Het is de laatste week.
De laatste week dat ik kan kiezen.
Abortus of adoptie?
Het is een hectisch weekend geweest. Blijkbaar weten de jongens op welk huisnummer ik nu woon dus ik ben eigenlijk niet meer 'veilig'
Op social media word gesproken dat ze hun shows gaan afzeggen en naar mij komen.
Ik heb nu duizende fans over de hele wereld die mij haten.
Wat is het toch weer eens een fantastische wereld!
Ik voel mij niet meer veilig, maar ik weet ook niet waar ik anders heen moet. Ik ga niet naar elk motel in heel Nederland, zo ben ik niet.
Ik wil weer mijn eigen leven terug, het leven waar ik van hield en waar er kleine problemen waren. Niet dit leven.
School is afgezegt. We hebben een leugen vertelt en gekgenoeg geloofde ze het nog ook. Tot ik weer alles onder controle heb hoef ik niet naar school toe.
Ik lig samen met Shawn op de bank, als iemand niet wist dat wij beste vrienden zijn dachten ze vast dat wij een stelletje zijn, want we liggen zegmaar, stelletjesachtig.
Zachtjes begint Shawn Never Be Alone te zingen (omfg goals)
Ik neem het lied in me op en laat alle stres verdwijnen. Alleende zijn stem is hetgene waar ik oor voor heb op dit moment.
'You'll never be alone'
Ik open mijn ogen en kijk in de ogen van Shawn, mijn hoofd vult zich weer met herinneringen en plots staat alles stil, alsof iemand een video op stop heeft gezet.
'Ik kies voor abortus'
Pov Shawn
Stilte.
Het enige wat ik nu hoor.
'Weet je het zeker girl? Ik bedoe-'
'Ja ik weet het zeker'
'Kijk me aan en zeg het'
Langzaam tilt ze haar hoofd op en kijkt me aan met haar donkerbruine ogen. 'Ik weet het zeker Shawn' klinkt haar stem trillerig. Ik besluit om niks te antwoorden en neem haar terug in mijn armen.
Na een tijdje zo te hebben gezeten, wat inmiddels een half uurtje werd. Besluit ik om even te checken of het wel goed gaat.
'Gaat het weer een beetje?'
Geen reactie.
Als ik naar beneden kijk zie ik haar met haar ogn gesloten tegen mij aan liggen. Zacht grinnik ik en til haar op.
Eenmaal aangekomen bovenaan de trap, wat nog wel een karwei was. Open ik haar kamer en leg haar op bed.
'Zo mooi en zo breekbaar' fluister ik nog voordat ik de deur dicht doe.
•••••••••••••••••••••••••••
Zacht waait de wind door de straten, ik had besloten om even naar buiten te gaan. Ik wou niet heel de tijd wachten tot ze eindelijk wakker was, want Allison kennende duurt dat nog wel een tijdje.
Het is herfst, bijna winter. De straten zijn verlaten op een paar ouderen na. Bijna alle bladeren zijn van de bomen afgevallen en maken de bomen grauw en kaal.
Ik wil net de hoek om lopen als ik tegen iemand aan bots, uit reflectie kijk ik op naar, aan de kleding te zien, hem. Ik hoor hem nog een 'sorry' mompelen en weg is hij. Ik sta stil. Niet omdat ik ik hem asociaal vindt, maar omdat ik nù terug naar Allison moet.
Luke mag Allison niet vinden.
