TWEE WEKEN VERDER
Ik lig hier nu al 6 weken. Elke dag komt Calum langs om tegen me te praten ookal weet hij dat ik niet terug antwoord. Hij vertelt wat er gebeurt buiten en met de band. Luke is trouwens wel weer naar de repetities gekomen maar is nog wel afwezig. Ik voel me er schuldig over dat ik niks kan doen.
Het is het bezoekuur dus Calum kan elk moment komen. Ik kijk naar de gang en zie kinderen in rolstoelen. Het breekt mijn hart om te zien hoe jong ze al hier naartoe moeten. Doordat ik in gedachten ben weggezonken hoor ik niet dat de deur open gaat. Ik draai me om en daar staat hij. Ik zie dat hij de tranen probeert tegen te houden maar het lukt niet, ze banen zich een weg over zijn gezicht. Met trillende handen pakt hij mijn hand vast. Zijn normaal felblauwe ogen staren nu dof naar mijn lichaam. Luke gaat zitten op een van de stoelen en blijft voor een tijdje naar mij kijken. Af en toe hoor ik hem snikken en op dit moment wou ik dat ik weer wakker werd.
'H-het spijt me dat ik n-niet eerder ben gekomen All. Het spijt me zo fucking erg.' Dat laatste fluisterde hij bijna.
'Je hoort hier niet te liggen. Je hoort buiten te zijn met de jongens en mij. Ik weet het niet of je me hoort maar dit moet ik gewoon zeggen.' Hij slikt en begint met zijn verhaal.
'Toen ik die avond weg rende was dat met een rede. Toen jij buiten was maakte Calum mij duidelijk dat ik je niet leuk mocht vinden en dat ik al helemaal geen relatie met je mag. Het was al te laat voor hem want ik ben helemaal verliefd op je. Toen je naar binnen kwam en naar Calum toe ging kwam jaloezie in me op. Nog voor ik kon huilen ben ik naar huis gerend en heb mezelf opgesloten op mijn kamer. Ik heb de jongens een maand lang genegeerd maar uiteindelijk ben ik toch naar de repetities gegaan. Toen ik daar aankwam vroeg ik waar je was. Michael zei dat je een ongeluk had gehad en mijn hart brak weer. Je verdiende het niet. Eerst wou ik het niet geloven maar toen zeiden ze dat ik naar jou toe moest gaan. Alleen ik durfde niet. Waarom? Ik heb geen idee. Toch heb ik de moed bij elkaar verzameld en ben naar je toe gegaan en hier ben ik dan.' Hij streelde even door mijn futloze haren.
'Ik houd van je en ik wil dat je weet dat het me niet uit maakt wat Calum zegt. Je bent voor mij alles.' Hij kust mijn wang en pakt mijn hand vast. Het is nu of nooit. Ik probeer mijn hand te bewegen en het lukt me. Ik geef een klein kneepje in zijn hand. 'Allison?' Vraagt Luke. Ik voel mijn lichaam niet meer en even later word alles zwart.
