Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

5

Ons plan begon bij de deur van mijn cel.
Rose kwam opdagen bij zonsondergang had ze beloofd. Al kon ik niet raden of de zon al onder was of niet.
Ze liet me enkele seconden een glanzend voorwerp zien. Maar door mijn ogen die zich telkens vulde met het stof dat los kwam van de muren kon ik amper zien wat het was.

'De kust is voornamelijk veilig. Behalve bij de deur na de gang. Er staan er daar twee.' Fluisterde ze. 'Maar we moeten daar niet langs. We gaan langs de riolen.'

'Ik knikte en volgde Rose die haar plan volledig uit het hoofd gestudeerd had.

De zenuwen begonnen volledig door mijn lichaam heen te razen en mijn benen trilde zo hevig dat ik dacht dat ik om zou vallen.
Mijn ogen waren waterig en mijn gezicht lijkbleek.
Ik haatte ontsnappingen.
Vooral omdat ik het al vaker mee gemaakt had.

Mijn hersenen vertelde me wat ik moest doen. En voor deze keer liet ik mijn hart even achterwegen.
Want die zou me zo een andere richting op leidde.

We bleven volledig aan de muur plakken toen Rose de deur (die op een kier gestaan had) terug volledig openduwde en er door liep.

Ze liet zich volledig tegen de muur aan plakken en trok me mee weg van de bewakers.

Waar het luik lag leek wel tienduizend
kilometer lopen.
Al waren het maar een paar meters.
De bewakers hadden totaal geen idee, wat een goed ding was, en stil aan begon ik te geloven dat het ging werken.

Rose trok het luik (wat een paar scharnieren deed piepen) open en drong zich als eerste door de kleverige duisternis.
En omdat ik bang was betrapt te worden, sprong ik als een debiel achter haar aan.

Toen we de grond bereikt hadden merkte ik pas dat het geen echte riool was. Het was een lange gang die verlicht werd Door het donker en langs de zijkanten stonden overal celdeuren die wijd open stonden, om aan te geven dat deze geen inwoner bevatte.

'Nog meer?' Vroeg ik terwijl ik me stil aan benauwd ging voelen.

'Oh nee.' Ik kon Rose haar blik niet beschrijven aangezien het hier zo donker was. 'Hier worden de echte gangsters opgehouden.'

'Wat bedoel je daar mee?' Ik fronste en volgde Rose die mijn pols vast greep om me mee te sleuren.

'Je wilt het niet weten.'

Ik en Rose doken verschillende gangen in waar niemand zich bevond.
Als we voetstappen hoorde vluchtte we in een van de open staande cellen en drukte we ons zelf in de verste hoeken.

'Let's go.' Mompelde Ze daarna waarna we onze komst weer verder zette.

Al snel bevonden we ons in de meer bewoonde gedeeltes van deze riool/kelder/gevangenis toestand.
Steeds meer mensen begonnen zich door de tunnels te begeven en de meeste deuren waren gesloten.
Maar onze voetstappen werden gedempt Door de vele schreeuwende mensen binnen in de kelders.

Het was vreselijk.
Ik wist niet wat er daar binnen gebeurde maar ik kon raden dat het niets goed was.
Rose vertelde me eerder dat ik echt niet wou weten wat er achter die deuren te vinden was. Maar op de een of andere manier was ik zo nieuwsgierig dat ik zoveel als ik kon door de kleine met tralies bedekte raampjes gluurde.

En het enige wat ik zag was donker.

'Wie zijn dit?' Vroeg ik toen we voorde tiende keer ons achter een deur verscholen.

'Normale, mensen.'

'Wat?' Ik fronste.

Ik had nog nooit een levend mens gezien.
Enkel foto's.
Al verschilde ze eigenlijk niets van ons, ik vRoeg me toch af hoe ze er in levende lijven uit zouden zien.

'Waarom zijn ze hier.'

'Straf. De meeste hebben de hel aan proberen te vallen. De meeste wisten ook niet eens dat het de hel was. Dan belande ze hier. En in deze velden hier in de onderwereld kunnen mensen niet leven. De pijn die jij voelde in je lichaam is voor hen tien keer zo erg dan voor ons. En zij sterven eraan, wij niet.'

Dit bracht me in shock.
Ik had niet eens kunnen geloven dat mijn bloedeigen vader dit zou kunnen doen. Het was raar dat ik dacht dat deze man nog wel een beetje goeds in zich had moeten hebben.
Maar het was niet het geval geweest.
En daar werd mijn leven alleen maar meer door verpest.

'Oh. Shit.' Mompelde Rose die me dieper in de hoek trok waar door ik helemaal tegen haar aan stond.

'Wat?' Fluisterde ik.

'Er komt een hele patrouille aan.'

En toen we ze voorbij zagen komen zag ik de hel recht voorop lopen.

'En fuck.' Piepte Rose. 'Ze doen hun dagelijkse tour. Elke kamer checken. Ik snap het niet. Ik wist honderd procent zeker dat dit enkel om vier uur s' nachts gebeurde.'

'Foutje.' Mompelde ik terwijl we ons klein maakte.

De wachters kwamen steeds dichter in onze buurt, en ik en Rose konden onmogelijk vluchten. Aangezien er overal wel iemand was.

'Kijk eens aan, jullie hebben al meteen een plekje gevonden.'

De hel kwam grijnzend naar binnen gelopen.
Hij had niet eens gezien of we er waren of niet.
Mijn ogen schoten open en ik en Rose sprongen op.

'Hoe..' Rose schudde haar hoofd en ik begon te trillen.

'Welkom in de wereld van camera's meisje.' De hel grijnsde op een enge manier en zette een stap in onze richting.

'Oops.' Fluisterde hij. 'Ontsnappingspoging mislukt.'
En toen lachte hij.
Luidkeels. En op de een of andere manier, dacht ik dat de pijn lijdende mensen nu nog harder schreeuwde.

Nieuw deel!
En ik heb ook een Mededeling want ik vertrek ZONDAG op extra muros, een vijf daagse gedoe ding met school.
Daarom krijgen jullie nog een extra deel dat vandaag nog geplaatst word!
Dus zorg er voor dat je ready vent voor twee delen vandaag. Als je het niet erg vind ga ik er nu aan beginnen!
Xxx Anthe