Ik heb heel lang met Ashton en Michael gepraat en maar een paar uurtjes geslapen. Australië lijkt me zo leuk! Als ik naast me kijk en zie Ashton slapen. Zijn krullen zitten voor zijn gezicht. Voorzichtig tik ik op de schouder van Michael en hij grinnikt.
Over een uurtje gaan we alweer landen. Dan gaan de jongens naar hun verblijfplaats en ik naar de mijne. 'Maar als ik het vragen mag. Waarom ga je naar Australië?' Vraagt Michael. Ik slik.'Het zit zo ik ben er een paar dagen geleden achter dat ik ben geadopteerd en nu ga ik zeg maar naar mijn echte familie' Zeg ik een beetje zacht in de hoop dat hij het niet hoort.
Plan mislukt.
'Oh het spijt me voor je. Wil je misschien mijn nummer zodat we contact blijven houden?' Vraagt Michael onzeker. Mijn ogen beginnen te twinkelen. 'Ja graag'
Ik geef mijn Iphone aan hem en hij zijn Iphone aan mij. Ik zet mij in zijn contacten als Super Fancy Girl.
Als ik mijn Iphone terugkrijg zie ik dat hij zichzelf The Awsome Galaxy Guy heeft genoemd en krijg spontaan een glimlach. En ik zie dat hij die ook krijgt als hij op zijn telefoon kijkt.
Ik kijk uit het raam en zie Australië. De lichten van de stad verlichten het zo mooi. Ik kan gewoon nogsteeds niet geloven dat ik bijna in Australie ben. 'Dames en heren wij gaan landen in Sydney wilt u alstublieft uw riem vast doen en electronica in de behorende vakken onder de stoel voor u' word er omgeroepen door de speaker. Ik doe wat hij zegt en een half uur later staan we op de airport.
Ik loop samen met Ashton en Michael naar de bagageband waar onze koffers zijn. We gaan op de stoelen zitten en wachten op de koffers. Er loopt een jongen langs en knipoogt naar me. Ik rol met mijn ogen. Tot de actie van de jongens die grinniken.
De koffers hadden vertraging dus ze kwamen een uur later aan. Tot ergernis van de jongens en mij. Het was ondertussen al 19:00
Ik zei de jongens gedag en zag ze in de menigte verdwijnen met gillende fans en bodyguards. 'Wat een relaxt leven zeg' Mompel ik sarcastisch tegen mezelf.
Ik loop naar buiten en houd een taxi aan. Gelukkig hebben mijn pleegouders in de brief gezet naar welk huis ik moet anders was ik echt verdwaald.
