Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

13

Raven zijn ogen leken verkleurd ze waren rood omrand en hij zag er zo bleek uit dat ik me af vroeg of Hiral hem niet vergiftigd had.
Maar toen sprak hij. Met een schorre stem, zoals altijd. Iets wat ik zo gemist had dat ik mijn tanden op elkaar klemde.

'Luna.' Fluisterde hij. 'Je bent het echt.'

Maar ik gaf geen antwoord en stortte me als een bezetene in zijn armen.
Hij knuffelde me zonder aarzeling terug en ik snoof zijn verrukkelijke geur op die me deed denken aan lavendel en jasmijn.

De deur die net nog open gestaan had was nu dicht en er was niemand anders buiten wij twee te bekennen in de kamer. Dus liet ik me totaal gaan en begonnen de tranen over mijn wangen te stromen.

'Je bent hier niet om me op te halen he?' Vroeg ik dan.

'Nee Luna,' fluisterde hij. 'Ik denk niet dat ik ooit terug kom om je je op te halen, het spijt me.' Hij duwde me een stukje opzij om me aan te kijken. ' ze denken dat je dood bent.'

'Wat?' Fluisterde ik.
Ik rukte me los uit zijn greep en staarde hem in zijn ogen aan.

'Luna. Begrijp je het niet?' Hij schudde zijn hoofd. 'Je bent meer dan 2 jaar weg geweest.'

En dat was de shock van mijn leven.
Ik wist niet wat ik moest doen, dus deinsde ik achteruit tot ik tegen een van de spaken van mijn bed op botste.
Ik was niet meer dan twee jaar weg geweest. Ik was slechts een paar maanden weg geweest.
Ik kon het weten want ik had elke dag, vanaf het begin, geteld. Misschien was ik fout. Omdat het moeilijk was licht te zien in de kelders. Maar ik wist het bijna zeker.

'De tijd gaat trager in de hel dan hier boven Luna,' fluisterde hij.

'Oh mijn god.' Fluisterde ik.

'Hoe gaat het met mijn moeder?' Ik opende mijn ogen wijd en wist dat mijn handen stil aan begonnen te trillen.

'Beter. Ze heeft het kunnen verwerken.'

'Gelukkig.' Zei ik, ik wist niet wat ik moest. Alleen dat ik me daar waarschijnlijk nooit meer zou kunnen vertonen. 'En Ahren?'

Hier baarde ik me het meeste zorgen over. Omdat ik ergens al kon weten wat hij zou gaan doen. Maar ik wist het niet zeker dus ik moest het vragen.

Raven zweeg even.
En toen al wist ik dat het niets goed was. Dus drukte ik met mijn nagels in de palm van mijn hand en vroeg het nog eens.

'Het spijt me.' Fluisterde hij naar de grond starend. 'Hij heeft je totaal uit zijn leven gewist.'

'Wat?' Dit had ik niet verwacht.

'Hij gaat trouwen.' Zei Raven vol afkeur. 'over een week.'

Dit is een korter deel, maar maakt niet uit toch? Het vorige deel was weer wat langer dus jah. Xxxxx