Megumi Entirely

Chapter 8: Crossroads

"Ang weird 'no Gumi? Na... halos labindalawang taon tayo nagkahiwalay sunod bigla tayong magkikita?"

"Oo nga Koko eh. Siguro nga destiny nga 'to eh."

"Gumi. Alam kong mahirap na gawin ang hihilingin ko sa'yo pero sana'y maunawaan mo't maipangako 'to sa'kin..." (sabay hawak sa kamay)

"Oh, ano ba yan Koko?" (habang pakonti-konting namumula ang kanyan pisngi)

"Ipangako mo na babalik ka ha?"

"Pangako, Koko. Pangako..." (sabay halik. Boom. Kilig)

Kaso, there's a slight miscue sa lahat ng pangyayaring yan. Panaginip lang yan. At siguro'y mauuwi nalang din sa pangarap yan kung lahat ng gagawin ko ngayong araw na ito'y magiging isang matinding failure. Or as I'd like to call it, epic fail. I mean, let's face it. Makalimutan ko lang yung sobre, plan ruined. Magkamali lang ako ng route na sasakyan, pritong palaka na ako. Actually bigla lang akong magkaroon ng diarrhea whilst nasa either parking area, waiting area or storage area lang ng airport ay siguradong bababa na yung chance kong makita't mahabol si Gumi. Mas lalo na sigurong bababa yung chance ko kung male-late ako sa flight, wait, oh my-- anong oras nga pala yung flight niya!? 

So yun pala yung parang kulang sa text niya! Kaya pala kahit na siguradong sigurado na akong mahahabol ko siya at abot Jupiter na yung confidence-level 'kong maipapakita ko sa kanya 'tong sobre na hawak ko eh parang may maliit na mali pa rin. Hindi niya binigay yung oras ng playt niya. Grabe, utang na loob naman! Pero syempre, no need to panic ako at that exact moment (kahit sa totoo lang sumasabog na yung utak ko). At ang masama dun, bago ko pa maisip ang dapat kong gawin para ma-ensure na magkikita ni Gumi, 'di ko na namalayan na nasa loob na pala ako ng taxi papunta sa airport. Eh, ang muling masama dun, tigang ako. Tatlo airport dito sa city. 'Di ko pa nga alam kung siguradong dito siya sa city na kinakatayuan ko siya kukuha ng airplane papuntang US eh. I mean, hibang na ba ako? O sadyang nagmamahal lang? (Hibang ka tanga.)

Habang nandun ako seryosong napakabaho na taxi na sinasakyan ko, naisipan kong buksan ang bag na dala ko. Inayos ko lang yung mga dala kong gamit na sobrang napakarami. Payong, wallet, notebook, isa pang notebook, lip gloss, lipstick (walang foundation), pencil case, isang 'di ko alam kung san ko napulot na panyo, yung pinakaimportanteng sobre at limang paketa ng Sweet Corn aka Switkorn. Hindi marami at higit sa lahat, parang hindi panlalake. (I'll explain kung bakit medyo pambabae yung bag ko. But I'll get to that soon.) Alala ko kasi, naghahabol ako eh. Hindi magcacamping pero anyway, at least may payong akong dala... kasi nararamdaman ko nang dumidilim na yung kalangitan. Like super dilim. Pero hindi naman siguro yung black na iniisip n'yo! (Peace!)

Anyway, after an hour, dumating na ako sa pinakapossibleng airport na puntahan niya. Eto na kasi yung pinaka pang middle class and since medyo middle-middle class si Gumi, kahit na siguro may Ferrari yung dad n'ya, well naisip kong dito sila mag-papartake ng flight onwards to the United States. Just to be sure pa nga, dinoble-check ko pa yung mga flights na papuntang US and hindi na ako nagulat. Marami siya. Iba't ibang pwesto pa nga ranging from Delaware to Idaho to Arizona to Michingan to Vermont and so on! Eh pano ko malalaman kung anong flight siya diyan and kung siguradong eto nga yung airport niya? Manghuhula ako? Panalo!