Als ik wakker word gaan mijn ogen moeilijk open maar ik krijg het na een paar minuten toch voor elkaar. Een fel wit licht komt me tegemoet en ik besluit om nog even mijn ogen te sluiten.
Ik doe mijn ogen open en dit maal gaat het veel beter. Als ik goed om me heen kijk zie ik dat ik in een ziekenhuis ben. In het bed ligt iemand.
Nou, iemand?
Daar lig ik.
Het duurt even voordat ik weer normaal kan functioneren. Ik lig in een ziekenhuis bed en zie mezelf daar liggen. Wie ben ik dan?
Ik loop naar het glas om mezelf te bekijken maar het enige wat ik zie zijn de mensen aan de andere kant.
Ik ben niemand.
Ik loop de kamer uit en zie dat het druk is in het ziekenhuis. In paniek ren ik naar een zuster toe maar onderweg loop ik bijna een jongen omver. Ik wacht op de klap die niet komt.
Thanks man.
Ik loop naar de zuster toe die met iemand staat te praten. Als ik haar aandacht probeer te krijgen door mijn had op haar schouder te leggen voel ik niks.
Mijn hand gaat gewoon door haar heen.
Oke, nu word het een beetje creepy.
Wat the hell is dit en waarom ben ik een geest of zoiets?!
Ik begin te schreeuwen.
Wat is dit?
------------
Ik hoor op de gang iemand praten.
'U mag naar binnen'
Wie mag naar binnen? Veel tijd om te denken heb ik niet want een seconde later gaat de deurklink naar beneden en stapt iemand de kamer binnen. Het is Calum. Als hij mij aan het infuus ziet liggen spant hij zijn spieren aan. Hij blijft een tijdje verstard naar mij kijken en ik zie een traan uit zijn ooghoek en weg naar beneden banen. Hij laat zich neer ploffen op de stoel. Opeens doet hij iets onverwachts, hij pakt mijn hand vast en begint tegen me te praten.
'H-het spijt me, het spijt me zo verdomd veel dat je hier ligt. Als ik niet boos was geworden lag je hier niet. Het is mijn schuld. Alles. Ik heb je net weer bij me en nu ben ik je kwijt. Misschien voor altijd. Ik ben Luke ook kwijt. Ik ben iedereen kwijt!' Hij stopt even en snikt. Het breekt mijn hart om hem zo te zien. Als hij zijn tranen heeft afgeveegd gaat hij verder.
'Weetje. Ik weet niet of je me hoort. Maar ik heb Luke in die maand dat je hier ligt geen een keer gezien' Wacht
stop.
Ik lig hier al een maand?!
Meer tijd om te denken heb ik niet want Calum gaat verder met praten. 'Het is alsof hij zichzelf van de buitenwereld heeft afgesloten' dit doet me zo veel pijn.
'We missen je All. En i-ik heb je nodig. Ik denk dat je dit niet hoort maar ik houd van je, ookal uit ik dat soms niet.' Ik schrik op als de deur open gaat en een doktor binnen komt.
'Meneer het bezoekuur is afgelopen.'
Calum geeft nog een kus op mijn hoofd en loopt gekwetst de kamer uit met de dokter achter hem aan. Hier ben ik weer, alleen.
