ALLISON POV
Ik kan het noet geloven. Luke is mijn vriendje. Lucas Robert Hemmings vroeg míj als zijn vriendin. Op dit moment ben ik het gelukkigste meisje ter wereld. Langzaam haal ik mijn lippen van die van hem en zijn helder blauwe ogen doorboren de mijne.
Toch knaagt er iets aan me. Wat gaat Calum hier van vinden? Hopelijk komt hij er niet achter. En als hij dat wel doet, hoe gaat hij reageren? Gaat zijn band kapot met Luke? Word hij boos? En wat vi- 'All? Je zit ergens mee. Ik zie het aan je' Luke haalt mij uit mijn weerloze gedachten en kijkt me sirrieus aan. 'I-ik eh nou wat als Calum erachter komt? Ik bedoel. Straks word hij boos op ons en dan gaat de band kapot' zeg ik zacht en kijk naar beneden. 'Als hij jou iets aan doet of boos word krijgt hij met mij te maken. En ik ken hem lang genoeg dat hij stomme acties kan uithalen. En zolang wij niks zeggen, weet hij ook niks van ons. Als jij dat ook wilt.' Zegt Luke. 'Ik wil het liever nog geheim houden voor iedereen. Ik weet dat we het ooit wel moeten vertellen maar dat moment hoeft niet nu te zijn.' Luke kijkt me aan en knikt. Even blijven we zo tegen elkaar aan liggen.
'Ik houd van je' zeg ik na een stilte. Ik voel zijn hart sneller kloppen in zijn borstkas. 'Ik houd ook van jou babe' en hij heeft me een klein kusje op mijn voorhoofd.
De deurklink van de deur gaat naar beneden en er komt een man in een witte jas naar binnen lopen. De dokter. Luke gaat van bed af en glimlacht naar de dokter. 'Ik zie dat u zich goed voelt?' Vraagt de dokter. Ik geef een knikje met mijn hoofd. 'Ik heb de uitslag van de testen en U moet nog een week in dit ziekenhuis blijven om aan te sterken.' Ik knik weer.(ik weet niet hoe lang je in een ziekenhuis moet blijven na een coma so don't judge me) Deze man ziet er eng uit en ik wil dus niet te veel praten. Hij heeft uitpuilende ogen die met zijn jampotten bril nòg groter lijken, een rimpelige huid en een enge lage stem. Dit is toch niet kindvriendelijk? Hij murmeld nog wat en loopt de kamer uit.
'Zag je hoe eng hij was? Hij leek wel op E.T met die ogen en huid!' Zeg ik met een afgrijselijk gezicht. Luke lacht met zijn tanden bloot. Hier kan je toch niet om lachen? Dat was gewoon een marteling voor mij! 'Van mij kan hij meedoen in de nieuwe Insidous.' Mok ik. Voor de rest praten we over koetjes en kalfjes.
'Ik denk dat ik moet gaan babe, het spijt me' en hij drukt nog voorzichtig een klein kusje op mijn voorhoofd. 'Geeft niet' zeg ik zacht maar ver verstaanbaar. Hij geeft me nog een kus en loopt de kamer uit. Een tijdje speel ik verveeld met mijn vingers. De kamer is. Hoe zal ik het zeggen.
Ziekenhuisachtig.
Alles is wit met apperaten en geen een klein kleurtje is zichtbaar. Ik gaap en doe mijn hand voor mijn mond. Als ik naar de klok kijk zie ik dat het al tien uur savonds is geweest. Is Luke zo lang gebleven? Eigenlijk maakt het me niet uit. Ik leg mijn hoofd op mijn kussen en langzaam word alles zwart
-------------------------------------------------------------
Hey peepol
Ik ben een beetje verkouden maar ga niet dood ofzo ;)
Vote?
Comment?
Follow?
