodat ik die aan kon nemen en op kon staan.

Omdat mijn benen en voeten de grond al langer niet geraakt hadden was stappen niet meer mijn sterkste punt,
Hiral hield me stevig vast. Wat me bijna, bijna vertrouwen in hem gaf om me niet te laten zinken.
Hij drukte me tegen zijn borst aan.
Het was alsof hij me in deze twee weken helemaal ban binnen en van buiten kende want hij wist dat ik niet meer tegen zou stribbelen. Of tegen kón stribbelen.

Terwijl hij me zo tegen zich aandrukte alsof hij van me hielt tilde hij me half op en fluisterde lieftallige woorden die hij niet echt meende in mijn oor.

Hij negeerde de twee bewakers die me normaal gezien vast zouden moeten houden en hielp me naar de deur.

'We gaan een prachtige tijd beleven boven.' Fluisterde hij. 'Maak je geen zorgen. Niets vreselijks zal er gebeuren.'

'Je liegt.' Fluisterde ik.

Dat zei ik omdat hij altijd loog.
Dat wist ik in de weken dat ik hier terecht was gekomen.

'Shh.' Fluisterde hij in mijn oor terwijl hij me de kant die ik nog herkende van mijn afspraakjes met De hel opsleurde. 'Niets zeggen.'

Ik had gelijk gehad.
Ik werd opnieuw op mijn knieën gezet met de twee zwijgende wachters naast me.
Hiral bleef verveeld achter me staan terwijl ik toe keek hoe mijn vader voor mijn ogen verscheen.

'Aha! Hiral, lang geleden!' Grijnsde hij. 'En Luna. Geweldig om jou weer te zien.'

'Wat moet je.' Fluisterde ik moe en verloren.

'Ik moet niks. Jij wel. Jij moet kijken. Kijken en leren.'

Ik liet mijn ogen over zijn gezicht dwalen en zag nu al dag hij iets van plan was.

Toen hij opzij ging staan verwachtte ik een nieuw monster achtig wezen voor me te zien waarvan de ingewanden uitgetrokken zouden worden.
Maar in de plaats daarvan verscheen de nachtmerrie die ik dagen lang voor me gezien had had in mijn zicht.

Haar ogen stonden bijna scheel en haar haar hing sluik over haar slapen.
Ze zag er lijk bleek uit en haar lippen waren omrand door diepe sneeën en gedroogde huid,
Haar ogen waren omleid met rode randen en lag totaal ingezakt in de armen van een geïrriteerde wachter die haar op de grond liet zakken tot ze recht voor mijn ogen stond.

Rose bekeek me treurig en glimlachte lieflijk naar me voor ze haar hoofd weer liet hangen.
Ik kon het haar niet kwalijk nemen dat ze geen woord zei.
Ik bekeek haar langdurig en toen ik zag wat Mijn eigen vader van plan was schoot ik in actie.

Oh. Mijn. God.
Hij wilde Rose haar ingewanden er uit rukken.
Hij wilde haar levend villen.
Hij wilde haar vermoorden.

Nieuw deel!
Ik ben er weer!
Schoolreis gehaald! Ik ben niet dood gegaan. Gelukkig.
Ik ben alleszins blij dat ik terug ben. Al viel het daar ook nog redelijk mee. Mooi weer en zo..
Maar ja! Back!