Different wolf {the one 4} = voltooid ✔️

14

Nadat Raven me verteld had dat Ahren op maandag over precies een week zou trouwen met ene Magdalena had ik hem verteld om terug te komen op de dag erna.
Hij had niet geweigerd.
Daar was ik blij om. Ik was misschien zelfs heel blij dat tenminste hij nog wist dat ik niet dood was.
Al vroeg ik me van nog meerdere mensen af, zoals Milo, wat zij ervan vonden.
Want ergens miste ik Milo net zo goed als al de rest. Hij was een vriend geworden in de tijden dat ik nog in het huis gewoond had.
Dat alles nog perfect liep.
Ik had het gewoon verpest.
Door mijn hart te volgen.

Het brak me dat Ahren met iemand anders dan mij zou trouwen.
Ik wist niet wie hem zover gekregen had. Misschien was hij het zelf wel. En dat kwetste me. Ookal was hij mijn broer. En hielt ik niet op die manier van hem. Ik kon niet geloven dat hij me zomaar had laten vallen.

Een paar uur na Raven's vertrek kwam Hiral weer binnen om te vragen of het met me ging.
Ik had geknikt maar had niet veel meer gezegd.
Toen hij weer weg ging had ik me achterover op bed laten vallen.
Ik wilde huilen.
Heel graag zelfs.
Maar ik kon niet huilen.
Alsof ik geen tranen meer kon produceren. Het was een gekke gedachte, die nog wel eens van pas zou kunnen komen. Maar op dit moment voelde ik me een gemene trien die niks gaf om wie dan ook in deze wereld.

Nog meer uren verstreken. En in die tijd was ik nog niet in slaapgevallen.
Ik bleef maar naar het plafond staren waarvan ik nu pas door had dat er een lichtgevende maan op te zien was, die leek te flikkeren alsof de lampjes die in het plafond zaten stil aan kapot begonnen te gaan.

Na een lange tijd, op niet echt iets gewacht te hebben ging de deur opnieuw open.
Eerst dacht Ik dat Hiral het zou zijn. Om me waarschijnlijk voor het eten te komen halen.
Maar dat was niet het geval.
In de plaats daarvan kwam er een klein meisje mijn kamer in gelopen.

'Pardon?' Mompelde ik terwijl ik recht op ging zitten.

'Madam Luna.' Zei het meisje al buigend. 'Neem me niet kwalijk om uw te storen. Maar ik moet u klaar maken voor het eten met de meester.'

'Wat?' Fluisterde ik, 'hoe heet je?'

'Mijn naam is Abriella madam.'

'Hoe oud ben je in hemelsnaam.' Fluisterde ik naar het meisje dat niet ouder leek dan dertien.

'Ik ben 12 jaar madam.'

'Ben je een bediende?'

'Ja zeker madam.'

Ik walgde. Het meisje leek zo gelukkig en blij dat ze hier voor me mocht staan dat ik het niet kon laten om bijna te kotsen. Ze was zo jong, zo mooi, hoe kon het dat Hiral dit deed.

'Ben je de enige bediende van 12?'

'Een van de weinige. De meeste zijn 20 tot 30,'

'Wie woont hier allemaal dan?'

Ik wist dat ik Abriella met vragen bespuwde maar ik kon het niet laten.

'Al de bediende slapen op de tweede verdieping, u en meester slapen hier, samen met zijn dochter.'

'Wie is zijn dochter.' Vroeg ik me af.

'Miss marina, madam.' Zei Abriella die mijn hand lichtjes vast nam en me naar de opmaak tafel leidde.

'Hoe oud is ze?'