Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

20

Het leek niet op een picknick voor alleen mij Marina en Hiral. Het leek er eerder op dat het paleis verplaatst was naar een stukje verder. Zonder muren of een dak dan.

Er was een hangmat, een schommel kussens, lichtjes die werkte op zonnekracht, een meters lange roodgeruite picknicklaken, koelboxen met liters van sapjes en water. Maar Vooral eten. Heel veel eten.

Marina was de eerste die in actie schoot.
Ze verplaatste zich sierlijk, als een ballerina over het eten en zette zich neer op de schommel waar een bediende haar sierlijke bewegingen stop zette en deze aan de schommel gaf die vooruit bewoog en kriebels gaf aan het meisje erop.

Ze leek minder bleek in de zon.
Zag er blij en nieuwsgierig uit.
Ze was een prachtig meisje.
Met een hoog opgestoken dot.
En ze was lang en mager.
Vooral mager, maar dat moest niet opvallen door haar schoonheid.
Haar pracht verborg de ziekte die ze van haar geboorte met zich mee droeg.
En het speet me voor haar.
Elk moment dat de schommel een rare beweging maakte door de hoogte en de zwaartekracht, begon ik te beven. Bang dat de mooie porseleinen pop zou breken.
Dus stuurde ik de voor zich uit starende bediende weg en begon haar vederlichte lichaam zelf voort te bewegen.
Soepel, zonder gevaar.
En Hiral zat er grijnzend op te kijken.

Nu zag ik het pas.
Nu zag ik pas waar dit alles op leek.
Ik zag de bloemen versierd met lintjes aan de takken.
In zag de feestelijke kledij die de bediende droegen. Ik zag onze namen voorbij vliegen.
Ik zag het allemaal.
Dit was niet zomaar een saaie dag.
Dit was de kroning. De kroning van onze familie.
Van mij, Hiral en Marina.
Het was de officiële dag waarop wij 1 verklaard werden.

En als ik niet zo gelukkig was geweest om buiten te zijn, had in geschreeuwd. Het eten opgeblazen en hard weg gerend. Terug naar de duisternis.
Maar dat deed ik niet.
Want nu besefte ik, dat ik hier gelukkig kon zijn.
Tijdens deze tussen stop.
Ik mocht het.
Ik mocht het nog even voor mezelf houden.
Deze gelukzalige onwerkelijkheid nog even vertrouwen en in mijn macht nemen.
En dan zou ik het laten gaan.
Dan zou ik weg vluchten van mijn droom en Rose redden.
Rose redden en in de werkelijkheid terugkeren.

---

'We zouden eens op vakantie moeten gaan.' Zei Hiral in de later wordende avond. Terwijl in het haar van zijn dochter uit het gezicht streek.

'Oh ja.' Zuchtte Marina. 'Naar Rome. Ik wil zo graag een keer naar Rome.'
Marina strekte zich uit over het Roodgeruite laken en liet haar hoofd op mijn buik rustten.

'Laten we dan maar naar Rome gaan.' Hiral glimlachte naar zijn dochter.
En toen ik me schaamde, alsof ik een mooi moment verpest had. Keek ik op naar de sterren waar ik de hele avond al naar gestaard had.

'Ik wil graag eens naar Venetië.' Zei ik toen. 'Misschien kunnen we naar beide gaan.'

'Naar Toscane. Pienza. Ik wil het allemaal zien.' Marina keek me glimlachend aan en staarde toen naar haar vader die geïnteresseerd naar ons staarde.

'Laten we heel Italië rond reizen.'

'Ja! Geweldig, ja toch Luna?'

'Uitstekend idee.'

Zo eindigde ons gesprek, en onze avond.
Marina vond haar slaap terwijl ze mij als kussen gebruikte. En ik dwaalde weg door de sterren te inspecteren. Terwijl ik Mijn hand telkens weer door Marina's haar liet glijden.

Ik wist niet meer wat Hiral deed.
Want ik was al weg gezonken voor ik het wist.
En na die dag. Was duidelijk dat we officieel familie waren.
En zij zouden niet te weten komen dat ik weg ging.
Ze zouden er uiteindelijk mee leven.
En plots wist ik dat ik hier niet meer lang mocht blijven.
Anders zou ik hier nooit meer weg willen.

Nieuw deel!
Sorry dat het zolang geleden is.. ik heb op dit moment een dansstage die een hele week duurt dus ja... xxx veel love.