'S-shawn?' Fluister ik.
Hij komt naar me toe en huilend stort ik me in zijn armen. 'Het komt goed girl, geloof me' sust hij me.
Zonder ook nog maar een woord te zeggen tilt hij mij in bruidstyle op en loopt zonder pardon naar de auto. Het maakt mij niet uit, ik wil naar huis.
Onderweg is het stil. Ik lig met mijn slaap tegen het raam en staar voor me uit naar de grauwe bomen. Zonder dat ik het door heb staan we al weer voor zijn huis.
Ik haal mijn hoofd van het raam en Shawn doet het portier open. Ik stap langzaam uit en Shawn slaat een arm om mij heen.
Als we binnen zijn leg ik mijn schoenen netjes weg in de gang en loop naar de woonkamer. Ik ga op de bank zitten in de foetushouding.
Na een paar minuten in stilte te hebben na gedacht, voel ik de bank naast me inzakken en twee armen om mijn lichaam vast klampen. Zacht begin ik weer te snikken en voel zijn armen zich sterker om mij heen.
"I-ik voel me zo anders' Huil ik tegen zijn schouder aan. 'Ik voel me zo leeg' Komt er zacht uit mijn mond, voordat alles om mij heen zwart word.
Pov Shawn
Ik weet dat het laf is, maar nadat ik Allison naar bed heb gebracht kon ik het ook niet meer droog houden. Ik bedoel, ze is haar bloedeigen kind verloren.
Ze had over een paar maanden een gezonde baby is haar armen moeten hebben. Als ik Carter nog een keer zie komt hij er niet meer onderuit.
En dan hebben we ook nog Luke, als ik eerlijk ben vind ik hem maar niks. Hij heeft haar hart gebroken. En dan loopt hij ook nog hier ergens rond op zoek naar haar.
Maar hoe kon Shawn nou weten dat Luke dichterbij was dan dat hij dacht?
