Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

33

Een week later begon de tijd nog meer te dringen.
Omdat Hiral me exact om 8 uur ' avonds dwong het te vertellen.
Hij kwam mijn kamer binnen en ging zo voor de deur staan dat ik niet weg zou kunnen lopen.
Hij grijnsde niet.
Niet echt.
Hij was eerder boos.
Een boze smalle glimlach die zijn lippen sierde.

'Ik ga niet langer wachten speciaal voor jou.' Had hij gezegd.

Ik had hem enkele seconden smekend aan gekeken.
Al was duidelijk dat het niet ging werken.
Want Hiral had gelijk.
Ik moest het hem vertellen.
Het werd tijd.
Hoog tijd.
Hij moest weten wat ik achter hielt.
Ik wist niet of hij het zou verwachten of niet.
Want wat bleek was dat hij haar vader niet eens was. Hij had haar gestolen uit de hel.
Al zou het niet stelen genoemd hebben als dat betekende dat hij haar leven gered had.
Want dat had hij.
Hij had Marina haar leven gered.

Ik had nooit kunnen verwachtten dat ik zo vreselijk over Hiral dacht.
Hij was vreselijk.
Hij had meerdere malen misbruik van me gemaakt, en hij had Rose dingen aangedaan die ik hem nooit zou kunnen vergeven.
Maar naast dat alles leek hij nog een goed hart te hebben.

Hoe kon hij dan liegen over het feit dat hij haar gemaakt had met een meisje van 10 jaar..
Waarom zou hij dat gedaan hebben als hij me even goed de waarheid kon vertellen. Als hij de waarheid verteld had dan had ik medelijden met hem gehad.
Misschien had hij het gedaan omdat hij dan wist dat ik Marina nooit aan zou durven kijken.
Misschien had hij die fout al eens gemaakt bij een ander meisje.

Ik wist het niet zeker.
Maar hij had het recht om dit alles te weten.
En wel nu.

Dus ik vertelde het hem.
Zonder een deeltje er tussen te laten.
Ik vertelde hem alles.
Misschien zelfs een beetje te veel.
Over de keer alleen.
De keer met atlas.
De wezens.
De kelder.
Alles.
En hij leek geen een seconde een krimp te geven.
Hij luisterde.
Heel aandachtig.

En zodra ik gestopt was bleef hij me nog steeds op dezelfde manier aanstaren.
En ik wist dat hij stil aan zou breken.
Want daar leek het wel op.
Ookal kon ik dat niet op zijn gezicht lezen.
Zijn lichaamstaal zei genoeg.
Misschien zou hij me niet eens geloven.
Ik wist niet of dat een goed ding kon zijn of een slecht ding. Hiral was onduidelijk in dat soort zaken.
En omdat ik het niet langer aan kon hem aan te kijken keek ik naar de grond en probeerde ik te hopen op het aller beste.

'Ik wist het.'

Na die woorden viel een last van mijn schouder.
Maar kwam er ook weer een bij.
Ik keek verschrikt naar hem op en zag hoe hij zijn vuisten balde en ontspande.

'Ik had het kunnen weten. En ik was toch zo dom. Zo dom om in alles van haar te trappen. Hoe kon ik zo..' hij kwam niet verder. Er stokte iets in zijn keel en hij zuchtte diep.

'Neem alles wat je dierbaar is,' fluisterde hij. 'Blijf hier wachten tot ik je kom halen. We vertrekken.'

'Wat?' Mijn keel Brande.

Mijn ogen stonden groot en ik kon het niet wagen om te knipperen.

'De bediende? Je wilt ze achter laten bij een monster?'

Hij schudde zijn hoofd.
Ik wist niet wat hij ging zeggen of doen.
Maar ik kon niet weg gaan zonder Atlas. Ik kon hem niet in de steek laten.

'Dat hoeft ook niet,' hij zuchtte en keek op. 'Want we nemen haar mee.'

Nieuw deel! X